Haunting Of Hill House: Μια από τις καλύτερες σειρές τρόμου

Το “Haunting Of Hill House” είναι μια από τις καλύτερες σειρές τρόμου που έχω δει τα τελευταία χρόνια και μια από αυτές που με έκαναν να τρομάξω πραγματικά. Ο σκηνοθέτης Mike Flanagan πήρε το βιβλίο της Shirley Jackson και του έδωσε μια νέα οπτική, του εμφύσησε μια νέα τρομακτική ζωή και το διασκεύασε σε 10 ώρες τρόμου και απόγνωσης. Το βιβλίο του 1959 θεωρείται ένα εξαιρετικό δείγμα γοτθικής λογοτεχνίας και για πολλούς αποτελεί την απόλυτη ιστορία φαντασμάτων. Ο Stephen King είπε ότι περιέχει τον καλύτερο χαρακτήρα που έχει συναντήσει στη γοτθική λογοτεχνία, οι New York Times ότι «το βιβλίο ξεκινάει με την καλύτερη παράγραφο στην ιστορία του τρόμου» και άλλα τέτοια που δείχνουν την επίδραση του βιβλίου στο λογοτεχνικό κοινό, αλλά και σε κάθε ταινία με στοιχειωμένα σπίτια.

“No live organism can continue for long to exist sanely under conditions of absolute reality; even larks and katydids are supposed, by some, to dream. Hill House, not sane, stood by itself against the hills, holding darkness within; it had stood so for eighty years and might stand for eighty more. Within, walls continued upright, bricks met neatly, floors were firm, and doors were sensibly shut; silence lay steadily against the wood and stone of Hill House, and whatever walked there, walked alone.”

Μετά από δύο ταινίες βασισμένες στο βιβλίο (1963,1999) ήρθε η στιγμή για την μεταφορά του και στο φιλόξενο streaming του Netflix. Μια ιστορία για την απώλεια, το πένθος και τον πόνο καλυμμένα πίσω από μια ιστορία φαντασμάτων ή και το αντίστροφο αν θες. Μια οικογένεια με 5 παιδιά μετακομίζει σε μια βικτωριανή έπαυλη, το Hill House και διάφορα μάλλον παραφυσικά φαινόμενα αρχίζουν να συμβαίνουν. Η ιστορία εξελίσσεται με τη βοήθεια flash-backs και ματιών στο παρόν και το μέλλον, αλλά και των προσωπικών ιστοριών καθενός από τα παιδιά. Κι ενώ η ιστορία μοιάζει μια τυπική ιστορία στοιχειωμένου σπιτιού (μετακόμιση σε νέο σπίτι, παράξενα φαινόμενα, διαβολική οντότητα / κάτι κακό έχει συμβεί στο παρελθόν, all hell breaks loose, φινίτο), τα φαινόμενα απατούν. Σύντομα η μάνα αφήνει τον μάταιο τούτο κόσμο και τα 5 παιδιά πασχίζουν να ξεπεράσουν τόσο το σοκ της απώλειας όσο και αυτά που έζησαν εκεί, το καθένα με τον δικό του τρόπο. Τα πρώτα 5 επεισόδια ασχολούνται στην ουσία με κάθε 5 ξεχωριστά και την εξέλιξή του και είναι χρήσιμα για την οικονομία της σειράς.

Η σειρά είναι τρομακτική, όχι γιατί έχει jump scares, αν και έχει. Είναι τρομακτική γιατί παίζει με το μυαλό σου, κολλάει πάνω σου σαν σκιά και δεν μπορείς εύκολα να απαλλαγείς από αυτήν. Είναι οι εικόνες που σου πετάει εμβόλιμα, κάτι που νομίζεις ότι είδες, κάτι που όντως είδες και από ένα σημείο και μετά, τα φαντάσματα κι οι παρουσίες δεν κρύβονται πίσω από τοίχους ή στην άκρη του καρέ, αλλά εισβάλλουν σε κάθε εικόνα. Το αργό ξεκίνημα των πρώτων επεισοδίων «χτίζει» ένταση για αυτό που πρόκειται να επακολουθήσει και από ένα σημείο και μετά, απλώς αφήνεις το επόμενο επεισόδιο να παίξει ανήμπορος να το σταματήσεις. Όσο κι αν ξέρεις ότι η κοπέλα με τον στριμμένο λαιμό θα εμφανιστεί, όταν εμφανίζεται όντως στην οθόνη, η τρίχα σου θα σηκωθεί και μια βλαστήμια θα σου φύγει.

Σκηνοθετικά άψογο, με ερμηνείες από πολύ καλές μέχρι μέτριες, φωτογραφία και ατμόσφαιρα σκοτεινή, μαύρη και άραχνη και πραγματικά τρομακτικές σκηνές που θα σου μείνουν αποτυπωμένες για καιρό (πχ τα γατιά). Πολύ ενδιαφέρον έχει, εκτός από την εξέλιξη της ιστορίας που θες να δεις πως θα καταλήξει, ο τρόπος που το κάθε γεγονός προσλαμβάνεται από διαφορετικά μέλη της οικογένειας. Ή το ίδιο συμβάν, όταν το βλέπεις από μια άλλη οπτική. Αλλά ας μην πούμε κάτι περαιτέρω σε αυτό, για να μην γίνει κάποιο spoil. Το οικογενειακό δράμα που παρακολουθείς θυμίζει μια «τυπική» δυσλειτουργική οικογένεια, αλλά όταν ο Flanagan αποφασίζει να λύσει τα σκυλιά του τρόμου, αυτά παρασέρνουν τα πάντα στο διάβα τους. Η Λάμψη του Kubrick και το Poltergeist του Tobe Hooper δανείζουν στοιχεία, ο Flanagan πατάει μέχρι ενός σημείου στο βιβλίο και από εκεί και πέρα το μεταφέρει στη σύγχρονη εποχή.

Η σειρά παίζει με το ότι οι κοντινοί σου άνθρωποι / συγγενείς ξέρουν τους βαθύτερους φόβους σου και το ίδιο θα μπορούσε να συμβαίνει και με ένα Οι σκηνές που ο θεατής συνειδητοποιεί πράγματα, δεν είναι μόνο τρομακτικές, αλλά σε πολλά σημεία και σπαραξικάρδιες. Θα επιμείνω στο ότι είναι μια από τις καλύτερες σειρές τρόμου που είδα τελευταία, γεμάτη γνήσιες στιγμές τρόμου. Ιδανικά βλέπεται βράδυ με σβηστά φώτα, αλλά νομίζω δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου. Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε κάθε λάτρη του τρόμου, αλλά και σε οποιονδήποτε άλλο θεατή, έστω με μερικές στιγμές που θα πεταχτεί από τη θέση του. Ο τρόμος που προσφέρει με την μορφή σηκώματος της τρίχας, αντισταθμίζεται από τις στιγμές μαυρίλας, πόνου και γοτθικής ατμόσφαιρας. Ξεκινήστε το σήμερα κιόλας.