Ο πρώτος κύκλος των Defenders (Spoiler free και full κριτική)

Το άρθρο χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο είναι μια spoiler free κριτική για όσους δεν έχουν δει ακόμα τον κύκλο. Το δεύτερο είναι μια συνέχεια του πρώτου με αναφορές σε σκηνές και εξελίξεις μες στον κύκλο και περιέχει κανονικά spoilers.

Η πολυπόθητη ένωση των τεσσάρων ηρώων της Marvel και του Netflix συνέβη, αλλά δεν είχε τον αντίκτυπο που θα θέλαμε. Αν μου ζητούσαν να περιγράψω με μια έκφραση τον όλο κύκλο, θα ήταν το “πολύ κακό για το τίποτα”. Ο ρυθμός της σειράς θα μπορούσε να είναι πολύ καλλίτερος, πράγμα που εν μέρει δεν γίνεται λόγω των λιγότερων επεισοδίων. Αντί για δεκατρία έχουμε οκτώ επεισόδια των 45 λεπτών κάνοντας τους Defenders στην ουσία ένα mini series. Αυτό αποτελεί το πρώτο αρνητικό της σειράς. Η αναλογία χρόνου και περιεχομένου θα μπορούσε να ήταν καλλίτερη, είτε με περισσότερα επεισόδια να καλύπτουν λεπτομερώς κάποια θέματα, είτε με λιγότερο περιεχόμενο για να αποφευχθεί αυτός ο τρελός και πιεσμένος ρυθμός στην εξέλιξη, που τα στριμώχνει όλα βίαια μέσα στα έξι επι της ουσίας επεισόδια. Λέω έξι καθώς στα πρώτα δυο επεισόδια έχουμε, όπως είναι λογικό έναν σωστά δομημένο πρόλογο να μας συνδέει με τις προηγούμενες σειρές, να κάνει ένα update για το τι συμβαίνει στις ζωές των ηρώων και να χτίζει όπως πρέπει για την ένωση τους. Η άτυπη αυτή ένωση των Defenders έρχεται λοιπόν στο τρίτο και τέταρτο επεισόδιο κι απο εκεί και πέρα ξεκινά στην ουσία αρκετά απότομα η σειρά.

Ξεκινά η δράση, η οποία στην πλειοψηφία των σκηνών είναι η ίδια, με τους Defenders να παίζουν ξύλο με καμιά τριανταριά άτομα τη φορά. Από ένα σημείο και μετά καταντά αδιάφορο. Σε συνδυασμό με το ninja kung fu, karate κτλ στοιχείο, μου θύμισε περισσότερο κωμωδία του Jackie Chan, παρά σοβαρή σειρά καλής παραγωγής με υπερήρωες. Όταν αντίστοιχα απουσιάζει η δράση, οι διάλογοι ιδίως μεταξύ των ηρώων είναι σε αρκετά σημεία προβληματικοί, με όλα όσα είναι απαραίτητα να λεχθούν για να προχωρήσει η ιστορία και γιατί τα προστάζει η λογική μιας στοιχειώδους συζήτησης να μένουν μισοειπωμένα για κάποιον μυστήριο λόγο. Το Defenders επι της ουσίας έχει πρόβλημα στα ίδια σημεία με το Luke Cage και το Iron Fist. Γίνονται πολλά και σου δίνεται η αίσθηση ότι δεν έγινε τίποτα, λέγονται πολλά και δεν λέγεται τίποτα με αποτέλεσμα να βαριέσαι και να μην σου μένει τίποτα. Σε μεγάλο βαθμό, όπως ειπώθηκε και παραπάνω, αυτό οφείλεται στο, ότι δεν υπάρχει αρκετός χρόνος λόγω των λιγότερων επεισοδίων για να ξετυλιχθεί καλύτερα η ιστορία.

Η ιστορία από την άλλη μερία είναι το καλύτερο στοιχείο του κύκλου. Η εμβάθυνση στον κόσμο, το σχέδιο και την ιστορία της αρχαίας μυστικής οργάνωσης του The Hand είναι το πιο ενδιαφέρον θέμα της σειράς. Ως μέλος του The Hand έχουμε και το νέο μεγάλο όνομα στο cast αυτό της Sigourney Weaver. Ο χαρακτήρας και ερμηνεία της ανεβάζει αισθητά το επίπεδο της σειράς και κινεί το ενδιαφέρον. Μετά τον υπέρτατο David Tennant ως Killgrave και τον εξαιρετικό Vincent D’Onofrio ως Kingpin είναι με διαφορά η επόμενη καλύτερη από τους “κακούς”, που έχουμε δει στο Marvel-Netflix σύμπαν. Επίσης στα θετικά της σειράς είναι η φωτογραφία. Από άποψη σκηνοθετικής φωτογραφίας βλέπουμε μια ποικιλία χρωμάτων να συνοδεύει τους διαφορετικούς κόσμους των ηρώων. Οι κόσμοι και τα φιλικά πρόσωπα των ηρώων εν τέλει ενώνονται κι αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Έχουμε επιτέλους και κάποια εξέλιξη και διεύρυνση της ιστορίας τους Iron Fist. Η σειρά δεν μένει στην ένωση απλά των τεσσάρων ηρώων αλλά συνεχίζει να ξεδιπλώνει όσο μπορεί τον κόσμο στον οποίο διαδραματίζεται. Δεν περιγράφει δηλαδή, απλά μια μεμονωμένη περιπέτεια, αλλά πετυχαίνει τον στόχο της και χτίζει εν τέλει το δικό της μικρόκοσμο μέσα στο MECU.

Όσον αφορά τους ήρωες η Jessica Jones συνεχίζει να είναι το μόνο σταθερά δυνατό στοιχείο του Marvel-Netflix (μιας που ο Daredevil γενικά περνάει κρίση), ο Luke Cage συνεχίζει να είναι αδιάφορος και βαρετός, ενώ οι Iron Fist και Daredevil είναι οι μόνοι που έχουν κάτι παραπάνω να πουν και να δώσουν, αλλά δεν το κάνουν στον βαθμό, που πρέπει. Ειδικά για τον Iron Fist, ούτε τώρα θα δούμε όσα θα θέλαμε από τον χαρακτήρα και μυθολογία του, παρότι δίνεται η ευκαιρία. Η σειρά στο σύνολο της είναι κάπως αδιάφορη ή έστω όχι τόσο ενθουσιαστική παρά τη δράση της αλλά δεν είναι απαραίτητα κακή. Για την τηλεοπτική ξηρασία του καλοκαιριού δε, είναι μια χαρά. Εν τέλει όμως θα μπορούσε να είναι πολύ καλλίτερη, ιδίως αν αναλογιστούμε τον θόρυβο που προκλήθηκε γύρω από το όνομα της. Είναι κοινό μυστικό άλλωστε, πως οι σειρές της Marvel στο Netflix, δεν συνέχισαν στα ίδια επίπεδα με το δυναμικό τους ξεκίνημα των δύο πρώτων ετών.

ΠΡΟΣΟΧΗ! ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ SPOILERS!

Ας περάσουμε λοιπόν και σε πιο συγκεκριμένα θέματα. Πρώτο και καλύτερο οι διάλογοι μεταξύ των ηρώων. Ιδίως στην αρχή είναι κάκιστοι έως και ηλίθιοι. Για κάποιον λόγο δεν γίνεται ποτέ μια σωστή και ολοκληρωμένη εκτενής συζήτηση, που να εξηγούνται τα όσα συμβαίνουν και να ξεκαθαρίζονται τα πράγματα μεταξύ των ηρώων. Ακόμα και στη σκηνή του εστιατορίου ή της αποθήκης αργότερα, τα πράγματα δεν θα ξεκαθαρίσουν και το κλίμα θα παραμείνει αναίτια τεταμένο. Εντάξει, ο καθένας δουλεύει μόνος του, και έχει τους δικούς του στόχους και κανόνες, αυτό να θα το δεχθούμε. Επίσης θα υπομείνουμε να πουν οι Luke Cage και Jessica Jones τόσες φορές ότι δεν πολυενδιαφέρονται για το The Hand και τα σχετικα και εμπλέκονται για άλλον λόγο στην κατάσταση αυτή, δεν έγινε κάτι. Από την άλλη μεριά όμως, όλοι τους τυχαίνει να είναι ενήλικες και μια σχετική ωριμότητα, ηρεμία και στοιχειώδης λογική επικοινωνία πρέπει να υπάρχει. Δεν γίνεται να τα δικαιολογούμε όλα στα ελαττώματα και στον χαρακτήρα του καθενός. Το να μην μπορούν να συννενοηθούν, να λένε μισόλογα και εν τέλει να καταλήγουν να “παίζουν μπουνιές”, θυμίζει προαύλιου δημοτικού.

Το να υπάρχει τέτοια δυσκολία να πεισθούν για τις υπερ – ικανότητες του άλλου, την ύπαρξη του Chi και ενός άλλου κόσμου για παράδειγμα, άπαξ και βρίσκονται ουσιαστικά μέσα στο MECU με τους Avengers και τους εξωγήινους, επίσης είναι λίγο άστοχο. Η συνεχής αμφισβήτηση και παραγκωνισμός του Iron Fist, που ξεκάθαρα μαζί με τον Stick έχει τις περισσότερες γνώσεις για το The Hand και είναι μεταφορικά και κυριολεκτικά το κλειδί, είναι επίσης ένα φάουλ. Τέλος όσον αφορά τα αρνητικά των διαλόγων , η λεκτική επιθετικότητα του Luke Cage προς τον Iron Fist, στην πρώτη συζήτηση τους και γενικά στους διαλόγους τους, βασιζόμενη ουσιαστικά σε έναν φορτισμένο φυλετικά λόγο και επιχειρηματολογία, που κατέληξε υποτίθεται στην κριτική επί του σχήματος στα κόμικς του “λευκού σωτήρα” και του κοινωνικού φαινομένου του “λευκού προνομίου” δεν είχε καμία θέση στη σειρά. Πόσο κράξιμο πια θα φάει ο Iron Fist, επειδή έμειναν πιστοί στο origin story του και τον αφήσαν Αμερικάνο και λευκό; Για τους μη γνωρίζοντες αναφέρομαι στα πυρά που δέχθηκε η παραγωγή του Iron Fist, για “whitewashing” επειδή ακριβώς έμειναν πιστοί στο origin του Danny Rand και δεν τον έκαναν Ασιάτη.

Όσον αφορά τη δράση και τις μάχες, όπως ειπώθηκε και παραπάνω καταντούν βαρετές και αδιάφορες. Ξέρουμε, πως οι πρωταγωνιστές δεν διατρέχουν κανένα κίνδυνο, ούτε καν όταν αντιμετωπίζουν τα τρια εναπομείναντα δάχτυλα του The Hand. Δεν πεθάινει κανένας πέραν του Stick και των μελών του The Hand. Η Jessica Jones δίχως να είναι άτρωτη, δίχως να ξέρει κάποια πολεμική τέχνη, όπως παραδέχεται σε ένα εύστοχο περιέργως comic relief και η ιδια, μάχεται με έμπειρους οπλισμένους πολεμιστές και δεν τραυματίζεται σοβαρά ποτέ. Πολλές φορές δε, χτυπά κάποιον με την υπερδύναμη της κι αυτός ξανασηκώνεται, ενώ σε άλλη σκηνή βγάζει αναίσθητο τον Iron Fist με ένα χτύπημα. Από ένα σημείο και μετά, είτε κάνεις υπομονή είτε προσπερνάς τις χορογραφίες μάχης, λες και βλέπεις το εβδομαδιαίο μπαλέτο του Arrow…

Όσον αφορά την ιστορία και την πλοκή, υπάρχουν κάποια μικρά κενά ή μάλλον δεν εξηγούνται περισσότερο τα θέματα, που “είχαν ψωμί”. Για παράδειγμα ενώ θα μπορούσε να αφιερωθεί περισσότερη ώρα και διάλογος στην ιστορία του The Hand, στο τι έκαναν μες στους αιώνες, στις πραγματικές δυνάμεις του Iron Fist, στο τι κρύβεται πίσω από την πόρτα κτλ δεν συμβαίνει. Βεβαίως και μαθαίνουμε πάρα πολλά και άκρως ενδιαφέροντα στοιχεία για την μυστική οργάνωση και την ιστορία της, για αυτό δεν τίθεται θέμα. Απλά θα θέλαμε περισσότερα. Βλέπουμε ολόκληρο σκελετό δράκου, το οποίο μετά από έναν σύντομο σχετικό διάλογο, προσπερνάται για μια ακόμα αδιάφορη μάχη…. Άπαξ και η ηγετική πεντάδα του εν τέλει θα πεθάνει, θα μπορούσαν να αφήσουν λίγο από το μυστήριο στην άκρη και να πουν περισσότερα. Κατά τα άλλα η ηγετική πεντάδα της οργάνωσης και η δυναμική ανάμεσα στα μέλη της, είναι απ’ τα πιο δυνατά στοιχεία του κύκλου. Η επιστροφή της Electra, και η πορεία της από το tabula rasa ον Black Sky σε μια σκοτεινή εκδοχή του παλιού της εαυτού παραήταν προβλέψιμη. Το ίδιο προβλέψιμο ήταν το ότι ο Daredevil θα αυτοθυσιαστεί για να την σώσει (ψυχικά περισσότερο) και θα επιζήσει της έκρηξης και της κατάρρευσης του κτιρίου. Αν και αυτό, αναγκαστικά πρέπει να το μετρήσουμε ως θετικό καθώς είναι πιστό στο χριστιανικό θέμα του μαρτυρίου, της συγχώρεσης και της νίκης κατά του θανάτου, που ενσαρκώνει ο χαρακτήρας του Daredevil όντας πιστός καθολικός. Με την τελευταία σκηνή άλλωστε, υπονοείται πως έρχεται και το Born Again arc στον τρίτο κύκλο του Daredevil.

Όσον αφορά τα θετικά, όπως ειπώθηκε ήδη το παιχνίδι με τα χρώματα στον τομέα της φωτογραφίας είναι εξαιρετικό. Η Jessica ντύνεται με σκούρο γαλανό

ο Luke με κίτρινο,

ο Iron Fist με κυανό-πράσινο,

ο Daredevil με ένα βαθύ κόκκινο

ενώ η Alexandra κινείται σε ένα ασπρόμαυρο μοτίβο συνήθως.

Αντιστοίχως οι φίλοι των ηρώων θα έχουν στις σκηνές τους χρωματικές αναφορές στους ήρωες. Στα θετικά ακόμα της σειράς είναι ο αυτό-ακρωτηριασμός και έπειτα θάνατος του Stick. Ο λογικός ακρωτηριασμός της Misty και η απαρχή της σχέσης της με την Colleen , χτίζοντας έτσι για το Daughters of the Dragon duo τους, ανήκουν επίσης στα θετικά. Γενικά πάντως η σειρά αφήνει μια γεύση απογοήτευσης, καθώς δεν στέκεται αντάξια των προσδοκιών. Είναι σαφώς καλλίτερη του Iron Fist, που σου έδινε την αίσθηση ότι έγινε αναγκαστικά και βαιστικά για να προετοιμαστεί το έδαφος για τους Defenders, πόσο μάλλον του υπερεκτιμημένου και βαρετού Luke Cage και του χαοτικού δεύτερου κύκλου του Daredevil, το οποίο σώθηκε κυρίως από τον Punisher.

Μένω περισσότερο στα αρνητικά της σειράς, διότι εν τέλει αυτά είναι πιο αισθητά. Κατά τα άλλα η σειρά κινείται στο ίδιο ύφος με τις άλλες τέσσερις σειρές, που έχουμε συνηθίσει. Όταν την βλέπεις περνά σχετικά ευχάριστα η ώρα, αλλά γρήγορα περνάει και ο ενθουσιασμός γύρω απο αυτήν.

Διαβάστε ακόμα: