Halloween: Η θριαμβευτική επιστροφή του Michael Myers

40 χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου Halloween ο Michael Myers επιστρέφει για να μας στοιχειώσει ξανά.

Κάθε γιορτή έχει και ένα χαρακτήρα με τον οποίο έχει ταυτιστεί το συλλογικό υποσυνείδητο. Για τα Χριστούγεννα είναι ο Άη Βασίλης και για το Πάσχα είναι ο Χριστός. Για το Halloween δεν ύπηρξε ποτέ κάποια φιγούρα με την οποία να έχει συνδεθεί.

Στην Αμερική είναι η γιορτή των Αγίων Πάντων δίνοντας μία ελάχιστα θρησκευτική χροιά αλλά στην πραγματικότητα είναι η περίοδος του μασκαρέματος. Αν μία φίγουρα μας έρχεται στο μυαλό αυτή δεν είναι άλλη από μία χαμογελάστη κολοκύθα.

Ο Carpenter το 1978 πήρε αυτό το παιδικό έθιμο και το μετέτρεψε σε έναν εφιάλτη που στοίχειωσε την μεγάλη οθόνη και άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στον αμερικάνικο κινηματογράφο. Το όνομα του εφιάλτη ειναι Michael Myers και έκτοτε το Halloween θα συνδεθεί άρρηκτα με την ανατριχιαστική μορφή του.

Αναιρώντας τα κακά έως μέτρια sequels η υπόθεση διαδραματίζεται 40 χρόνια μετά το πρώτο Halloween με τον Michael Myers έγκλειστο σε ψυχιατρική κλινική και την Laurie Strode να υποφέρει από μετατραυματικό σύνδρομο.

Η κόρη της την έχει αποκλείσει εξαιτίας της εμμονής της με τον Myers και η εγγονή της αμφιταλαντεύται ανάμεσα στην αγάπη που νιώθει για την γιαγιά της αλλά και την παράξενη συμπεριφορά της, απόρροια του τρόμου που την στιγμάτισε για πάντα. Στο μεταξύ το λεωφορείο που μεταφέρει τον Myers σε άλλες εγκαταστάσεις θα ανατραπεί και ο Myers θα αποδράσει για να σκορπίσει τον θάνατο για άλλη μια φορά.

Ο David Gordon Green επαναφέρει το franchise στις ρίζες του και καταφέρνει να χτίσει πάνω σε αυτές δίνοντας μία πολύ ενδιαφέρουσα διάσταση στην ιστορία. Σε αυτό το σύμπαν η Laurie και ο Michael δεν είναι αδέρφια και το προσωπικό κίνητρο που υπήρχε στις παλιές συνέχειες αφαιρείται με τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές να επιστρέφουν στους ρόλους του θύτη και του θύματος.

Στην ταινία του Carpenter ο Michael Myers ήταν το απόλυτο κακό χωρίς καμία αιτιολογία για την βίαιη συμπεριφορά του. Εδώ παρουσιάζεται ακριβώς έτσι. 40 χρόνια δεν έχει αρθρώσει ούτε μία λέξη περιμένοντας καρτερικά να ελευθερωθεί για να σκοτώσει ξανά.

Αυτή την φορά επιστρέφει ακόμα πιο αδίστακτος και ωμός, παίρνοντας πίσω την αίγλη που τον καθιέρωσε σε horror icon. Σε κάθε σκηνή που εμφανίζεται νιώθεις το ίδιο αίσθημα που είχες στο Halloween του 1978. Κι αυτό από μόνο του είναι μία μεγάλη επιτυχία.

Η πραγματική επιτύχια της ταινίας όμως είναι η Laurie Strode. H Jamie Lee Curtis είναι τέλεια στον ρόλο αποπνέοντας δυναμισμό και ευαλωτότητα την ίδια στιγμή. Η Laurie Strode δεν είναι ο χαρακτήρας της πρώτης ταινίας.

Είναι μία γερασμένη γυναίκα που δεν είναι δεκτή από την οικογένειά της. Η εμμονή της με τον Myers της κόστισε την σχέση με την κόρη και την εγγονή της και η ίδια αδυνατεί να προχωρήσει στην ζωή της μέχρι να καταφέρει ένα πράγμα. Να σκοτώσει το κακό.

