Τα εκνευριστικά λάθη του gamer – Α’ Μέρος

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο υπάρχουν πράγματα, που ενώ κάθε εγκεφαλικό σου κύτταρο φωνάζει ότι είναι λάθος, τα κάνεις. Ναι για σένα λέω που τελικά συμφώνησες να δεις τις «50 αποχρώσεις του Γκρι», κόντεψες να πάθεις 50 ειδών εγκεφαλικά από τα χασμουρητά και τη βαρεμάρα και τώρα ετοιμάζεσαι να πας να δεις και το δεύτερο μέρος γιατί αγάπησες τους πρωταγωνιστές και θες να δεις αν ο Mister Grey θα την αποκαταστήσει. Καλά, εντάξει, γιατί επιμένει η κοπέλα σου. Ως gamers, επίσης κάνουμε λάθη, απλώς είναι σε ψηφιακή μορφή και επαναλαμβάνονται, σαν εκείνη την πίστα που πρέπει να έπαιξες περίπου 76 φορές πριν την περάσεις (ή σπάσεις το controller). Ας δούμε μερικά από αυτά:

Ξύλο και ντροπή

Είναι η εποχή που κυριαρχούν τα coin-op games και εσύ έχεις αφήσει μια μικρή περιουσία στο μαγαζί της γειτονιάς σου, κάνοντας τον ιδιοκτήτη να σε τιμήσει με μια φωτογραφία στον τοίχο αρχικά και μια μαρμάρινη προτομή στη συνέχεια. Το παιχνίδι που έχεις «λιώσει» περισσότερο είναι το Street Fighter και πλέον μπορείς να κάνεις με κλειστά τα μάτια κάθε ειδική κίνηση του αγαπημένου σου Ryu. Καθώς παίζεις απορροφημένος παρατηρείς σιγά-σιγά ότι γύρω σου έχει μαζευτεί κόσμος που περιμένοντας να παίξει με τη σειρά του σε βλέπει να διαπρέπεις. Ανάποδες κλωτσιές, fireballs κι εσύ να ουρλιάζεις “hadouken” και να κοιτάς με άνεση αλλού, σίγουρος για την κατάληξη της φωτιάς. Κι ενώ κάνεις αυτή την κίνηση εβδομάδες τώρα, κάτι ο ιδρώτας στα χέρια, κάτι το άγχος από αυτούς που έχουν μαζευτεί γύρω και έχουν αρχίσει τα επιφωνήματα θαυμασμού σε κάνουν να μπερδεύεσαι και ο Ryu καταλήγει να κάνει κάποια γελοία κίνηση πριν βγει knock out από τον μισητό Ken. Ανοίγεις μια τρύπα στο πάτωμα με τα νύχια σου από την ντροπή σου και αλλάζεις στέκι και όνομα.

Κι όπως θα παίρνω τις στροφές

Παίζεις για 28^η φορά το αγωνιστικό παιχνίδι με εκείνη την καταραμένη πόλη να σου έχει σπάσει τα νεύρα με τις συνεχείς στροφές και τους αντιπάλους να σε βγάζουν από το δρόμο με την πρώτη ευκαιρία. Κάποια στιγμή και αφού τα δάχτυλα σου έχουν πλατύνει από το συνεχές πάτημα των κουμπιών, έχεις καταφέρει να είσαι πρώτος λίγο πριν την τελική ευθεία και να βλέπεις το σπάνιο 1/8 πάνω δεξιά. Αντιστέκεσαι στην παρόρμηση να το φωτογραφίσεις καθώς είναι πιο σπάνιο κι από εμφάνιση της Νέσι, και ρίχνεις μια ματιά στον χάρτη που υπάρχει στο κάτω μέρος της οθόνης. Εκεί, βλέπεις μεν την στροφή που έρχεται, δεν βλέπεις όμως ότι το «φουρκέτα» είναι λίγο σαν όρος για να την περιγράψει και σκέφτεσαι «Εντάξει, θα πατήσω λίγο φρένο πριν τη στροφή και θα την περάσω χωρίς πρόβλημα, σιγά μην κόψω από τώρα και με περάσουν όλοι». Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, το αυτοκίνητο σου είναι ανάποδα, πιθανώς ακόμα να εκλέγει Πάπα γιατί βγάζει μαύρο καπνό από παντού και σε έχει περάσει μέχρι κι εκείνος ο παππούς με το μπαστούνι. Από το 1/8 που έβλεπες πριν έχει μείνει μόνο το 8, κι αυτό γυρισμένο κάποιες μοίρες δεξιά στο δυσοίωνο ∞.

Άλμα mat(t)er

Έχεις φτάσει λίγο πριν το τέλος του παιχνιδιού με τον υδραυλικό μυστακοφόρο ήρωα και νιώθεις ότι είσαι τόσο κοντά στο να το τερματίσεις, ελπίζοντας ότι η πριγκίπισσα είναι σε αυτό το κάστρο. Ξέρεις ότι πρέπει να πατήσεις το πλήκτρο του άλματος όταν το pixel από το πόδι του Mario έχει μόλις βγει στο κενό κι εκεί κάνει την εμφάνιση του το κλασικό αρχετυπικό λάθος των platform games. Έχεις ξεκινήσει το τρέξιμο κρατώντας πατημένο το κουμπί και περιμένεις την κατάλληλη στιγμή να πηδήξεις, για να περάσεις την λάβα και να φτάσεις σώος στην πλατφόρμα πίσω από τον Bowser. Πριν καν το καταλάβεις, το έχεις ήδη πατήσει από το άγχος σου να μην το πατήσεις πιο αργά από ότι πρέπει. O Mario καταλήγει για 30^η φορά στη λάβα και το χειριστήριο στον απέναντι τοίχο.

Μα παίζει ο Fassbender!

Η σχέση των video games με την μεγάλη οθόνη θα είχε στην καλύτερη των περιπτώσεων το status “It’s complicated”. Εκτός από μερικές περιπτώσεις που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού (και μάλιστα cartoon με λιγότερα δάχτυλα, πχ Mickey Mouse) που ήταν αξιοπρεπείς, όλες οι άλλες προσπάθειας μεταφοράς video games στην μεγάλη οθόνη είναι μεγάλη αποτυχία. Όταν έχουν υπάρξει ταινίες όπως το αλήστου μνήμης Super Mario Bros, το Street Fighter, το Mortal Kombat ή το Warcraft, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι η επόμενη θα είναι καλύτερη; Κλείνεις προκαταβολικά τα εισιτήρια μην τυχόν και χάσεις την υπερπαραγωγή, εφοδιάζεσαι με pop corn ικανά να χορτάσουν ένα μικρό χωριό και δύο ώρες μετά βγαίνεις από την αίθουσα κλαίγοντας τα λεφτά σου, τον χρόνο σου, τα κιλά από τα pop corn και μερικά εγκεφαλικά κύτταρα. «Μα είναι το Assassin’s Creed και παίζει ο Fassbender. Πίστευα ότι θα ήταν καλό!» σκέφτεσαι και προσπαθείς να θυμηθείς πως ήταν η ζωή σου πριν τους εφιάλτες και τις νυχτερινές εφιδρώσεις.