To όραμα Snyder (Μέρος Γ)

Φτάνοντας στο τρίτο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος για το όραμα του Snyder, θα δούμε ίσως τα τρία πιο δυνατά του στοιχεία αυτά της αισθητικής, της δράσης και του casting. (Βρείτε το πρώτο μέρος εδώ και το δεύτερο εδώ)

Μόλις από τη δεύτερη του ταινία, το 300, ο Snyder έθεσε το δικό του προσωπικό ύφος και αισθητική στην κινηματογραφία του. Μια αισθητική που έχει κρατήσει σταθερή – και καλά κάνει – στον πυρήνα της, δίχως όμως να αποφεύγει να δοκιμάζει νέα πράγματα στις ταινίες του. Δεν έχει τελειοποιήσει ακόμα το ύφος του, δουλεύει όμως συνεχώς επί αυτού. Όντας ένα παιδί των κόμικς και του geek στοιχείου ο Snyder μετέφερε ξεκάθαρα την αντίστοιχη αισθητική και στο έργο του. Το χαρακτηριστικότερο στοιχείο είναι η περίτεχνη χρήση των χρωμάτων και του φωτός μέσω διαφόρων φίλτρων. Οι ταινίες του είναι σαφέστατα πιο σκοτεινές/μουντές από όσες έχουμε συνηθίσει, δίχως όμως να στερούνται χρώματος. Ένα πλάνο αρκεί για να καταλάβεις πως βλέπεις μια ταινία Snyder και ότι αυτό, που βλέπεις, είναι πολύ πιο κοντά σε μια σελίδα από κόμικ ή σε έναν πίνακα, παρά σε ένα καθημερινό για παράδειγμα τοπίο. Είναι τέχνη…

Η αισθητική του λειτουργεί ως καταλύτης προς την επιτυχία. Σε όσα χωλαίνει και υστερεί στην ιστορία και στον συμβολισμό της, στους διαλόγους και στην πλοκή, τα σώζει, όσο του επιτρέπεται, με την αισθητική του. Οι καλοδουλεμένες στιγμές που ανέλυσα στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος, τα γεμάτα συμβολισμό πλάνα, οι διάλογοι και η δράση, που θα αναλυθεί στη συνέχεια, επωφελούνται στο μέγιστο από το αισθητικό του ύφος. Έτσι προσθέτει άλλωστε πολύ περισσότερο δράμα σε όλα όσα θέλει να πει. Το αποτέλεσμα είναι ένα πανέμορφο εκάστοτε πλάνο και μια ευρύτερα όμορφη αισθητικά ταινία. Από την μια είναι θέμα γούστου. Από την άλλη ο Snyder σε αντίθεση με την πλειοψηφία των νέων και παλαιών σκηνοθετών έφερε κάτι νέο στον κινηματογράφο με την επιρροή του να είναι εμφανής σε διάφορες ταινίες

Εντός της ευρύτερης αισθητικής εντάσσεται η δράση. Μεγάλος είναι ο αριθμός των θυμάτων και άφθονο το αίμα όποτε το προστάζει η σκηνή. Ο Snyder όταν πρέπει, θα μας δώσει γενναιόδωρα βία με το 300 να έρχεται πρώτο κατά νου από τις μεταφορές κόμικς πάντα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως στο BvS με τη σκηνή της αποθήκης έχουμε με μεγάλη διαφορά την καλύτερη σκηνή μάχης του Batman, που έχουμε δει ποτέ στην κινηματογραφική οθόνη. Η δράση/κίνηση είναι φυσική με καλοδουλεμένες χορογραφίες. Το συχνότερο εφέ που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης σε σκηνές δράσης και όχι μόνο, είναι το παιχνίδι με τον χρόνο. O Snyder λατρεύει το slow motion και το χρησιμοποιεί στη δράση του συνήθως είτε για δώσει έμφαση στο τι συμβαίνει κατά τη μάχη ή να δημιουργήσει αυτή την αίσθηση εκτός εαυτού, που κάποιος βιώνει σε ένα τρακάρισμα ή σε μια άλλη κατάσταση εκτός ελέγχου. Συχνότερα χρησιμοποιεί το slow motion εκτός δράσης σε αρκετά σημεία και σε όλες τις ταινίες του. Τότε συνήθως το χρησιμοποιεί για να ενδυναμώσει τον ήδη υπάρχοντα χαρακτήρα της σκηνής, είτε αν αυτός είναι επικός, δραματικός, είτε αν χτίζει ή εκτονώνει την ένταση.

Αντίστοιχα σε σκηνές όπως στη μάχη μεταξύ των Superman και Ζod ή λοιπών Κρυπτονιανών, παίζει με τον χρόνο δίνοντας μια πιο σπασμωδική ροή στη βία του, για να τονίσει την ταχύτητα και τον υπέρανθρώπινο παράγοντα. Το ίδιο «ξύπνημα» του θεατή επιχειρεί με την απότομη εστίαση σε μακρινότερα πλάνα του, δίνοντας παράλληλα μια αίσθηση ζωντανής κάλυψης του γεγονότος. Σαν να τραβάμε εμείς το video και να εστιάζουμε για να δούμε καλλίτερα το μακρινό αντικείμενο. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Snyder γυρίζει ο ίδιος και ακολουθεί μόνος του όλες τις σκηνές κίνησης/δράσης.

Τέλος ένα από τα σημαντικά και αξιέπαινα στοιχεία του οράματος Snyder, που αρκετοί προσπερνούν είναι το casting. Ο Snyder, πέραν του ότι έχει μια σαφή εικόνα των χαρακτήρων του, έχει και ένα πρόσωπο γι’ αυτούς. Μέχρι στιγμής έχουμε δει ένα από τα καλύτερα castings ταινιών κόμικς και όχι μόνο, δίνοντας πρωταγωνιστικούς ή υποστηρικτικούς ρόλους και σε πιο μικρά ή άγνωστα ονόματα. Αναφορικά να πιάσουμε την τριάδα του BvS. Έχτισε έναν δικό του Superman και τον έκανε πράξη στο πρόσωπο του Henry Cavill, ο οποίος δεν είχε κάνει ακόμα το μεγάλο του “μπαμ”. Έχτισε έναν δικό του Batman και έκανε τους κατακριτές του να φάνε τη γλώσσα τους με τον Ben Affleck να δίνει ρέστα. Αντίστοιχα έφερε την άγνωστη Gal Gadot, η οποία ήταν στα πρόθυρα να παρατήσει την ηθοποιία και την έκανε να λάμψει ως Wonder Woman. Αυτή η ευστοχία να ξαναειπωθεί, συναντάται σε όλο το βάθος του cast των ταινιών του, ανεξάρτητα ρόλου και ανεξάρτητα μεγάλου ή μικρού ονόματος. Για παράδειγμα το ίδιο εύστοχη ήταν η επιλογή του Jeremy Irons, ενός τελείως ξένου στο είδος ηθοποιού, ως Alfred, δίνοντας μας και πάλι το καλύτερο και πιο πιστό στα κόμικς δίδυμο Batman-Alfred.

Γενικότερα κατ’εμέ ο Batman του Snyder είναι ο πιο κοντινός στα κόμικς κι ας σκοτώνει (βέβαια προσωπικά το λάτρεψα τούτο) και με διαφορά η καλύτερη εκδοχή του χαρακτήρα στη μεγάλη οθόνη έως τώρα, αποτελώντας ένα ακόμα από τα θετικα του οράματος του. Ο Batman του BvS, όχι της θεατρικής εκδοχής του Justice League, να εξηγούμεθα. Μπορεί η τριλογία του Christopher Nolan (ιδίως οι δυο πρώτες ταινίες) να είναι εξαιρετικές ως ταινίες και αντίστοιχα μια ιδανική ενσάρκωση του οράματος του σκηνοθέτη τους μέσα στον δικό τους ανεξάρτητο κόσμο εντός και εκτός ταινιών κόμικς, αλλά ο Batman τους υστερεί σε διάφορα σημεία αισθητά. Από την άσχημη δυσκίνητη δράση και μάχη έως τον ρομποτικό Bruce Wayne.

Κλείνοντας το συμπέρασμα είναι απλό και γνωστό ίσως. Το όραμα Snyder, έχει ελαττώματα και αδυναμίες, που κανείς δεν αρνείται. Αντίστοιχα έχει κάποια πολύ δυνατά στοιχεία, που δεν τα βρίσκεις αλλού. Το αν αρέσει ή όχι είναι θέμα γούστου. Ένα είναι το σίγουρο, ότι σε καιρό κονσερβοποίησης των ταινιών και ιδιαίτερα των ταινιών με ήρωες κόμικς, ο Snyder είχε και έχει το θάρρος να προσφέρει στους φίλους της DC πρώτα και στη συνέχεια στους υπόλοιπους κάτι διαφορετικό και ξεκάθαρα προσωπικό. Όπως έχει ειπωθεί πολλάκις, μπορεί να μην είναι τέλειο αλλά είναι ένα όραμα.

Διαβάστε ακόμα:

One thought on “To όραμα Snyder (Μέρος Γ)”

Εγώ διαφωνώ πλήρως και ριζικά. Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι ο Ζακ Σναίντερ είναι ένας μαλάκας και πατάτας σκηνοθέτης που δεν έχε καθόλου όραμα και αυτό φαίνεται απο την κακή σκηνοθεσία του κα τις επιλογές του ως σκηνοθέτη. Αν πράγματι είναι καλός σκηνοθέτης, γιατί δεν πάει να σκηνοθετήσει μια ταινία της Disney? Ή της Universal? Ή της Paramount? Κι ούτω καθεξής. Αν είχε όραμα δεν θα σκηνοθετούσε μόνο ταινίες της Warner Bros. Θα σκηνοθετούσε και ταινίες που είναι παραγωγής άλλου στουντίου κι όχι μόνο της Warner Bros.Επιπλέον καμία απο τις πρωτότυπες σεναριακά ταινίες του(εννοώ, καμία απο τις ταινίες που σεναριακά δεν είναι προσαρμογή με οποιονδήποτε τρόπο κάποιας άλλης προϋπάρχουσας ιστορίας) όπως το Sucker Punch δεν τα πήγε καλά εισπρακτικά, πόσο μάλλον κριτικά. Απο την άλλην, έγιναν κάποια λάθη στο Μπάτμαν v Σουπερμαν, που σε αυτά δεν φταίει μόνο ο Ζακ Σναίντερ, άλλα ο ίδιος έχει κι ένα μερίδιο ευθύνης.Πρώτα-πρώτα, πολύ νωρίς και βιαστικά έγινε αυτή η ταινία με την έννοια ότι έγινε χωρίς να ξέρουμε τίποτε για αυτούς τους χαρακτήρες. Δεν ξέρουμε ποιος είναι ο Μπάτμαν, ποια έιναι η Γουόντερ Γουμαν, ποιος είναι ο Φλας(του Μπάρι Άλεν) και ποιος είναι ο Ακουαμαν.Έπρεπε να είχαν γίνει τουλάχιστον απο δυο ταινίες με τον καθέναν τους,δηλ. δύο ταινίες με τον Μπατμαν έτσι όπως είναι στο DCEU, για να τον γνωρίσουμε καλύτερα, δυο ταινίες με την Γουόντερ Γούμαν, δυο ταινίες με τον Ακουαμαν και δυο με τον Φλας και μετά να είχε γίνει το Μπάτμαν v Σούπερμαν. Δεύτερον, ήταν μια κακή επιλογή η επιλογή του Μπεν Αφλεκ ως Μπάτμαν, πόσο μάλλον του Τζέσσε Αίζενμπεργκ ως Λεξ Λούθορ διότι αυτοι οι δυο είναι πολύ κακοι ηθοποιοί και το έχουν αποδείξει ξεκάθαρα με ταινίες όπως το Daredevil του 2003 για
τον Μπεν Άφλεκ, και την ταινία Adventureland του 2009 για τον Τζέσε Αίζενμπεργκ. Επιπλέον, ο Μπεν Αφλρκ είναι πολύ μουντός, χλωμός και βαρετός απο το ύφος του και το στυλ του, ένω ο Τζεσε Αίζενμπεργκ είναι πολύ αλαζόνας και ξερόλας στο ύφος του. Αυτά είχα να πω για το όραμα του Ζακ Σναίντερ και την αποψή μου για το Μπάτμαν v Σούπερμαν.

LikeLike