Οι Geeks και η Λογοτεχνία του Φανταστικού

Από την απαρχή της μυθοπλασίας. Της μυθολογίας. Της θεογονίας. Εν αρχή ήταν η φαντασία. Και ήταν χαρακτηριστική σε κάθε πολιτισμό. Ξεπερνώντας το υπερρεαλιστικό γνώρισμά της, ακόμη και οι ιστορικοί ανά εποχή την αναγνωρίζουν σαν πηγή πληροφοριών. Εσύ ως geek, την χαρακτηρίζεις πάλι έτσι. Αλλά με ίσως διαφορετική λίγο σκοπιά. Πληροφορίες για διάφορα εναλλακτικά σύμπαντα, στην περίπτωση που καμιά φορά χρειαστεί να μπεις σε αυτά. Έστω και νοητά.

Στην αρχή τα έπη. Το έπος του Beowulf, του Γκιλγκαμές,τα ομηρικά, ιστορίες για ήρωες υπεράνθρωπους, όμως με πάθη άκρως ανθρώπινα. Τι μαθαίνεις από αυτά τα universes? Εάν ποτέ χρειαστεί να τα βάλεις με Κύκλωπες, και τέρατα ή έστω με ένα ταπεινό δράκο με πύρινη ανάσα, τουλάχιστον γνωρίζεις τους πετυχημένους τρόπους να νικήσεις. Φανταστείτε τους τότε geeks του φανταστικού. Θα καθόντουσαν στα συμπόσια για ώρες συζητώντας για φανταστικές μάχες υπερ-ηρώων. Ηρακλής ή Οδυσσέας θα κέρδιζε σε ένα fight?

Στον Μεσαίωνα, η ζωή για τους geek της Λογοτεχνίας του φανταστικού δεν ήταν τόσο εύκολη δεδομένης της καταπίεσης που ασκούσε η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία στην ελευθερία του λόγου και στην προσπάθεια να καταπνίξει οποιαδήποτε παγανιστική αναφορά στην Σκοτεινή Ήπειρο (Η Ευρώπη κατά μερικούς διεθνολόγους) . Τα βιβλία με μεταφυσικό περιεχόμενο έγιναν εξαιρετικά δυσεύρετα, η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία είχε μάλιστα εκδώσει μια λίστα με απαγορευμένα βιβλία (το Index Librorium Prohibitorium) σε σημείο που και η κατοχή τους ακόμη, μπορούσε να συνεπάγεται με κατηγορίες για μαγεία και ιερά εξέταση. Το συμπόσιο έγινε μυστική συγκέντρωση, από την αμετανόητα αφοσιωμένη στο υπερρεαλιστικό κοινότητα, που συνέχιζε να ασχολείται και να μιλά με πάθος για έργα όπως ο Φάουστ, ο γίγαντας Παταγκρύελ του Ραμπελαί, και το επικό Paradise Lost του Τζον Μίλτον. Και θέλει μεγάλη αγάπη για το φανταστικό, για να λογομαχείς με τους ομοίους σου, τη στιγμή που στην έξω κοινωνία θεωρείσαι επικηρυγμένος.

Προσπερνώντας τον χρόνο σε fast forward, δεν μπορώ να μην αναφέρω την τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Τους τόμους Χάρι Πότερ. Την σειρά βιβλίων του R.R. Martin. Την σειρά βιβλίων του World of Warcraft. Όχι τόσο στην υπόθεση ή στην επιτυχία τους, καθώς αυτά είναι λίγο πολύ, γνωστά. Περισσότερο στην αγάπη που τους έχουμε και στο ότι για αρκετά μεγάλο κοινό, θεωρούνται ασχολία, ισάξιας απόλαυσης με την ανάγνωση κόμικ, ή με το gaming.

Το είδος είναι ιδιαίτερο, και οριοθετημένο, με τα pulp περιοδικά και τα κόμικ να ανήκουν σε άλλη κατηγορία αναγνώσματος ασχέτως και αν πολλές φορές μεταφέρουν, ή επηρεάζονται από την φανταστική λογοτεχνία.

Η ανά των χιλιετιών ανασκόπηση: Σαν geek αναγνώστης σε οποιαδήποτε εποχή, πόσο μάλλον σαν συγγραφέας υπερρεαλιστικού περιεχομένου εισπράττεις αποδοκιμασία και επιδοκιμασία ταυτοχρόνως. Η πιο αλληλεπιδραστική λογοτεχνία ανά τους αιώνες ήταν η Φανταστική όπου οι επίπλαστοι κόσμοι εκφράζουν αλληγορικά τις πραγματικές καταστάσεις. Οι αντίθετοι συμφερόντων θα σε καταδικάσουν, οι προοδευτικοί θα σε λατρέψουν. Και οι αδιάφοροι, θα δείξουν δυσπιστία όταν μιλάς, πόσο μάλλον όταν δημιουργείς φανταστικούς κόσμους, αδυνατώντας να καταλάβουν το βαθύτερο νόημα. Εσύ, ως geek της αρχαιότητας, του Μεσαίωνα, του Διαφωτισμού, ή του 21ου αιώνα δεν έχεις όμως τίποτα να φοβηθείς, όταν υπάρχει πάντα ένα εναλλακτικό universe σε σελίδες για να αποδράσεις.