10 Anime που είδαμε για να μη χρειαστεί να δείτε εσείς ποτέ!

Τα άνιμε όπως είχε πει και ο Dean στο Supernatural αποτελούν μια μορφή τέχνης. Πολλά εξιστορούν επικές ιστορίες δράσης, φιλίας και γενναιότητας σε φανταστικούς κόσμους που σου κόβουν την ανάσα και σε μετατρέπουν σε ένα εκστασιασμένο fanboy. Άλλα εξερευνούν τόσο βαθιά, βαριά και ασήκωτα φιλοσοφικά και ψυχολογικά concepts που μετά το τέλος τους χρειάζεσαι μια περίοδο να ανασυνταχθείς από αυτό που μόλις βίωσες. Ε λοιπόν αυτή η λίστα δεν είναι για αυτά. Ξεχάστε όλα αυτά που είπαμε προ ολίγου όπως τα ξέχασαν και οι δημιουργοί των παρακάτω τίτλων, πάρτε βαθιά ανάσα και βουτήξτε στον βούρκο μαζί μας.

Devil May Cry

Παραφράζοντας τον Jeremy από CinemaSins, “VIDEO-GAMES DON’T MATTER!”. O κοκκινοφορεμένος μισός δαίμονας-μισός άνθρωπος Dante είναι σίγουρα απ’ τις πιο badass και αγαπητές φιγούρες στον κόσμο των video-games. Συνεπώς κάποιος θεώρησε πως ένα anime adaptation θα ήταν εξίσου συναρπαστικό με το επιτυχημένο franchise. Λάθος. Η διαφορά έγκειται στο ότι στο παιχνίδι ενσαρκώνεις εσύ τον Dante ενώ στη σειρά τον παρακολουθείς επεισόδιο μετά από επεισόδιο απλά να σκοτώνει noobάκια δαίμονες με τα πιστόλια του, το σπαθί του και το βαριεστημένο και κουλ βλέμμα του. Κυρίως το βαριεστημένο και κουλ βλέμμα του. Ποτέ δεν κινδυνεύει, ποτέ δεν προσπαθεί. Χρειάστηκε να φτάσει στο τελευταίο επεισόδιο για να πληγωθεί και να έχει επιτέλους λίγη ένταση η σειρά (πληγώθηκε και στο προτελευταίο αλλά εκεί το είχε σχεδιάσει οπότε δεν πιάνεται) . Σε αντίθεση με τα γεμάτα έντονη δράση παιχνίδια, η σειρά παραμένει πέρα για πέρα βαρετή. Fan theories εισηγούνται ότι ο Dante έβλεπε επεισόδια Devil May Cry κατά τη διάρκεια της σειράς και γι’ αυτό είχε συνέχεια τέτοιο βαριεστημένο βλέμμα.

Joker Game

Μιλώντας για βαρεμάρα δε θα μπορούσαμε να μην συμπεριλάβουμε στη λίστα και το Joker Game. Kανένα άνιμε μέχρι τώρα δε μου έχει προδώσει τόσο ασυγχώρητα τις προσδοκίες που μου είχε χτίσει με το trailer και την περιγραφή του όσο το συγκεκριμένο. Για μυστική υπηρεσία κατασκόπων έκαναν λόγο και εκεί που εγώ περίμενα MΙ6 και Bond, η παραγωγή παρέδωσε τον Mickey στα κόμικ του Detective Pluto. Μα οι φανς θα σου πουν ότι δεν εστιάζει στη δράση η σειρά αλλά στα παιχνίδια του μυαλού. Το μόνο θέμα είναι πως… δεν υπάρχουν τέτοια παιχνίδια. Στις περισσότερες ιστορίες παρακολουθείς άτομα για τα οποία δε ξέρεις τίποτα, μέσα σε ασύνδετες συγκυρίες για τις οποίες επίσης δε ξέρεις τίποτα. Ως αποτέλεσμα καταλήγεις να ακολουθείς παθητικά μια ιστορία χωρίς να καταλαβαίνεις τι γίνεται στις περισσότερες περιπτώσεις, μέχρι να έρθει το τέλος όπου και με ένα καθόλου ήπιο exposition απλά σου εξηγούν τι ακριβώς είδες το προηγούμενο 20λεπτο. Neeext!

Btooοm!

Εν συντομία, κάποιοι απ’ τους κορυφαίους παίκτες ενός δημοφιλούς Third-Person-Shooter παιχνιδιού απαγάγονται από μια εταιρία η οποία τους αφήνει σε ένα απομονωμένο τροπικό νησί με σκοπό να παίξουν μια real-life εκδοχή του παιχνιδιού. Τα όπλα που καλούνται να χρησιμοποιήσουν (όπως και στο παιχνίδι) είναι διάφορες βόμβες με διαφορετικά χαρακτηριστικά η κάθε μια. Το είδος της βόμβας ήταν κάποιες φορές ένας παραλληλισμός με τον χαρακτήρα του κάθε παίκτη. Ωραία ιδέα αλλά δυστυχώς έπασχε σε πολλά σημεία της πλοκής. Ο πρωταγωνιστής (στην αρχή τουλάχιστον) είναι ο στερεοτυπικός κλαψιάρης anime πρωταγωνιστής ο οποίος σταδιακά εμπλέκεται σε ένα βεβιασμένο ρομάντζο με μια Yandere απ’ τα Lild. Είναι πασιφανές από την αρχή ότι έχουμε να κάνουμε με άλλον ένα αδιάφορο πρωταγωνιστή ο οποίος-πάλι- δεν κινδυνεύει ποτέ πραγματικά ώστε να σε κάνει να νοιαστείς έστω και λίγο. Ενδεικτικά αναφέρω πως ήταν κάπου στο 9^ο επεισόδιο όταν ανατινάχθηκε μια βόμβα κυριολεκτικά ανάμεσα στα πόδια του με αυτόν να εμφανίζεται με κάποιο μαγικό τρόπο, μετά από μερικά αγχωτικά (καθόλου αγχωτικά) δευτερόλεπτα, αλώβητος σαν να μην συνέβη τίποτα. Δεν είδα ποτέ το επόμενο επεισόδιο.

Blood-C

Ένας γυναικείος πρωταγωνιστικός ρόλος που έκανε περισσότερη ζημιά στα σύγχρονα γυναικεία πρότυπα κι από το 3^ο κύμα του Φεμινισμού (oh snap!). Ένα πλήρως κενό anime με μοναδική κινητήρια δύναμη το σταδιακά αυξανόμενο gore. Μερικοί θάνατοι ήταν αρκετά ευφάνταστοι παρόλα αυτά, τους το δίνουμε.

Black Bullet

Όσοι είδαν το trailer του Black Bullet και νόμιζαν ότι θα έχουν anti-hero τύπου Darker Than Black αλλά κατέληξαν με τον φαντομά απ’ τη Sailor Moon ας αναστενάξουν μαζί μου. Κάτι γιγάντια έντομα είχε νομίζω, και κάτι κοριτσάκια νομίζω, και κάτι περίεργα όπλα (πάλι νομίζω). Γενικά όταν το πιο αξιομνημόνευτο στοιχείο της σειράς σου είναι μια μάσκα, σου έχω άσχημα νέα.

Boku no Pico

Επιμένοντας στο γράμμα B όσον αφορά τα πιο επικίνδυνα μέρη στον κόσμο, σαν την θρυλική εκείνη απάντηση του αείμνηστου Christopher Hitchens, αργά ή γρήγορα θα ερχόταν και η σειρά του Boku no Pico για μια θέση στην λίστα μας. Κλισέ, το αναγνωρίζω. Ένα tip που μπορεί να σώσει ζωές: το boku(=εγώ) αποτελεί μια αποκλειστικά αρσενική αντωνυμία. Οι παθόντες κατάλαβαν, οι υπόλοιποι μείνετε μακριά πάση θυσία.

Kabaneri of the Iron Fortress

Ψάρωσα κι εγώ στην αρχή με την steampunk αισθητική και το κατά σημεία άψογο animation. Όταν είχανε βγει μάλιστα τα πρώτα 1-2 επεισόδια το κοινό το είχε αποθεώσει σαν τον ανερχόμενο διάδοχο του Attack on Titan. Δυστυχώς όμως έσπευσε να μας διαψεύσει καθώς κάτω από το καλογυαλισμένο περίβλημα ελλοχεύει μια πλοκή πιο κλισέ κι από μια cringy απόπειρα για χιουμοριστικό punchline που παρομοιάζει ένα κλισέ με κάτι εντελώς άσχετο. Το κερασάκι στην τούρτα βέβαια ήταν ότι στο τέλος ο ένας εκ των 2 πρωταγωνιστών σώζεται με την δύναμη της αγάπης. Αυτά καλό είναι να μη γίνονται.

Terra Formars

Η ώρα έφτασε πλέον για την ανθρωπότητα να αποικίσει τον Άρη. Για να το πετύχουν αυτό στέλνουν πρώτα φύκη και κατσαρίδες ώστε να τροποποιήσουν τον αφιλόξενο κόκκινο πλανήτη σε ένα μέρος όπου θα μπορούσαν να επιβιώσουν οι άνθρωποι. 500 χρόνια μετά, όταν καταφθάνει η πρώτη επανδρωμένη αποστολή ανακαλύπτουν προς μεγάλη τους έκπληξη ότι οι κατσαρίδες έχουν μετατραπεί σε μεγαλόσωμους ανθρωπόμορφους κατσαριδοσφίχτερμεν, οι οποίοι φυσικά κατακρεουργούν όλα τα μέλη του πληρώματος. Αν αυτό σας ακούγεται ηλίθιο, περιμένετε να δείτε με τι επιλέγει η ανθρωπότητα να αντιμετωπίσει τους νέους της εχθρούς. Με βαρύ πυροβολικό? Με βόμβες? Με όπλα μαζικής καταστροφής? Ούτε καν· αυτό θα είχε έστω λίγο νόημα και θα μας χαλούσε την πλοκή. Δίνουν αντ’ αυτού στους νέους απεσταλμένους, ειδικούς μεταλλακτικούς ορρούς που τους μετατρέπουν προσωρινά σε εντομανθρώπους με ξεχωριστές μορφολογικές και λειτουργικές ιδιότητες ο καθένας, οι οποίοι παλεύουν χέρι με χέρι (άκρο με άκρο τελοσπάντων) με τους κατσαριδοσφίχτερμεν. Η σειρά προωθείται σαν ένα sci-fi horror στην οποία το horror είναι αμφισβητήσιμο ενώ το sci- έχει φύγει πιο μακριά κι απ το Voyager-I. Το μόνο που έμεινε είναι το κακό fiction και τα 4 wtf/s που ξεστομίζεις ενώ ανατρέχεις υποσυνείδητα σε όλες τις αλλεπάλληλες λάθος επιλογές που χρειάζονται ώστε να δει κανείς το Terra Formars.

Trinity Blood

Ένα κακό Hellsing πριν το Hellsing με έναν κακό Alucard πριν τον Alucard. Αν έχετε δει Hellsing μην το δείτε. Αν δεν έχετε δει Hellsing, πάλι μην το δείτε. Γενικά πάτε δείτε Hellsing.

Pupa

Τι καλύτερο απ’ το να κλείνεις μια λίστα με μια τρυφερή ιστορία αδελφικής αγάπης. Πιο συγκεκριμένα ενός στοργικού μεγάλου αδερφού και της μικρής γλυκιάς αδελφούλας του. Ακόμα πιο συγκεκριμένα ενός αδερφού με την ικανότητα να αναγεννιέται το τραυματισμένο του σώμα και με μια μικρή αδερφή αχόρταγη κανίβαλο. To μόνο καλό του Pupa είναι πως διαρκεί μόνο λίγο περισσότερο από μισή ώρα (12 επεισόδια με μέσο όρο 4 λεπτά το καθένα). Συνήθως βλέπουμε με έναν βαθμό θετικής προκατάληψης ιδιόρρυθμα πειραματικά projects και προσάπτουμε αρκετά ελαφρυντικά στους δημιουργούς. Στο Pupa όμως φαίνεται να έχουν εκτροχιαστεί τα πάντα. Μηδαμινή συνοχή στην πλοκή, απούσα εξέλιξη χαρακτήρων, ενώ στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στο shock factor της κεντρικής του ιδέας. Παρακολουθείστε (όπως και τα υπόλοιπα της λίστας) με δική σας ευθύνη.

Διαβάστε περισσότερα: