Τα καλύτερα metal τραγούδια σε ταινίες τρόμου

Το είδος του τρόμου είναι από τις πιο αρχέγονες καλλιτεχνικές εκφράσεις στην ιστορία. Οι αναπαραστάσεις των αρχαίων θεών, οι ιστορίες αποκάλυψης των εκάστοτε θρησκειών, τα τρομακτικά παιδικά παραμύθια κι άλλες εκφάνσεις του φόβου αποτυπώνονταν σε όλα τα στρώματα της τέχνης και εξήραν την φαντασία των ανθρώπων ανά τους αιώνες. Το κίνημα του horror αποκτάει μεγάλη προβολή τον 19ο αιώνα με τα έργα των Lovecraft, Poe, Bram Stoker, Mary Shelley κι άλλων καλλιτεχνών να σκορπάνε ανατριχίλες στο συλλογικό υποσυνείδητο και να γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία.

Όταν εμφανίστηκε το μέσο του κινηματογράφου ήταν αναμενόμενο οι ιστορίες αυτές να πάρουν σάρκα και οστά και να δώσουν την ευκαιρία στους απανταχού θεατές να δουν με τα μάτια τους τους φρικιαστικούς χαρακτήρες – δημιουργήματα των πιο σκοτεινών πτυχών του ανθρώπινου μυαλού.

Έτσι λοιπόν εγένετο το horror στον κινηματογράφο, προσφέροντάς μας κάποιες από τις πιο χαρακτηριστικές πτυχές της έβδομης τέχνης. Ταινίες όπως ο Δράκουλας, Φρανκενστάιν, Νοσφεράτου, Μούμια μνημονεύονται μέχρι τις μέρες μας, ασκώντας επιρροή στον σύγχρονο κόσμο για πάνω από έναν αιώνα.

Στη μουσική ενώ υπήρχαν διάφορες ιστορίες (εδικά με τους καταραμένους μπλουζίστες της Νέας Ορλεάνης), ποτέ δεν είχε αποτυπωθεί το horror στοιχείο. Οι πρώτες επιρροές αναδεικνύονται στον μυστικισμό των Led Zeppelin και των Eagles αλλά το πρώτο συγκρότημα που έβάλε τον τρόμο στη μουσική δεν είναι άλλοι από τους Black Sabbath. Με το όνομα τους εμπευσμένο από την ταινία του Mario Bava με τον ίδιο τίτλο και ένα ανατριχιαστικότατο εξώφυλλο, η τετράδα από το Μπέρμιγχαμ έμελλε να δημιουργήσει ένα νέο είδος μουσικής άρρηκτα συνδεδεμένο με το horror, το heavy metal. Ο ήχος τους είναι πιο βαρύς σε σχεσή με τις άλλες rock μπάντες της εποχής και οι μελωδίες τους χαρακτηρίζονται από απόκοσμες μέχρι διαβολικές, δημιουργώντας ένα νέο μουσικό είδος που θα αποτυπώσει όλα τα στοιχεία του τρόμου στη μουσική.

ÎÏÎ¿ÏÎÎ»ÎµÏÎ¼Î± ÎµÎ¹ÎºÏÎ½Î±Ï Î³Î¹Î± black sabbath black sabbath

Από εκεί και πέρα άρχισαν να ξεφυτρώνουν μπάντες και καλλιτέχνες, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν τα στοιχεία του τρόμου είτε στιχουργικά, είτε αισθητικά με χαρακτηριστικό παράδειγμα το corpse paint – μία τακτική που ξεκίνησαν ο Alice Cooper και οι Kiss και μετέπειτα όλο σχεδόν το black metal ρεύμα. Από τα ακραία εξώφυλλα και τις προκλητικές εμφανίσεις των εκάστοτε καλλιτεχνών ήταν ολοφάνερη η επίδραση του horror στο νέο αυτό μουσικό ρεύμα. Ότι ήταν το horror για τον κινηματογράφο, ήταν το heavy metal για τη μουσική.

Στη δεκαετία του 80 το heavy metal είναι πλέον από τα πιο δημοφιλή μουσικά ρεύματα στον πλανήτη, με ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας να παρασύρεται από τις μελωδίες των συγκροτημάτων που πρωτοστατούσαν σε αυτό το μουσικό είδος. Αναγνωρίζοντας την δημοτικότητα της metal μουσικής, παραγωγοί και σκηνοθέτες βρήκαν την ιδανική μουσική για να συνοδεύσουν τις ταινίες τους αλλά και να τις προωθήσουν ταυτόχρονα. Παρακάτω σας δίνουμε μερικά από τα καλύτερα αποτελέσματα αυτής της ”ένωσης”.

Bruce Dickinson – Bring your daughter to the slaughter (Α Nightmare on Elm Street 5: The Dream Child)

Η τέταρτη συνέχεια των ταινιών του Freddy Krueger είναι από τις λιγότερο αξιομνημόνευτες. Ένας από τους λόγους για να την θυμάσαι είναι αυτή η κομματάρα του Bruce Dickinson. Ενώ ήταν προσωπικό τραγούδι, ο ηγέτης των Maiden, Steve Harris, ενθουσιάστηκε στο άκουσμά του και το έβαλε στον επερχόμενο τότε δίσκο τους, No prayer for the Dying.

Alice Cooper – Prince of darkness (Prince of Darkness)

Ο John Carpenter είναι ευρύτερα γνωστός ως Master of Horror και όχι άδικα. Το Prince of Darkness είναι από τις πιο υποτιμημένες του ταινίες καθώς μπορεί να μην έχει την αίγλη του Halloween και του The Thing, έχει όμως όλα τα στοιχεία που έφτασαν τον σκηνοθέτη ψηλά στο σινεμά του τρόμου. Ο Alice Cooper πέρα από το ομότιτλο κομμάτι έχει και έναν creepy ρόλο στην ταινία ως δαιμονισμένος άστεγος.

Bonfire – Sword and Stone (Shocker)

Το Shocker είχε προωθηθεί ως μία από τις πιο τρομακτικές ταινίες της εποχής. Δυστυχώς, ενώ είχε στο τιμόνι τον τεράστιο Wes Craven, αποδείχτηκε μία μέτρια ταίνια και πλέον αποτελεί μία ένοχη απόλαυση για τους λάτρεις των cult horror. Σ’αυτό συνείσφερε και το επικό κομμάτι των Bonfire.

Dokken – Dream Warriors (A Nightmare on Elm Street 3: Dream Warriors)

Μετά από μία κακή συνέχεια ο Wes Craven επιστρέφει ως σεναριογράφος για το τρίτο μέρος του Εφιάλτη και το αποτέλεσμα ήταν ένα από τα καλύτερα sequel horror ταινιών. Το πρώτο είναι αντικειμενικά το καλύτερο, αλλά το τρίτο ήταν αυτό που στοίχειωσε ανεξίτηλα τα παιδικά μας μυαλά και καθιέρωσε τον Freddy Krueger ως τον νούμερο 1 παιδικό εφιάλτη. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το Dream Warriors, ένα από τα καλύτερα κομμάτια των Dokken με ένα απόλυτα εθιστικό ρεφραίν.

Ozzy & Lemmy – Hellraiser (Hellraiser 3: Hell on Earth)

Ozzy + Lemmy + Pinhead. Δεν νομίζω να έχει υπάρξει πιο μέταλ συνδυασμός στην ιστορία. Το Hellraiser 3 προσπαθεί να κάνει μια πιο εμπορική στροφή σε σχέση με τα προηγούμενα δύο και καλεί τους δύο τιτάνες να γράψουν το τραγούδι της ταινίας. Η ταινία είναι κάκιστη, όταν όμως έχεις τον Ozzy και τον Lemmy να φωνάζουν ”Hellraiseeeer”, η επιτυχία είναι αναμενόμενη. Το κομμάτι υπάρχει σε δύο εκδόσεις, μία των Motorhead και μία του Ozzy και το debate δεν έχει σταματήσει για το ποια εκδοχή είναι η καλύτερη.

AC/DC – Who made who (Maximum Overdrive)

Η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Stephen King δεν μπορεί να πει κανείς ότι ήταν επιτυχημένη. Η αλήθεια είναι ότι όσο ταλαντούχος είναι στη συγγραφή βιβλίων, τόσο δεν είναι στον κινηματογράφο, κι αυτό είναι εμφανές από το γεγονός ότι στις καλύτερες μεταφορές έργων του στο σινεμά δεν είχε καμία ανάμειξη. Τουλάχιστον σαν ροκάς και ο ίδιος έκανε την πιο σωστή επιλογή, βάζοντας τους AC/DC να αναλάβουν το theme της ταινίας και εκεί το αποτέλεσμα δεν γινόταν να είναι κακό.

Διαβάστε ακόμα: