Οι πιο μισητοί “κακοί” στην ιστορία της τηλεόρασης

Οι κακοί σε μια ταινία ή σειρά είναι τόσο απαραίτητοι όσο το λαμέ σε όποιον σεβόταν τον εαυτόν του στα ‘80s. Είναι δημιουργημένοι με τέτοιο τρόπο και τους υποδύονται έτσι, ώστε να γίνονται μισητοί από την μεγάλη πλειοψηφία των θεατών, εκτός από αυτούς που παίρνουν το μέρος των κακών έτσι κι αλλιώς. Οι πρώτες αναμνήσεις από την «κακιά» Alexis Carrington της Δυναστείας να εκνευρίζει τις μανάδες μας, το γαντοφορεμένο χέρι του Dr. Claw από τον Αστυνόμο Σαΐνη να χαϊδεύει τη γάτα, ο ψαρωτικός Skeletor από το He-Man και οι άλλοι animated κακοί έδωσαν τη θέση τους σε νέους, πιο κακούς και πιο εκνευριστικούς. Με την προειδοποίηση ότι υπάρχουν κάποια αναγκαστικά spoiler, ας δούμε μερικούς από τους μισητούς κακούς που έπαιξαν σε σειρές:

Joffrey Baratheon (Game Of Thrones)

Το ξανθό πιτσιρίκι με το χαμόγελο γεμάτο κακία, έδειξε από νωρίς τις προθέσεις του. Από την πρώτη σαιζόν ακόμα, όταν ήταν μόνο πρίγκηπας, ήταν υπεύθυνος για το θάνατο του λύκου της Sansa (αφού δεν έβρισκαν αυτόν της Arya) και του Mycah, γιου του χασάπη. Όσο περνούσε ο καιρός και οι σαιζόν, έδειχνε ακόμα περισσότερο την κακία του, κρυμμένος πίσω από την εξουσία του. Θυμίζει εκείνον το συμμαθητή σου που το έπαιζε πάντα νταής, με τις πλάτες του θηριώδους συμμαθητή σας που είχε μείνει 7 φορές λόγω βαθμών και απουσιών, όχι πάντως από το γυμναστήριο. “Bring me his head”: 4 λέξεις που τον ανέβασαν στις πρώτες θέσεις των πιο μισητών κακών και ταυτόχρονα κατέβασαν το κεφάλι του Lord Ned Stark από τη φυσική του θέση, εκεί πάνω από τους ώμους. Bonus η παρουσία της Sansa, που υποχρεώθηκε να βλέπει τον αποκεφαλισμό του πατέρα της. Άπειρα κατορθώματα, στιγμές πραγματικής κακίας και κόμπλεξ (πχ γάμος Tyrion), με φυσική κατάληξη το χαστούκι από τον Tyrion (με σύσσωμο το κοινό να φωνάζει «να αγιάσει το χέρι σου») και το αφρίζον πρόσωπο του, μετά τη δηλητηρίαση του. Ένας από τους πιο αναμενόμενους και καθαρκτικούς θανάτους.

Ramsey Bolton (Game Of Thrones)

Αν η ύπαρξη του Joffrey σ’ αυτό το αφιέρωμα είχε απόδοση 1,30, η παρουσία του Ramsey ήταν φραγμένη λόγω υπερβολικού πονταρίσματος. Αν, επίσης, η παρουσία του Joffrey εδώ οφείλεται στα κόμπλεξ του, ο Ramsey κερδίζει την θέση επάξια με την πραγματική κακία, τη διαστροφή του και το σπαθί του (κυριολεκτικά) και κάνει τον πρώτο να μοιάζει με πρόσκοπο που απλώς έφαγε ένα από τα μπισκότα προς πώληση. Όταν σε μια σειρά υπάρχει η Cersei Lannister και καταφέρνεις να την ξεπεράσεις σε κακία, κάτι κάνεις καλά. O “Bastard of Bolton” ανέβηκε εύκολα στις πρώτες θέσεις με έναν βιασμό, μια πατροκτονία (ε καλά, δεν μπορούσε να κάνει και περισσότερες), κόψιμο του joy του Theon Greyjoy, πολλές δολοπλοκίες, ακόμα περισσότερες δολοφονίες, «κέρασμα» ανθρώπων στα βασιλικά σκυλιά και άλλα πολλά, που θα έκαναν τους μισούς Βυζαντινούς αυτοκράτορες να κρυφτούν από ντροπή και ανικανότητα. Το χειρότερο από όλα όσα έκανε ο Ramsey ήταν ότι υπήρξε ένας σαδιστής, ψυχοπαθής, απρόβλεπτος χαρακτήρας με εκνευριστικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του καθώς τα έκανε όλα αυτά. Ο θάνατος και η καρμική τιμωρία του χαροποίησαν, μάλλον, όλους τους θεατές και σίγουρα, πάντως, τα σκυλιά που πήραν το μεζεδάκι τους. Εμβληματικός και απαραίτητος για την εξέλιξη κακός, που οι ενέργειες του προκάλεσαν πολλά γεγονότα της σειράς.

