Αληθινές ιστορίες ενός Gamer – Η μαγεία της πρώτης κονσόλας

Σήμερα θα ξεκινήσουμε εδώ στο Geek Cultura μία σειρά με νέα αφιερώματα, στα οποία θα μιλήσουμε για τις ιστορίες από το παρελθόν, έτσι για να λησμονήσουμε κάποιες όμορφες στιγμές. Είμαι σίγουρος πως ο κάθε gamer θα μπορέσει να βάλει τον εαυτό του στην θέση μου, και θα απολαύσει το κείμενο που ακολουθεί.

Υπάρχουν στιγμές που δύσκολα ξεχνάμε. Αυτές οι στιγμές που μένουν βαθιά χαραγμένες μέσα στο μυαλό μας και επανέρχονται σαν όμορφες αναμνήσεις. Αυτές λοιπόν θέλεις να τις διηγηθείς!

Θυμάμαι ήταν χειμώνας όταν ήμουν κολλημένος πάνω στην τζαμαρία του καταστήματος και είχα το βλέμμα μου καρφωμένο πάνω στο γυαλιστερό του κουτί. Συγκεκριμένα ήταν 27 Δεκεμβρίου του 1995. Και, ενώ εγώ ήμουν ένα γυμνασιόπαιδο με την τρέλα των video games, εκείνη την χρονιά είχε κυκλοφορήσει στην Ευρώπη, και φυσικά σε Ελλάδα και Κύπρο το Playstation ή αλλιώς PSX.

Με έντονους αναστεναγμούς σκεφτόμουν: «Μακάρι να είχα λεφτά για να το αγοράσω». Μετά, καθώς γυρνούσα σπίτι μου το ξανασκεφτόμουν «δεν βαριέσαι, θα βολευτώ με την παλιά μου κονσόλα». Εξάλλου, ήμουν ευχαριστημένος με το Master System II. Είχα τερματίσει όλα τα Sonic The Hedgehog 1, 2 και 3. Καλά, παιχνιδάρες λέμε! Διαχρονικά παιχνίδια και ευτυχώς η SEGA συνεχίζει να βγάζει ακόμα και τώρα καινούργια Sonic games (όπως το Sonic Mania που αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στο 2017).

Αλλά αυτό… Αυτό είναι άλλη φάση! Είναι κάτι καινούργιο! Κάτι διαφορετικό! «Παίρνει CD και έχει 3D γραφικά», έλεγα. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου 3D γραφικά! Όχι ψέματα, είχα ξαναδεί το προηγούμενο καλοκαίρι, καθώς είχα παίξει στα ουφάδικα της Χαλκιδικής το Virtua Fighter v.1.00. Αυτό το fighting game τότε, είχε για παίκτες κάτι άμορφα πολυγωνικά ανθρωπάκια χωρίς χαρακτηριστικά προσώπου και σχεδιασμό ρούχων. Επίσης ήταν αργό… πολύ αργό! Πιο αργό και από την καθυστέρηση λέμε (μετά εξελίχτηκε στο αρκετά καλό game που όλοι γνωρίζουμε). Όμως εγώ, όταν το είχα πρωτοδεί, ένιωσα δέος και ανατριχίλα! Ωωω 3D! «Απίστευτο που έφτασε η τεχνολογία», έλεγα μέσα μου! Τώρα το θυμάμαι και γελάω!

Όμως εκείνη την ημέρα ήμουν λίγο μελαγχολικός. Ήξερα ότι ο κολλητός μου θα το αγοράσει και εγώ θα έμενα με την παλιά μου κονσόλα (ναι ζήλευα, αλλά με την καλή έννοια). Καθώς λοιπόν είχα βυθιστεί στις σκέψεις μου, ούτε που κατάλαβα για πότε είχα φτάσει σπίτι μου. Χτυπάω το κουδούνι και μου ανοίγει ο πατέρας μου, πάντα με το σοβαρό του ύφος. Αλλά αυτή την φορά μου φάνηκε κάπως πιο χαμογελαστός από κάποιες άλλες φορές. «Που ήσουν;» με ρώτησε, «είχα πάει μια βόλτα» του απάντησα. Τότε, βλέπεις, δεν είχαμε κινητά για να μας βρίσκουν ανά πάσα στιγμή.

«Έλα λίγο, σου έχουμε μια έκπληξη» μου είπε. «Έκπληξη; Τι έκπληξη;» αναρωτήθηκα και εκείνος συνέχισε: «Πήγαινε στο δωμάτιο σου και θα δεις». Έφυγα σφαίρα στο δωμάτιο μου, ανοίγω την πόρτα και τι να δω;

Τo Playstation να φιγουράρει εκεί, μπροστά στα μάτια μου! Έμεινα άφωνος! «Μα πως; Πού ξέρατε ότι το ήθελα;» τους ρώτησα, «Αφού όλο για αυτό μιλάς» είπε η μητέρα μου με χαμόγελο και συμπλήρωσε: «Σήμερα είναι η γιορτή σου, οπότε χρόνια πολλά Στέφανε»!

O μπαμπάς μου είπε απότομα: «Πρώτα να διαβάσεις, να κάνεις επανάληψη όλα τα μαθήματα σου και μετά να παίξεις». Ποιά μαθήματα ρε παιδιά… όλη μέρα έπαιζα Playstation και δεν ξεκολλούσα! Ακόμα και ο πατέρας μου ερχόταν που και που μέσα στο δωμάτιο μου, με έβλεπε που έπαιζα και έλεγε: «Ρε τους μπαγλαμάδες τι φτιάξανε, νομίζεις ότι θα μπεις μέσα στην τηλεόραση». Τώρα αυτό ακούγεται σαν αστείο, αλλά τότε ήταν ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα για όλους μας! Ήταν ίσως το καλύτερο δώρο που μου είχαν κάνει ποτέ οι γονείς μου!

Παρόλα αυτά είχα και ένα προβληματάκι που το διαπίστωσα μάλλον πολύ αργά. Μαζί με το Playstation στον πατέρα μου του έδωσαν και ένα παιχνίδι, το Resco Mc Queen! Ήσουν, λέει, ένας πυροσβέστης και πολεμούσες με τις φωτιές! Ωραίο παιχνιδάκι δε λέω, διασκεδαστικό και ευχάριστο! Το είχα λιώσει εκείνη την ημέρα! Αλλά μαντέψτε ποιο ήταν το πρόβλημα μου: Είχα προχωρήσει αρκετά το game και όταν πήγα να «σώσω» την πρόοδο μου, μου ζητούσε μια Memory Card.

Αν είναι δυνατόν! Που να ξέραμε ότι έπρεπε να αγοράσουμε και μια μ@λακιούλα που έμοιαζε με κάρτα για Game Boy, για να αποθηκεύσω τα παιχνίδια; Ήταν όμως πλέον αργά τα μεσάνυχτα για να πάω να την αγοράσω, και την επόμενη ήταν κλειστά τα καταστήματα. Για να μη τα πολυλογώ, τρεις μέρες έπαιζα το ίδιο παιχνίδι από την αρχή ξανά και ξανά, ώσπου αγόρασα την memory card και μπορούσα επιτέλους να αποθηκεύσω το παιχνίδι μου. Είχα πωρωθεί όμως, τόσο πολύ, που δεν με πείραζε και ιδιαίτερα. Ευτυχώς το PSX είχε δώρο και ένα DEMO με παιχνίδια, όπως το Kurushi, ένα πρωτότυπο puzzle game, είχε και έναν δεινόσαυρο που περπατούσε και ένα χέλι νομίζω με μια ωραία χαλαρή μουσικούλα, το Wipeout, το Destruction Derby και μερικά ακόμα παιχνιδάκια και ασχολήθηκα και με αυτά.

Είχα κάνει πλάκα και στο φιλαράκι μου. Στην ουσία, αυτός ήθελε περισσότερο να το αγοράσει αλλά έβαλε στο τριπάκι και εμένα. Όταν λοιπόν είχα στα χέρια μου την πολυπόθητη κονσόλα, τον πήρα τηλέφωνο και του είπα «έλα ρε man να παίξουμε master system, αγόρασα ένα καινούργιο παιχνίδι». Όταν ήρθε, του έδειξα το κουτί από το PSX γεμάτος ενθουσιασμό! «ΠΗΡΕΣ ΤΟ PLAYSTATION;;;», φώναξε και άρχισα να γελάω.. «Όχι ρε, βρήκα πεταμένο το κουτί κοντά σε κάτι σκουπίδια και το πήρα για να σου κάνω πλάκα». Αμέσως ξαλάφρωσε και μου είπε «Αν το είχες πάρει πρώτος θα είχα τρελαθεί». Τότε και εγώ γεμάτος χαρά του απάντησα «E ναι ρε να τρελαθείς» δείχνοντας του το χειριστήριο! Αμέσως έγινε καπνός… Έφυγε τρέχοντας να πάει να το αγοράσει! Εντάξει είχε και τα λεφτά, και όλα μια χαρά!

Το πρώτο μου παιχνίδι όπως ανάφερα ήταν το Resco Mc Queen, το δεύτερο (μέτριο με πολύ μεγάλο loading) ήταν το Perfect Weapon. Μετά αναφορικά θα σας πω μερικά ακόμα παιχνίδια που έχουν μείνει καρφωμένα μέσα στην μνήμη μου: Αρχικά το Tomb Raider, το οποίο λάτρεψα και μίσησα ταυτόχρονα! Καταρχάς είχε πολύ περίεργο χειρισμό, με αποτέλεσμα ενώ εγώ σταματούσα η Lara συνέχιζε να κάνει άλλα δυο παραπανίσια βήματα και αυτά ήταν αρκετά για να χάνω ξανά και ξανά! Και δεύτερον μου έτυχε και ένα εκνευριστικό bug: ένας πίθηκος που είχα σκοτώσει , είχε πέσει πάνω σε ένα κλειδί και δεν το έβρισκα με τίποτα για να ανοίξω μια πόρτα.

Τα Gran Turismo (αχ αυτά τα διπλώματα) όπως επίσης και τα racing games Ridge Racer, V-Rally (εδώ αν το αυτοκίνητο έβρισκε πάνω σε μία πετρούλα, πεταγόταν ψηλά και μπορεί να έκανε κάνα δίλεπτο για να προσγειωθεί), Need for Speed Porsche Unleashed (από τα πρώτα Need for Speed), το Rollcage (που οδηγούσες σε τοίχους και σε ταβάνια από τούνελ) και το Rage Racer. Τα fighting games όπως Battle Arena Toshinden, το Soulblade (ο παππούς των SoulCalibur), Bloody Roar (ένστικτο ζώων), Bio F.R.E.A.K.S. (εδώ έφευγαν χέρια, πόδια, κεφάλια), War Gods (κλώνος του Mortal Kombat) και τα γνωστά Tekken (πολύ ξυλίκι έπεφτε με την παρέα). Παιχνίδια τρόμου όπως τα Resident Evil (Θυμάμαι στο πρώτο, τα άτιμα ζομπόσκυλα που μας κατατρόμαξαν όταν πετάχτηκαν από τα παράθυρα), τα Silent Hill (ακόμα θυμάμαι και ανατριχιάζω με το σκηνικό της νοσοκόμας και τα δάκρυα αίματος), το Clock Tower (με τους πολλούς τερματισμούς), το Nightmare Creatures (το δεύτερο δεν μου πολυάρεσε), τα Dino crisis (τρόμος με δεινόσαυρους), το Parasite Eve (μία μίξη Resident και RPG), το Fear effect (με τα όμορφα Cel-shading γραφικά), τα Tencu (καταπληκτικά Action-Stealth games με Ninja).

Τα πιο χαλαρά παιχνίδια όπως το Spyro the Dragon, τα Crash Badicoot (έρχονται σε collection για το PS4, και είναι must have για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι), Crash Team Racing (πολύ διασκεδαστικό παιχνίδι για παρέα, εύκολο και για τα, ‘outsider’ στο gaming, κορίτσια), τα Pandemonium, τα Gex, το Oddworld Abe’s Oddysee (ένα πολύ έξυπνο puzzle-platform game), το Parapa the Raper (βγήκε και σε remastered edition για το PS4), το Rising Zan (που όταν έκανες ένα super combo πετούσε την ατάκα Super Ultra Sexy Hero), το Final Fantasy VII (Cloud ρε και Sephiroth -τέλος), το MDK (cool & fast action 3rd person shooter), το G-Police, το Omega Boost, το Colony wars (space shooters), τα Cool Boarders, το Die Hard Trilogy & Apocalypse (με τον Bruce Willis), το Fighting Force, το Jersey Devil, το Legacy of Kain Soul Reaver (απίστευτο story!), το T’ai Fu – Wrath of the Tiger (με ξετρέλανε και αυτό το παιχνιδάκι), το Kick off World (ποδοσφαιράκι με την χιουμοριστική περιγραφή του Γιώργου Μητσικώστα), το Doom, το Duke Nukem: Time to Kill (Duke Nukem αλλά σε 3rd person), το Theme Hospital (είχες δικό σου νοσοκομείο), το Disney’s Hercules Action Game (ένα πολύ όμορφο καρτουνίστικο platform game), το πρώτο Metal Gear Solid.

Και φυσικά, τα υπέροχα adventure games όπως τα Broken Sword 1 & 2, το Myst- Riven- Atlantis, το Arc of Time (πολύ σπάνιο παιχνιδάκι), τα Discworld και πολλά, πολλά, άλλα games που για να τα γράψω θα χρειαστούν μέρες… Πραγματικά υπέροχες και αξέχαστες αναμνήσεις!

Εάν έχετε και εσείς την δική σας ιστορία για το πώς αποκτήσατε την αγαπημένη σας κονσόλα θα χαρούμε να την ακούσουμε! Μείνετε συντονισμένοι στο Geek Cultura, αφού αυτό είναι μόλις το πρώτο από τα τέσσερα αφιερώματα με τις αληθινές ιστορίες ενός gamer. Σε μία βδομάδα θα είναι κοντά σας το δεύτερο μέρος!

Διαβάστε ακόμα: