Παρασκευή μεσημέρι, έχεις τακτοποιήσει όλες τις εκκρεμότητες στο γραφείο και κοιτάς κάθε δύο λεπτά το ρολόι περιμένοντας να σχολάσεις. Κάθε λεπτό περνάει βασανιστικά αργά, ο χρόνος μοιάζει να παγώνει στην τελευταία ώρα της βάρδιας σου και μπροστά σου βλέπεις το σαββατοκύριακο να σου κλείνει πονηρά το μάτι με ένα χαμόγελο λέγοντας σου “έρχομαι, κράτα λίγο ακόμα”.
Ήδη έχεις κάνει τα κουμάντα σου για το που θα βγεις και με ποιους, έχεις κανονίσει μάλιστα τόσες συναντήσεις και εξόδους που δεν είσαι σίγουρος αν θα τα προλάβεις όλα μέσα σε ένα Σ/Κ.
Πιάνεις κουβέντα με ένα συνάδελφο για να περάσουν τα τελευταία μαρτυρικά λεπτά της βάρδιας σου και χωρίς να το καταλάβεις έρχεται η ώρα να χτυπήσεις κάρτα και να χαιρετίσεις τους συναδέλφους σου γροθιά με γροθιά. Τρως κάτι πρόχειρο στο δρόμο και φτάνεις σπίτι.
Οι μπύρες βρίσκονται τακτοποιημένες στο ράφι του ψυγείου σου, αλλά δεν τις πειράζεις γιατί έχεις κανονίσει βραδινή έξοδο.
Σκέφτεσαι να ξαπλώσεις καμιά ώρα στον καναπέ να ξεκουραστείς λίγο και να πάρεις δυνάμεις, βάζεις μουσική, φτιάχνεις μια φραπεδιά, ανοίγεις το pc, μπαίνεις στο facebook, αλλά τίποτα ενδιαφέρον.
Ευκαιρία λες να παίξω λίγο το νέο μου RPG βιντεοπαιχνίδι, ολοκαίνουριο απευθείας απ’ τις αρχές των 00s. Έχεις φτάσει σε ένα ικανοποιητικό level, έχεις συγκεντρώσει αρκετούς παπύρους για upgrades και έχεις μάθει αρκετά spells. Φοράς την chainmail πανοπλία σου, παίρνεις το σπαθί σου και μονομιάς ρίχνεσαι στη μάχη!
Γκαπ, γκουπ, σντουπ, σφάζεις ορδές από περιπλανώμενους bandits που θέλουν να σου κλέψουν το σακούλι με τα χρυσά νομίσματα, ολοκληρώνεις επιτυχώς κάποια side missions, αγοράζεις καινούριο κράνος φτιαγμένο από δέρμα δράκου και πύρινα βέλη για εξ αποστάσεως επιθέσεις. Ο χρόνος έχει σταματήσει να κυλά και βρίσκεσαι μετέωρος για ώρες ανάμεσα σε δύο κόσμους.
Το fail της υπόθεσης είναι ότι χωρίς να το καταλάβεις, έχει φτάσει ήδη Κυριακή απόγευμα, έχεις “πιστολιάσει” όλα σου τα ραντεβού, δεν σηκώνεις κινητό για κανένα λόγο και φυσικά δεν έχεις βγει από την εξώπορτα του σπιτιού παρά μόνο για να παραλάβεις τις πίτσες που έχεις παραγγείλει delivery. “Πάλι καλά” σκέφτεσαι που είχα προνοήσει να πάρω μερικές μπύρες. Κοιτάζεις το ρολόι σου και διαπιστώνεις απογοητευμένος ότι σου έχουν απομείνει μόνο 3 ώρες για να ξυριστείς, να κάνεις μπάνιο και να πέσεις για ύπνο νωρίς για να πας για δουλειά τη Δευτέρα. Μιλάς λίγο με τον κολλητό σου στο τηλέφωνο και σου υπενθυμίζει πόσο loser είσαι που κλείστηκες Σ/Κ σπίτι και έλιωσες στο RPG, πόσο ωραία θα είχες περάσει με την παρέα σου αν είχες βγει έξω και πως εκείνο το κοκκινομάλλικο στο μπαρ θα ήταν μια ιδανική περίπτωση για σένα.
Εντάξει λες, δεν τρέχει και τίποτα λες, θα βγω το επόμενο Σ/Κ λες.
Μέσα στην εβδομάδα όμως, καθαρίζοντας το συρτάρι στο κομοδίνο σου ανακαλύπτεις το εδώ και χρόνια χαμένο CD του Diablo ΙΙ.
Και η ιστορία επαναλαμβάνεται, με διαφορετικό game και μουσικό playlist. Και κάπως έτσι, έχεις χάσει χωρίς να το συνειδητοποιήσεις δύο χρόνια απ’ τη ζωή σου. Δεν πειράζει όμως, τερμάτισες το Diablo με όλους τους χαρακτήρες κι αυτό είναι μια από τις μέγιστες τιμές ενός άντρα. Δεν φταις εσύ που σε άφησε η γκόμενα, εκείνη δεν μπορούσε να νιώσει. Στην τελική υπάρχουν και χειρότερα, έχεις τόσα παραδείγματα να θυμάσαι από φίλους σου που καταστράφηκαν από games, εκείνοι έλιωναν με shooting games και adventures, δεν είναι σαν εσένα που παίζεις RPG. Άλλωστε κοντεύεις τα 40, έχεις όλο το καιρό μπροστά σου.
Στην τελική υπάρχουν αμέτρητα παιχνίδια για να καεί κάποιος, όχι μόνον RPG. Το πρόβλημα δεν είναι τα games καθ’ αυτά, αλλά η διαχείριση του χρόνου του gamer και η ενδεχόμενη έλλειψη άλλων ενδιαφερόντων απ’ την καθημερινότητα του που τον οδηγούν στο να λιώνει όλη μέρα παίζοντας.
Απλά τα RPG/adventures είναι λίγο παραπάνω εθιστικά (βλ. Diablo II) και δεδομένου ότι έχουν μεγάλο story απαιτούν πολύ παραπάνω αφοσίωση σε σχέση με άλλα παιχνίδια, διότι αν σταματήσεις να τα παίζεις ένα διάστημα χάνεις το concept. Αυτό όμως είναι κάτι που αφορά τον καθένα ξεχωριστά με τις ανάγκες του και τις επιλογές του, όπως σχεδόν το κάθε τι σε αυτή τη ζωή, είτε μιλάμε για παιχνίδια, είτε για σειρές, είτε για ταινίες, είτε για οτιδήποτε.
5 thoughts on “Ωδή στον εργαζόμενο gamer”