Star Trek: Η καρέκλα του Πλοιάρχου

Σε κουβέντες που έχω με φανατικούς και μη πάντα καταλήγουμε στην ίδια ερώτηση, «Γιατί σου αρέσει το Στάρ Τρέκ»; Είναι η ερμηνείες; Οι ηθοποιοί; Eίναι απλά άλλη μια σειρά επιστημονικής φαντασίας που θεωρείς καλύτερη από τις άλλες; Και όλοι οι φανατικοί του Σταρ Τρεκ απαντάμε με δυο λόγια:

«Είναι η καρέκλα του Πλοιάρχου»… Κι όμως αυτό το άψυχο, αναίσθητο, ξερό αντικείμενο που κοσμεί την γέφυρα του σκάφους είναι αυτό που μας τραβάει όλους και αυτό γιατί είναι η μόνη σταθερά, είναι το μόνο πράγμα που δεν αλλάζει σε όλα αυτά τα τεράστια διαστημόπλοια που βλέπουμε τόσο στις σειρές όσο και στις ταινίες. Όσοι πλοίαρχοι και να αλλάξουν, ότι και να γίνει πάντα θα υπάρχει η καρέκλα, ανεξάρτητα από το ποιος διοικεί.

Εάν παρατηρήσουμε ένα οποιοδήποτε επεισόδιο Σταρ Τρεκ θα δούμε ότι τα πάντα καταλήγουν στον Πλοίαρχο. Η πρώτη και η τελευταία λέξη, η τελική απόφαση, το πώς θα εξελιχθεί το επεισόδιο. Δεν θα γινόταν αυτό εάν δεν υπήρχε η καρέκλα! Η καρέκλα προκαλεί δέος τόσο στον Πλοίαρχο, ο οποίος θα κάνει τα πάντα για να την διατηρήσει, αλλά και για να διατηρήσει την τάξη, την εύρυθμη λειτουργία του σκάφους, αλλά ταυτόχρονα προκαλεί και δέος στον θεατή, ο οποίος περιμένει να δει: «Ποιος θα καθίσει; Θα τα καταφέρει; Θα φανεί αντάξιος της καρέκλας;».

Αυτό αποδεικνύεται και έμπρακτα, γιατί πολλές φορές έχουμε απογοητευτεί από τον πλοίαρχο, ο οποίος όπως αποδείχθηκε δεν μπόρεσε να αντέξει το βάρος της καρέκλας. Αρχικά και πολλές φορές μάλιστα έχει αποτύχει ο Σποκ, πράγμα το οποίο δεν βλέπουμε μόνο στις ταινίες του JJ Abrams, που βλέπουμε ένα Σπόκ που ακόμα δεν έχει καταλάβει τι συμβαίνει και παλεύει με τα συναισθήματά του, αλλά και στα Original Series που αποδεικνύει το ότι δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος της καρέκλας συναισθηματικά και δεν είναι διατεθειμένος να σηκώσει το βάρος των περιστάσεων.

Ένα άλλο τρανταχτό παράδειγμα είναι ο Πλοίαρχος του Εντερπράιζ Β, John Harrimman, που παραδέχθηκε στον Κέρκ ότι είχε μελετήσει την καριέρα του στο λύκειο. Όταν ήρθε η κατάλληλη στιγμή για να λάβει σημαντικές αποφάσεις τόσο για την ασφάλεια του πληρώματός του όσο και για την ασφάλεια των πολιτών που επέβαιναν στο σκάφος και πάνω από όλα για την ασφάλεια των Ελοριανών προσφύγων στο σκάφος που βρισκόταν σε κίνδυνο, δεν άντεξε το βάρος της απόφασης, της ασφάλειας των ψυχών. Έτσι απογοήτευσε εμάς αλλά κυρίως δεν άντεξε την καρέκλα του Εντερπράιζ.

Ένα άλλο παράδειγμα που έχουμε, είναι ο ύπαρχος (number one όπως το ξέρουμε) του Enterprise – D William T. Riker, που ενώ τον βλέπουμε να είναι υπερβολικά φιλόδοξος και έχει την ανάγκη να αναλάβει την καρέκλα του Enterprise, πάντα τον βλέπουμε τόσο στο Next Generation όσο και στις ταινίες ότι, δεν είναι τόσο θαρραλέος και πολλές φορές όχι τόσο σίγουρος για τις αποφάσεις του όσο περιμέναμε. Όμως σε αυτήν την περίπτωση, δίνουμε το ελαφρυντικό της σιγουριάς. Δηλαδή στο Στάρ Τρεκ 10 Nemesis, βλέπουμε έναν άλλο Riker- πιο αποφασιστικό, πιο τολμηρό και πιο σίγουρο. Αυτό όμως μπορεί να οφείλεται τόσο στο ότι παντρεύτηκε (επιτέλους) την Τρόι, όσο και στο ότι ανέλαβε την διακυβέρνηση δικού του σκάφους στο τέλος της ταινίας.

Φυσικά για τον Riker μπορεί να παρεξηγηθώ γιατί πολλοί θα μου πουν ότι είμαι υπερβολικός και ότι δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να δείξει τι μπορεί να κάνει. Το ερώτημά μου όμως είναι: «Όντως δεν είχε την ευκαιρία ή απλά δεν ήθελε να την έχει;»

Ειδικά στο Next Generation όλοι είχαν την ευκαιρία να κάτσουν στην καρέκλα, ακόμα και η σύμβουλος Τρόι στο επεισόδιο «Thine own Self», που ετοιμάζεται να λάβει τον βαθμό του αντιπλοιάρχου, αναγκάζεται να λάβει μέτρα τα οποία είναι ενάντια στα πιστεύω της. Αυτό είναι κάτι που δεν το βλέπουμε συχνά από τον Riker ο οποίος πιστεύει σε τακτική «Cowboy Diplomacy» (βλέπε Kirk) αρκεί να μην τον πλήξει στο θέμα καριέρας.

Η επιθυμία της καρέκλας

Οι περισσότεροι φαν του Σταρ Τρεκ, εάν παρατηρήσουμε και από τα Conventions που γίνονται είναι ντυμένοι σαν Πλοίαρχοι και μάλιστα στο τμήμα Command… άλλο ένα στοιχείο που αποδεικνύει ότι οι Φαν λατρεύουν την καρέκλα. Ποιος φαν δεν θα ήθελε να κάτσει στην καρέκλα του Κερκ ή του Πικάρντ;

Το γεγονός της καρέκλας ήρθε να το επιβεβαιώσει ο κόσμος του video game. Όχι δεν αναφέρομαι στο γνωστό – πλέον – Star Trek Online (STO) αλλά στο αρκετά πιο παλιό παιχνίδι Star Trek Bridge Commander του 2002 της Activision, που ο παίκτης αναλαμβάνει την διοίκηση ενός αστρόπλοιου του αστροστόλου και τον εκπαιδεύουν οι γνωστοί “Starfleet Commanders”. Το Video Game αυτό, έβαζε κυριολεκτικά τον παίκτη στην καρέκλα του πλοιάρχου, όπου με τις αποφάσεις του άλλαζε την πορεία της ιστορίας στο παιχνίδι.

Το παιχνίδι γενικά δεν ήταν κάτι το πολύ ιδιαίτερο ή τρελό (κατά την προσωπική μου άποψη πάντα) αλλά έδινε την ευκαιρία σε όλους να δουν μέσα από τα μάτια ενός πλοιάρχου του αστροστόλου. Εγώ προσωπικά είπα «ΘΕΕ ΜΟΥ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ» και εννοείται το έλιωσα αλλά αποδείχτηκε και πάλι αυτό που είπα από την αρχή, ότι όλοι λιώνουμε για την καρέκλα του πλοιάρχου και για το πώς θα νιώθαμε εάν ήμασταν εκεί. ‘Ενα άλλο παιχνίδι που εξομοίωνε την θέση του πλοιάρχου ήταν το Star Trek Starfleet Academy, το οποίο φυσικά βασίζεται στο Comic της DC Star Trek Starfleet academy και εκεί έπαιρνες την θέση του διμοιρίτη μιας ομάδας δοκίμων του αστροστόλου, που έπρεπε να τους διαχειριστείς, να διαφωνήσεις ή να συμφωνήσεις μαζί τους και να λάβεις αποφάσεις ζωής και θανάτου!

Τέλος, πρέπει να παραδεχτούμε ότι όλοι οι παλιοί ηθοποιοί του Στάρ Τρεκ δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο από άποψη υποκριτικής, αλλά σε όλους άρεσε το θέμα και είναι και ο λόγος που το Σταρ Τρεκ έγινε διάσημο. Ήταν η εποχή του λεγόμενου Space Race-ποιος θα προλάβει να φτάσει στο φεγγάρι. Ήταν επίσης η εποχή του υπερβολικού ρατσισμού, του ψυχρού πολέμου όλων των περίεργων και επικίνδυνων καταστάσεων και τότε εμφανίστηκε το Στάρ Τρεκ που τα εξάλειψε όλα αυτά, που οι άνθρωποι είδαν διαφορετικά κάποια πράματα που ξέχναγαν τις διαφορές και είχαν ένα ήρεμο ταξιδιάρικο σαρανταπεντάλεπτο. Αυτό ήταν το Στάρ Τρεκ ή μήπως η… καρέκλα;

Διαβάστε ακόμα: