Το κορίτσι της διπλανής πόρτας, του Jack Ketchum

Διάβασα το βιβλίο του Ketchum μέσα σε δύο μέρες. Όχι λόγω μεγέθους (336 σελίδες είναι), αλλά λόγω αδυναμίας να κάνω κάτι διαφορετικό. Αυτό που ξεκινάει σαν ανάγνωσμα εφηβικών αναμνήσεων, σύντομα αλλάζει. Αλλάζει πολύ. Ο τόπος και ο χρόνος είναι η Αμερική της δεκαετίας του ’50. Οι πρωταγωνιστές παιδιά λίγο πριν την εφηβεία, εκεί, λίγο πριν αλλάξουν τα πάντα. Το βιβλίο δεν είναι τρόμου με την κλασική έννοια του όρου. Δεν θα διαβάσεις για υπερφυσικά όντα, παραφυσικά γεγονότα ή δαίμονες. Θα συναντήσεις μόνο παιδιά και αυτό είναι που το κάνει χειρότερο.

Κάθε γεγονός στο βιβλίο σε κάνει να σκέφτεσαι πως θα αντιδρούσες εσύ, τι θα έκανες διαφορετικά. Η γραφή είναι σε πρώτο πρόσωπο, κάτι που σε βοηθάει από την μία, καθώς αντιλαμβάνεσαι ότι ο πρωταγωνιστής επέζησε, αλλά από την άλλη σε κάνει να τον μισείς για όλα όσα εξιστορεί. Το βιβλίο δεν με τρόμαξε. Με τσάντισε όμως, το οποίο είναι ακόμα πιο ιδιαίτερο. Με τσάντισε για όλα όσα περιγράφει, για αυτά που άφησε να εννοηθούν και για τη συνειδητοποίηση ότι θα μπορούσαν να είναι όλα πραγματικά. Και ίσως, κάπου στον κόσμο, αυτά που περιγράφει μπορεί να συμβαίνουν τώρα.

Μια ελεγεία για το σκοτάδι που κρύβει η ανθρώπινη ψυχή, για την παιδική αθωότητα που μοιάζει ένα αστείο, για τη δύναμη που κάνει τον άνθρωπο κάθε ηλικίας κτήνος, για τις ψυχικές παθήσεις, για όλα. Διαβάζεται μονορούφι και από ένα σημείο και μετά, αν είσαι ακόμα άνθρωπος, θα σε κάνει να εκνευριστείς. Όχι με τον συγγραφέα και τον αριστουργηματικό τρόπο γραφής του και την ιστορία, αλλά γιατί όλα αυτά δεν απέχουν πολύ. Μάλλον καθόλου. Το βιβλίο δεν περιέχει ακραίες σκηνές που θα κάνουν το στομάχι σου να σφιχτεί και αυτό είναι που το κάνει ακόμα πιο «ακραίο». Για μένα αποτελεί ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα τελευταία, με λοξές ματιές σε μια σκοτεινή άβυσσο ακόμα και της δικής μας ψυχής και ένα βιβλίο που θα σε τυλίξει με ζοφερά συναισθήματα και σκέψεις μέχρι και την τελευταία σελίδα του. Ο τρόπος που περνάει από τις ηλιόλουστες μέρες των πρώτων σελίδων, σε αυτά που επακολουθούν έρχεται με τρόπο που δεν αντιλαμβάνεσαι και τα πάντα καταρρέουν σαν χάρτινο σκηνικό ταινίας. Δεν θα γράψω περισσότερα για την υπόθεση, μην θέλοντας να προδώσω κάτι, παρά μόνο μερικές προτάσεις από το οπισθόφυλλο. Το βιβλίο προλογίζει ο μεγάλος Stephen King. Διαβάστε το.

Τα μόνα σίγουρα πράγματα στη ζωή είναι ο θάνατος και οι φόροι, λέει το γνωμικό, αλλά εγώ μπορώ να προσθέσω κι ένα τρίτο: η Disney δεν θα γυρίσει ποτέ ταινία βασισμένη σε μυθιστόρημα του Jack Ketchum. Stephen King Για την παρέα των ατίθασων παιδιών που ανακαλύπτουν τη ζωή σ’ ένα ειδυλλιακό προάστιο των αμερικάνικων ’50s, όλα μοιάζουν να κυλούν ρόδινα. Η άφιξη όμως της δεκατετράχρονης Μεγκ, που μαζί με τη μικρότερη αδελφή της έρχεται να μείνει με τη θεία και τα ξαδέλφια της, διαταράσσει δραματικά τις ισορροπίες στο σπίτι και οι συνέπειες για τα δύο κορίτσια είναι εφιαλτικές. Ανήμπορος παρατηρητής και σιωπηρός συμμέτοχος στο έγκλημα ο μικρός Ντέιβιντ, που παρακολουθεί από τη διπλανή πόρτα διχασμένος ανάμεσα στον έρωτα και τη νοσηρότητα… Δεκαετίες αργότερα, η αφήγησή του ξύνει μια πληγή καταδικασμένη να μείνει ανοιχτή για πάντα. Το κορίτσι της διπλανής πόρτας δεν είναι μόνο ένα ζοφερό σχόλιο για το έρεβος της ανθρώπινης ψυχής. Μέσα στο πυκνό σκοτάδι συστήνεται αυτούσιο το χαμένο όνειρο της αθωότητας…

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΟΞΥ, περισσότερες πληροφορίες εδώ

Διαβάστε ακόμα: