Violet Evergarden: Review (Spoilers)

Ομολογώ ότι όταν είδα το πρώτο τρέιλερ του Violet Evergarden πίστευα ότι η σειρά θα είναι πολύ διαφορετική από ό,τι ήταν τελικά. Το τρέιλερ σου έδειχνε μια έφηβη, με μεταλλικά χέρια που είχε πολεμήσει σε έναν πόλεμο και μετά το τέλος του έψαχνε τον χαμένο της διοικητή – αφέντη. Ουσιαστικά λοιπόν και εγώ πίστεψα ότι πρόκειται για ένα πολεμικό ρομπότ που έψαχνε τον αφέντη του ο οποίος είχε χαθεί. Έπεσα εντελώς έξω.

Ουσιαστικά πρόκειται για μια κοινωνική σειρά που συνδυάζει κάποια θέματα συνδυασμένα με τον πόλεμο: παιδιά-στρατιώτες, μετατραυματικό στρες (PTSD) και αναπηρίες πολέμου. Και τα τρία συνδυάζονται σε έναν χαρακτήρα: τη Violet Evergarden. Η σειρά εκτυλίσσεται σε έναν φανταστικό κόσμο με τεχνολογία κοντά σε εκείνη του πρώιμου 20ού αιώνα. Αρχίζει με το τέλος ενός πολέμου που θυμίζει πολύ τον Α’ Παγκόσμιο. Η Violet ήταν ένα κοριτσάκι που εκπαιδεύτηκε για να πολεμήσει (αργότερα στη σειρά τη βλέπουμε και σε flashback στη μάχη) και δίδεται σε έναν ταγματάρχη για να τη χρησιμοποιεί σαν εργαλείο στη μάχη. Εκείνος φαίνεται να καταλήγει να την αγαπήσει και να της συμπεριφέρεται σαν άνθρωπο και όχι σαν εργαλείο.

Όταν ξεκινάει η σειρά, η Violet είναι στο νοσοκομείο και αναρρώνει από τα τραύματα τα οποία υπέστη στην τελευταία μάχη του πολέμου. Έχει χάσει και τα δύο της χέρια, τα οποία έχουν αντικατασταθεί από μεταλλικά χέρια τιτάνιου. Ο ταγματάρχης αφήνεται να εννοηθεί ότι έχει σκοτωθεί στη μάχη και ένας φίλος του που έχει αποστρατευτεί έρχεται και παραλαμβάνει τη Violet.

Σε όλη τη σειρά, η Violet προσπαθεί να καταλάβει τα ανθρώπινα συναισθήματα, τα οποία δεν έμαθε ποτέ και πιο συγκεκριμένα τι σήμαινε η τελευταία φράση που της είπε ο ταγματάρχης: «Σε αγαπώ». Για να τα καταφέρει, πιάνει δουλειά ως Auto Memory Doll, δηλαδή γράφει γράμματα ανθρώπων προσπαθώντας να εκφράσει στο χαρτί αυτά που νιώθουν. Η ιδέα του να προσπαθεί να εκφράσει τα συναισθήματα ανθρώπων ένα άτομο που δεν έχει ιδέα από αυτά και δεν τα έχει βιώσει ποτέ είναι αρκετά πρωτότυπη. Η Violet ξεκινά γράφοντας ρομποτικά γράμματα και σιγά-σιγά μαθαίνει να εκφράζει και να καταλαβαίνει τα συναισθήματα των άλλων.

Η αναπηρία της δεν φαίνεται να την ενοχλεί (εκτός από την αρχή που λέει στο νοσοκομείο ότι μπορεί να πολεμήσει ακόμα, παρά την απώλεια των χεριών της). Αντίθετα, όσοι τη βλέπουν εκπλήσσονται στην αρχή, ζητάνε συγγνώμη, τη ρωτάνε αν είναι καλά, αν μπορεί κλπ. καθρεφτίζοντας έτσι μια πτυχή της σημερινές κοινωνίας μας. Τα άτομα με αναπηρίες δεν νιώθουν ότι υστερούν ή ότι έχουν χάσει κάτι, αλλά οι υπόλοιποι τους αντιμετωπίζουν έτσι στην αρχή.

Ίσως μία από τις πιο δυνατές σκηνές σε όλη τη σειρά είναι προς το τέλος, όταν η Violet ρωτάει τον φίλο του ταγματάρχη και επίσης πρώην στρατιωτικό, αν έχουν το δικαίωμα να ζουν και εκείνος ξεσπάει σε κλάματα (και εκείνος έχει PTSD). Όλοι οι χαρακτήρες της σειράς που είναι βετεράνοι του πολέμου έχουν PTSD (τουλάχιστον όσοι μπορώ να θυμηθώ). Κουβαλούν ένα τεράστιο βάρος και προσπαθούν ταυτόχρονα να ενσωματωθούν και πάλι στην κοινωνία.

Θα έλεγα ότι η σειρά αξίζει. Μην περιμένετε εντυπωσιακές anime-μάχες. Αντίθετα, άπτεται κοινωνικών θεμάτων (όχι μόνο αυτών που είπα παραπάνω), συνδυάζοντάς τα με μια καλή αφήγηση και πολύ ωραίο σχέδιο.

Διαβάστε ακόμα: