Τα εκνευριστικά λάθη του gamer – Β’ Μέρος

Συνεχίζουμε πατώντας το resume από την προηγούμενη εβδομάδα, με τα εκνευριστικά λάθη που κάνουμε ως gamers και καταλήγουν σε σπασμένα νεύρα και controllers.

Ο παλιοχαρακτήρας σου τα φταίει όλα

Τα RPGs είναι από τα παιχνίδια που με δυσκολεύουν αρκετά. Όχι τόσο λόγω του βαθμού δυσκολίας τους, όσο λόγω της πληθώρας επιλογών που μου δίνουν. Αν είμαι σε ένα σταυροδρόμι, ακόμα κι αν ξέρω ότι ο σωστός δρόμος είναι δεξιά, θα πρέπει να πάω πρώτα από αριστερά για να επιβεβαιώσω ότι δεν χάνω κάτι. Θα χάσω τουλάχιστον δύο ζωές και θα σπαταλήσω πολύτιμο χρόνο και μαγεία για να προσθέσω στο inventotry μου ένα άχρηστο μπουκαλάκι με κάτι παρόμοιο με το νερό του Καματερού. Η στιγμή που αποτελεί μαρτύριο είναι η επιλογή χαρακτήρα στην αρχή. Τις περισσότερες φορές που παίζω κάποιο RPG με μεγάλο όνομα και ακόμα μεγαλύτερο κόσμο, θα κολλήσω στην οθόνη επιλογής χαρακτήρα αρκετές ώρες, μελετώντας τα επιμέρους χαρακτηριστικά («Ναι, αλλά αν πάρω τον Νάνο θα έχω τσεκούρι και αντοχή. Μήπως Μάγος όμως; Θα μπορώ να εξαπολύω επιθέσεις από απόσταση. Κι αυτός ο τοξότης ξωτικό; Τόσες ήθελαν τον Legolas»). Τελικά, νιώθοντας ότι επαναστατώ απέναντι στον Δημιουργό (του παιχνιδιού) και θέλοντας ο χαρακτήρας μου να αντικατοπτρίζει κάπως εμένα, καταλήγω να διαλέγω τον «Περιπλανώμενο Βάρδο». 30 ώρες παιχνιδιού αργότερα, καθώς αντιμετωπίζω το γιγαντιαίο Ορκ επιπέδου 49 με ένα ρόπαλο σαν μικρό κυπαρίσσι, εξαπολύω την ισχυρότερη κίνηση μου και βλέπω τον χαρακτήρα μου να βγάζει την άρπα και να παίζει την «μπαλάντα του Παντελή Θαλασσινού».

Where no Zombie has gone before

Έχεις βάλει το αγαπημένο σου survival horror παιχνίδι, έχεις σβήσει τα φώτα, έχεις φορέσει τα ακουστικά και έχεις κάνει τις απαραίτητες ρυθμίσεις στο παιχνίδι για να το βιώσεις με όλες σου τις αισθήσεις και φόβους («Μειώστε την φωτεινότητα της οθόνης μέχρι το σύμβολο του κομμένου αυτιού να είναι σχεδόν ορατό»). Έχεις εντρυφήσει στο παιχνίδι, έχεις σκοτώσει ζόμπι που θα γέμιζαν δύο σαιζόν “The walking dead” και συνεχίζεις αιματοβαμμένος να καθαρίζεις τον τόπο από νεκροζώντανους και άλλα τέρατα. Μετά από κάθε πυροβολισμό γεμίζεις ψυχαναγκαστικά το όπλο, έχεις το μαχαίρι και 3 κιτ «πρώτων βοηθειών» εύκαιρα σε περίπτωση που κάτι «στραβώσει». Μετά από τόση οργάνωση, μπαίνεις άνετος στο επόμενο μέρος που καλύπτεται στον χάρτη από ομίχλη και, από ό, τι αποδεικνύεται εκ των υστέρων, από όλα τα υπόλοιπα ζόμπι του παιχνιδιού. «Ω Χριστέ. Τι είναι όλα αυτά; Με ποιο πυροβολώ; Όχι αυτό ρε γαμώ το. Όχι, μην αλλάζεις όπλο. ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ EQUIPED ΤΟ ΚΟΚΚΑΛΟ ΑΣΒΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΠΙΣΤΟΛΙ; Κάτσε να δω αν προλαβαίνω να ρίξω μια μολότοφ. R2, R2, R2. Τι “You died” να πάρει;».

Το σώσε

Υπάρχουν παιχνίδια που η διαδικασία του save είναι πιο βαρετή κι από τραπέζι γάμου με άγνωστους συνδαιτημόνες: Πρέπει να πατήσεις πολλά πλήκτρα και μέχρι να γίνει το save βλέπεις το κυκλάκι να γυρνάει για ώρα, φτιάχνεις έναν καφέ, ένα κέικ και τα γένια σου έχουν μεγαλώσει μερικά χιλιοστά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να το σκέφτεσαι δύο φορές περισσότερο να κάνεις “save” και να μονολογείς «Έχω 100% «ζωή» και γεμάτο οπλοστάσιο. Ας μπω στο μπουντρούμι χωρίς να κάνω save μωρέ, βαριέμαι να περιμένω τόση ώρα. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι; Άλλωστε νομίζω ότι έχω κάνει save λίγο πιο πριν». 2 ώρες μετά και λίγο πριν το τέλος του μπουντρουμιού έχεις σφάξει 2 ορδές Goblins, έχεις περάσει κατά τύχη παγίδες με δηλητηριασμένα βέλη και έχεις φτάσει την ενέργεια του τελικού τέρατος της πίστας στο ένα χιλιοστό, πριν αυτό σε σκοτώσει. ”You died. Restart from last save?” διαβάζεις και πατάς “Yes”, σχεδόν σίγουρος ότι κάποια στιγμή μεταξύ πρώτης και δεύτερης ορδής Goblins, το είχες σώσει. Το παιχνίδι ξεκινάει και πάλι κι εσύ βρίσκεσαι 2 μπουντρούμια πριν. Αφού νιώσεις κάτι να πεθαίνει μέσα σου, ουρλιάζεις κάνοντας τις σουρικάτες σε απόσταση χιλιομέτρων να σηκωθούν και να κοιτάζουν ξαφνιασμένες.

Η λάθος φράση

Πολλοί θα θυμούνται τα text adventures, αλλά και τα πρώτα παιχνίδια της Sierra και της Lucas που το gameplay τους απαιτούσε σε κάποιες περιπτώσεις να πληκτρολογείς την εντολή. Το πρώτο Leisure Suit Larry (“Leisure Suit Larry in the Land of the Lounge Lizards”) είναι ένα αγαπημένο χαρακτηριστικό παράδειγμα, με τον γκαντέμη και παρθένο Larry Laffer να προσπαθεί να βρει κάποια πρόθυμη μεν, πιξελιασμένη δε γυναίκα. Με τα αγγλικά να μην αποτελούν την μητρική μας γλώσσα, τα παιχνίδια αυτά δυσκόλευαν ακόμα περισσότερο και ο τερματισμός τους ήταν σπάνιος και πανηγυρικός, με τα λάθη να μην σου επιτρέπουν να βρεις την λύση. “You are in a room full of bottles. The room is locked and only a window with bars exists, but you can’t fit through. One of the bottles is labeled ‘Shrinking Potion. Drink to shrink’. What do you do?”. «Εύκολο» σκέφτεσαι και πληκτρολογείς “drink potion”. Τίποτα. Δοκιμάζεις για εβδομάδες κάθε πιθανό συνδυασμό των αγγλικών που ξέρεις. Μετά από λίγο καιρό, επιστρατεύεις και το καμάρι της οικογένειας, εκείνο τον ξάδερφο που έχει πάρει το Proficiency. «Έλα Νίκο, πως λέμε στα αγγλικά «πιες φίλτρο»; Όχι, μωρέ να εδώ ένα παιχνίδι παίζω». Κάθε προσπάθεια είναι μάταιη και οδηγεί σε μεγαλύτερο εκνευρισμό. 10 χρόνια μετά και αφού ξαναθυμάσαι παιχνίδια της νιότης σου, φτάνεις στο καταραμένο. Πληκτρολογείς “swallow potion” και βγαίνεις από το κλειδωμένο δωμάτιο. Κλείνεις το pc. Μπαίνεις στο ντους. Ξαπλώνεις και κλαις. Γοερά και σε εμβρυική στάση.

Do it like Beckham

Μια από τις κλασικές σκηνές του gaming είναι να είσαι με τους κολλητούς σου στο σπίτι και να παίζετε το «ποδοσφαιράκι» της αρεσκείας σας (Fifa ή Pro Evolution Soccer). Συνήθως κάποιος από αυτούς επιλέγει σχεδόν πάντα την Barcelona, καταλήγοντας σε εμφατικές νίκες και ακόμα πιο εμφατικές κοροϊδίες, ενώ εσύ πασχίζεις να περάσεις το κέντρο με την τίμια Osasuna. Κάποια στιγμή και αφού ο θεός, έχοντας ίσως φάει βαριά, κοιμάται καταφέρνεις να είσαι ισόπαλος 0-0 στο 89’ και ο επιθετικός σου να προελαύνει προς το τέρμα της Barcelona. Έχεις ήδη αρχίσει να γελάς και να σκέφτεσαι πως να είναι η (άγνωστη) γεύση της νίκης, όταν σου έρχεται η ιδέα να τον ξεφτιλίσεις κι άλλο. Αποφασίζεις να περάσεις και τον τερματοφύλακα και να μπεις με την μπάλα στα δίχτυα. Αν είχες σουτάρει απλώς, τώρα θα είχες κερδίσει, αλλά φευ. Ο τερματοφύλακας σε προλαβαίνει ένα δέκατο του δευτερολέπτου πριν περάσεις την γραμμή και καταφέρνει να σε σταματήσει. Κοιτάς εμβρόντητος την οθόνη ανήμπορος να αντιδράσεις ή να αρθρώσεις λέξη. Το ματς πηγαίνει στην παράταση, χάνεις 3-0 και μαζί οποιοδήποτε ίχνος περηφάνιας σου είχε απομείνει. Η ιαχή «Άντε γεια» του κολλητού σου ακούγεται στο μυαλό σου σαν ηχώ (και σαν τον Τσουκαλά) για τις επόμενες 3 ημέρες.