Sharp Objects: Ένα βραδυφλεγές φυτίλι

Sharp Objects («Αιχμηρά Αντικείμενα») είναι η μίνι σειρά του HBO, βασισμένη στο ομώνυμο πρώτο βιβλίο της Gillian Flynn. Η σειρά μέσα σε 8 επεισόδια καταπιάνεται με τις δολοφονίες δύο μικρών κοριτσιών στην μικρή αμερικάνικη πόλη Wind Gap, στο Μιζούρι. Η αστυνομική ρεπόρτερ Camille Preaker επιστρέφει στη γενέτειρα της για να καλύψει / ερευνήσει τις δολοφονίες, αλλά μαζί της κουβαλάει και τα διόλου ευκαταφρόνητα θέματα της. Η Camille είναι αλκοολική και πρόσφατα βγήκε από την ψυχιατρική κλινική που νοσηλευόταν μετά από πολλά χρόνια αυτοτραυματισμών, λόγω του θανάτου της μικρής της αδερφής πριν χρόνια.

Αυτό που εισπράττει ο θεατής από την πρώτη ως την τελευταία σκηνή είναι η αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά. Βλέπεις τα μεγάλα σπίτια, τους ανθρώπους που κουτσομπολεύουν διαρκώς και δεν μπορούν να ξεφύγουν από το παρελθόν και ξέρεις ότι όχι μόνο κρύβουν μυστικά, αλλά κάποιος είναι και δολοφόνος. Κάποιος είναι αρκετά ψυχοπαθής ώστε να έχει σκοτώσει δύο κοριτσάκια και να τους έχει βγάλει τα δόντια με τανάλια. Η σειρά είναι ψυχολογικό θρίλερ, δημιουργεί ένταση, κυλάει όσο αργά πρέπει για να «φορτώσει» σαν ουρανός που θα ρίξει καταιγίδες και κάποια στιγμή ξεσπάει. Ενδιαφέροντες πραγματικοί χαρακτήρες, που όχι μόνο σου κινούν το ενδιαφέρον, αλλά σε εκνευρίζουν κιόλας. Πάντα μου αρέσει να με εκνευρίζουν οι χαρακτήρες, γιατί δείχνει ότι είναι αληθινοί και πετυχαίνουν τον σκοπό τους.

Η Camille είναι ένας άνθρωπος που δεν ξεπέρασε ποτέ την απώλεια της αδερφής της και αυτό αποτυπώνεται σε κάθε σημείο του σώματός της. Η μητέρα της Adora, ένας από τους πιο ιδιαίτερους χαρακτήρες, φέρει σε πολύ μεγάλο βαθμό ευθύνη για την κατάσταση της, επικρίνοντας τα πάντα πάνω της και δείχνοντας της ότι είναι ανεπιθύμητη. Κάπου σαν σκιά στο background περιφέρεται ο άντρας της, ο οποίος αδυνατεί να ορθώσει ανάστημα απέναντι στη δυναμική γυναίκα του και καταλήγει απλώς να καταλαμβάνει χώρο στο σπίτι, ακούγοντας μουσική. Η 13χρονη αδερφή της Amma είναι ένας ακόμα πολύ ενδιαφέρων χαρακτήρας, άγνωστος ουσιαστικά στην Camille, η οποία έλειπε τα τελευταία χρόνια, και με πολλές και διαφορετικές πτυχές.

Η σειρά παίζει με το παρόν και το παρελθόν, βάζοντας τον θεατή στο μυαλό της Camille και επιστρέφοντάς τον σε αντίστοιχα γεγονότα του παρελθόντος, που αφορούν κυρίως τραυματικές εμπειρίες της πρωταγωνίστριας. Σε πολλές περιπτώσεις μια εικόνα αποτυπώνει πολύ καλύτερα την κατάσταση από έναν διάλογο και αυτό επιλέγει ο σκηνοθέτης, κάνοντας χρήση πολύ δυνατών εικόνων. Πολύ προσεγμένη παραγωγή, όμορφη φωτογραφία, πολύ καλές ερμηνείες και μια σειρά σκοτεινή και κατάμαυρη, βγαλμένη μέσα από τους χειρότερους εφιάλτες. Μια σειρά δεν χρειάζεται δύσμορφα τέρατα και διαβόλους για να γίνει τρομακτική, αρκεί και η εικόνα ενός οικογενειακού τραπεζιού. (Ή ενός ανατριχιαστικού κουκλόσπιτου). Δώστε μια ευκαιρία, παρά τα πρώτα δυσκίνητα επεισόδια και θα τα ανταμειφθείτε. Στα θετικά της σειράς, η χρήση 4 τραγουδιών των Led Zeppelin, οι οποίοι είναι πάντα «δυσκοίλιοι» στο να δώσουν δικαιώματα της μουσικής τους. Η εξαιρετική Amy Adams δίνει (χαραγμένη) σάρκα και οστά σε μια κατεστραμμένη Camille και το κάνει με έναν τέλειο, σκατόψυχο τρόπο.

Δυνατές, ισχυρές γυναίκες, κουτσομπολιά μικρών πόλεων, νοοτροπίες όχλου, κρυμμένα μυστικά ετών, αποκλίνουσες συμπεριφορές, παρεμβατικές συμπεριφορές, δυσλειτουργικά άτομα και καταστάσεις που αφήνουν μόνιμα σημάδια σε μια εξαιρετική σειρά που ναι, θέλει τον χρόνο της, αλλά σε αποζημιώνει. Όσο ακραίο κι αν ακουστεί, θυμίζει την πρώτη σαιζόν του True Detective, Δεν είναι μια χαρούμενη, γρήγορη σειρά για να χαζέψεις πριν πας για ύπνο. Είναι ένα βραδυφλεγές φυτίλι που θα καταλήξει σε έκρηξη, μαυρίζοντας τα πάντα. Προτείνεται ανεπιφύλακτα.

ΥΓ. Όταν τελειώσετε την σειρά, μην την κλείσετε πριν τελειώσουν όλοι οι τίτλοι τέλους.