Το φαινόμενο “Rick and Morty” (Spoilers)

Προσοχή! Υποθέτω ότι όποιος το διαβάζει αυτό έχει δει την σειρά, οπότε… spoilers ahead!

Είναι αξιοθαύμαστο πως μια σειρά που βγαίνει κάθε ενάμιση χρόνο, με μια χούφτα επεισόδια έχει τόση πέραση. Ας θυμηθεί κανείς τι έγινε όταν βγήκε ξανά η σάλτσα από τα McDonald’s και fans έδιναν ακόμα και μικρές περιουσίες (μέχρι και αυτοκίνητο πούλησε κάποιος), για ένα μικρό, ατομικό τεμάχιο σάλτσας szechuan!

Ας προσπαθήσουμε να αναλύσουμε το φαινόμενο Rick and Morty.

Λέγεται ότι δεν μπορείς να κάνεις κάποια ανακάλυψη πλέον, γιατί έχουν ανακαλυφθεί τα πάντα. Ακόμη κι ο ορισμός της λέξης νεωτερισμός έχει αλλάξει, αφού πλέον νεωτερισμός δεν είναι μόνο η ανακάλυψη του καινούριου αλλά και η εμφανής βελτίωση του υπάρχοντος.

Όταν είδα τον πιλότο της σειράς, ένιωσα για κάποιον άγνωστο λόγο, ότι υπάρχουν στοιχεία που αποτελούν νεωτερισμό. Σίγουρα, βλέποντας South Park 20 χρόνια κάπου έχεις μάθει να περιμένεις το απροσδόκητο και σοκαριστικό, αλλά και πάλι η σειρά μου έκανε τρομερή εντύπωση.

Το Rick and Morty περιστρέφεται γύρω από μια οικογένεια, αλλά βασικά αυτό που περνάει σχεδόν υποσυνείδητα είναι πως αλλάζουν οι χαρακτήρες της οικογένειας λόγω γεγονότων και καταστάσεων και ιδιαίτερα από την σχέση μεταξύ των πρωταγωνιστών. Σε όλα αυτά, το έναυσμα είναι ο Rick και τίποτα παραπάνω. Εάν κοιτάξει κανείς σε λεπτομέρεια το πώς μπλέκουν οι χαρακτήρες στις περιπέτειες και τις επιλογές τους, ο Rick στην ουσία δεν αποτελεί κάποια επιρροή, καλή ή κακή, ούτε παράγοντα αποφάσεων γενικότερα.

Πραγματικά, ο τρόπος που αναφέρεται προς την οικογένεια του δεν έχει στοιχεία κλασικής κριτικής καλού/κακού, αλλά μια γενικότερη φιλοσοφία στο πως παίρνουμε αποφάσεις και ότι ουσιαστικά μας ορίζουν αυτές και μόνο αυτές. Για αυτό και όταν «τα χώνει», πάντα ο χαρακτήρας που δέχεται το χώσιμο αγανακτεί στην αρχή, μετά λέει ότι δεν καταλαβαίνει «πως έφτασαν τα πράγματα ως εδώ» και τελικά νιώθει συμφιλιωμένος με τον εαυτό του.

Ίσως, με αυτό τον τρόπο, να υπάρχει μια έντονη ματιά στο κοινωνικό γίγνεσθαι από τους δημιουργούς, που σε αρκετά σημεία θυμίζει υπαρξισμό. Ο Σάτρ πίστευε ότι «είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε ελεύθεροι» και αυτό μου έρχεται συνέχεια στο μυαλό, όταν ο πατέρας απομακρύνεται από την οικογένεια επειδή είναι «απλά» χαζός, άρα και μη συμβατός και looooosssseeeeeeeerrrrr .

Παράλληλα, η μητέρα και τα παιδιά ξαναϊδρύουν τις μεταξύ τους σχέσεις, κάτι που ίσως δημιουργεί και το φανατικό fan base: οι αβίαστες προσωπικές αποφάσεις και δράσεις των πρωταγωνιστών που ενώ στην αρχή αντιδρούν έντονα, μετά νιώθουν πολύ καλά με το αποτέλεσμα. Όπως πχ στο επεισόδιο που η αδερφή του Morty γίνεται μέλος συμμορίας σε post apocalypse κοινωνία επειδή έχει νεύρα και μετά φέρεται με τον ακριβώς ίδιο τρόπο στους άλλους! Ο Morty της δίνει μια σουρεάλ εξήγηση για το πόσο άσχημα και σχετικά είναι τα πράγματα, ότι ο πραγματικός της αδελφός (αυτός δηλαδή) είναι νεκρός και δεν ήταν κι ό,τι καλύτερο να θάβει τον εαυτό του, μέχρι να καταλήξει στο «ας προσπαθήσουμε να περάσουμε καλά».

Το δεύτερο στοιχείο που θα ήθελα να αναλύσω είναι το αβίαστο γέλιο το οποίο δεν βγαίνει με τον εύκολο δρόμο. Ναι, και slapstick έχει και χορογραφίες έχει και τραγούδια έχει, αλλά το γέλιο προκύπτει από τις καταστάσεις και τις απόψεις του Rick για το μέλλον, ή μάλλον για το πώς το μέλλον επηρεάζει τις σχέσεις. Από ότι καταλαβαίνω, η απάντηση είναι καθόλου. Υπάρχει μια έντονη στάση ζωής που συνδέεται με το τώρα και βγάζει γέλιο, κάνοντας κλασικά πρότυπα και χαρακτήρες από άλλες σειρές να φαντάζουν τόσο λίγες. Ο παππούς είναι λες και ζει μέσα στον μεταμοντερνισμό και όλο τον σχετικό του μηδενισμό και το υπεραπολαμβάνει! Κανένα κλισέ δεν μένει όρθιο και τα πάντα καταρρίπτονται. Δεν μπορείς να μη γελάσεις, όταν ο αμοραλισμός οδηγεί στις ατάκες “I’m not judging” και “Don’t judge Morty”!

Οι παράλληλοι κόσμοι λειτουργούν ως ένα τέλειο σκηνικό για αυτό του το σκεπτικό, αφού στην απεραντοσύνη του σύμπαντος μπορεί να κάνει ομαδικό σεξ με ζώα, να εξαφανίζει πολιτισμούς για το σεξ και να σκοτώνει τα παιδιά του, ώστε να πάρει ναρκωτικά. Κάποιες σκηνές έχουν αποτυπωθεί στο μυαλό μου όπως με τον αστυνομικό που βλέπει το παιδί που δεν είναι το παιδί του και το ξέρουμε όλοι… πόσο έντονο σαν σκηνή!

Καμιά φορά σκέφτομαι και γελάω με το πόσο αλήθεια είναι η σκηνή από το επεισόδιο με την γάτα του Σρέντιγκερ, που λίγο πριν πεθάνει παρακαλεί τον θεό για μια εύκολη κόλαση και μόλις σώζεται, απλώς γίνεται άθεος πάλι! Τέλος, αξίζει να αναφερθεί πόσο τρομακτικά ευφυή είναι τα σενάρια. Τα επεισόδιά με μικρόκοσμούς μέσα σε μικρόκοσμούς και επαναλαμβανόμενα κοινωνικά μοτίβα είναι τόσο καλοδουλεμένα, που σε κάνουν να λες «χαλάλι ο ενάμισης χρόνος»!

Διαβάστε ακόμα: