Stephen King Series 2017

Το 2017 πρέπει, λογικά, να είναι η χρονιά του Stephen King. Δεν αρκεί που η σκόνη που σήκωσε «Το Αυτό» δεν λέει να καταλαγιάσει με τίποτα, είχαμε ήδη την εμφάνιση του «Μαύρου Πύργου» και αναμένουμε ακόμα κι άλλες μέσα στη χρονιά. Το «1922» και το “Ayana” είναι προγραμματισμένα για τον Οκτώβρη και μετά, ενώ είναι ήδη στα σκαριά το Pet Sematary, Breathing Method και πολλά άλλα. Παράλληλα με τις ταινίες, προβάλλονται ήδη δύο σειρές βασισμένες σε βιβλία του (“Mist”, “Mr. Mercedes”), ενώ πρόσφατα προβλήθηκε και η ταινία “Gerald’s Game” στο Netflix, για την οποία θα μιλήσουμε σε επόμενο άρθρο. Όπως έχει φανεί από τη δεκαετία του ’80 μέχρι και πρόσφατα, οι προσπάθειες μεταφοράς της μαγείας των βιβλίων του King δεν είναι πάντα επιτυχημένες ή αλλάζουν αρκετά το νόημα και το ύφος του βιβλίου. Στο σημερινό άρθρο θα εξετάσουμε αν στέκονται οι φετινές σειρές αντάξιες των βιβλίων ή αγγίζουν τα όρια του Μαύρου Πύργου.

The Mist

Η σειρά ακολουθεί αρκετά διαφορετική κατεύθυνση από την ταινία του 2007. Μια ανεξήγητη ομίχλη καταλαμβάνει την πόλη του Bridgeville, στο Maine, όπου κλασικά, εκεί συμβαίνουν τα πάντα. Η ομίχλη είναι πυκνή, δολοφονική, γεμάτη τέρατα και σύντομα οι κάτοικοι αντιλαμβάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά. Χωρίς να κάνω κάποιο spoiler, υπάρχουν αρκετές θεωρίες για την προέλευση της ομίχλης, αλλά το κύριο θέμα είναι οι αντιδράσεις των ανθρώπων σε με τέτοια κατάσταση. Όπως ακριβώς στο “Under the Dome”, ο Stephen King χρησιμοποιεί ένα υπερφυσικό (τουλάχιστον αρχικά σε κάποιες περιπτώσεις) γεγονός, για να παρατηρήσει τον άνθρωπο, τις σχέσεις, τις αντιδράσεις και την ανθρώπινη φύση. Η ομίχλη μπορεί να κρύβει τέρατα, αλλά τα πραγματικά τέρατα είναι οι άνθρωποι.

Οι παγιδευμένοι άνθρωποι αντιδρούν όπως θα περίμενε κάποιος: σπασμωδικά, βιαστικά και βίαια. Βρίσκουν αποδιοπομπαίους τράγους στρέφονται σε αυτόκλητους ή θεόκλητους σωτήρες και φανερώνουν τους πραγματικούς εαυτούς τους. Η πρώτη σαιζόν αποτελείται από 10 επεισόδια, έχει αρκετή βία, αίμα και σπλάτερ και κυλάει αργά. Ίσως αρκετά αργά, για μένα, σε μια προσπάθεια να αυξήσει την ένταση και να δημιουργήσει την ατμόσφαιρα απειλής.

Κι ενώ η σειρά έχει όλα τις δυνατότητες (βιβλίο King, πληθώρα εφέ κλπ), κάπου το χάνει. Οι χαρακτήρες είναι αν όχι μονοδιάστατοι, στην καλύτερη δισδιάστατοι, η ηθοποιία μέτρια και η σειρά μετατρέπεται από μυστηρίου/τρόμου σε δραματική. Χαρακτήρες χωρίς μεγάλο ενδιαφέρον, υπερβολικές και κυρίως αναίτιες αντιδράσεις, με τη σειρά να μετατρέπεται, σε στιγμές, σε teen horror movie ή εγώ σε γκρινιάρη γέρο. Η σειρά βλέπεται, κυρίως για να δεις που «το πάει», έχει τις ενδιαφέρουσες στιγμές της, αλλά δεν θα τρομάξεις, εκτός από κάποιες σκηνές που βασίζονται σε εύκολο τρόμαγμα με ήχο και εικόνα. Δεν θα την πρότεινα ως εξαιρετική σε κάποιον, αλλά δεν είναι και η χειρότερη σειρά που έχουν δει τα μάτια μας. Χρυσή μετριότητα με τις καλές στιγμές της.

Mr Mercedes

Η υπόθεση αφορά μια Mercedes, η οποία πέφτει πάνω στο συγκεντρωμένο πλήθος που περιμένει αξημέρωτα σε έναν αντίστοιχο ΟΑΕΔ της Αμερικής. Υπεύθυνος για αυτό ο Mr Mercedes, μια διάνοια των υπολογιστών, ο οποίος μπορεί μεν να φτιάχνει βίδες, αλλά κάτι δεν πάει πολύ καλά με τις δικές του. Ο ψυχοπαθής Mr Mercedes μη συλληφθείς ποτέ για τον όλεθρο που προκάλεσε, συνεχίζει και προκαλεί κάποια χρόνια αργότερα τον αστυνόμο που είχε ασχοληθεί με την υπόθεση. Η σειρά επικεντρώνεται σε αυτό το παιχνίδι γάτας-ποντικιού του δολοφόνου με τον συνταξιούχο, πλέον, αστυνομικό, αγγίζοντας, όμως πάρα πολλά άλλα θέματα, όπως πχ την κατάθλιψη μετά τη συνταξιοδότηση. To “Mr Mercedes” είναι μία από τις καλύτερες σειρές που είδα φέτος, τόσο από άποψη cast και ηθοποιίας όσο, κι από σεναριακής άποψης και απόδοσης αυτού και σίγουρα μια από τις κορυφαίες μεταφορές έργου του King, διατηρώντας το μαύρο χιούμορ του.

Πίσω από τη σειρά βρίσκεται ο David E. Kelley, γνωστός μας από το εξαιρετικό “Big Little Lies” και το “Goliath”, επιβεβαιώνοντας με άλλη μια δουλειά του την αξία του. Ο δολοφόνος παρουσιάζεται στον τηλεθεατή από την πρώτη στιγμή, όπως και η (κατά)πτωση του πρώην αστυνομικού, νυν αλκοολικού. Η σειρά έχει μια διάχυτη «αρρώστια», οι χαρακτήρες είναι πειστικοί, τα γεγονότα ακόμα πιο πειστικά και σε κρατάει σε εγρήγορση. Σε κάποιες περιπτώσεις προτίμησα να μην δω το επεισόδιο, ώστε να έχει βγει και το επόμενο, για να μην μείνω «μετέωρος».

Οι δύο βασικοί χαρακτήρες έχουν τα θέματα τους και η σειρά βοηθάει στο να παρουσιαστεί εξαιρετικά η ικανότητα του Stephen King να σε βάζει στο μυαλό των πιο «ιδιαίτερων» χαρακτήρων με απολύτως φυσιολογικό τρόπο. Σε μια ιστορία δολοφόνου-αστυνομικού είναι λογικό ότι κάποια κλισέ δύσκολα θα αποφευχθούν, αλλά σε γενικές γραμμές η σειρά έχει θετικότατο πρόσημο. Η συνύπαρξη των δύο μεγάλων (Kelley και King) δημιουργεί μια κλειστοφοβική, «άρρωστη» σειρά που βλέπεται σερί. Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε fans του King και μη.