Guilty Pleasure τηλεοπτικές σειρές

Υπάρχουν σειρές που έχουν τόσο κακό (ή ανύπαρκτο) χιούμορ που τις βλέπεις μανιωδώς, μόνο και μόνο για να δεις πόσο χειρότερες μπορούν να γίνουν. Άλλες πάλι είναι τόσο κλισέ που μπορείς να φανταστείς σχεδόν κάθε λέξη του διαλόγου ή την εξέλιξη της πλοκής μέχρι και της τελευταίας τελείας του σεναρίου («Να δεις που ο Χριστόφορος θα πάει και με την μάνα της»). Είναι από τις σειρές που θα ντρεπόσουν να παραδεχτείς ότι σ’ αρέσουν, αλλά δεν μπορείς να σταματήσεις να τις βλέπεις, ίσως για τους λάθους λόγους. Οι πρώτες σειρές ένοχης απόλαυσης ήταν η «Λάμψη» και η «Καλημέρα Ζωή», που όσο κι αν διαλαλούσες ότι τις έβλεπες επειδή τις έβλεπε η γιαγιά σου και δεν είχατε άλλη τηλεόραση, η αλήθεια είναι ότι έβρισκες ενδιαφέροντες και σπιρτόζους τους διαλόγους και τους χαρακτήρες

-Χάσαμε 1000000 από τις μετοχές της Giant Βίρνα..

-Τι εννοείς Γιάγκο;

-Εννοώ ότι χάσαμε 1000000 από τις μετοχές της Giant Βίρνα.

-Γιάγκο, εννοείς ότι χάσαμε 1000000 από τις μετοχές της Giant;

-Ναι Βίρνα, χάσαμε 1000000 από τις μετοχές της Giant

Και αυτό συνέχιζε εσαεί, σαν μια λούπα χωρίς τέλος και με σένα να σκέφτεσαι ότι πιθανώς ο Φώσκολος να είχε ανακαλύψει το copy paste στον προσωπικό υπολογιστή του (διαστάσεων δωματίου εκείνη την εποχή) και να πειραματιζόταν με αυτό ή απλώς να πληρωνόταν με τη σελίδα, οπότε κάπως έπρεπε να τις γεμίσει. Ας δούμε μερικές guilty pleasure σειρές που βλέπουμε στα σκοτεινά τρώγοντας πατατάκια, παγωτό ή και τα νύχια μας από την αγωνία.

 

Sex and the city

Η μητέρα των guilty pleasure σειρών για τους άντρες και η ναυαρχίδα στο στόλο των «ντρέπομαι που τη βλέπω, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να τη βλέπω» σειρών. Αρκετά αστεία, όχι τόσο γυναικεία όσο φαντάζεσαι και βλέπεται ευχάριστα. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι έχεις πετύχει κάποιο επεισόδιο στην τηλεόραση σε κανάλι τύπου Star ή Alter, συνήθως μεταμεσονύχτια ώρα, εξορισμένο σαν να πρόκειται για τα «Κόκκινα παπούτσια» με τον Dave Duchovny. Στην αρχή το βλέπεις για να δεις «πως σκέφτονται οι γυναίκες» και προσπαθείς να σκεφτείς ποια μοιάζει στην μέση Ελληνίδα που έχεις γνωρίσει. Μετά κατεβάζεις όλες τις σαιζόν χάρη στην ανωνυμία του Internet και τις βλέπεις αγκαλιά με παγωτό, χαρτομάντηλα και τυλιγμένος σε κάποια fleece κουβέρτα, ενώ δεν απαντάς στους κολλητούς που σε παίρνουν τηλέφωνο για να δείτε μπάλα. Το τελικό χτύπημα είναι όταν στενοχωριέσαι για την απόρριψη του Έινταν για τον Mr. Big και η online αγορά του box set όλων των DVD (σε σχήμα κουτιού παπουτσιών) με τη σημείωση στην παραγγελία “Please make the box seem like it’s porn, I have a name in the polikatoikia” (ε καλά, δεν είπαμε ότι η σημείωση θα είναι και σε σωστά αγγλικά). Τις ταινίες; Ε όχι, εδώ είναι το σημείο που βάζεις το όριο. Αν και θα ήθελες να μάθεις αν το πήρε το (τότε) κορίτσι ή τσάμπα το παίδευε.

 

Grey’s Anatomy

Το “Grey’s Anatomy” δεν είναι μια σειρά που θα παραδεχόσουν εύκολα ότι βλέπεις. Έχει περισσότερη κλάψα, ίντριγκα και σπασμένες καρδιές κι από καψουροτράγουδο που θα ακουγόταν στην εθνική οδό από καλλιτέχνη β’ (από το «και βάλε») διαλογής. Του έλειπε η αίγλη του “ER” («Στην εντατική») και οι γκρίζοι κρόταφοι του George Clooney, ενώ δεν πλησίαζε καν τα cool «Χτυποκάρδια στο Beverly Hills», και το άνετο στυλάκι του Ντύλαν. Για κάποιο λόγο, η ζωή, η εργασία (και τα δάκρυα) της Meredith Grey ενδιαφέρουν αρκετό κόσμο εδώ και 14 χρόνια, η τελευταία σαιζόν κάθε χρόνο μετατίθεται για να βρει τους Πυξ Λαξ και τους Scorpions στις τελευταίες τους συναυλίες και οι εταιρείες με χαρτομάντηλα ξεπουλάνε. Κανείς δεν θα παραδεχτεί φανερά ότι τη βλέπει, αλλά για να συνεχίζει για τόσα πολλά χρόνια, μάλλον αποτελεί την ένοχη απόλαυση αρκετών.

 

Designated Survivor

Το “Designated Survivor” μυρίζει κλισέ και «αμερικανιά», πιο πολύ και από τον cowboy της Marlboro. Σειρά στο στυλ του «24», με τον Kiefer Sutherland να υποδύεται τον τελευταίο «τροχό της αμάξης» στην αμερικάνικη κυβέρνηση, ο οποίος μάλιστα είναι και στα πρόθυρα της απόλυσης. Ενώ όλη η κυβέρνηση σκοτώνεται από τρομοκρατικό χτύπημα, ο Tom Kirkman (Sutherland) είναι ο μόνος που σώζεται, λόγω της τυχαίας επιλογής να μείνει αυτός στο καταφύγιο, με αποτέλεσμα να γίνει ο επόμενος Πρόεδρος της Αμερικής. Όπως είναι αναμενόμενο, οι επιλογές του είναι ανορθόδοξες αλλά δίκαιες, τα βάζει με πολεμοχαρείς στρατηγούς και βρίσκεται μπλεγμένος σε ίντριγκες, δολοπλοκίες και στιγμές πατριωτισμού με φόντο την αστερόεσσα και το άγαλμα του Λίνκολν. Οι «κακοί» είναι τόσο κακοί που πιστεύεις ότι για λίγο δεν έβαλαν κάποιον ντυμένο με ουρά, κέρατα και τρίαινα, ο Πρόεδρος είναι καλός και αδιάφθορος σαν πρόσκοπος και η ιστορία έχει περισσότερα κενά κι από οδοντοστοιχία ηλικιωμένου. Κολλάς μαζί της, έχει ενδιαφέρον και περιμένεις να δεις ποιος κρύβεται πίσω από όλες τις δολοπλοκίες. Τώρα ολοκληρώνεται η πρώτη σαιζόν και είναι μια καλή πρόταση για binge-watching, όπως λένε στο χωριό μου το «κάψιμο» με διαδοχικά επεισόδια μιας σειράς.

 

The Durrells

Το “The Durrells” είναι βασισμένο σε βιβλίο και καταπιάνεται με την ιστορία μιας μονογονεϊκής αγγλικής οικογένειας που μετακομίζει στην Κέρκυρα του 1930. Ιδανική σειρά να δεις μαζί με την μάνα σου, χωρίς να ανησυχείς ότι θα εμφανιστεί κάποια γυμνή σκηνή στην οθόνη και εσύ θα ψάχνεις τη χαραμάδα στον καναπέ για να βάλεις πρώτα το κεφάλι σαν γάτα και να ακολουθήσει το υπόλοιπο σώμα μετά. Δεν είναι η σειρά που θα πρότεινες εύκολα σε κάποιον, καθώς δεν έχει την αίγλη και τις μάχες ενός Vikings πχ. Είναι «εύπεπτη», χωρίς ιδιαίτερες ανατροπές και ίντριγκες, αλλά είναι αστεία, διασκεδαστική, ρομαντική και οι αληθινοί χαρακτήρες και ιστορίες που περιλαμβάνονται σε κάνουν να κολλάς. Θα ακούσεις αρκετά ελληνικά, θα δεις Έλληνες ηθοποιούς (Καραμίχος, Γεωργούλης), θα πάρεις μια γεύση από την Κέρκυρα του προηγούμενου αιώνα και θα μπεις στη θέση ενός Άγγλου που αποφασίζει να μείνει εκεί. Θα βάλεις το επόμενο επεισόδιο με τη φράση «Ε αφού το ξεκίνησα τώρα, ας δω και το επόμενο», αρκετά δυνατά ώστε να πείσεις τους γύρω σου (ή τον εαυτό σου), αλλά κατά βάθος θα σου αρέσει. Περιμένω την έναρξη της δεύτερης σαιζόν, που θα βγει οσονούπω. Για να τη δει η μάνα μου, όχι τίποτα άλλο.

 

Riverdale

Μια σειρά βασισμένη στο περιοδικό “Archie”, με λίγο πιο «σκοτεινή» υπόθεση και αρκετά πιο «ενήλικους» χαρακτήρες. Περιλαμβάνεται στις σειρές που δεν θα παραδεχτείς εύκολα ότι την παρακολουθείς, λόγω του «εφηβικού» και «αμερικάνικου» περιεχομένου της μεJocks και μαζορέτες, αλλά σε τραβάει να τη δεις. Archie, Betty, Veronica, μέχρι και ο Jughead (ο γιος του Ross, ο Ben, από το “Friends”) σε μια ιστορία με τα πάντα να είναι κραυγαλέα και υπερβολικά. Οι κακοί που είναι «κραυγαλέα» κακοί και μυρίζουν θειάφι και άλλα διαβολικά, οι καλοί που είναι αγαθά καλοί και φυσικά όμορφοι, οι πλούσιοι που είναι τόσο πλούσιοι που θα μπορούσαν να βουτάνε στα λεφτά τους α λα Scrooge McDuck, οι μικροαπατεώνες που τελικά είναι καλοί και τους πλάνεψε η dolce vita (ήχοι από πένθιμο βιολί στο background) και άλλα. Η πόλη του Riverdale είναι χτισμένη με κακίες, προσβολές, bullying και άλλα τέτοια σχολικά, πλούσιους που θέλουν να καταστρέψουν τους φτωχούς πλην τίμιους βιοπαλαιστές, έναν Archie που μόνο στο πλέξιμο δεν έχει ταλέντο (καλά, δεν ορκίζομαι γιατί δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα η σαιζόν) και άλλα, που κάνουν τη σειρά κλισέ αλλά ενδιαφέρουσα. Bonus η παρουσία του Luke Perry ως πατέρα του Archie, αγέραστου σε σημείο που να πιστεύεις ότι βλέπεις το “Beverly Hills: 3 χρόνια μετά”. Βλέπεται στα σκοτεινά και με το χέρι στο ποντίκι για γρήγορη εναλλαγή παραθύρων σε περίπτωση που μπει κάποιος στο δωμάτιο.

 

Two and a half men

Ρόλος κομμένος και ραμμένος για τον Charlie Sheen, που δεν χρειάστηκε να υποδυθεί κάποιον χαρακτήρα, απλώς έπαιζε τον εαυτό του. Τα πρώτα επεισόδια πιθανότατα τα πέτυχες στο STAR κάποιο μεσημέρι Κυριακής, μια πολύ βολική μέρα και ώρα για να γελάσεις μαζί με τους γονείς σου με αστεία για πόρνες, ναρκωτικά, φετίχ στο σεξ και σωματικά υγρά κάθε τύπου. Η σειρά είναι αρκετά έως πολύ αστεία, αναλόγως του πόσο «ενήλικο» είναι το χιούμορ σου και πόσο δεν ντρέπεσαι να το παραδεχτείς. Δεν είναι από τις «πρωτοκλασάτες» και politically correct κωμικές σειρές, όπως πχ το “Modern Family”, δεν είναι η σειρά που θα παραδεχτείς ότι βλέπεις στην κοπέλα που φλερτάρεις, καθώς θα σε περάσει για «σεξιστή και ανώριμο», έχει τα κονσερβοποιημένα εκνευριστικά γέλια πεθαμένων θεατών, αλλά τη βλέπεις. Και καλά κάνεις και την βλέπεις, γιατί όσες σαιζόν τουλάχιστον ήταν ο Charlie Sheen, η σειρά ήταν πολύ καλή, χάνοντας το «πολύ» από μπροστά με την αποχώρησή του, αλλά συνεχίζοντας να βγάζει αυτό το αβίαστο «γελάω με τις προσβολές στον άλλο» γέλιο, βγαλμένο μέσα από την εφηβεία σου.

 

Big Little Lies

Μια σειρά που απευθύνεται περισσότερο στο γυναικείο κοινό, χωρίς ίχνος σεξισμού, αλλά και ντροπής από την πλευρά μου, αφού την απόλαυσα. Οι πρωταγωνίστριες είναι μαμάδες παιδιών που πάνε πρώτη (του αντίστοιχου) δημοτικού, με πολλά χρήματα και ακόμα περισσότερα θέματα, από αυτές που αν τις συναντούσες σε κάποια κοινωνική συνάντηση θα σε αποκαλούσαν «χρυσό μου» και θα σε φιλούσαν σταυρωτά, αλλά στον αέρα. Reese Witherspoon, Nicole Kidman, Alexander Skarsgård, Adam Scott (Parks And Recreation) συνθέτουν το βαρύ πρωταγωνιστικό πυροβολικό σε μια υπόθεση που μπορεί να μην διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά για κάποιο λόγο δεν μπορείς να σταματήσεις να τη βλέπεις. Διάφορα περιστατικά οδηγούν σε διατάραξη των σχέσεων μεταξύ των φίλων με συνέπεια να δημιουργούνται συμμαχίες, κλίκες, απειλές και άλλα τέτοια όμορφα. Ο φόνος που συμβαίνει είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα με σχέδιο «Ωδή στο ξεκατίνιασμα» που ψήνεται. Οι φαινομενικά τέλειες ζωές των πρωταγωνιστριών σύντομα εμφανίζουν τις ατέλειες και ρωγμές που κρύβουν, σαν σπασμένο αντικείμενο που βάζεις με προσοχή πάλι στο ράφι, για να «χαλάσει» στα χέρια του επόμενου. Επιτυχημένες γυναίκες, όμορφα ξανθά

παιδάκια έτοιμα για τη συσκευασία της σοκολάτας Kinder, ερωτευμένα ζευγάρια μετά από 20 χρόνια γάμου και άλλα τέτοια πλάσματα της φαντασίας παρελαύνουν στην οθόνη μας για 7 ωριαία επεισόδια, τα οποία αποτελούν την μία και μοναδική σαιζόν της σειράς, την οποία δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι είδα σχεδόν σερί.

 

Storage Wars / Pawn Stars / Ancient Aliens

Από τις πιο απενοχοποιημένες guilty pleasure σειρές. Το “Storage Wars” ασχολείται με δημοπρασίες γεμάτων αποθηκών που μπορεί να περιέχουν από μικρούς θησαυρούς ή μεγάλους άνθρακες (οι θησαυροί), ενώ το “Pawn Stars” με ένα ενεχυροδανειστήριο που μπορεί να δεχθεί τα πιο περίεργα αντικείμενα, την προσπάθεια αξιολόγησης αυτών και το παζάρι που επακολουθεί, κάνοντας τους αντίστοιχους δικούς μας στο Μοναστηράκι να κρύβονται από ντροπή. Το “Ancient Aliens”, με την παρουσία της κλασικής meme φιγούρας George Tsoukalos, προσπαθεί να μας πείσει, σαν αλλοδαπός Λιακόπουλος, ότι οι εξωγήινοι όχι μόνο υπήρχαν αλλά μπορούμε να βρούμε αποδείξεις (και ονόματα) σε αρχαία αγάλματα, τοιχογραφίες και κορνίζες πχ. Στην αρχή δεν σου «γεμίζουν το μάτι» ή σου φαίνεται ανιαρό να δεις διάφορους να τσακώνονται για μια μουχλιασμένη αποθήκη ή ένα κομμάτι από την οδοντογλυφίδα που καθάρισε τον δεξιό κοπτήρα του ο Elvis. Οι σειρές είναι πολύ ενδιαφέρουσες, αστείες, αυτοί που εμφανίζονται «ένας κι ένας» και τα επεισόδια ενδείκνυνται για συνεχή τηλεθέαση μέχρι τελικής πτώσης. Σε πιθανή αναφορά των σειρών αυτών σε κάποια κοινωνική εκδήλωση αναφέρεις απλώς ότι «ααα κάπου το έχει πάρει το μάτι μου» και σημειώνεις νοερά α)να κατεβάσεις τον 12o κύκλο και β) να ελέγξεις λίγο καλύτερα αυτό το σκονισμένο κηροπήγιο στο μπαούλο.

Διαβάστε ακόμα:

Οι ταινίες που πρέπει να γίνουν reboot άμεσα!

Το μέλλον που μας επιφυλάσσει το DC Extended Universe δείχνει… εντυπωσιακό!

Οι χειρότερες superhero ταινίες από το 2000 και μετά

Σκοτώνουν τις σειρές όταν γεράσουν;

Τότε VS Τώρα: Τα αστέρια του σινεμά στα 80s

Οι 80s ταινίες που αγαπήσαμε όσο λίγες (Μέρος Ά)

Οι 80s ταινίες που αγαπήσαμε όσο λίγες (Μέρος ΄Β)

Τηλεοπτικές σειρές των 80’s που άφησαν εποχή