Deadpool 2: Μια κριτική (χωρίς spoil) για το second coming!

Μετά από δύο χρόνια απουσίας και άπειρα διαφημιστικά teasers, το Deadpool επιστρέφει για δεύτερη φορά στην ασημένια οθόνη, με έναν Reynolds πιο φορμάτο από ποτέ και με μία υπόθεση που πλέον δεν είναι yolo όπως εκείνη του πρώτου. Το budget έγινε μεγαλύτερο κατά κάτι εκατομμύρια και το sequel προσπάθησε με πάθος και μεράκι να γίνει πιο μεγαλεπήβολο και φιλόδοξο απ’ ότι ο προκάτοχός του. Και η συνταγή αυτή πέτυχε (περίπου)!

Η ταινία μάς βρίσκει αρκετό καιρό μετά την πρώτη, όπου ο Wade γίνεται πια επαγγελματίας bad-ass και πετσοκόβει εγκληματίες σε όλες τις ηπείρους. Μετά όμως από μία απροσδόκητη τροπή, ο Wade αναγκάζεται να γίνει για λίγο – και το τονίζω: για λίγο – εκπαιδευόμενος στους X – Men. Εκεί έρχεται αντιμέτωπος με ένα νεαρό μεταλλαγμένο αγόρι, το οποίο το κυνηγάει ένας παράξενος ταξιδιώτης από το μέλλον προκειμένου να το σκοτώσει. Ο DP, βάζοντας μπρος την δικιά του ηθική πυξίδα, αποφασίζει να προστατεύσει το αγόρι, έχοντας όμως τη βοήθεια μιας…. ετερόκλητης ομάδας υπερηρώων.

Το Deadpool 2 κάνει αυτό ακριβώς που λέει και το tagline του, επιστρέφει δηλαδή μεγαλύτερο! Και αυτό φαίνεται σκηνή προς σκηνή. Η δράση γίνεται μεγαλύτερη και πιο επική από ποτέ, ενώ δεν λείπει και το ακραίο και κάφρικο χιούμορ που όλοι αγαπήσαμε.
Επιπλέον, όπως έγραψα και πριν, η πλοκή γίνεται πια κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή ιστορία εκδίκησης.

Στην σκηνοθετική καρέκλα κάθεται πλέον ο David Leitch (John Wick, Atomic Blonde) και τα δίνει όλα για να ικανοποιήσει τις (υπερβολικά) αυξημένες απαιτήσεις του κοινού, και στο μεγαλύτερο μέρος δεν απογοητεύει. Το ίδιο ακριβώς συναντάμε και στο σενάριο, το οποίο στο μεγαλύτερο μέρος του είναι καλό, αλλά στα αρχικά του στάδια (και περίπου λίγο πριν τη μέση) είναι κάπως περίεργο, διότι νιώθεις σαν να βλέπεις μια άλλη ταινία και όχι αυτή που πλήρωσες. Βέβαια αυτό αλλάζει μετά τη μέση και η ταινία γίνεται κάτι περισσότερο απ’ αυτό που περίμενες. Επίσης δεν μπορεί να μην σχολιαστεί το CGI της ταινίας, καθώς ορισμένες φορές είναι πολύ άσχημο, που αυτό από μόνο του είναι ok· το θέμα είναι πως όταν είναι άσχημο, είναι φανερά άσχημο.

Ένα όμως από εκείνα που η ταινία κάνει πολύ καλά, είναι στο να μας συστήσει δύο πολύ καλούς και ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Εκείνων του Cable και της Domino. Οι δύο χαρακτήρες εκτός από ενδιαφέρον και ένταση, έχουν και εξαιρετικό cast. Ο πάλαι ποτέ αγαπημένος του κοινού Josh Brolin (που υποδύεται και τον Thanos στους Avengers Infinity War) αποδεικνύει για ακόμη μια φορά το πόσο ικανός ηθοποιός είναι αλλά και το πόσο ταιριαστός σε ό,τι κι αν κάνει. Επίσης η Zazie Beetz (που τη γνωρίσαμε μέσα από τη σειρά Atlanta) κάνει ένα δυνατό μπαμ, και κολλάει με εξαιρετική χάρη στο σύμπαν των X-Men· έχοντας μάλιστα μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και αξιοζήλευτες δυνάμεις στην ταινία.

Κλείνοντας οφείλουμε να πούμε πως το νέο Deadpool δεν παύει να είναι διασκεδαστικό και αστείο. Αν και με λιγότερο σπάσιμο του τέταρτου τοίχου (σήμα κατατεθέν του τίτλου), η ταινία είναι μια άξια συνέχεια του προηγούμενου, και ανήκει σε εκείνες τις – πλέον σπάνιες περιπτώσεις – που το sequel είναι εξίσου καλό όσο το original. Θα γελάσετε, θα συγκινηθείτε και γενικά θα γουστάρετε και με το παραπάνω.

Υ.Γ. Έχει ένα από τα πιο ξεκαρδιστικά post-credits στο σύμπαν της Marvel. Σίγουρα θα καταλάβετε το γιατί ο Reynolds επέμενε στο να μην αποκαλυφθούν.

Υ.Γ. 2: Δεν μπορούμε να μην σχολιάσουμε την πολύ κακή εκτέλεση των ελληνικών υποτίτλων μιας και πολλά από όσα ακούγονται στην ταινία ή μεταφράζονται λάθος ή δεν μεταφράζονται καθόλου.

Διαβάστε ακόμα: