Ας είμαστε ειλικρινείς, μπορεί το Netflix να παράγει την μία κορυφαία σειρά ή μίνι σειρά μετά την άλλη, αλλά πάντα υστερούσε στον τομέα των ταινιών. Η ιστορία το χει αποδείξει άλλωστε. Όλες οι original ταινίες του γιγαντιαίου streaming service είναι είτε χλιαρές είτε αδιάφορες (με κραυγαλέα εξαίρεση φυσικά το Beast of No Nation του Cary Fukunaga). Μετά τις τελευταίες “εξελίξεις” όμως και συγκεκριμένα με ταινίες όπως εκείνη των αδερφών Κοέν, το Roma του Alfonso Cuaron και το πολυδάπανο The Irishman του Scorcesse, το Netflix φαίνεται να μπαίνει δυναμικά στον χώρο των μεγαλεπήβολων και artistic ταινιών· κοιτάζοντας μάλιστα με αισιοδοξία και στον αστερισμό των Όσκαρ. Έτσι λοιπόν η αρχή γίνεται με την “μπαλάντα” των αδερφών Κοέν!
Αρχικά το πλάνο ήθελε αυτές τις έξι ιστορίες να είναι μια ανθολογική σειρά (μία μίνι σειρά δηλαδή), αλλά αργότερα αυτή η ιδέα εγκαταλείφθηκε και τα έξι επεισόδια έγιναν μία σπονδυλωτή ταινία με διάρκεια τις δύο ώρες.
Αυτή η κίνηση κάνει το αποτέλεσμα κάπως αμφιλεγόμενο, μιας και κάποιοι υποστηρίζουν πως θα προτιμούσαν μια σειρά ως πλήρες γεύμα, παρά ένα γεύμα μεγάλης διάρκειας με μικρές μπουκιές. Προσωπικά το ότι τελικά βλέπουμε ταινία και όχι σειρά, δεν με ενόχλησε, καθώς και στις δύο περι-πτώσεις το ίδιο το αποτέλεσμα με ευχαρίστησε και με διασκέδασε με τέτοιον ξεχωριστό τρόπο, που μόνο οι Κοέν γνωρίζουν.
Όπως λοιπόν ήδη γνωρίζεται (μιας και το έχω αναφέρει 2-3 φορές), αυτή η σπονδυλωτή (και τώρα τις έκανα 4 αλλά ξεφεύγω…) ταινία χωρίζεται σε έξι κεφάλαια – σε έξι μικρές ιστορίες που άλλοτε είναι αστείες, άλλοτε βίαιες, άλλοτε σκοτεινά δραματικές και κάποιες φορές και τα τρία μαζί. Όλες οι ιστορίες είναι βασισμένες ή επηρεασμένες από έργα του Jack London.
Η πρώτη ιστορία είναι και η ομότιτλη της ταινίας, όπου βλέπουμε τον Buster Scruggs να πηγαίνει από πόλη σε πόλη και να σκορπάει χαοτικό μακελειό, μιας και είναι από τους καλύτερους πιστολέρο. Η απόφαση των Κοέν να δώσουν στην ταινία τους τον τίτλο από το όνομα του χαρακτήρα που δημιούργησαν, είναι πολύ σωστή, καθώς ο λευκοφορεμένος Buster Scruggs είναι ένας από τους καλύτερους χαρακτήρες της κοενικής φιλμογραφίας, όπως επίσης ένας χαρακτήρας που θα μπορούσε, με μεγάλη άνεση και χάρη, να πρωταγωνιστεί σε μια πλήρη ταινία, χάρη στην γοητεία του και το αφοπλιστικό του χιούμορ. Μεταξύ μας, είναι ένας χαρακτήρας που θα μπορούσε να σηκώσει ένα ολόκληρο franchise στην πλάτη του, παρόλα αυτά τον βλέπουμε μόνο για κάποια λεπτά μέχρι να περάσουμε στην επόμενη ιστορία.
Η δεύτερη ιστορία είναι κάπως πιο σύντομη αλλά το ίδιο ενδιαφέρουσα. Σε αυτή βλέπουμε έναν ληστή τραπεζών και την πορεία που ακολουθεί μέχρι να φτάσει στο εκτελεστικό απόσπασμα, τα ευτράπελα και τις ειρωνείες που διαδέχονται το ένα το άλλο.
Η τρίτη ιστορία είναι και η πιο σκοτεινή από τις έξι. Εδώ δεν υπάρχει ίχνος χιούμορ, και οι Κοέν λένε μια από τις πιο μελαγχολικές ιστορίες που έχουν πει ποτέ με έναν τόσο σιωπηλό τρόπο που μένει μαζί σου ακόμα και μετά τις υπόλοιπες τρεις. Τα κοινωνικά μηνύματα και ανθρωπιστικά μηνύματα είναι γενικά εμφανή στις έξι ιστορίες, αλλά εδώ είναι τόσο καλά τοποθετημένη που θα σε κάνει να σκέφτεσαι. Ένα αιχμηρό σχόλιο στη σημερινή μορφή διασκέδασης και την τρέχουσα εικόνα του πολιτισμικού αποπροσανατολισ-μού μέσα σε λίγα μόλις λεπτά.
Η τετάρτη είναι και η πιο χρωματιστή. Καταπράσινα λιβάδια και ολογάλανα γάργαρα νερά γεμίζουν απ’ άκρη σ’ άκρη όλα τα πλάνα. Κι εκεί ένας καχεκτικός γεράκος ψάχνει υπομονετικά για χρυσό στις λάσπες και στα χώματα. Μετά από ουκ ολίγες ώρες κοπιαστικής έρευνας, βρίσκει επιτέλους ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι χρυσού… που μαζί του όμως φέρνει κάποιες δραματικές εκπλήξεις.
Η πέμπτη ιστορία, με τίτλο “The Gall Who Got Rattled” είναι και η μεγαλύτερη. Η ιστορία αυτή μας θυμίζει στο περίπου μία προηγούμενη ταινία των Κοέν το Αληθινό Θράσος αλλά μόνο στο ότι κεντρικός χαρακτήρας είναι μια νεαρή κοπέλα η οποία δέχεται την προστασία μεγαλύτερων και ικανότατων ανθρώπων. Βέβαια , εδώ, σε αντίθεση με το Αληθινό Θράσος δεν συναντάμε το τέλος που περιμέναμε, αλλά ίσως την πιο έντονη σκηνή ολόκληρης της ταινίας.
Στο τέλος συναντάμε μια ιστορία αποτυπωμένη με τέτοιο τρόπο, που σίγουρα θα ζήλευε ο Ταραντίνο.
Πέντε άνθρωποι, τέσσερις άντρες και μία γυναίκα, βρίσκονται στο βαγόνι μιας άμαξας όπου έχει αυστηρές οδηγίες να μη σταματήσει με τίποτα, και οδεύουν ολοταχώς σε ένα ξενοδοχείο. Οι ιστορίες που ανταλλάζουν κρεσσεντάρουν με τέτοιο ωραίο ρυθμό (αλλά και φωτισμό) σε μια ατμόσφαιρα έτοιμη να εκραγεί.
Οι Κοέν παραδίδουν μια ακόμη καλογυρισμένη, καλοφωτισμένη και καλογραμμένη ταινία. Η δεύτερη συνεργασία τους με τον Γάλλο φωτογράφο Bruno Delbonnel μετά το Inside Llewyn Davis αποδεικνύεται μεγαλοφυής, μιας και συγκεκριμένα η τέταρτη και η τελευταία ιστορία, έχουν από τα πιο όμορφα φωτισμένα και καλοστημένα πλάνα/κάδρα που έχουμε δει ποτέ σε ταινίες των Κοέν. Οι ερμηνείες από τους ηθοποιούς είναι όλες μία και μία, καθώς από τον εξαιρετικό Tim Blake Nelson ως Buster Scruggs, μέχρι τον πραγματικά αγνώριστο Harry Melling (Dudley Dursley από Harry Potter) ως τον τετραπληγικό Harisson, το The Ballad of Buster Scruggs στέκεται επάξια στην φιλμογραφία των αδερφών Κοέν με τις άριστες ερμηνείες. Αν και οι ιστορίες δεν παίρνουν βραβείο πρωτοτυπίας, είναι δοσμένες με τέτοιον τρόπο που μοιάζουν μοναδικές.
Η προσωπικότητα των δημιουργών φάνηκε αρκετά καθαρά, καθώς κάποιες (αν όχι όλες) από τις ιστορίες τους μας φέρνουν στο μυαλό περασμένα τους μεγαλεία. Π.χ. το φινάλε της πρώτης ιστορίας, μας θυμίζει εκείνη την ονειρική ασυμμετρία που πρωτοείδαμε από τους Κοέν στο Big Lebowski. Ο τρόπος που εξελίσσεται η διαμάχη στο “All Gold Canyon” αλλά και το ίδιο το αίσθημα της “παροδοπιστίας” μας αναμοχλεύουν μνήμες από τις σκηνές του No Country for Old Men.
Βέβαια αυτά δεν τα θεωρώ αρνητικά, ούτε πιστεύω πως κάνει την ταινία λιγότερο μοναδική, απλά της προσδίδουν μια γλυκιά αύρα νοσταλγίας, καθώς κι ένα love letter των δημιουργών στον κιν/γραφικό τους σύμπαν.
Ούτε λίγο ούτε πολύ το The Ballad of Buster Scrugs αποτελεί μία από τις πιο προσωπικές ταινίες των Κοέν, καθώς και την πρώτη ταινία τους γυρισμένη εξ ολοκλήρου με ψηφιακό φιλμ.
Geek Cultura 
2 thoughts on “The Ballad of Buster Scruggs: Η πιο προσωπική ταινία των αδερφών Coen”