Η παρακολούθηση της σειράς La Casa De Papel μου ξύπνησε την αγάπη μου για τον ισπανικό κινηματογράφο, έτσι αποφάσισα σήμερα να σας προτείνω τις αγαπημένες μου ταινίες από την Ιβηρική χερσόνησο.
Σίγουρα η λίστα αυτή έχει ταινίες φαντασίας και τρόμου, ένα είδος που αγαπώ ιδιαίτερα, άρα επίκειται στα προσωπικά γούστα του καθενός αν θα τις δει ή όχι.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν:
Pans Labyrith – Ο Λαβύρινθος του Πάνα (2006)
Τυχαία, είναι η πρώτη ταινία που παρακολούθησα από την Ισπανία και μάλιστα σε μια βραδιά τριλογίας ισπανικού κινηματογράφου (οι άλλες δύο εκείνης της βραδιάς ακολουθούν ακριβώς από κάτω). Πρόκειται για μια από τις πιο κυρίαρχες ταινίες του Guillermo Del Toro, σε μια ταινία που φλερτάρει με τον τρόμο και το φανταστικό.
Ο Del Toro μας ταξιδεύει στην Ισπανία του 1944, όταν βρισκόταν υπό την δικτατορία του Φράνκο. Ένα 10χρονο κοριτσάκι πηγαίνει με τους γονείς της στο εξοχικό τους, εκεί όπου η μικρή ανακαλύπτει έναν λαβύρινθο που την παρασέρνει σε ένα φανταστικό κόσμο με απίθανα πλάσματα…
Ένα πρωτοποριακό φιλμ που αποτελεί φόρο τιμής στο είδος. Μια ταινία που έχει δανειστεί πράγματα από την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, με τη μικρή πρωταγωνίστρια να προσπαθεί να ξεφύγει από την στενότητα της καθημερινότητας της δραπετεύοντας σε έναν φανταστικό κόσμο!
El Orfanato – Το ορφανοτροφείο (2007)
Και εδώ βάζει το «χεράκι» του ο Guillermo Del Toro, αυτή τη φορά ως παραγωγός όμως, με τη σκηνοθεσία να την αναλαμβάνει ο Juan Antonio Bayona. Βασισμένο στο πολύ γερό σενάριο του Sergio G.Sanchez, όπου η ηθοποιός Belen Rueda προσθέτει άλλη μία συγκλονιστική ερμηνεία στην καριέρα της, σε ένα μεταφυσικό θρίλερ όπου νεκροί και ζωντανοί μπλέκονται σε ένα ανατριχιαστικό παιχνίδι…
Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε ένα σπίτι που κάποτε ήταν ορφανοτροφείο. Εκεί θα μετακομίσει η Laura (Belen Rueda) με τον άντρα της και τον υιοθετημένο γιο της με σκοπό να το μετατρέψει σε χώρο που θα υποδέχεται παιδιά με ειδικές ανάγκες. Ο γιος της αποκτά φανταστικούς «φίλους» στο σπίτι και μια μέρα… εξαφανίζεται!
Μια αποπνιχτική ατμόσφαιρα με υπέροχες ερμηνείες, συνθέτους ένα από τα καλύτερα μεταφυσικά θρίλερ του ισπανικού κινηματογράφου (και όχι μόνο). Και φυσικά ένα απροσδόκητο τέλος που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο…
Rec (2007)
Κλείνω την τριλογία που προανάφερα με αυτό το found footage / zombie movie. Μια νεαρή δημοσιογράφος και ένας κάμεραμαν κάνουν ένα ντοκιμαντέρ για τις συνθήκες εργασίας των πυροσβεστών. Σε μια κλήση ρουτίνας για τον απεγκλωβισμό μιας ηλικιωμένης από το διαμέρισμα της, ακολουθούν τους πυροσβέστες για να καταγράψουν τα γεγονότα. Φτάνοντας όμως στη πολυκατοικία από την οποία έγινε η κλήση, συνειδητοποιούν ότι τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα απ’ όσο φαντάζονταν. Αυτό που πρόκειται σύντομα να ζήσουν είναι ένας πραγματικός εφιάλτης και οι πιθανότητες επιβίωσης θα είναι ελάχιστες…
Πραγματικά αλάνθαστη σκηνοθεσία, καλές ερμηνείας που βασίζονται στον αυτοσχεδιασμό, πετυχημένη κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και ωραία εφέ, συνθέτουν μια τρομακτική ταινία.
Ο αγωνιώδης ρυθμός καθηλώνει και το ευρηματικό φινάλε είναι ένα από τα καλύτερα που έχουν υπάρξει σε ταινίες τρόμου. Φυσικά, όπως ανάφερα και στην εισαγωγή του άρθρου, το συγκεκριμένο είδος δεν απευθύνεται για όλους τους θεατές.
Blancanieves – Χιονάτη (2012)
Πολύ ιδιαίτερη ταινία με δημιουργό τον Pablo Berger ο οποίος αποφάσισε να μεταφέρει το γνωστό παραμύθι των αδερφών Γκριμ στη Σεβίλλη του 1920. Μια σπουδή στον ασπρόμαυρο βουβό κινηματογράφο και των πλευρών που κάνουν τόσο ξεχωριστή την ισπανική κουλτούρα.
Στην Ισπανία των αρχών του 20ού αιώνα, ο Antonio Villalta (Daniel Gimenez Cacho), ένας διάσημος ταυρομάχος τραυματίζεται σοβαρά από τον ταύρο. Η ζωή του θα σωθεί, όμως ο ίδιος θα μείνει ανάπηρος και την ίδια ώρα η γυναίκα του θα πεθάνει, ενώ γεννάει την κόρη τους, Carmen (Inma Cuesta). Η Encarna (Maribel Verdu), μία σατανική νοσοκόμα, παντρεύεται τον ανήμπορο ταυρομάχο και απολαμβάνει τη μεγάλη ζωή. Η Carmen ζει με τη γιαγιά της, όταν όμως αυτή πεθαίνει, γυρίζει στον πατέρα της. Η Encarna σχεδιάζει να τη δολοφονήσει και η Carmen ξεφεύγει βρίσκοντας καταφύγιο σε έναν θίασο επτά νάνων ταυρομάχων, που θα τη βαφτίσουν «Χιονάτη», θα της προσφέρουν φιλοξενία, καθώς και τη δυνατότητα να φανερώσει το έμφυτο ταλέντο της στην… ταυρομαχία.
Μύθος, εκδίκηση, πλεκτάνη και σασπένς μπλέκονται σαν ιστός γύρω από τη γλυκιά «Χιονάτη» του Pablo Berger, και μια υπέροχη Maribel Verdu που δεν χορταίνουμε να τη βλέπουμε.
La Piel que Habito – Το δέρμα που κατοικώ (2011)
Η καλύτερη ταινία του Pedro Almodovar! Μια ταινία στην οποία ο Antonio Banderas υποδύεται έναν πλούσιο και επιτυχημένο γιατρό, τον Robert, ο οποίος κάνει απαγορευμένα πειράματα πάνω στο ανθρώπινο δέρμα.
Ο Robert όμως έχει ένα πολύ άσχημο παρελθόν. Η γυναίκα του αυτοκτονεί ύστερα από ένα ατύχημα στο οποίο κάηκε ολοσχερώς και η κόρη του τρελαίνεται ύστερα από βιασμό της. Η κουβερνάντα του είναι ο μόνος άνθρωπος που ξέρει τα πάντα, και από την αγάπη της γίνεται συνεργός. Ο πρωταγωνιστής μεταμορφώνει κατ’ εικόνα της γυναίκας του ένα άμοιρο πλάσμα και το ερωτεύεται.
Ακραίο ψυχολογικό θρίλερ! Oλη η διαστροφή του Almodovar σε μια ταινία! Σίγουρα θα ενοχλήσει, σίγουρα θα προκαλέσει ΑΛΛΑ μιλάμε για την πιο έξυπνη και καλύτερη του δουλειά. Μια σύγκρουση του ναρκισσισμού του Almodovar με την καταπιεσμένη λατρεία του σώματος και την σεξουαλική απόλαυση – στέρηση χωρίς όρια αλλά με τραγικά αποτελέσματα. Επιβλητική από το πρώτο δευτερόλεπτο, καθηλωτική μέχρι το τελευταίο.
Bonus
Los Otros – The Others – Οι Άλλοι (2001)
Το βάζω στη κατηγορία bonus καθώς η ταινία είναι μια συμπαραγωγή Ισπανίας και ΗΠΑ.
Νήσος Jersey του 1945. Η Grace ζει με τα δυο της παιδιά σε ένα απομονωμένο σπίτι, περιμένοντας τον άντρα της να επιστρέψει από τον πόλεμο. Τα παιδιά πάσχουν από μια σπάνια μορφή φωτοευαισθησίας, οπότε είναι αναγκασμένα να ζουν στο σκοτάδι αφού το φως του ήλιου είναι επικίνδυνο για την υγεία τους.
Μετά από την άφιξη τριών νέων υπηρετών θα αρχίσουν να συμβαίνουν παράξενα γεγονότα στο σπίτι και η θρησκόληπτη Grace θα πειστεί σταδιακά ότι μαζί τους κατοικούν κάποιοι άλλοι…
Η ταινία αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της δουλειάς του Alejandro Amenábar που σκηνοθέτησε, έγραψε το σενάριο και τη μουσική. Απειλητική ατμόσφαιρα, επιβλητική φωτογραφία, καταπληκτική απόδοση της εποχής, άριστες ερμηνείες και ένα ανατρεπτικό φινάλε δοσμένο δεξιοτεχνικά από έναν ταλαντούχο σκηνοθέτη. Και μια Nicole Kidman σε (απροσδόκητα) καλή ερμηνεία!
Geek Cultura 