Όπως ακριβώς ο Myers περιμένει την απελευθέρωση του, έτσι και η Laurie περιμένει την επανεμφάνισή του ώστε να τον αποτελειώσει μια για πάντα. Ο χαρακτήρας της θυμίζει έντονα την Sarah Connor όπου από μία αθώα και ανυπεράσπιστη γυναίκα μετατρέπεται σε μία δυναμική πρωταγωνιστρία αντιμετωπίζοντας το κακό που της κατέστρεψε την ζωή.

Αυτή η απεικόνιση της Laurie δίνει έναν νέο αέρα στην ταινία, απομακρύνοντάς την από μία ρηχή αναπροσαρμογή του μύθου του Myers. Τα κλισέ υπάρχουν και είναι αρκετά αλλά η σχέση των δύο πρωταγωνιστών δίνει ένα βάθος που σπάνια βλέπουμε σε αντίστοιχες ταινίες του είδους.

Οι σκηνές βίας είναι αρκετές όπως είναι αναμενόμενο. Στο πρώτο μισό ο Myers σκοτωνεί με τον κλασσικό ψυχρό τρόπο του, αφήνοντας έναν μεγάλο αριθμό πτωμάτων στον διάβα του.

Στο δεύτερο μισό ενισχύεται το στοιχείο του gore χωρίς όμως να καταλήγει γελοίο. Επίσης υπάρχει χιούμορ (το σενάριο υπογράφει ο Danny Mc Bride), το οποίο σε καμία περίπτωση δεν υποβαθμίζει την αίσθηση του τρόμου που κυριαρχεί στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας.

Δυστυχώς όμως υπάρχουν και αδύναμες στιγμές. Η σκηνοθεσία είναι πολύ σωστή δίνοντας μία μοντέρνα 80ς αισθητική, αλλά χάνει σε ατμόσφαιρα. Και το βασικό συστατικό της επιτυχίας του Halloween είναι η μυστηριώδης ατμόσφαιρα με την οποία είχε επενδύσει ο Carpenter την ταινία του.

Ευτυχώς το καταπληκτικό soundtrack που έκανε ο ίδιος μαζί με τον γιο του συμπληρώνει ιδανικά το κενό που προκύπτει από την έλλειψη αυτή. Επίσης οι δευτερεύοντες χαρακτήρες έχουν άνιση ανάπτυξη.

Το ενδιαφέρον backstory της κόρης της Laurie ξεπετιέται σε μία σκηνή και δίνεται περισσότερο βάρος στον κλισέ χαρακτήρα της εγγονής της Laurie, η οποία αποτελεί μία αντιγραφή της γιαγιάς της από το πρώτο Halloween. Το χειρότερο όμως κομμάτι είναι μία ανούσια ανατροπή προς το τέλος, που λίγο έλειψε να καταστρέψει ότι έχτισε η ταινία μέχρι εκείνη την στιγμή. Η τελική σεκάνς όμως θα σώσει την κατάσταση με το σασπένς να κορυφώνεται και να κλείνει την ταινία ιδανικά.

Μπορούμε πλέον να λέμε με σιγουριά ότι το Halloween είναι το καλύτερο sequel όλου του franchise και ίσως το καλύτερο sequel στο είδος των slasher/horror. Είναι ένας φόρος τιμής στο κλασσικό Halloween με όλα τα κλισέ του και ταυτόχρονα μία ιστορία που αναδεικνύει τις επιπτώσεις της γυναικείας κακοποίησης και παράλληλα την μαχητική αντιμετώπιση, ξεφεύγοντας από την κατηγορία των επιφανειακών horror ταινιών.

Το νέο Halloween δεν ήταν το sequel που αξίζαμε αλλά το sequel που χρειαζόμασταν. Είναι ένα άξιο κεφάλαιο της ιστορίας του Michael Myers και μία δύνατη ταινία που στέκεται επάξια στο μοντέρνο horror στερέωμα. Οφείλουμε όμως να πούμε ότι η ιστορία πρέπει να σταματήσει εδώ για να μην μετατραπεί ξανά το franchise σε ανέκδοτο.

Διαβάστε ακόμα: