Βιβλιοπαρουσίαση: Δίψα για αίμα

Οι ιστορίες με εικόνες αποκάλυψης για το τέλος του κόσμου και αιμοδιψή σαρκοβόρα ζόμπι είναι από τις πιο δημοφιλείς. Από την εποχή του Lucio Fulci και του George Romero μέχρι το σήμερα και το The Walking Dead, τα ζόμπι πουλάνε. Μην ξεχνάμε ότι πριν από μερικούς μήνες είδαμε μέχρι και έκθεση αφιερωμένη στην τέχνη του The Walking Dead (σχετικό αφιέρωμα εδώ). Ο Βρετανός Simon Clark στο βιβλίο του «Δίψα για αίμα» που έρχεται μέσα από τις εκδόσεις ΟΞΥ, παίρνει τον «Άρχοντα των Μυγών», τον μπολιάζει με ζόμπι και τον αφήνει ελεύθερο να στοιχειώσει την φαντασία μας.

Ένα Σάββατο σαν όλα τα άλλα, ο κόσμος κάνει αυτά που κάνει τα Σάββατα: πηγαίνει σινεμά, πηγαίνει για φαγητό, βόλτα, εκδρομές κλπ. Με το που ξημερώνει Κυριακή όμως, τα πράγματα μάλλον αρχίζουν και ξεφεύγουν. Οι ενήλικες όλου του κόσμου μετατρέπονται σε κάτι σαν ζόμπι, με μόνη τους σκέψη έννοια να σκοτώσουν τα παιδιά, άρα και να εξαλείψουν το ανθρώπινο γένος. Οι ενήλικες-ζόμπι σχηματίζουν ομάδες που κυνηγούν, τα παιδιά οργανώνονται (υπό τις οδηγίες του Nick Aten) για να μπορέσουν να αμυνθούν και να σώσουν όσο περισσότερα παιδιά γίνεται και όσοι είναι κάτω των 18, αυτομάτως γίνονται κινούμενοι στόχοι.

Τα παιδιά φτιάχνουν οικισμούς και ταμπουρώνονται σε στρατόπεδα, επικοινωνώντας μεταξύ τους και όλα αυτά χωρίς καμιά βοήθεια από τους «μεγάλους». Τα παιδιά αναγκάζονται να ξεχάσουν ό, τι ήξεραν, να μην θεωρούν τίποτα δεδομένο και να δομήσουν και πάλι τη ζωή τους, με τελείως διαφορετικό τρόπο και χωρίς καμία βοήθεια. Το βιβλίο του Κλαρκ δεν είναι άλλο ένα post-apocalyptic zombie σκηνικό, αλλά περνάει μηνύματα, έχει δράση και κυρίως αγωνία. Το πιάνεις στα χέρια σου και το κουβαλάς παντού μέχρι να το τελειώσεις. Χαρακτήρες ρεαλιστικοί, ανθρώπινοι και όπως θα περίμενες να αντιδράσουν σε μια τέτοια περίπτωση. Όσο κι αν ο Simon Clark αντιδρά στην ένταξη των βιβλίων του στην κατηγορία «Τρόμος» (και εν μέρει δεν έχει άδικο), άλλο τόσο βγάζουν τρόμο. Όχι, τον κοσμικό τρόμο του H.P. Lovecraft, όχι τον τρόμο του Stephen King, αλλά τον τρόμο του «είμαι αβοήθητος και πρέπει να επιβιώσω».

Είναι αρκετό όμως το ένστικτο της επιβίωσης για να μπορέσει να σώσει τα παιδιά από τις επιθέσεις των ενηλίκων; Όταν όλη η ζωή ενός παιδιού βασίζεται στην ιδέα και την λογική ότι οι γονείς είναι εκεί για να το προστατεύουν, πως γίνεται να εναντιωθείς σε αυτό; Πως γίνεται να αμφισβητηθεί το δικαίω θεού αλάνθαστο των γονιών; Η πεποίθηση ότι οι δάσκαλοι ξέρουν και τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν από αυτούς, χωρίς αμφισβήτηση; Ο Simon Clark σοκάρει. Σοκάρει γιατί μιλάει για ακρωτηριασμένα παιδιά. Σοκάρει γιατί αμφισβητεί τις ιδέες με τις οποίες μεγαλώσαμε και βάζει τους γονείς στον ρόλο του κακού. Σοκάρει γιατί οι γονείς δεν μπορεί να κάνουν τέτοια πράγματα. Σοκάρει γιατί η γραφή του σε κάνει να πιστεύεις αυτά που διαβάζεις χωρίς να σκέφτεσαι «κόψε κάτι, κόψε κάτι». Και όλα αυτά με την ταχύτητα ενός ηφαιστείου που εκρήγνυται, αφού ο κόσμος γίνεται πεδίο μάχης μέσα σε λίγες ώρες.

Δεν θα γράψω κάτι άλλο για να μην χαλάσω κάτι από την ανάγνωση του βιβλίου. Οι λάτρεις του The Walking Dead (πριν γίνει βαρετό σαν Κυριακή απόγευμα), οι λάτρεις των ταινιών του Romero και οι λάτρεις του τρόμου γενικά, σπεύσατε. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΟΞΥ σε νέα έκδοση και προτείνεται ανεπιφύλακτα.