Doctor Who: Η εποχή Capaldi (2014-17)

*** Το παρακάτω άρθρο περιέχει mild spoilers, ως προς την αλλαγή των χαρακτήρων και των story arcs. Δεν γίνεται εκτενής αναφορά σε πρόσωπα και δεν αποκαλύπτονται στοιχεία που επηρεάζουν άμεσα την πλοκή. Επιγραμματικά αναφέρεται πως στον τάδε κύκλο έχουμε τον τάδε χαρακτήρα και την τάδε ιστορία, ενώ στον άλλο κύκλο έχουμε αντιστοίχως διαφορετικά πρόσωπα και ιστορίες. Αν κάποιος δεν θέλει να γνωρίζει ούτε αυτά τα τυπικά, καλύτερα να επιστρέψει αφού έχει δει τη σειρά, οι υπόλοιποι καλή σας ανάγνωση. Υπάρχουν και κάποιες επιπρόσθετες spoiler παρατηρήσεις στο τέλος του άρθρου.***

Έχουν περάσει τρία χρόνια από τότε, που ο αγαπημένος μας Time Lord άλλαξε πρόσωπο και στη θέση του Matt Smith ήρθε ο Peter Capladi. Η ώρα ζυγώνει, που θα αποχαιρετήσουμε και τον Capaldi αντίστοιχα στο χριστουγεννιάτικο special τον ερχόμενο Δεκέμβριο, υποδεχόμενοι την Jodie Whittaker, την πρώτη γυναίκα στον ρόλο. Καλό λοιπόν είναι να γίνει ένας απολογισμός της εποχής Capaldi.

Όσοι την είδαν ξέρουν και όσοι θα τη δουν θα διαπιστώσουν, πως η σειρά τα τελευταία τρία χρόνια έχει σημειώσει μια αισθητή πτώση. Έχει κάνει «κοιλιά». Για αυτό δεν ευθύνεται ο Capaldi, που κατά καιρούς δέχθηκε πυρά. Ο Capaldi είναι με διαφορά ο πιο αδικημένος Doctor της νέας εποχής. Ήρθε πολλά υποσχόμενος και φεύγει με λίγες αξιοσημείωτες στιγμές και μια πίκρα. Δίχως ιδιαίτερα καλές ιστορίες και ατμόσφαιρα, δίχως ενδιαφέρουσα μυθολογία και story arc, με το στήσιμο και ύφος του χαρακτήρα του συνεχώς να αλλάζει και εν τέλει να κουράζει αυτή η σπασμωδική αλλαγή, δεν μπορούσε να φτάσει ψηλά, παρά την πολύ καλή του ερμηνεία. Οι καινούριοι και οι παλιοί «κακοί» δε, στην πλειοψηφία τους ήταν μέτριοι. Ο Capaldi λοιπόν φεύγει αδικημένος ή και «τον φεύγουν» οι άνθρωποι του BBC, όπως θέλουν οι φήμες, για λόγους που εκτείνονται από την ηλικία του (58 ετών) έως την μισθοδοσία και τα χαμηλά νούμερα τηλεθέασης.

Το πρόβλημα της εποχής Capaldi, οφείλεται και βαραίνει την παραγωγή, με πρώτο και καλύτερο τον Steven Moffat. Ο Moffat μας έχει δώσει εξαιρετικές ιστορίες και επεισόδια στο παρελθόν, ειδικά όσο ήταν υπό την επίβλεψη του Rusell T. Davies. Πλέον όμως δεν αποδίδει, πράγμα που φάνηκε και στον τελευταίο κύκλο του Sherlock. Επίσης το γεγονός ότι δεν υπήρχε ένας νέος, πρόσχαρος κι ομορφόπαιδο Doctor πάλι μες στο TARDIS στοίχισε στην ακροαματικότητα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Στην εποχή του Smith, ο Moffat, έχτισε πολύ καλά μια επική και περίπλοκη μυθολογία. Αυτό χαροποίησε κάποιους αλλά κούρασε άλλους, όπως ήταν λογικό. Εν τέλει αυτή η μυθολογία έφερε τη σειρά να κινδυνεύει να καταρρεύσει υπό το βάρος της. Έτσι ήρθε και η αλλαγή εποχής και η επιστροφή σε πιο «ταπεινά» story arcs. Αμέσως λοιπόν δημιουργήθηκε ένα κενό, μια αίσθηση πως κάτι λείπει.

Προχωρώντας στο περιεχόμενο, ένα από τα γερά «φάουλ» της εποχής Capaldi είναι η Clara [Jenna Coleman]. Παραγνωριστήκαμε με την Clara, η οποία όσο προχωρά η σειρά γίνεται όλο και περισσότερο (εκνευριστικά) αλαζονική με όλες τις έννοιες. Από την στιγμή δε, που ολοκληρώθηκε το “The impossible girl” story arc της, ο χαρακτήρας έχασε κάθε βάθος και δυνατότητα, καταντώντας μερικές φορές το κουραστικό αφεντικό του Doctor. Το γεγονός δε πως έσβησε και το φλερτ και χάθηκε μέρος της χημείας μεταξύ αυτής και του μεγάλου πλέον Doctor, επίσης κάνει το χαρακτήρα της μειονεκτικό Η Clara λοιπόν έχασε τον λόγο ύπαρξης της μες στη σειρά και την πλοκή της. Αυτό προσπάθησαν να το διορθώσουν/καλύψουν με τον ερχομό του Danny [Samuel Anderson] και ξεκινώντας το μέτριο “Missy – Nethersphere” story arc του όγδοου κύκλου, αλλά απέτυχαν.

Συνεχίζοντας στον ένατο κύκλο, έχουμε το “The Hybrid” story arc. Έχει αρχικά ένα κάποιο ενδιαφέρον, αλλά οι ιστορίες του δεν το βοηθούν και τόσο, τουλάχιστον όχι όσο άλλες φορές. Από ένα σημείο και μετά απορείς γιατί γίνονται τόσες αναφορές επί αυτού, μες στις μεμονωμένες ιστορίες. Καταντούν περισσότερο υπενθυμίσεις, παρά ερεθίσματα και “φιτιλιές” για το μεγάλο μυστήριο του κύκλου. Το τέλος με την αποκάλυψη του δε, είναι μια απογοήτευση. Αυτό συνδυάζεται και με το φιάσκο της αποχώρησης – θανάτου της Clara και του τελικού ρόλου της περιττής επί της ουσίας Me [Maisie Williams]. Και το πράγμα πιάνει πάτο.

Μια παρατήρηση – παρένθεση να γίνει εδώ. Ο Doctor του Capaldi, υστερεί αισθητά και στη μουσική του συνοδεία. Είναι ένα κομμάτι της σειράς, που πολλές φορές το προσπερνάμε ή δεν το παρατηρούμε αλλά έχει καταλυτική λειτουργία. Οι δυο μεγάλοι Doctor που προηγήθηκαν, Tennant και Smith αντιστοίχως, πέραν του σεναρίου και της ιδιαιτερότητας τους, είχαν και μια δυναμική και χαρακτηριστική μουσική συνοδεία, η οποία με τη σειρά της αναδείκνυε και ενίσχυε τον χαρακτήρα της σκηνής, όταν έπρεπε. Είτε αν αυτή ήταν σκηνή δράσης, είτε κινδύνου, είτε έπους. Μια μουσική, που σου έμενε, και μπορείς να την ανακαλέσεις ακόμα και σε μια άσχετη στιγμή. Το μουσικό θέμα δράσης για τον Capaldi, δεν μπορεί – ιδίως από μόνο του.. – να φέρει το ίδιο αποτέλεσμα, παρά τον επικό του χαρακτήρα. Το γλυκανάλατο λίγο πολύ, θέμα της Clara, που ξεπηδά όπου μπορεί, κουράζει αρκετά μετά απο λίγο.

