Glass: Το τρίτο μέρος της υπερηρωικής τριλογίας του M. Night Shyamalan δεν είναι αυτό που περιμένεις

Ο M. Night Shyamalan αποπροσανατολίζει για άλλη μια φορά το κοινό σε μία ταινία που σίγουρα θα αφήσει ανάμεικτα συναισθήματα.

Πρόκειται για έναν από τους πιο αμφιλεγόμενους σκηνοθέτες των τελευταίων 20 χρόνων. Ο λόγος για τον Shyamalan, στο άκουσμα του οποίου, πάντα θα θυμόμαστε μία από τις καλύτερες horror ταινίες όλων των εποχών (Η έκτη αίσθηση) αλλά και μερικές μεγαλεπήβολες πατάτες (Avatar: The last Airbender, After Earth).

To Split του 2017 έκανε αίσθηση και επανέφερε στο προσκήνιο τον άνισο σκηνοθέτη. Η αλήθεια είναι ότι είχε περάσει καιρός από τότε που έβγαλε μία πραγματικά καλή ταινία.

Και πριν το Split η τελευταία αντικειμενικά καλή ταινία του ήταν το Unbreakable. Όταν είχε κυκλοφορήσει, η αλήθεια είναι ότι είχε περάσει λίγο απαρατήρητη.

Ενώ ο κόσμος περίμενε μία δεύτερη Έκτη Αίσθηση, τελικά πήρε ένα εναλλακτικό υπερηρωικό έργο, χάνοντας το μαζικό κοινό, αλλά κερδίζοντας ταυτόχρονα ένα σκληροπυρηνικό geek κοινό που είχε συναρπαστεί από το κεντρικό ερώτημα της ταινίας.

Πως θα ήταν οι υπερήρωες αν ζούσαν ανάμεσά μας; Φέρνοντας έξυπνα τις τεχνοτροπίες της υπερηρωικής αφήγησης σε έναν κόσμο αντίστοιχο του πραγματικού, ο Shyamalan δημιούργησε μία ταινία πολύ μπροστά για την εποχή της. Την παρούσα περίοδο, όπου οι υπερήρωες μονοπωλούν τις πρώτες θέσεις του box office, το Unbreakable στέκει καλύτερα από ποτέ.

Όταν λοιπόν στο τέλος του Split έγινε η σύνδεση με το Unbreakable μέσω του cameo του Bruce Willis, όλοι περιμέναμε με ανυπομονήσια τι θα μας επιφυλάσσει το τρίτο μέρος. Θα παρακολουθούσαμε κάτι αντίστοιχο των προηγούμενων ταινιών ή ο Shyamalan θα μας απογοήτευε για άλλη μια φορά;

Η ταινία ξεκινάει αμέσως μετά το τέλος του Split, με τον χαρακτήρα του James Mc Avoy να έχει απαγάγει άλλη μια ομάδα εφήβων κοριτσιών με σκοπό να ταΐσει το “Κτήνος”, την πιο τρομακτική από τις 24 προσωπικότητες του. Στο μεταξύ ο Άφθαρτος περιπολεί την πόλη με την βοήθεια του γιού του, τον οποίο υποδύεται ο ηθοποιός από την πρώτη ταινία, και μαζί προσπαθούν να σταματήσουν επίδοξους εγκληματίες. Κατά την διάρκεια μίας περιπολίας οι δύο υπεράνθρωποι θα έρθουν σε επαφή και η σύγκρουση μεταξύ τους γίνεται αναπόφευκτη.

Samuel L. Jackson, Bruce Willis, Sarah Paulson, and James McAvoy in Glass (2019)

Το Glass λειτουργεί περισσότερο σαν sequel του Unbreakable επιστρέφοντας στις βάσεις που είχε θέσει, δηλαδή την κομιξίστικη αφήγηση, τις meta αναφορές και φυσικά, επειδή πρόκειται για ταινία του Shyamalan, ανατρεπτικό τέλος. Μην περιμένετε επικές μάχες ή οτιδήποτε άλλο έχετε συνηθίσει από την πλειοψηφία των υπερηρωικών ταινιών. Το τέλος σίγουρα θα ξενίσει αρκετό κόσμο αλλά οφείλουμε να πούμε ότι σέβεται την αρχική ιδέα του και είναι απόλυτα ταιριαστό. Ένα συμβατικό τέλος μπορεί να έφερνε ικανοποίηση στο μαζικό κοινό, θα ήταν όμως μια προδοσία για το ύφος της ιδιαίτερης αυτής τριλογίας.

Από τις ερμηνείες ξεχωρίζει με διαφορά ο James Mc Avoy, συνεχίζοντας στο ίδιο μοτίβο με το Split. Στις σκηνές που εμφανίζεται με τους συμπρωταγωνιστές του κλέβει την παράσταση, ερμηνεύοντας με μαεστρία καθεμιά από τις πολλές προσωπικότητές του. Ο Bruce Willis είναι στιβαρός επαναλαμβάνοντας την ήρεμη ερμηνεία που είχε στην πρώτη ταινία, έχοντας όμως αισθητά λιγότερο χρόνο συμμετοχής. Ο Glass του Samuel Jackson αργεί να μπει στην εξίσωση, όμως όσο προχωράει η ταινία συνειδητοποιούμε γιατί ο τίτλος της αφορά τον ίδιο. Μπορεί να ακουστεί υπερβολικό αλλά ο χαρακτήρας του Mr. Glass αποτελεί έναν από τους καλύτερους villains στην ιστορία των υπερηρωικών ταινιών, χωρίς να βασίζεται σε κόμικ ή κάποιο άλλο μέσο. Ειδική μνεία αξίζει στην υπέροχη Sarah Paulson στον ρόλο της ψυχιάτρου που ειδικεύεται στις περιπτώσεις των ”υπερηρώων”.

Αρκετά στοιχεία της ταινίας ενδέχεται να διχάσουν το κοινό καθώς δεν γίνεται εύκολα κατανοητό αν πρόκειται για επιτηδευμένη προσέγγιση του σκηνοθέτη ή απλά κακή εκτέλεση του σεναρίου. Αν το δούμε από την πρώτη σκοπιά τότε στέκει απόλυτα αφηγηματικά η προσέγγιση αλλιώς πρόκειται για πραγματικά κακό αποτέλεσμα. Το ίδιο ισχύει και για την υπερβολική χρήση του exposition, η οποία κουράζει και χαλάει την πιο σοβαρή εικόνα της ταινίας. Από την άλλη το exposition είναι ένα από τα βασικά συστατικά των υπερηρωικών κόμικς και υπό αυτή την οπτική είναι ορθή η συχνή χρήση του.

Με λίγα λόγια οι fans των δύο προηγούμενων ταινιών και ειδικά του Unbreakable, σίγουρα δεν θα απογοητευτούν, καθώς μένει πιστό στην φόρμουλα που έκανε αυτό το υπερηρωικό σύμπαν τόσο ξεχωριστό. Όσοι περιμένουν να παρακολουθήσουν μία συμβατική superhero ταινία δεν νομίζω να εκτιμήσουν το τελικό αποτέλεσμα.