Gustavo Fring (Breaking Bad)

Ο Walter White μπορεί να μην είναι ο ορισμός του καλού και οι ενέργειες του να μην έμπαιναν ως παράδειγμα καλοσύνης, αλλά πάντα χρειάζεται ένας πραγματικός κακός. Αν ο Walter βάσει ενεργειών και συμπεριφορών κυμαινόταν κάπου μεταξύ άσπρου και μαύρου, για τον Mr. “Los Pollos Hermanos”, δεν χωράει αμφισβήτηση. Μεγαλέμπορος ναρκωτικών, επιτυχημένος επιχειρηματίας και ιδιοκτήτης φαστφουντάδικου, σοφιστικέ, έξυπνος, αδίστακτος και πιο κακός κι από το επεισόδιο με την μύγα. Ο Gus έκοψε τον λαιμό του Victor με άνεση και κρύο αίμα, μόνο και μόνο για να αποδείξει ότι ο Walter κι ο Jesse ήταν απαραίτητοι. Αγαπημένος κακός των fans της σειράς, μισητός κυρίως για την ψυχραιμία του και την παγερή αδιαφορία που έδειχνε στις δολοφονίες που έκανε ο ίδιος ή τα πρωτοπαλίκαρά του, αλλά και για τον κίνδυνο που αποτελούσε για τον Heisenberg. Στο τέλος έχασε το μισό πρόσωπο του και ολόκληρη τη ζωή του, με τους ήχους «ντιν ντιν ντιν» να αποτελούν το soundtrack της εκδίκησης.

Benjamin Linus (Lost)

Η βουτιά στο παρελθόν συνεχίζεται σε ακόμα πιο βαθιά νερά με το “Lost”, μια από τις πρώτες σειρές που έφεραν αυτό το μικρόβιο στα μέρη μας. Μια σειρά με πολλούς οπαδούς, αρκετούς haters, ένα τουλάχιστον αμφιλεγόμενο τέλος και χαρακτήρες που αγαπήσαμε. Ή και μισήσαμε, γιατί ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Ben; Αρχηγός των «Άλλων» και αντιπρόσωπος «επί γης και επί νήσου» του Jacob, ο Ben ενσάρκωνε τον ιδανικό κακό για τη σειρά. Ένας γλυκομίλητος, σοβαρός χαρακτήρας φαινομενικά, αλλά στην πραγματικότητα ύπουλος, ζηλιάρης, ανασφαλής, δολοπλόκος και πονηρός. Έχει μείνει στην μνήμη μας (και στα νεύρα μας) για τις μαζικές δολοφονίες, τις απαγωγές, τους βασανισμούς, τα ύπουλα σχέδια για εξόντωση όσων δεν ήταν άξιοι να μάθουν τα μυστικά του νησιού, τη θυσία της κόρης του και όλων των ενεργειών που έκανε για να προστατεύσει το Νησί. Ο δολοφονικός καπνός του Νησιού μπροστά του, μοιάζει τόσο τρομακτικός όσο ο Gru από το “Despicable Me”.

Kai Proctor (Banshee)

O Kai Proktor είναι πρώην Amish που εξορίστηκε από την οικογένεια του, σεβαστός επιχειρηματίας (σφαγεία) το πρωί και σεβαστός δολοφόνος/εγκληματίας το βράδυ (καλά και άλλες ώρες). Κάνει «κουμάντο» στο Banshee, έχει πληροφοριοδότες και τσιράκια παντού, έναν ψυχοπαθή βοηθό, περίεργα βίτσια με τις γυναίκες (να φοράνε καπέλα Amish και αν έχουν και το ίδιο αίμα, ακόμα καλύτερα) και δεν διστάζει να σκοτώσει ακόμα και ο ίδιος. Μας εκνευρίζει γιατί είναι ψυχοπαθής, έχει λεφτά και εξουσία με την οποία αγοράζει τη βιτρίνα της νομιμότητας και γιατί δεν αφήνει σε ησυχία τον ταλαίπωρο Lucas Hood να ζήσει ήσυχος τον έρωτα του με κάποια από τις (πολλές) γυναίκες της σειράς.

James Moriarty (Sherlock)

Επόμενη στάση το Λονδίνο του Sherlock Holmes. Ένας ήρωας αξίζει μόνο όσο η Νέμεσις του και δεν νομίζω πως θα μπορούσε να βρεθεί καλύτερος αντίπαλος για τον Sherlock. Άλλωστε, ο Moriarty μας δείχνει πως θα ήταν ο συμπαθής ντετέκτιβ αν ήταν κακός, όντας η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Κλασικός αντίπαλος του Sherlock από τα βιβλία του Arthur Conan Doyle, βάφτηκε πιο σκοτεινός για τις ανάγκες της σειράς, στέγνωσε και αφέθηκε ελεύθερος να προσπαθεί να καταστρέψει τον Sherlock. Ενώ οι περισσότεροι κακοί έχουν κάποιον (έστω τρελό) λόγο για τις ενέργειες τους, ο Moriarty καταστρώνει τα σχέδια του γιατί θέλει να διαταράξει την τάξη ή απλώς γιατί βαριέται. Θεωρεί τον Sherlock άξιο αντίπαλο, πιθανότατα τον θαυμάζει, αλλά χρησιμοποιεί όποιο μακιαβελικό κόλπο και χαρτί έχει στο μανίκι του για να σβήσει το ειρωνικό χαμόγελο από το πρόσωπο του. Οι κινήσεις και τα σχέδια του μοιάζουν με καλοσχεδιασμένο domino που πέφτει σταδιακά και το ένα κομμάτι φέρνει την πτώση του άλλου. Παίρνει επάξια τη θέση του στο παρόν αφιέρωμα με δολοφονίες, δολοπλοκίες και άλλες εγκληματικές λέξεις και ενέργειες με πρώτο συνθετικό το δόλο, εγκληματική δράση από νεαρή ηλικία και την έλλειψη μεταμέλειας και συναισθήματος, εκτός από αυτό της χαράς όταν βλέπει το χάος που προκάλεσε.

Marlo Stanfield (The Wire)

Για μια από τις καλύτερες σειρές στην ιστορία της τηλεόρασης (The Wire), η αλήθεια είναι ότι η επιλογή ενός κακού ήταν δύσκολη. Με δεδομένο ότι όλοι οι χαρακτήρες δεν ήταν ούτε άσπρο (καλοί), ούτε μαύρο (κακοί), αλλά είχαν περισσότερο γκρι κι από τις 50 αποχρώσεις και με την υποψηφιότητα του Stringer Bell ως βασικού κακού, ο Marlo κέρδισε στα σημεία. Παίρνει επάξια τη θέση, παρά το γεγονός ότι ο Stringer βασάνισε και σκότώσε τον αγαπητικό του αγαπητού στους θεατές Omar Little. Βασικός «κακός» στις σαιζόν 4 και 5, έβγαζε μια αίσθηση πραγματικού και μηδενιστικού κακού. Απεχθάνεται το να τον προσβάλλουν, να τον μειώνουν και να του δείχνουν έλλειψη σεβασμού, κάνοντας μας να πιστέψουμε ότι θα σκότωνε και την μάνα του, αν ένιωθε ότι τον προσέβαλε («Πρώτα θα διαβάσεις και μετά θα πας με τους υπόλοιπους συμμορίτες για τραμπουκισμούς, ακούς νεαρέ;»). Υπεύθυνος για αρκετούς θανάτους, τον βασανισμό ενός τυφλού γέρου (το οποίο στην κλίμακα κακίας, λογικά σου δίνει μια θέση δίπλα σε κάποιον δικτάτορα στην κόλαση), ψυχρός και χωρίς συναισθήματα, παρά μόνο για τα περιστέρια του και το διάβασμα του. Η χειρότερη στιγμή του ήταν όταν βγήκε σαν κύριος από την φυλακή, εκνευρίζοντας ακόμα και βουδιστή μοναχό.

Philip Blake a.k.a. The Governor (The Walking Dead)

Ένα ακόμα δίλημμα μεταξύ κακών. Ναι, ο Negan είναι κακός, δολοφόνος και έχει καταφέρει να σπάσει τα νεύρα των θεατών και κάτι περισσότερο των πρωταγωνιστών. Ο “Governor” όμως, διατήρησε εύκολα το μίσος μας για σχεδόν 2 σαιζόν με αυξανόμενη μάλιστα ένταση. Φτάνει το ηρεμία-ψυχοπαθής θυμός σε 5’’ και όταν δεν σκοτώνει ως ψυχοπαθής δολοφόνος, ξέρει να μιλάει και να κερδίζει τους συνομιλητές του, παρόλο που τους κοιτάει με μισό, άντε ένα μάτι. Όσους δεν κερδίζει τους σκοτώνει, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Τον μισούμε γιατί είναι ικανός να κάνει τα πάντα για να προστατεύσει τους ανθρώπους του, είναι έξυπνος και παρόλη την ιδιότητα του ως ηγέτης μεγαλύτερης ή μικρότερης ομάδας βρίσκει τον χρόνο και την όρεξη να εξασκήσει τα χόμπι του (διατήρηση ενυδρείων με κεφάλια και τάισμα/φροντίδα της νεκροζώντανης κόρης του).

Advertisement