Doctor Who 11ος κύκλος (spoiler free review)

Ριζικές ήταν οι αλλαγές που ήρθαν στο Doctor Who το 2017 μια σειρά, που ομολογουμένως έκανε «κοιλιά» τα τελευταία χρόνια. Η πρώτη αλλαγή ήταν αυτή του επιβλέποντα παραγωγού. Ο Stephen Moffat μετά από δώδεκα χρόνια (2005-2017) είτε ως μερικός συγγραφέας είτε ως κύριος αρχιτέκτων της σειράς έφυγε από την παραγωγή και στη θέση του ήρθε ο Chris Chinball, ο οποίος επίσης είχε συγγραφικές συμμετοχές σε παλαιότερα επεισόδια στην νέα εποχή της σειράς. Μαζί με τον Chinball ήρθε και η πιο βαρύγδουπη ας το πούμε αλλαγή στη σειρά. Μετά από 60 σχεδόν χρόνια ο Doctor είναι γυναίκα, την οποία υποδύεται η Jodie Whittaker. Αυτές οι αλλαγές ήταν ανεπιτυχείς, αν κρίνουμε από τον πρώτο κύκλο της Whittaker και η σειρά συνεχίζει την κατηφορική της πορεία. Προτού όμως δούμε το τι πήγε καλά και τι στραβά, ας δούμε τι άλλαξε γενικότερα.

Πέραν της Whittaker στο T.A.R.D.I.S. έχουμε τρεις νέους συντρόφους την Yasmin (Mandip Gill) μια αστυνομικό πακιστανικής καταγωγής, τον Graham (Bradley Walsh) έναν λευκό μεσήλικα οδηγό λεωφορείου και τον εξ αγχιστείας Αφροβρετανό εγγονό του με δυσπραξία (DCD) μια νευρολογική διαταραχή, που επηρεάζει κάποιες δραστηριότητες (π.χ. να σκαρφαλώσει σε ένα δένδρο ή σε μια κάθετη σκάλα) τον Ryan (Tosin Cole). Φυσικά έχουμε κι ένα νέο T.A.R.D.I.S. αν και δεν έχει ιδιαίτερη σημασία στον κύκλο, μιας που βλέπουμε αραιά και που το εσωτερικό του σε σύγκριση με παλαιότερα χρόνια. Η σκηνή πάντως με το μπισκοτάκι μέτρησε. Αυτές είναι κύριες αλλαγές στον πυρήνα των προσώπων και των δυναμικών εντός του T.A.R.D.I.S.. Είδαμε μονάχα έναν από τους παραδοσιακούς κακούς του Doctor Who να επιστρέφει. Ενώ η σύνδεση με το παρελθόν του χαρακτήρα του/της Doctor περιορίστηκε κυρίως σε σύντομες αναφορές, θέλοντας να κάνουν ξεκάθαρο μάλλον το , ότι ξεκινά μια νέα εποχή για τη σειρά. Κατά τα άλλα έχουμε κάποια σταθερά μοτίβα-δομές, που συνεχίζονται και σε αυτόν τον κύκλο. Το πρώτο είναι ότι βελτιώθηκαν λίγο ακόμα τα πρακτικά εφέ και το cgi και το δεύτερο είναι, ότι τουλάχιστον ο μισός κύκλος διαδραματίζεται στη Γη με το Ηνωμένο Βασίλειο ως κύρια τοποθεσία και δυο τρεις άλλες χώρες πέραν αυτού. Στο φετινό κύκλο πέραν της Αμερικής, που είναι δεδομένο πλέον ένα επεισόδιο να εκτυλίσσεται εκεί, το T.A.R.D.I.S. πήγε στη Νορβηγία και στα σύνορα Πακιστάν και Ινδίας την περίοδο διαχωρισμού των δύο κρατών.

Ας ξεκινήσουμε με τα κατ’ εμέ πολύ λίγα δυστυχώς θετικά του νέου κύκλου. Η Whittaker ξεκίνησε τον κύκλο με ένα δυνατό πρώτο επεισόδιο, το τρίτο καλύτερο «πρώτο επεισόδιο» πίσω από αυτό του Tennant και φυσικά στην κορυφή αυτό του Smith, που άναβες καπνογόνο από την πώρωση. Πρέπει να της αναγνωρίσουμε, ότι προσπαθεί να δώσει, όσα περισσότερα μπορεί στον χαρακτήρα και στην ερμηνεία της. Ως εκεί βέβαια. Ένα από τα πολύ θετικά του κύκλου είναι το πώς χειρίστηκαν την αλλαγή φύλου του Doctor. Δεν έμειναν πολύ θεματικά σε αυτό το γεγονός. Δεν μας το έτριψαν εριστικά στη μούρη να το πω κάπως άκομψα, όπως θα έκαναν άλλες σειρές ίσως. Δεν χρειάστηκε να το κάνουν κιόλας λόγω του ριζικού reboot, που κάλυψε και διέγραψε διάφορα στοιχεία. Όντας κάποιος, που ήταν και είναι αντίθετος με αυτήν την αχρείαστη αλλαγή, εκτίμησα, ότι δεν μου το έβγαλαν ακόμα πιο ξινό το όλο σκηνικό. Τουλάχιστον στην αρχή αυτό το θέμα δε κούρασε. Στο θέμα ιστορίας είχαμε κάποιες καλές ιδέες, όσον αφορά κάποιες νέες εξωγήινες φυλές και μυθολογία. Συγκεκριμένα αναφέρομαι σε Stenza, Thijarians, The Solitract και Ux. Καλές ιδέες, που δεν αξιοποιήθηκαν εις έπακρον και πάμε να δούμε το γιατί.

Πρώτο και κυριότερο ίσως αρνητικό-αδυναμία της σειράς είναι το εξής. Το Doctor Who φέτος σταμάτησε ως έναν σημαντικό βαθμό να είναι sci-fi σειρά. Ο φετινός κύκλος μου φάνηκε περισσότερο ένός “δράματος” δεύτερης ίσως και τρίτης κατηγορίας, που δεν ξέρει ακόμα πώς να ξεδιπλωθεί, με το sci fi στοιχείο απλά να προστίθεται άσχημα και τελευταία στιγμή για τα μάτια του κόσμου. Θα δεχόμουν το να μας έδιναν ωραίες καλογραμμένες ιστορίες με έναν πιο αφηρημένο sci fi χαρακτήρα. Αλλά αυτό δε συνέβη. Το πρώτο μέλημα της σειράς είναι να κάνει κοινωνικοπολιτικό κήρυγμα προωθώντας τις ιδέες μιας πολιτικά ορθής ατζέντας, παρά να πει μια ιστορία για μία εξωγήινη και τα ταξίδια της με τους συντρόφους της μες στο χωροχρόνο. Κάτι, που δεν είναι καινούριο, καθώς είναι ένα από τα προβλήατα και του προηγούμενου κύκλου, απλώς φέτος το τερμάτισαν… Με εξαίρεση δυο επεισόδια το Demons of the Punjab και το Kerblam!, που κρατήθηκε η ισορροπία μεταξύ ιστορίας, κοινωνικοπολιτικού σχολίου και sci fi στοιχείου, σε όλα τα υπόλοιπα, όπου θίγονται κοινωνικοπολιτικά θέματα δε βλέπουμε Doctor Who βλέπουμε κάτι σα Doctor Who. Η σειρά έχει γίνει μια σκιά του παλιού της εαυτού. Δεν γίνεται το sci fi στοιχείο στο – τρίτο – επεισόδιο σου να είναι ένας τέρμα generic, κλισέ, ηλίθιο στερεότυπο, όπως θέλετε πείτε το, χαρακτήρας, που ενσαρκώνει όλο το «λευκό μίσος» και απλά θέλει να βλάψει γιατί είναι – μεταφορικά και κυριολεκτικά – στη φύση του. Με αντίστοιχο σκηνικό να συμβαίνει και στο τέταρτο επεισόδιο αυτή τη φορά με τη μορφή υποτιθέμενου comic relief και γραφικής σάτιρας του Trump (ναι πάλι τα ίδια..). Το να προωθείς ουσιαστικά το “white guilt” και άλλες συναφείς ιδεολογίες δεν είναι πλοκή επεισοδίου πόσο μάλλον το κύριο sci fi στοιχείο της.

Τέλος πάντων πάμε παρακάτω, άλλωστε έχω ήδη γράψει περί πολιτικής ορθότητας και των όσων φέρνει. Ένα δεύτερο και άκρως αρνητικό της σειράς είναι, ότι η δράση είναι ελάχιστη και μετριότατη. Πρώτον γιατί δεν υπάρχει στους στόχους της σειράς μάλλον, ή δε ξέρουν να τη γράψουν στην ιστορία και δεύτερον γιατί και η Whittaker ως Doctor αλλά και οι σύντροφοί της δε μπορούν να υποστηρίξουν όση δράση υπάρχει. Με το σκεπτικό «ο καθένας μπορεί να γίνει ήρωας», που δεν ισχύει αλλά δεν είναι του παρόντος, οι μισοί χαρακτήρες μες στο T.A.R.D.I.S. δηλαδή ο μεσήλικας Graham και ο Ryan με τη δυσπραξία, δεν μπορούν – εσκεμμένα – να κάνουν και πολλά. Από την άλλη η Whittaker δεν μπορεί να σταθεί και να ανταπεξέλθει στα ίδια επίπεδα δράσης των παλαιότερων Doctor ακόμα ίσως και στου επίσης μεσήλικα Capaldi. Oι Eccleston, Tennant και Smith (και οι σύντροφοι τους) κάθε δεύτερο επεισόδιο τρέχανε κανονικότατα κατοστάρια με το παραμικρό. Αυτό δε το βλέπουμε πουθενά φέτος. Εν αντιθέσει τη βλέπουμε να δυσκολεύεται να ανέβει σε ένα μικρό ύψωμα, να πηδήξει δυο μέτρα κτλ. Ο αριθμός της ομάδας και η ανάγκη για συμμετοχή στους διαλόγους κι από τους τέσσερεις αναγκαστικά πιάνει πολύ περισσότερο χώρο στο επεισόδιο με την δράση να είναι η πρώτη και κύρια ίσως περικοπή ως συνέπεια αυτού. Μαζί με τη δράση έφυγε και η μουσική της συνοδεία φυσικά, κάτι πολύ αγαπημένο τα παλαιότερα χρόνια. Η σειρά έχει χάσει πάρα πολύ στο συγκεκριμένο τομέα ήδη από τα χρόνια του Capaldi, που είχε ένα μέτριο θέμα σε σύγκριση με τις μουσικάρες των προηγούμενων ετών. Φέτος η μουσική δεν είναι μέτρια γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει.

Τα προβλήματα στους τομείς της ιστορίας/πλοκής και της δράσης εντείνονται με την αδυναμία αξιοποίησης κάποιων καλών ιδεών μες στα επεισόδια. Δηλαδή ιδέες όπως στο έκτο επεισόδιο Demons of the Punjab ή στο ένατο It Takes You Away και οι Ux στο The Battle of Ranskoor Av Kolos (ανώριμο γελάκι) είναι καλές Doctor Who ιδέες, Το θέμα είναι, ότι δεν αξιοποιούνται είτε γιατί όπως είπα το sci fi έχει μπει σε δεύτερη μοίρα είτε γιατί η ευρύτερη γραμμή της σειράς από τον Chinball δεν τις βοηθάει καθόλου. Γενικότερα η ατμόσφαιρα της σειράς είναι περίεργη έως και μουδιασμένη θα την έλεγα. Λίγα ήταν τα επεισόδια που ξεχώρισαν φέτος και όχι γιατί ήταν απαραίτητα καλά, αλλά έστω βλέπονταν με σχετική άνεση. Να το πω απλά, μεταξύ τυφλών βασιλεύς ο μονόφθαλμος, κάπως έτσι μεταξύ μέτριων και κακών επεισοδίων ξεχώρισαν τα προαναφερθέντα Demons of the Punjab και It Takes You Away πέραν φυσικά του δυνατού πρώτου, όλα σκηνοθετημένα από τον ίδιο σκηνοθέτη τον Jamie Childs. Ίσως να έπαιξε ρόλο. Στον τομέα ερμηνειών η απογοήτευση είναι αισθητή. Όλοι τους προσπαθούν με την Whittaker περισσότερο όλων, αλλά δεν πείθουν ιδιαίτερα. Δεν είναι κακές ερμηνείες αλλά δε προσφέρουν κάτι. H Whittaker είναι το ίδιο κακογραμμένη με τον Capaldi στις αρχές του και πέραν αυτού δε κάνει για το ρόλο. Στο Broadchurch ήταν πολύ καλή, εδώ όχι και πάλι δε πείθει. Ακόμα απορώ γιατί στις εννιά από τις δέκα σκηνές είναι με ανοιχτό το στόμα και γουρλωμένα μάτια. Μπορεί να ευθύνεται, ότι δεν ξέρουν πώς να γράψουν και να στήσουν ακόμα μια γυναίκα Doctor, εντέλει όμως δεν είναι άλλοθι αυτό. Από τη στιγμή, που αποφάσισαν να κάνουν μια τόσο ριζική αλλαγή σε μια σειρά όπως το Doctor Who διαφημίζοντας την μάλιστα ως πρόοδο και ως μια νέα λαμπρή εποχή, έπρεπε να το κάνουν έστω αξιοπρεπώς, Απέτυχαν αναμφίβολα και η σειρά έπιασε πάτο. Το πρόβλημα δεν είναι, ότι είναι μια κακή χρονιά, αλλά ακολουθεί μια συγκεκριμένη γραμμή και θα συνεχιστεί απ’ ό,τι φαίνεται. Το πως έφτιαξε το νέο ηχητικό κατασβίδι ασχολίαστο, γενικά έχει διάφορα ασχολίαστα…

Συμπερασματικά ο φετινός κύκλος Doctor Who δεν είναι απλώς μέτριος ή κακός, είναι παντελώς αδιάφορος σε σημείο να φέρνει υπνηλία, το οποίο το θεωρώ πολύ χειρότερο. Η αλλαγή φύλου και εποχής του Doctor απέτυχε με τα περισσότερα αγαπημένα στοιχεία της σειράς να λείπουν ή να έχουν μπει σε δεύτερη μοίρα. Δεν απετέλεσε απογοήτευση γιατί την περίμενα σε τέτοια επίπεδα ίσως και κατώτερα. Δεν αξίζει το χρόνο της πλέον. Παλαιότερα περίμενα πως και πως τη μέρα, που θα βγει το επεισόδιο για να το δω, πλέον τείνει να γίνει μια κακή συνήθεια, από αυτές που κόβεις κάποια στιγμή.

Υ.Γ. Ο φετινός κύκλος περιγράφεται και με ένα κάκιστο λογοπαίγνιο. “Doctor Who… Doctor πού;”. (Γιατί την ψάχνεις τη σειρά, συγγνώμη.)

Διαβάστε ακόμα: