Οι πραγματικές σειρές τρόμου είναι λιγότερες κι από τις τρίχες στο πάνω μέρος του κεφαλιού 60ρη ροκά, με πρώην πλούσιο μαλλί. Αυτό που υπάρχει τώρα μόνο ως φαλάκρα (πάνω) με πλούσια κοτσίδα (κάτω), εν είδη γραφικής προσπάθειας για τη διατήρηση του στυλ και του βροντόφωνου πάλαι ποτέ “fuck you” στα μούτρα της κοινωνίας, που τώρα απευθύνεται χαμηλόφωνα και ακατάληπτα στην αλωπεκία.
Κάτω από την ταμπέλα “Horror”, στριμώχνονται αρκετές σειρές, οι οποίες δεν έχουν και μεγάλη σχέση με τον τρόμο ή ό, τι σχέση κι αν έχουν καταστρέφεται από το γέλιο, σαν ερωτική στιγμή που χάνεται από την εμφάνιση νευρικού (ή και όχι) γέλιου.
Για παράδειγμα, το “Ash vs Evil Dead” έχει κάποια στοιχεία τρόμου και splatter, αλλά θάβονται κάτω από τα στρώματα γέλιου και καφρίλας που βγάζει αβίαστα η σειρά, με πιο χαρακτηριστική τη σκηνή της δεύτερης σαιζόν στο νεκροτομείο.
Δεν μπορώ να θεωρήσω μια σειρά όπως το “Lucifer”, το Supernatural, το “True Blood” τρόμου. Το “Wayward Pines” από την άλλη, ενώ ξεκίνησε με πολύ καλές προοπτικές, από τα μισά της πρώτης σαιζόν και ειδικά στη δεύτερη έχασε όλα τα στοιχεία τρόμου.
Μια σειρά τρόμου πρέπει να σε κάνει να θες να κοιμηθείς με τα φώτα ανοιχτά, να βάλεις μια κωμική σειρά για να χαλαρώσεις και να σκέφτεσαι τους δικούς σου φόβους και αντιδράσεις σε αυτά που είδες. Ας δούμε μερικές σειρές που ίσως πληρούν κάποια από αυτά τα κριτήρια:
Channel Zero
To “Channel Zero” έχει ήδη αναφερθεί στο άρθρο για τις υποτιμημένες σειρές (μπορείτε να το διαβάσετε εδώ ) και αποτελεί μια σειρά που ενώ δεν είναι γνωστή, πληροί όλα τα χαρακτηριστικά για μια επιτυχημένη σειρά τρόμου.
Χωρίς «εύκολο» gore και splatter, αλλά με τρόμο που υπονοείται και δεν φαίνεται, creepy παιδικά τραγουδάκια και μελωδίες που σου σηκώνουν την τρίχα, φαινομενικά αθώες σκηνές με ελλοχεύοντα τρόμο, όπως ένα παρατημένο παιδικό παιχνίδι που υπονοεί κάτι και άλλα πολλά με το κακό να αποτυπώνεται αρχικά φευγαλέα και μετά με σάρκα και οστά.
Η σειρά βαδίζει σε μια «γιαπωνέζικη» λογική, στην οποία ο τρόμος αποτυπώνεται σε κάτι που δεν θα έπρεπε να υπάρχει καν ή έστω με αυτή την μορφή. Στα θετικά της σειράς ότι κάθε σαιζόν καταπιάνεται με διαφορετικό θέμα, κάτι σαν το “American Horror Story”, αλλά στο πιο τρομακτικό του. Η πρώτη σαιζόν που ολοκληρώθηκε περιέχει τρόμο ικανό να «ενοχλήσει» τους fans του είδους, ωραίες, πειστικές ερμηνείες, 6 χορταστικά επεισόδια και αξίζει να του δώσετε μια ευκαιρία.
The Exorcist
Το «όνομα βαρύ σαν ιστορία» που φέρει η σειρά, δημιουργεί εκ προοιμίου καχυποψία, στραβές ματιές, χαμηλή προσδοκία και προκατάληψη, χωρίς περηφάνεια. Δεν νομίζω ότι κάποιος έχει την απαίτηση εν έτει 2017 να δεχτεί το σοκ της αρχικής ταινίας, η οποία την εποχή που βγήκε ήταν κάτι απρόσμενο και «ακραίο» για τους θεατές. Η σειρά αφήνει (καλώς) τις ταινίες στην μεγαλοπρεπή λήθη τους και καταφέρνει και στέκεται στο ύψος, όχι της αρχικής ταινίας, αλλά τουλάχιστον μιας πολύ καλής σειράς τρόμου. Η ιστορία αναφέρεται στο σήμερα και καταπιάνεται με μια οικογένεια με τα κλασικά προβλήματα της, στα οποία έρχεται να προστεθεί και μια κόρη στην εφηβεία κυριευμένη όχι μόνο από ορμόνες, αλλά και από δαίμονες. Οι δύο παπάδες που συνεργάζονται για να βοηθήσουν την κοπέλα, έχουν κι αυτοί τους προσωπικούς τους «δαίμονες», οπότε ο δαίμονας εκτός εισαγωγικών βρίσκει τρόπους να τους αντιμετωπίσει. Προσεγμένα εφέ, ανατριχίλες, μια καλή ιστορία με λίγες υπερβολές και το θέμα του “Tubular bells” να στοιχειώνει τα ηχεία μας. Βλέπεται με φόβο, χωρίς πάθος και κυρίως χωρίς παρελθοντολαγνεία και θρησκευτικές προκαταλήψεις. Η πρώτη σαιζόν έχει ολοκληρωθεί και περιμένουμε την δεύτερη.
Outcast
Βασισμένο σε comic του Robert Kirkman (“The Walking Dead”) με πρωταγωνιστή τον αγέραστο (και αγέλαστο) Patrick Fugit, γνωστό από το “Gone Girl” και “Almost Famous”. Ο Kyle Barnes είναι μάλλον «λίγο» κακότυχος και ταλαιπωρείται από δαίμονες από νεαρή ηλικία, όχι μόνο αυτός αλλά και όσοι είναι γύρω του, από την μάνα του και τη γυναίκα του, μέχρι πιθανότατα και τον περιπτερά της γειτονιάς που παίρνει τα τσιγάρα του. Είναι ο κλασικός τύπος που θα πάει να κάνει κάτι καλό και θα του γυρίσει μπούμερανγκ, όπως για παράδειγμα στην προσπάθεια εξορκισμού της γυναίκας του θα κατηγορηθεί για ξυλοδαρμό και άλλα τέτοια καθημερινά και συνηθισμένα προβλήματα. Στην έρευνα του για να βρει απαντήσεις έρχεται σε επαφή με έναν ιερέα, ο οποίος πιστεύει ότι μάχεται ενάντια στις δυνάμεις του Κακού και μαζί προσπαθούν να εξορκίσουν το κακό και να επαναφέρουν την πόλη σε επίπεδο «γίνονται μόνο κλοπές και απλές δολοφονίες». Η σειρά, όπως είναι αναμενόμενο, βαδίζει στα χνάρια του «Εξορκιστή», έχει «αγνό», υπερφυσικό τρόμο θρησκευτικού χαρακτήρα, με μια πρέζα ψυχολογικού τρόμου, κυλάει λίγο αργά σε σημεία, αλλά προτείνεται ανεπιφύλακτα, καθώς υπάρχουν σκηνές που σχεδόν μυρίζεις την αποσύνθεση και το κακό. Από τις καλύτερες σειρές τρόμου που βγήκαν την περσινή σαιζόν, με τη δεύτερη (σαιζόν) να ολοκληρώνεται σε λίγες εβδομάδες.
Darknet
Καναδική σειρά τρόμου, βασισμένη στη γιαπωνέζικη σειρά Tori Hada. Όπου μπλέκονται οι Ιάπωνες, τα πράγματα γίνονται περίεργα και το ίδιο συμβαίνει και εδώ. Κάθε επεισόδιο αποτελείται από αλληλοεπιδρώμενες ιστορίες τρόμου και βίας, διαφορετικών ανθρώπων με κοινό στοιχείο το ποστάρισμα ερωτήσεων στο Darknet. Προφανώς οι ερωτήσεις δεν είναι «ΠΩΣ ΦΤΙΑΧΝΕΤΑΙ ΤΟ ΠΑΣΤΙΤΣΙΟ», αλλά πιο ιδιαίτερα ερωτήματα, όπως το πως και που μπορείς να ξεφορτωθείς ένα πτώμα. Μια σαιζόν, 6 επεισόδια, με το ένα καλύτερο από το άλλο. Από τις πιο περίεργες και άγνωστες σειρές τρόμου.
American Horror Story
Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκα αρκετά στην απόφαση αν θα συμπεριλάβω το “AHS” στις σειρές τρόμου. Η σειρά μέχρι τώρα μετράει 6 σαιζόν, με την κάθε μια να καταπιάνεται και με διαφορετικό θέμα, όπως στοιχειωμένα σπίτια, freak show, άσυλο κλπ.
To πρόβλημα με την συγκεκριμένη σειρά είναι ότι ενώ δημιουργεί όντως ατμόσφαιρα και χτίζει την ιστορία «φορτώνοντας» τρόμο μέχρι κάποιο σημείο, ξαφνικά όλο αυτό ξεφουσκώνει σαν μπαλόνι και καταλήγουν πχ τα φαντάσματα να πίνουν καφεδάκι και να συζητάνε με τους ανθρώπους («Συγγνώμη που σε τρόμαξα με τους ήχους, αλλά μην μου βάζεις ζάχαρη στον καφέ»).
Η απαράδεκτη σαιζόν με τις μάγισσες κάνει τη λέξη «τρόμος» να εξαφανίζεται από την ντροπή της μην τους δουν μαζί και δεν θα έμπαινε ούτε σε ιστορία του R.L.Stine στις «Ανατριχίλες», με κάποιον ευφάνταστο τίτλο όπως πχ «Πιες το φίλτρο πριν… σε πιει», πάντα με αποσιωπητικά.
Το θέμα συνήθως είναι ενδιαφέρον, creepy, τρομακτικό, «σκοτεινό» και έχει τις δυνατότητες να αναπτυχθεί, μέχρι το σημείο που θα ρίξουν την κλωτσιά και θα χύσουν την καρδάρα με το ψεύτικο αίμα. Η σειρά αξίζει να την παρακολουθήσεις, διάφοροι γνωστοί καλλιτέχνες κάνουν το μικρό ή μεγάλο πέρασμα τους (Neil Patrick Harris, Naomi Campbell κλπ) και η Lady Gaga να δοκιμάζει τις υποκριτικές της ικανότητες σε μια σειρά που της ταιριάζει γάντι, βάσει αισθητικής και ρόλων.
Damien
Ο μικρός Damien Thorn της ταινίας “Omen” μεγάλωσε και, αντί να ρίχνει κόσμο από τις σκάλες με το παιδικό ποδηλατάκι του, είναι επαγγελματίας φωτογράφος και πειράζει τις σκάλες του διαφράγματος της μηχανής του. Ο Damien της σειράς δεν γνωρίζει για το παρελθόν του, πέρα από κάποια σχόλια που ακούει από τις θείες του ότι ήταν λίγο «διαβολάκος» μικρός και άλλα τέτοια και ζει ευτυχισμένος στην άγνοια του.
Προφανώς όλα αυτά θα ανατραπούν στη συνέχεια, ο Damien θα αρχίσει να θυμάται/μαθαίνει πράγματα για την ιστορία του (αμαρτία του) και τα πάντα θα πάρουν το δρόμο τους (Highway to hell). Η σειρά δυστυχώς άντεξε μόνο για μια σαιζόν πριν την κόψουν, αλλά είναι πάρα πολύ καλή.
Σκοτεινή, με εμβόλιμες σκηνές από την πρώτη ταινία που σε βοηθούν να θυμηθείς πράγματα και καταστάσεις, σκυλιά κατευθείαν από την κόλαση («Μπαμπά, μπαμπά θα μου πάρεις ένα;» Damien σε ηλικία 7 ετών), γρηγοριανές ψαλμωδίες που δημιουργούν αυτό το αίσθημα ότι συμβαίνει κάτι διαβολικά θρησκευτικό ή κάτι θρησκευτικά διαβολικό, άρτια σκηνοθεσία και αρκετές στιγμές τρόμου.
O Damien συναντά κάποιους από τους πρωταγωνιστές της ταινίας, οι οποίοι τον βοηθούν να θυμηθεί το παρελθόν του, να ξαναφέρει τις χαμένες 6(66)άρες του και να δημιουργηθεί όλο αυτό το υπόβαθρου θρησκευτικού τρόμου που πατάει η σειρά.
The Strain
Η σειρά είναι βασισμένη στην τριλογία βιβλίων των Guillermo del Toro και Chuck Hogan. Το Boeing 777 που φτάνει στο αεροδρόμιο JFK, δεν φέρνει μόνο επιβάτες. Προσγειώνεται και ενώ οι επιβάτες σταυροκοπιούνται και χειροκροτούν τον πιλότο, το αεροπλάνο ξαφνικά σταματάει να κινείται, όλες οι επικοινωνίες σταματούν και εκτός από 4 ανθρώπους, όλοι οι επιβάτες βρίσκονται νεκροί.
Ο ιός που μόλυνε τους επιβάτες μάλλον δεν θα «ακούσει» και πολύ στα αντιβιωτικά, καθώς είναι ένας ιός χιλιάδων ετών που μετατρέπει τους ανθρώπους σε βαμπίρ. Από δάγκωμα στο λαιμό και λέρωμα ρούχων με αίμα κλπ, ακούγεται πιο βολικό πάντως και σίγουρα με λιγότερο καθάρισμα.
Σύντομα όλη η Νέα Υόρκη κινδυνεύει να μετατραπεί σε πόλη γεμάτη βαμπίρ, οι οποίοι θα πίνουν ο ένας το αίμα του άλλου, κάτι που δεν απέχει και πολύ βέβαια από το τώρα. Η σειρά αφορά σε υπερφυσικό τρόμο, έχει ένταση, ατμόσφαιρα, μυστήριο, σε κάνει να τρομάζεις και να περιμένεις το επόμενο επεισόδιο. Τώρα ετοιμάζεται να ξεκινήσει η τέταρτη και τελευταία σαιζόν.
The Walking Dead/ Fear the Walking Dead
Δεν νομίζω ότι χρειάζονται πολλά λόγια τη συγκεκριμένη σειρά και το spin-off της. Το Walking Dead είναι η πιο γνωστή (και εμπορική) σειρά με την ταμπέλα “Horror” στο εσωτερικό της, η οποία έχει καταφέρει να παρακολουθείται και από πιο mainstream τηλεθεατές.
Το post-apocalyptic σκηνικό που έχει στήσει αρχικά στο ιλουστρασιόν χαρτί ο Robert Kirkman και στη συνέχεια στην οθόνη, περιέχει ζόμπι και την προσπάθεια επιβίωσης των εναπομεινάντων ανθρώπων, με ό, τι αυτό συνεπάγεται. Στην ουσία πρόκειται για μια δραματική σειρά, η οποία παρουσιάζει όσο πιο ρεαλιστικά, γκροτέσκα και ωμά τις ενέργειες που θα έκανε ο καθένας, αν ξυπνούσε ένα πρωί και ο κόσμος είχε γεμίσει ζόμπι.
Ο βοηθός σερίφη και βασικός πρωταγωνιστής Rick Grimes το παράκανε με τον ύπνο βέβαια, καθώς ξύπνησε από κώμα, αλλά σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Η σειρά μετράει 7 σαιζόν και συνεχίζει, με μόνο (μου) παράπονο ότι σε αρκετές περιπτώσεις δεν συμβαίνει σχεδόν τίποτα για πάρα πολλά επεισόδια και στο τέλος της σαιζόν ξαφνικά συμβαίνουν τα πάντα, σαν τα τελευταία 5 λεπτά ενός αγώνα μπάσκετ. Το “Fear the Walking Dead” κινείται στην ίδια λογική και στο ίδιο σύμπαν, με μόνη διαφορά ότι πιάνει την ιστορία από λίγο πιο νωρίς και από άλλη πόλη.
Penny Dreadful
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, αυτή η σειρά δεν μου γέμιζε ποτέ το μάτι. Πίστευα ότι είναι σειρά που θα έδειχνε το Star Κυριακή απόγευμα, στο στυλ του Supernatural: εφηβική (με την κακή έννοια), «εύκολη» (επίσης με την κακή έννοια) και η λέξη τρόμος υπήρχε μόνο για να προσελκύσει τύπους σαν εμένα (κι εδώ με την κακή έννοια). Οι κλασικοί ήρωες των βικτοριανών ιστοριών τρόμου παίρνουν σάρκα και οστά σε αυτό τη σειρά με γερές δόσεις ψυχολογικού θρίλερ. Βλέπουμε την αρχική ιστορία τους, νέες ιστορίες που τους συνδέουν και όλα αυτά με τη βοήθεια του Sir Malcolm, που ψάχνει να βρει την χαμένη του κόρη. Μετά την παρακολούθηση της σειράς, δεν θα χρειαστεί να αφήσεις κάποιο φως ανοιχτό για να κοιμηθείς, αλλά έχει ενδιαφέρον να βλέπεις μαζεμένα τα «ιερά τέρατα» της λογοτεχνίας στο Λονδίνο της Βικτωριανής εποχής.
Black Mirror
Μία σειρά η οποία δεν είναι ακριβώς τρόμου, αλλά είναι τέτοια η «μαυρίλα» που βγάζει, που η ψυχή σου μετά την παρακολούθησή της θυμίζει τους πνεύμονες σου μετά από επίσκεψη σε bar χωρίς εξαερισμό και χωρίς απαγόρευση καπνίσματος. 3 σαιζόν, 12 επεισόδια που δεν σχετίζονται μεταξύ τους, πέρα από το ότι στριφ(ν)ογυρνάνε γύρω από το ίδιο μοτίβο: μια μαύρη και σατιρική ματιά στην κοινωνία και στις αρνητικές επιπτώσεις της τεχνολογίας. Το κάθε επεισόδιο έχει διαφορετικό επιτελείο ηθοποιών, διαφορετικά σκηνικά και η ιστορία του μπορεί να συμβαίνει στο μέλλον ή σε κάποια εναλλακτική πραγματικότητα, αλλά με τα πάντα να μπορούν να καθρεπτιστούν στο σήμερα. Η σειρά έγινε γνωστή για το πρώτο επεισόδιο της, στο οποίο ο πρωθυπουργός της Αγγλίας καλείται να αποφασίσει αν θα σώσει μια απαχθείσα κοπέλα, μέλος της βασιλικής οικογένειας, κάνοντας σεξ με ένα γουρούνι ζωντανά στην τηλεόραση.
Δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε μερικές σειρές ακόμα, που αν και δεν είναι καθαρά τρόμου, έχουν τις καλές (τρομακτικές) τους στιγμές: Bates Motel, Twin Peaks, το γαλλικό The Returned, το εφηβικό Scream και το Zoo.
Διαβάστε ακόμα:
Guilty Pleasure τηλεοπτικές σειρές
Οι ταινίες που πρέπει να γίνουν reboot άμεσα!
Το μέλλον που μας επιφυλάσσει το DC Extended Universe δείχνει… εντυπωσιακό!
Οι χειρότερες superhero ταινίες από το 2000 και μετά
Σκοτώνουν τις σειρές όταν γεράσουν;
Τότε VS Τώρα: Τα αστέρια του σινεμά στα 80s
Οι 80s ταινίες που αγαπήσαμε όσο λίγες (Μέρος Ά)
Geek Cultura 
71 thoughts on “Οι κορυφαίες σειρές τρόμου που πρέπει να δείτε!”