The Revenant ή “Who gave this son of a b*tch his green card?’’

Με αυτήν την έκφραση και πολύ χιουμοριστική διάθεση, ανακοίνωσε ο Σον Πεν (φίλος και στο παρελθόν συνεργάτης του Ινιαρίτου, βλ. 21 grams) το όσκαρ καλύτερης ταινίας (Birdman) στην απονομή των Όσκαρ του 2015. Εμείς από μεριά μας, θέλουμε να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτόν που του το έδωσε, να τον πάρουμε μια αγκαλιά. Σφιχτή. Και να του φιλήσουμε τα χέρια. Σφιχτά. Όχι, άκυρο.

Και γω τέτοιο γέλιο θα είχα με 3 όσκαρ στην τσέπη

Κατ’ αρχάς να αφήσουν για λίγο τα Όσκαρ στην άκρη. Μπορούμε να δώσουμε ένα Νόμπελ στον Ινιαρίτου;; Ναι, και αυτό της Φυσικής και της Ιατρικής και όλα, δε με νοιάζει! ΜΠΟΡΟΥΜΕ; Ωραία, πάμε!

Ήταν ένα ήρεμο απόγευμα Δευτέρας μετά την δουλειά, που καθόμουν και προσπαθούσα να λύσω τον κύβο του Ρούμπικ σε λιγότερο από 2 μέρες, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Το σήκωσα και άκουσα ‘’αύριο στις 7 revenant‘’. Νομίζω πως είπα ένα ‘’οκ’’ χωρίς να το πολυσκεφτώ και το έκλεισα. Μετά κατάλαβα ότι δεν είχα κάτι να σκεφτώ. Την περίμενα σχεδόν ένα χρόνο αυτή την ταινία. Την επόμενη μέρα από τα Όσκαρ του ’15, θυμάμαι ότι βγήκε ανακοίνωση πως ο Ινιαρίτου, μετά το αμφιλεγόμενο, αλλά κατ’ εμέ αριστούργημα ‘’Birdman’’, ετοιμάζει ήδη την νέα του ταινία με πρωταγωνιστή τον ΝτιΚάπριο . Πραγματικά, δεν ήθελα κάτι άλλο απ’ τη ζωή μου. Ένας ιδιοφυής σκηνοθέτης, που φαίνεται ότι με το όραμά του έχει να δώσει κάτι το διαφορετικό στο σκηνοθετικό και τεχνικό κομμάτι του κινηματογράφου μαζί με τον πιο εξελίξιμο ηθοποιό του Χόλιγουντ. Δεν μπορούσα παρά να περιμένω. Μέχρι τότε, χαιρόμουν με καμιά εικόνα από τα γυρίσματα της ταινίας που είχε δημοσιευτεί στο ίντερνετ.

Ειλικρινά παιδιά, να την βράσω την εικόνα σας.

Μέχρι που βγήκε το trailer. Και το είδα. Και βλέποντας τις εκφράσεις του ‘’Λιο’’, τον αγώνα που έδινε, το υπέροχο σύρσιμο στα χώματα και τα επικά πλάνα του Λουμπέσκι, κύλησε ένα δάκρυ. Δάκρυ χαράς. Η χαρά μου ήταν τόσο μεγάλη που έφαγα 2 πιάτα φασολάκια για μεσημεριανό και επίσης ήταν τόσο μεγάλη που δεν με πείραξε που στην πίτσα που πήρα για βραδινό ξέχασε να βάλει έξτρα πεπερόνι (εντάξει φασολάκια έφαγα παιδιά, μια πίτσα την δικαιούμαι νομίζω). Πραγματικά δεν μπορούσα να περιμένω. Οι 3 μήνες αναμονής μέχρι να βγει η ταινία στις αίθουσες ήταν πολύς καιρός. Το trailer πρέπει να είχε 1 εκατομμύριο views μόνο από μένα. Τέλος πάντων, κούρασα. Που είχα μείνει; Ναι, στο τηλέφωνο. Το έκλεισα και το χαμόγελο έφτασε ως τα αυτιά. Η επόμενη μέρα στη δουλειά, όπως προβλεπόταν, ήταν μαρτυρική μέχρι να έρθει εκείνη η Άγια ώρα που θα άρχιζε η ταινία. Βασικά, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Στην πραγματικότητα, η Άγια ώρα αρχίζει από την στιγμή που στέκεσαι μπροστά από τον πάγκο με τα τρόφιμα και λες ‘’Ένα τεράστιο κουβά ποπ κορν και μια μεγάλη κοακόλα‘’. Πραγματικά, έχετε δει το ύφος που έχει κάποιος την ώρα που πάει προς την αίθουσα και κρατάει στην αγκαλιά του τον κουβά με τα ποπ κορν, στο άλλο χέρι την κοακόλα και στο στόμα τα εισιτήρια;;; Το πρόσωπό του είναι τόσο γαλήνιο και τόσο χαρούμενο, που είναι σαν να έχει πάρει μόλις το τσουλού, ενώ έχει προηγηθεί ένα ευχάριστο δίωρο μασαζάκι στα αποδυτήρια από την Μπελούτσι. Με τα πολλά έφτασα στο mall και καθώς ανέβαινα τις κυλιόμενες για να πάω στον 4^ο που είναι τα Village, ήμουν σε φάση

Ναι, οκ. Το ξέρω 5 χρονών, αλλά έτσι ήμουν

Φτάνοντας έξω από τον κινηματογράφο, με περίμενε ο Βαγγέλης. Ο Βαγγέλης πέρα από ‘’αδερφός’’ είναι ο τύπος που είναι πάντα μέσα όταν πρόκειται για ταινία και γενικά μπορεί να μην συμφωνούμε σε όλα αλλά μπορείς να κάνεις μια σοβαρή και αξιόλογη συζήτηση μαζί του.

Προχωρήσαμε προς το εσωτερικό, άρχισε αυτή η Άγια ώρα που λέγαμε πιο πάνω και πήγαμε προς την κοπέλα που έκοβε τα εισιτήρια. Μας έδειξε την αίθουσα και μπήκαμε μέσα. Κάτσαμε και αρχίσαμε να μασουλάμε μέχρι να ξεκινήσουν οι διαφημίσεις, οι οποίες παραδόξως (και καλύτερα) δεν ήταν τόσες πολλές όπως συνήθως. Έκλεισαν τα φώτα, χωθήκαμε βαθιά στις θέσεις μας, ακούστηκαν τα καθιερωμένα ‘’σσσσσσσσσς’’ και ‘’σκάστε ρε μ**άκες’’ και άρχισε η ταινία.
Και κάπου εκεί νομίζω ότι τελείωσαν όλα. Από την πρώτη κιόλας σκηνή, από το πρώτο ελιγμό της κάμερας στην επίθεση των Ινδιάνων και τα βέλη να καρφώνονται σε όποιον βρουν στο διάβα τους, ένιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι που δεν το είχα ξανανιώσει ποτέ σε καμία ταινία και το οποίο δεν σταμάτησε μέχρι το τέλος της. Γύρισα στον Βαγγέλη και του ψιθύρισα ‘’ φίλε, είναι αριστούργημα, φίλε είναι ότι πιο όμορφο έχω δει ‘’. Αυτή η ωμή, ψυχρή και μινιμαλιστική βία ήταν τόσο καλή και τόσο ρεαλιστική, που κάνει τον Ταραντίνο να μοιάζει με παιδική χαρά.

Και μετά από την βία που έχεις φάει με το κουτάλι (και δε σε χαλάει καθόλου), σου πετάει ατμόσφαιρα και πλάνα από πανέμορφα τοπία. Όταν τελείωσε, ήμουν τόσο σοκαρισμένος από αυτό που είχα παρακολουθήσει, που μου πήρε μερικά δευτερόλεπτα για να καταλάβω ότι πρέπει να σηκωθώ. Ο κουβάς με τα ποπ κορν ήταν (για πρώτη φορά) μισογεμάτος κι εγώ είχα ένα ηλίθιο-χαρούμενο βλέμμα. Κοιτούσα τους γύρω μου για να τσεκάρω αντιδράσεις και το μόνο που έβλεπα ήταν ξενερωμένα, συνοφρυωμένα και αδιάφορα πρόσωπα. Νομίζω πως άκουσα τον από πίσω μου να λέει ‘’ έτσι κι έτσι’’. Γούρλωσα τα μάτια και γύρισα αργά-αργά το κεφάλι και τον κοίταξα. Ήθελα να πάω να του πιέσω τα μάγουλα με τις παλάμες μου και κουνώντας του το κεφάλι να του φωνάξω ‘’ ΤΙ ΛΕΕΕΕΣ;;’’. Αλλά δεν το έκανα. Απλά βγήκα από την αίθουσα, προχώρησα σαν ζόμπι μέχρι τη στάση του λεωφορείου έχοντας την ταινία στο μυαλό μου και πήγα σπίτι. Το ξέρω ότι για όλους τους άλλους μπορεί να μην σημαίνει τίποτα όλο αυτό που είδαν, είναι καθαρά προσωπικό και σίγουρα δεν θα προσπαθήσω για κανένα λόγο να τους αλλάξω την γνώμη (πλάκα κάνω, στον πίσω μου το έκανα). Την σκεφτόμουν μέρες αυτή την ταινία και έτσι αποφάσισα πως θέλω να μοιραστώ την καθαρά προσωπική μου άποψη εδώ. Πιστεύω πως ο Ινιαρίτου και ο Λουμπέσκι είναι ιδιοφυίες και πάνε το σινεμά μπροστά. Ρισκάροντας, λέω πως η Επιστροφή αλλά και το Birdman (που τις θεωρώ πολύ σημαντικές ταινίες) με τα χρόνια θα μπουν στις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.
Όπως και η σκηνή με την αρκούδα θαρρώ πως θα μείνει στην ιστορία και θα συζητηθεί πολύ.
Το ξέρω ότι μετά από μια τέτοια άποψη τα σχόλια του τύπου ‘’λιθοβολισμός στο Σύνταγμα’’ και ‘’ κρέμασμα στην πύλη του Ανδριανού και 2 κοράκια να τον τρώνε ‘’ είναι αναπόφευκτα, αλλά πίσω δεν το παίρνω.

Η επιστροφή είναι μια ταινία επιβίωσης-εκδίκησης, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Michael Punke ‘’The Revenant’’, σε σκηνοθεσία του Αλεχάντρο Ινιαρίτου (21 grams, Amores Perros, Birdman), με πρωταγωνιστές τον Λεονάρντο ΝτιΚάπριο και τον Τομ Χάρντι. Η ιστορία εξελίσσεται στις αρχές του 19^ου αιώνα στην άγρια δύση και συγκεκριμένα στην Νότια Ντακότα, όπου μας δείχνει την ιστορία του εξερευνητή Χιου Γκλας (Λεονάρντο ΝτιΚάπριο). Ο Χιου είναι μέλος μιας ομάδας κυνηγών ζώων, τα οποία σκοτώνουν (οι αγροίκοι) για να πάρουν τις γούνες τους και να τις πουλήσουν έναντι υψηλών ανταμοιβών. Στην αναζήτηση τους λοιπόν, ο Γκλας δέχεται επίθεση από μια αρκούδα η οποία τον σαπίζει στις μπάτσες, του δαγκώνει τον λαιμό και το υπόλοιπο σώμα και γενικά τον αφήνει σε μια κατάσταση που θυμίζει εμένα όταν ξυπνάω και προσπαθώ να σηκωθώ για να πάω το πρωί στην δουλειά.

Με τα πολλά, η αρκούδα μας αφήνει χρόνους. (χειροκροτήματα στην αίθουσα)

Με τον Χιου να είναι σε άθλια κατάσταση, ο αρχηγός της αποστολής Άντριου Χένρι αποφασίζει πως είναι καλή ιδέα να βάλει στο πλάι του δύο άντρες, οι οποίοι θα τον προσέχουν, ώσπου να κλείσει τα μάτια του για πάντα και να πάει να βρει την αρκούδα από την άλλη μεριά. Οι δύο άντρες είναι ο Τζον Φιτζέραλντ (Τομ Χάρντι) και ο Τζιμ Μπρίτζερ.
Και σαν να μην έφταναν τα πάνδεινα που πέρασε ο καημένος Γκλας, τον παρατάει και η ομάδα του (όταν έχεις τέτοιους φίλους…) με την αφορμή ότι θα πεθάνει που θα πεθάνει γιατί να τον κουβαλάμε μαζί μας και να κινδυνεύουμε με ακόμα μια επίθεση από τους Ρι. (Οκ, τους το δίνω. Ναι, τέτοιος είμαι). Αλλά επειδή ο Χιου ο Γκλας δε μασάει, καταφέρνει να σταθεί στα πόδια του και με την δύναμη της αγάπης αλλά και της ανάγκης για επιβίωση, ξεκινάει το ταξίδι του για να βρει τον άνθρωπο που τον πρόδωσε (Τζον Φιτζέραλντ) με την ελπίδα να τον εκδικηθεί.

Διαβάστε ακόμα: