Το όραμα Snyder (Μέρος Β)

Προχωρώντας στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος (βρείτε το πρώτο μέρος εδώ), θα κάνω λόγο για την πλοκή, εξέλιξη και τους διαλόγους του Snyder. Όπως και με τον συμβολισμό και τα story arch, έτσι κι εδώ έχουμε ένα μεικτό αποτέλεσμα με δυνατά και αδύναμα σημεία.

Ο Snyder είναι ένας σκηνοθέτης «στιγμών». Οι ταινίες του είναι γεμάτες από κινηματογραφικές στιγμές, που καθορίζουν τον ήρωα και την αισθητική της ταινίας. Διαποτισμένες με τον εκάστοτε συμβολισμό, με το σκεπτικό «ένα πλάνο ισούται με χίλιες λέξεις» καλούνται να πουν όσα περισσότερα μπορούν και αποτελούν κομβικά σημεία για την ταινία και την εξέλιξη της. Η χρήση στιγμών ανήκει στα άκρως θετικά στοιχεία του οράματος Snyder, αν σκεφτούμε, ότι μιλάμε για κινηματογραφικές μεταφορές κόμικς. Τα κόμικς από «τη φύση» τους, βασίζονται σε παρόμοιου τύπου στιγμές, εκ των οποίων πολλές μεταφέρονται πιστά στην μεγάλη οθόνη από τον σκηνοθέτη.

Σε γενικές γραμμές ο Snyder πετυχαίνει τις στιγμές του, ανεξάρτητα από το αν συμφωνούμε/μας αρέσει το συμβολικό τους περιεχόμενο. Το μόνο ελάττωμα και μεγάλο ρίσκο σε αυτή την τεχνική του, είναι η υπερβολή είτε στη συχνότητα αυτών είτε στο να αστοχήσει στο συμβολικό περιεχόμενο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, τέτοιας υπερβολής είναι η σκηνή/στιγμή “Martha” στο BvS, η οποία δεν χτίστηκε καλά από άποψη διαλόγου και απέτυχε στηριζόμενη υπέρ το δέον στο ψυχολογικό τραύμα του Batman. Ακόμα και οι πιστοί φίλοι της DC και του Snyder, οφείλουμε να παραδεχθούμε, ότι η σκηνή αυτή τραβήχτηκε από τα μαλλιά καταντώντας γελοία και βλάπτοντας την ταινία.

Όσον αφορά το χτίσιμο της ταινίας, ο Snyder παίρνει τον χρόνο του για να πει μια ιστορία. Προσπαθεί και πετυχαίνει, να δομήσει έναν κόσμο στον οποίο θα μπορέσει να ζήσει με φυσικότητα η ταινία του. Οι κόσμοι των Watchmen και ακόμα περισσότερο των Man Of Steel και BvS πείθουν για τον εαυτό τους. Αντί να αφήσει στην άκρη την κοινωνία και να επικεντρωθεί μόνο στους ήρωες, θα δείξει τις επιπτώσεις της ύπαρξης των ηρώων στον κόσμο τους. Γι παράδειγμα πέραν του Christ figure, που είπαμε στο προηγούμενο άρθρο, ο Superman αποτελεί όπως είναι λογικό ένα όν και μια πραγματικότητα που διχάζει τον κόσμο του, πράγμα που το βλέπουμε ορθά και εκτενώς στο BvS. Άλλωστε στη φιλοσοφία αυτού του διχασμού και σκεπτικισμού προς τον σωτήρα Superman δημιουργείται και τίθεται σε κίνηση το σχέδιο του Luthor για τη σύγκρουση των ηρώων. Με λίγα λόγια ο Snyder, όταν θα μας δώσει μια ταινία, δεν θα μας ξεπετάξει σε ένα ανάλαφρο δίωράκι, από το οποίο δε θα μας μείνει τίποτα.

Δεν υπάρχει πάντα άμεση ανάγκη για όσα διαδραματίζονται στις ταινίες του, αλλά δεν υπάρχει και λόγος να μην διαδραματιστούν. Κάποιοι φυσικό είναι να κουράζονται από τη μεγάλη διάρκεια και το πυκνό περιεχόμενο. Δεν έχουν άδικο, ειδικά στην κινηματογραφική αίθουσα δεν είναι πάντα εύκολο να παρακολουθήσεις προσεκτικά και να απολαύσεις μια τρίωρη σχεδόν ταινία. Γενικότερα πάντως η πιο γεμάτη ιστορία, βοηθάει τον Snyder να αντιμετωπίσει ένα από τα σταθερά προβλήματα του, την μετάβαση μεταξύ των στιγμών. Όπως συμβαίνει και με τη χρήση των flashbacks. Η σύνδεση μεταξύ των στιγμών και των ευρύτερων κομματιών της ιστορίας δεν είναι πάντα και η πιο ομαλή, παρότι υπάρχει μια λογική πορεία. Η τόσο συχνή παρουσία της Lois Layne για παράδειγμα από τη μια πετυχαίνει να χτίσει την ευρύτερη έννοια «η μόνη σύνδεση του Superman με την ανθρωπότητα». Από την άλλη δεν γίνεται αρκετά ομαλά και σε κάποιες σκηνές περισσεύει.

Αντίστοιχο του κόσμου και της πλοκής/ιστορίας είναι και το ύφος των διαλόγων. Στο δημιουργικό κομμάτι των διαλόγων βέβαια δεν έχουμε εξ’ολοκλήρου τον Snyder, αλλά εν τέλει αυτός θα δώσει το τελικό “οκ” για το τι θα ειπωθεί στην ταινία του. Οι διάλογοι λοιπόν υπηρετώντας την ευρύτερη ιστορία έχουν κάποια εξαιρετικά ή ενδιαφέροντα σημεία και άλλα τελείως αδιάφορα και άστοχα. Το ότι η Lois έχει κερδίσει βραβείο Πούλιτζερ δεν χρειάζεται να το ακούσουμε τόσες φορές ή αντίστοιχα τις τόσες αμήχανες ατάκες του Luthor. Υπάρχουν όμως σημεία, που πραγματικά σε ξεσηκώνουν, όπως ο Rorschach να λέει στη φυλακή (κατευθείαν από τo κόμικ) “None of you understand. I‘m not locked up in here with YOU. You‘re locked up in here with ME”, ο μονόλογος του Zod για τον σκοπό της ύπαρξης του, ο Batman που δεν μασάει και τα χώνει στον Superman…

Να σημειωθεί εδώ κι ένα εσωτερικό μοτίβο του Snyder. Όπως και στο 300 έτσι και στο BvS έχουμε την προοικονομία μέσω του διαλόγου. Ο Λεωνίδας λέει στον Ξέρξη πως ακόμα και ένας θεός βασιλιάς πριν το τέλος θα ματώσει και αντίστοιχα στο BvS έχουμε το επικό “Tell me. Do you bleed?… You will” του Batman προς τον σωτήρα Superman. Όπως «προφητεύτηκε» και οι δυο θα ματώσουν από ένα δόρυ (και πάλι χριστιανική αλληγορία) πριν το τέλος της μάχης. Αντίστοιχα προοικονομία έχουμε με τον Luthor να λέει πως οι δαίμονες έρχονται από τον ουρανό, αναφερόμενος ναι μεν στον Superman αλλά και στους parademons του Justice League.

Οι ταινίες του Snyder είναι πολύπλευρες και πολύεπίπεδες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα από την μια να προσφέρουν άφθονο υλικό και ιστορία, ειδικά για τους φαν της DC και όσους άλλους επιθυμούν κάτι περισσότερο, από την άλλη είναι δεδομένο πως κάπου είτε πολύ είτε λίγο θα αστοχήσουν. Είναι φορτωμένες αλλά το φορτίο τους αυτό έχει νόημα για την ώρα, χτίζοντας ένα ολόκληρο κινηματογραφικό σύμπαν.

Συνεχίστε εδώ για το τρίτο και τελευταίτο μέρος

Διαβάστε ακόμα: