Υποτιμημένες Σειρές – Μέρος Α

Μέσα στον κυκεώνα από δράκους του “Game Of Thrones”, νεκροζώντανων του “The Walking Dead” και geeks του “Big Bang Theory” χάνονται αρκετές σειρές που έχουν κάτι να προσφέρουν, αλλά δεν έχουμε αντιληφθεί την ύπαρξη τους ή δεν έχουμε δώσει την απαραίτητη προσοχή. Υπάρχουν σειρές που είχαν αρκετά μακρά διάρκεια (πχ Shameless) και δεν είχαν τύχει της ανάλογης «διαφήμισης» με αποτέλεσμα να παραμένουν πιο άγνωστες κι από τη χρήση του φλας σε οδηγό ταξί.

Στο παρόν αφιέρωμα θα προσπαθήσουμε, χωρίς spoiler, να παρουσιάσουμε μερικές σειρές που αξίζουν της προσοχής μας, αλλά μας διέφυγαν καθώς είχαμε την προσοχή μας στο τρεμάμενο κάτω χείλος της Carrie Mathison, λίγο πριν βουρκώσει για 23^η φορά αυτή τη σαιζόν (έδινε 1,25 στο στοίχημα). Οι σειρές που ακολουθούν είναι διαφόρων ειδών, από κωμικές μέχρι αστυνομικές και δραματικές και υποτιμημένες ή άγνωστες.

Shameless

Το “Shameless” είναι από τις σειρές που ενώ δεν έχει διαφημιστεί, είναι μια από τις πιο έξυπνες και ενδιαφέρουσες που έχω δει τον τελευταίο καιρό. Το σενάριο περιγράφει τη ζωή μιας μάλλον δυσλειτουργικής οικογένειας, με την μητέρα χαμένη από το κάδρο και τον πατέρα μονίμως χαμένο από το αλκοόλ.

Τα 6 παιδιά της οικογένειας στην ουσία μεγαλώνουν μόνα τους, υπό την αιγίδα της μεγαλύτερης αδερφής. Η σειρά παίρνει μια μεζούρα δράμα, δύο μεζούρες χιούμορ, τα κουνάει καλά, προσθέτει μερικές δόσεις (αχρείαστου) γυμνού και (χρήσιμης) καφρίλας και σερβίρει ένα απολαυστικό κοκτέιλ.

Καταπιάνεται με πολλά κοινωνικά θέματα (αλκοολισμός, ομοφυλοφιλία, ανεργία κλπ) με χιούμορ και γλώσσα του «δρόμου», δείχνοντας τις επιπτώσεις από τις λάθος επιλογές. Μπορεί να θεωρείται δραματική σειρά, απέχει όμως πολύ από αυτήν, αποτελώντας στην ουσία την παρουσίαση μιας οικογένειας με τις καλές και κακές της στιγμές.

Οι 7 σαιζόν βλέπονται άνετα και συνεχόμενα, διατηρούν τη φρεσκάδα τους, δεν κάνουν κοιλιά-μόνο κάτι αναμενόμενα ψωμάκια λόγω ηλικίας- και αξίζουν την επένδυση χρόνου. Οι πρωταγωνιστές είναι αληθινοί, έχουν αληθινά προβλήματα, βιώνουν αληθινές καταστάσεις, χωρίς καμιά διάθεση ωραιοποίησης.

Σε πολλές στιγμές, έπιασα τον εαυτό μου να τους φωνάζει ανούσια «Μην το κάνεις αυτό» και αφού προφανώς δεν με άκουσαν, είδα τις επόμενες σκηνές με αυτό το αίσθημα αμηχανίας που έχεις, όταν ο πρωταγωνιστής φαίνεται ότι θα κάνει κάτι ντροπιαστικό. Φέτος περιμένουμε την 8^η σαιζόν.

Eastbound And Down

Baseball: Ένα από τα πιο αθλήματα για τα οποία δεν ξέρουμε πολλά και στα μάτια μας μοιάζουν πιο βαρετά και από απόγευμα Κυριακής, ίσως λόγω της άγνοιας μας, ίσως επειδή όντως είναι. Μια κωμική σειρά για έναν (παρηκμασμένο) αστέρα του baseball είναι λογικό ότι δεν θα τραβήξει το ενδιαφέρον του κοινού, τουλάχιστον στη χώρα μας.

Δεν είναι λογικό, όμως, όταν αυτή η σειρά είναι το “Eastbound And Down”. Η σειρά περιστρέφεται γύρω από τον Kenny Powers, έναν ταλαντούχο αστέρα του baseball, ο οποίος καταστράφηκε από τις καταχρήσεις και τον «ιδιαίτερο» χαρακτήρα του.

Το κάθε επεισόδιο διαρκεί 30 λεπτά και η σειρά είναι αστεία, μη πολιτικά ορθή, με τον Kenny Powers να είναι τόσο χαζός και προκλητικός, που απλώς τον αγαπάς. 4 σαιζόν με λίγα επεισόδια η κάθε μία, καταστάσεις που προκαλούν γέλιο και αμηχανία και αστεία που πολλές φορές, αφού έχεις γελάσει με την καρδιά σου, παρακαλάς τουλάχιστον να σου εξασφαλίσουν μια καλή θέση στην κόλαση, κι όχι στα πίσω καζάνια που δεν βλέπεις τίποτα.

Σειρά που είτε την αγαπάς είτε την μισείς, υποτιμημένη, εξαιρετικά αστεία και με την χαίτη του πρωταγωνιστή και θεού Danny McBride να ανεμίζει αγέρωχη και μπουκλωτή, σαν να μην πέρασε μια δεκαετία (ή έστω μια χτένα) από τα ‘80s.

Hap And Leonard

Μια σειρά που ενώ έχει γνωστούς πρωταγωνιστές, πέρασε απαρατήρητη. Ο James Purefoy (ο «κακός» Joe Caroll από το “The Following”. «The Rome”), o Michael Kenneth Williams (Omar Little από το “The Wire”, Freddy από το “The Night Of” κλπ) και ο Jimmi Simpson (“Westworld”, “Person of Interest” κλπ) συναντιούνται στον Νότο, πρωταγωνιστώντας σε ένα βαλτώδες κυνήγι θησαυρού.

Η εποχή είναι τα τέλη της δεκαετίας του ’80, η περιοχή είναι ο αμερικάνικος Νότος με τον Purefoy να υποδύεται τον Hap, έναν πρώην κατάδικο/ακτιβιστή των ‘60s και τον Williams τον Leonard, έναν μαύρο gay βετεράνο του Βιετνάμ.

Η σειρά καταπιάνεται με τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές και την πρώην γυναίκα του Hap, η οποία τους παρασέρνει σε ένα κυνήγι θησαυρού, το οποίο μάλλον ξεφεύγει. Ενδιαφέροντες χαρακτήρες, πλοκή με ίντριγκες και φωτογραφία που σε κάνει να νιώθεις την ζέστη του Νότου και το κάψιμο του bourbon στο λαιμό σου. Μια ‘80s αισθητική γεμάτη rednecks, καουμπόικα καπέλα και μπότες που θα έκανε περήφανο τον Tarantino και το “Django” του.

Η παρουσίαση των χαρακτήρων και το χτίσιμο της έντασης γίνεται σταδιακά, αλλά όταν ολοκληρώνεται, ο ρυθμός γίνεται καταιγιστικός και τα πάντα παίρνουν μια άγρια ομορφιά. Περιπετειώδης σειρά, με στοιχεία δράματος και κωμωδίας, αιματοβαμμένη, με γρήγορους ρυθμούς, ανατροπές και μόλις μια σαιζόν, που μας άφησε υποσχέσεις για την δεύτερη που βγαίνει τον Μάρτιο.

Unforgotten

Μια αστυνομική σειρά για αλλαγή, η οποία εξετάζει μεν εγκλήματα, τα οποία όμως έχουν διαπραχθεί αρκετά χρόνια πριν, όπως μαρτυρά και ο τίτλος. Η σειρά διαδραματίζεται στη σύγχρονη Αγγλία, με τους πρωταγωνιστές να κάνουν μεν αστυνομική έρευνα, αλλά να επεκτείνονται και σε άλλους τομείς, λόγω της παλαιότητας των εγκλημάτων.

Κρυφές σχέσεις, μυστικά που φαίνεται ότι έχουν θαφτεί στη σκόνη των ετών, άνθρωποι χωρίς προφανή σύνδεση που τελικά σχετίζονται και μια προσπάθεια βουτιάς στο παρελθόν, για να λυθεί κάποιο έγκλημα.

Ίσως δεν είναι η πιο ενδεδειγμένη σειρά για σκληροπυρηνικούς λάτρεις των αστυνομικών, καθώς το βάρος της έρευνας μοιράζεται σε πολλούς τομείς και όχι στην αμιγώς αστυνομική έρευνα, αλλά για όλους τους υπόλοιπους είναι μια πολύ καλή σειρά. Βλέπεται για το μυστήριο που πλανάται, το κουβάρι που ξετυλίγεται σιγά-σιγά και την ευαισθησία που δείχνουν οι δύο βασικοί χαρακτήρες.

Το ζευγάρι των πρωταγωνιστών έχει χημεία, παρόλη την αγγλική ψυχρή ευγένεια και κομφορμισμό και τα θέματα, αμφότερων των σαιζόν που έχουν προβληθεί, έχουν αρκετό ενδιαφέρον. Καλογυρισμένη, με ιστορίες που αγγίζουν ευαίσθητα θέματα, δημιουργούν ηθικά διλήμματα και σε μεταφέρουν μεταξύ παρόντος και παρελθόντος, συρράπτοντας φαινομενικά ασύνδετα πρόσωπα και πράγματα.

Quantico

Σειρά που βγήκε από τη σχολή του “How to get away with murder” και πιθανότατα πρώτη και με υποτροφία. Γρήγορη, νεανική, με flashbacks και συνεχείς και αναπάντεχες ανατροπές και αλλαγές, σαν κωλοτούμπες πολιτικού.

Παρακολουθούμε την πορεία μιας τάξης υποψήφιων πρακτόρων FBI (στο παρελθόν) και την προσπάθεια τους να αποτρέψουν μια καταστροφή (στο παρόν). Τηρώντας τα κλισέ του είδους, οι ύποπτοι αλλάζουν πιο συχνά κι από ενδυμασία τραγουδίστριας στα ‘80s και ενώ τείνεις να καταλήξεις σε κάποιον (πιθανότατα μπάτλερ), το άλλοθι του είναι ακλόνητο σαν βράχος.

Συνεχίζοντας με τα κλισέ, όλοι οι «μαθητές» και «μαθήτριες» είναι ωραίοι, έξυπνοι και γυμνασμένοι και κρύβουν μυστικά. Αρκετά ενδιαφέρουσα για χαλαρή θέαση, χωρίς να χάνεις τον ύπνο σου από την αγωνία, αλλά με αρκετό ενδιαφέρον ώστε να την παρακολουθήσεις.

The Path

Ήταν η πρώτη σειρά που πήρε στους ώμους του ο Aaron Paul μετά την επιτυχία του “Breaking Bad” και είχε ενδιαφέρον να δούμε τι μπορεί να κάνει, εκτός από το να φωνάζει “biiiaaaatch”, “yo yo” και να βοηθάει τον Walter White να φτιάχνει ναρκωτικά.

Στο “The Path” παρακολουθούμε τα μέλη μιας σέχτας να ζουν όλοι μαζί, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν και τις επιπτώσεις των επιλογών (κυρίως των θρησκευτικών) στη ζωή τους και στις σχέσεις τους τόσο εντός, όσο και εκτός αίρεσης. Το θέμα είναι αρκετά πρωτότυπο και ενδιαφέρον, έχει αποτυπωθεί αρκετά καλά και οι χαρακτήρες μοιάζουν αρκετά αληθινοί. Αληθινοί στο βαθμό που θα μπορούσαμε να ξέραμε πως είναι ένα μέλος σέχτας στην πραγματική ζωή.

Προφανώς υπάρχουν κρυμμένα μυστικά, οι ηγέτες δεν είναι ακριβώς αμνοί (οι πιστοί σίγουρα) και υπάρχουν αρκετά σημεία, στα οποία η σειρά αφήνει λίγο ασαφές κατά πόσον κάτι είναι όντως θαύμα ή κόλπο, με τον αντίστοιχο Yuri Geller της σέχτας να φωνάζει «Ντούλεψε». Η αρχική μου σκέψη ήταν να αναφέρω τον David Copperfield, αλλά θα έχανα τις νέες γενιές που δεν τον έχουν προλάβει, οπότε κατέληξα στον σχεδόν ντόπιο πλέον, Yuri. Υπάρχει μια ολοκληρωμένη σαιζόν και άλλη μια η οποία προβάλλεται αυτό το διάστημα.

Τα επεισόδια έχουν γρήγορο ρυθμό, δεν κουράζουν, δεν κάνουν κοιλιά και κάθε ένα που βλέπεις σε παρασέρνει ακόμα πιο βαθιά στο μυστήριο και την ιστορία, προκαλώντας σε να δεις το επόμενο προκειμένου αυτοί να φτάσουν στη θέωση κι εσύ στο season finale.

Impastor

From left to right: Mircea Monroe, Mike Kosinski, Michael Rosenbaum, Sara Rue, David Rasche and Aimee Garcia. Photo courtesy of TV Land.

Μετά τις αιρέσεις, τις σέχτες και την εκνευρισμένη κ. Λουκά που περιμένει με πυρσούς και δικράνια έξω από την πόρτα μας εδώ στο Geek Cultura, κλείνουμε το πρώτο μέρος του αφιερώματος στις υποτιμημένες σειρές με μια κωμική σειρά, θρησκευτικού πάλι περιεχομένου.

Η σειρά καταπιάνεται με τις περιπέτειες ενός γκέι πάστορα ενός μικρού χωριού. Το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι ούτε γκέι, ούτε πάστορας, αλλά γυναικάς μικροαπατεώνας/άεργος που χρωστάει αρκετά χρήματα σε κάποιον μαφιόζο. Όταν του δίνεται η ευκαιρία, καταφέρνει και αλλάζει ταυτότητα, πιστεύοντας ότι με τη νέα ιδιότητα του, θα λύσει όλα του τα προβλήματα.

Η σειρά είναι κωμωδία καταστάσεων, έξυπνη, αστεία και σε πολλές περιπτώσεις θα πιάσεις τον εαυτό σου να συμπάσχει με τον πάστορα. Οι σεναριογράφοι χρησιμοποιούν πολλές «συμπτώσεις» και εύκολες λύσεις για να ξεμπλέξουν τον πρωταγωνιστή από διάφορες περιπέτειες, αλλά η σειρά παρακολουθείται άνετα λόγω του γρήγορου ρυθμού της, των αστείων που βγαίνουν αβίαστα χωρίς να εκβιάζουν γέλιο και της «δεν σου πουλάω κάτι σοβαρό» αισθητικής της.

Στον πρωταγωνιστικό ρόλο βλέπουμε τον Michael Rosenbaum (Lex Luthor από το “Smallville”), ο οποίος μας επιδεικνύει και τις κωμικές του ικανότητες.