Τέλος φτάνουμε στον δέκατο και τελευταίο κύκλο του Capaldi, με την Bill Potts [Pearl Mackie] να αντικαθιστά την Clara στο TARDIS και τον Nardole [Matt Lucas] σε ρόλο επιστάτη. Δεν έχουμε κάποιο μεγάλο story arc και μυθολογία να διέπει τον κύκλο. Υπάρχουν επεισόδια, όπως σε όλους τους κύκλους, που δεν παλεύονται. Το “Smile” με τα emoji του, έρχεται πρώτο πρώτο, κατά νου. Το “The Eaters of light” δεν απέχει και πολύ πίσω του. Οι διάλογοι συνεχίζουν να χωλαίνουν σε κάποια σημεία. Μερικές φορές δε, είναι κάκιστοι. Στοχεύουν να εκφράσουν – προωθήσουν περισσότερο ιδεολογικές μόδες που προστάζουν οι μάζες των social media και θέματα επικαιρότητας, παρά στο να συμβάλλουν στο περιεχόμενο της πλοκής και σε κάτι διαχρονικότερο. Προσπαθούν να εκμεταλλευτούν δηλαδή το επίκαιρο των θεμάτων όπως η πολιτική σκηνή, η σεξουαλικότητα, η φυλή, η κοινωνική τάξη κτλ αρκούμενοι αρκετά στην αναφορά τους καθαυτή, δίχως να χτίσουν καλύτερα το επεισόδιο. Το κοινωνικό-πολιτικό σχόλιο δεν έλειπε ποτέ από τη σειρά, αντίθετα τη βοηθούσε να μην χαθεί στον κόσμο της. Πλέον όμως υπάρχει ένα θέμα με το μέτρο, καθιστώντας το ένα ακόμα από τα αρνητικά της. Για να φέρω ένα σύντομο παράδειγμα, καυσικά σατιρικά υποτίθεται σχόλια όπως το, ότι ο Donald Trump είναι πορτοκαλί, είναι πάρα μα πάρα πολύ κατώτερα της ποιότητας και του γούστου της ιστορικής αυτής σειράς. Αν και η ιστορία – ιστορικότητα της πλέον δεν έχει σημασία, απ’ ό,τι φαίνεται…

Παρ’ όλα αυτά, έχουμε τον πιο σταθερό σε ύφος και ρυθμό και ίσως καλύτερο κύκλο της εποχής Capaldi. Η ανανέωση με την αποχώρηση της Clara, είναι αισθητή. Η Bill παρότι είναι αδιάφορη και υπερβολικά κατασκευασμένη για λόγους marketing ως σύντροφος, δίνει την αίσθηση καλύτερης χημείας με τον Doctor και μεταξύ των ηθοποιών αντιστοίχως. Έχουμε τρεις τέσσερις καλές σε γενικές γραμμές ιστορίες, που κορυφώνονται σε ένα δυνατό διμερές φινάλε. Το φινάλε μάλλον είναι και το καλύτερο επεισόδιο της εποχής Capaldi, έχοντας με βεβαιότητα την πιο αληθινή στιγμή του. Ο μονόλογος του Doctor, που κορυφώνεται με το “Who I am is where I stand, where I stand is where I fall” ήρθε και μας έκανε την καρδιά περιβόλι… Μας θύμισε τι εστί ή μάλλον τι υπήρξε το Doctor Who και επιβεβαίωσε, το πόσο καλός θα ήταν ο Doctor του Capaldi, αν του είχε δοθεί η ευκαιρία

Για να μην φανώ άδικος, η εποχή Capaldi δεν ήταν μόνο μια αδιάκοπη κατρακύλα. Από άποψη ιστορίας – πορείας προχώρησε αρκετά κλείνοντας πολλά κεφάλαια και ανοίγοντας άλλα, χτίζοντας έτσι για κάτι καινούριο. Ακόμα έχει αυτές τις λίγες στιγμές, αλλά τις έχει. Στιγμές που κρατούν όσο μπορούν ψηλά τη σημαία, όπως η προαναφερθείσα στο φινάλε. Ο μονόλογος περί πολέμου προς το τέλος του “The Zygon Inversion”, η απειλή – προειδοποίηση ενός οργισμένου Doctor προς τη Me, η αλληγορία με το πουλί στο “Heaven Sent” και διάφορες άλλες είναι κλασικές στιγμές Doctor Who. Το ζήτημα είναι πως οι στιγμές και όλα τα μεμονωμένα καλά σημεία και επεισόδια δεν μπορούν να εξισορροπήσουν και να συγκρατήσουν αποτελεσματικά την γενικότερη κατηφορική πορεία της υπόλοιπης σειράς.

Να το πω απλά και να κλείσω την κριτική. Η σειρά ακόμα βλέπεται, απλά δεν ενθουσιάζει και δεν μας κρατάει προσηλωμένους όπως μας είχε συνηθίσει στο παρελθόν. O Doctor του Capaldi φέρνει απογοήτευση, γιατί παρά την θέληση και την καταπληκτική ερμηνεία του ηθοποιού, έμεινε ανεκμετάλλευτος και υποβαθμίστηκε από άποψη σεναρίου και στησίματος. Η σειρά πλέον βρίσκεται σε ένα κομβικό σημείο, με τον Chris Chibnall, τον άνθρωπο πίσω από το Broadchurch και το Torchwood, να έρχεται στην ηγεσία της. Ας ελπίσουμε, μιας που δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο, πως η παραγωγή δεν θα ρίξει όλο το βάρος της σειράς στο ότι ο Doctor πλέον είναι γένους θηλυκού, στηριζόμενη πάλι στις μόδες πολιτικής ορθότητας που έχει υιοθετήσει τα τελευταία χρόνια εκμεταλλευόμενη την παροδικότατη κερδοφορία αυτών , αλλά θα μας δώσει κάτι καλογραμμένο και διαχρονικό μετά από αρκετό καιρό.

Προσοχή ακολουθούν SPOILERS!

Και κάποιες τελευταίες παρατηρήσεις.

Η Missy [Michelle Gomez] αποτελεί ένα αμφιλεγόμενο σημείο. Από την μια πλευρά είναι ένα από τα καλύτερα στοιχεία της εποχής Capaldi, και ως χαρακτήρας με το ισχυρό “dark humor“ στοιχείο της και ως ερμηνεία από την ηθοποιό. Από την άλλη μεριά ως η αναγεννημένη θηλυκή/γυναικεία νέα εκδοχή του, καταστρέφει τον ίδιο τον χαρακτήρα του Master και τη σχέση του με τον Doctor. Ο Master από καλύτερος φίλος και μεγαλύτερος εχθρός ταυτόχρονα, που απεχθάνεται τις αγαθοεργίες και την ηθική του Doctor καταντά ένα φάντασμα του εαυτού του. Καταντά σταδιακά μια (ερωτευμένη) θαυμάστρια, που ζηλεύει εν τέλει την Clara και εμμονικώς προσπαθεί με τον λανθασμένο και διεστραμμένο τρόπο της να ευχαριστήσει και να λάβει την αποδοχή του Doctor. Πού πήγε ο ψυχοπαθής ιδιοφυής Time Lord, που ήθελε να δει το Σύμπαν να φλέγεται και έφερνε τον Doctor στα όρια των ικανοτήτων του, επειδή απλά ήθελε να κάνει την πλάκα του; Το μόνο θετικό κι αξιέπαινο παρότι αναμενόμενο συμβάν, αυτής της ριζικής αλλαγής και της αχρείαστης πορείας προς τη λύτρωση και την «καλή MIssy» στον δέκατο κύκλο, είναι η σύγκρουση Missy – Master στο φινάλε, που μένει παραδόξως πιστή στον χαρακτήρα.

Το οριστικό κλείσιμο της ιστορίας της River Song [Alex Kingston] στο χριστουγεννιάτικο special ήταν ένα από καλύτερα επεισόδια του Capaldi και της εποχής του αντίστοιχα. Αφήνει πίσω με τον ανάλογο σεβασμό ένα πολύ ωραίο story arc και συμβάλλει στο όλο καθαρό ξεκίνημα , που στοχεύουν για τον επόμενο κύκλο. Goodbye sweetie…

Ακόμα στις πολύ ευχάριστες στιγμές ανήκει το ότι είδαμε ξανά τον Gallifrey, γνωρίζοντας κάτι παραπάνω για τους Time Lords. Τέλος το flashback πριν το κλείσιμο του φινάλε, όπου όλες/οι φίλες/οι και σύντροφοι του επιστρέφουν. Βλέπουμε τον Eccleston, βλέπουμε τον Tennant, βλέπουμε τον Smith στο πρόσωπο του Capaldi. Βλέπουμε επιτέλους, ξανά την τραγικότητα της φιγούρας του Doctor, που είναι πάντα ο ίδιος και ταυτόχρονα κάποιος παρλεθών και μέλλων άλλος, σχεδόν άγνωστος. Και φυσικά σαν να μην έφτανε αυτό, έχουμε την εμφάνιση του πρώτου Doctor, εν όψει της επερχόμενης αναγέννησης στο χριστουγεννιάτικο επεισόδιο. Έστω για λίγο το Doctor Who επέστρεψε. Το θέμα τώρα είναι να μείνει.

Διαβάστε ακόμα: