Muse: Simulation Theory review

Κριτική για το νέο άλμπουμ τον Muse

Θα μιλήσω για το νέο μουσικό άλμπουμ του συγκροτήματος Muse: simulation theory

Όλα τα τραγούδια συνοδεύονται και με μουσικά video clip όμως δεν θα αναφερθώ σε αυτά ούτε στον συνδυασμό τους με την μουσική ως τέχνη.

Το άλμπουμ την στιγμή που γράφεται το άρθρο βγαίνει σε 4 εκδόσεις. Μια κανονική με τα 11 νέα κομμάτια. Μια deluxe με επιπλέον 4 κομμάτια και μια super deluxe με 10 (4+6) διαφορετικές ενορχηστρώσεις των κομματιών και όχι άλλο νέο υλικό. Επίσης υπάρχει και μια παράλληλη version μιξαρισμένη για πολύ υψηλή ποιότητα από γνωστή Online εταιρία.

Οι Muse είναι αναμφίβολα (μαζί ίσως με τους Foo Fighters )τα μεγαθήρια της μουσικής. Είναι εμπορικοί,  έχουν ιστορία, οδηγούν τις εξελίξεις, διαμορφώνουν μόδες, είναι μαζικοί και κάνουν τρομερές συναυλίες, Αλλά πάνω από όλα τώρα. Όχι πριν 20 χρόνια ΤΩΡΑ. Α! και δεν είναι 100 χρονών…

Το artwork το έχει κάνει το τυπάκι που έκανε και το όλο visual concept του Strange Things και ναι είναι και αυτό νέο- Neon 80ς.

Οι στίχοι είναι οι πιο απλοί που έχω ακούσει μέχρι τώρα νομίζω ότι γίνεται συνειδητά για δύο λόγους. Ο πρώτος διότι η ενορχήστρωση είναι αρκετά διαφορετική από ότι έχουν κάνει και θέλουν να υπάρχει ένα πιο προσβάσιμο  μέρος στην νέα δουλειά τους. Το δεύτερο νομίζω είναι λιγότερο εμφανές και αυτό γιατί στην ουσία πιέζουν για concept album που τους βγαίνει αλλά παράλληλα θεματολογικά πλέον υπάρχουν πολλά κοινά σημεία αναφοράς σε όλα τα τραγούδια.  Σε σχέση πάντως με το δεσποτικό απαισιόδοξο μέλλον του προηγούμενου άλμπουμ, υπάρχουν στοιχεία αισιοδοξίας. Κλασσικά υπάρχει άπειρος σεξπηρικός ρομαντισμός.

Το άλμπουμ είναι η εξέλιξη της δεύτερης φάσης τους. Η πρώτη φάση εκκίνησε όταν άρχισαν να πειραματίζονται και με άλλα είδη μουσικής πιο έντονα με αρχή στο άλμπουμ The Resistance.

Θεματικά η επένδυση κάποιων κομματιών έχει γίνει με synth-pop αποχρώσεις στυλ δεκαετίας του 80 αλλού πιο έντονα αλλού πιο ήπια. Όχι Casio, για Casio άκου Soulwax.

Ναι μοιάζει αρκετά διαφορετικό αλλά νομίζω είναι από τις φορές που είναι απόφαση του ακροατή να δεχτεί κάτι σαν οικία ή ξένο. Ειδικά από το δεύτερο άκουσμα και μετά.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για τα 11 νέα τους τραγούδια.

Η αρχή γίνεται με το Algorithm και επειδή κάθε αρχή είναι επική στους Muse είναι και αυτό επικό. Αρκετά ντυμένο ηλεκτρονικά αλλά ως εκεί.  Το καλύτερο μέρος του είναι η αρχή, η τραβηγμένη εισαγωγή φέρνει  σιγά σιγά την γοητεία του κομματιού σε άλλα επίπεδα.

Το The Dark Side θα μπορούσε να είναι στο προ προηγούμενο άλμπουμ τον muse χωρίς να ακούγεται σαν απομεινάρι. Από τα πιο ισορροπημένα κομμάτια του άλμπουμ κρατάει τον ρυθμό και το mood σε πολύ καλά ποιοτικά επίπεδα. Οι μελωδικές γραμμές στην γέφυρα με πήγε ακόμη πιο πίσω εποχή Revelations.

Το δεύτερο mega hit άλμπουμ το pressure , αρκετά funky και χορευτικό. Όταν το κομμάτι είναι τόσο καλό καμιά φορά τα πολλά λόγια είναι φτώχεια…

Από τα κορυφαία κομμάτια του άλμπουμ μου θύμισε κάτι ανάμεσα σε Muse και Prince πολύ μελωδικό και ιδιαίτερο. Το ρυθμικό μηχανικό μέρος μου θυμίζει λίγο Norman Cook, χα χα χα. Μπορείς να το χορέψεις.

Το επόμενο κομμάτι είναι από τα πιο αδύναμα. Λίγο ο πειραματισμός με πιο ανατολικές κλίμακες, λίγο το εφέ στα φωνητικά που το βρίσκω αρκετά κουραστικό, δεν με γοήτευσε όσο θα ήθελα. Όμως κρατάει τον ρυθμό και τελειώνει επάξια αν και κάπως ιδρωμένο το πρώτο πιο περιπετειώδες μέρος του άλμπουμ.

Να πεθάνει η ντάμπ

Στην μέση του άλμπουμ συναντάμε το κορυφαίο κομμάτι του άλμπουμ και ουσιαστικά τον νέο ύμνο του συγκροτήματος. Ρομαντισμός, υπέροχα καλαίσθητος ρυθμός και μεθυστικό. Ότι πρέπει για να περάσουμε στο δεύτερο πιο ήσυχο (από ρυθμούς και ζωντάνια) μέρος του άλμπουμ και φυσικά το κομμάτι είναι μια ένδειξη ότι και για τα επόμενα χρόνια θα είναι ακόμη κορυφή σαν συγκρότημα.

Το επόμενο κομμάτι το Thought contagion είναι mid-tempo και με αρκετά στρωμένα φωνητικά και απλή δόμηση ώστε να είναι όσο γηπεδικό γίνεται. Πάρε τους φίλους σου τώρα και πήγαινε να τους δεις ζωντανά ή αλλιώς πάρτε μπύρες βάλτε τέρμα το στέρεο και Γουοοοοοοοοοοοοοοοο ο ο ο ο οοοοοοοοοοοοο

Get up and fight και ξέρεις ότι πάει κάπως σαπουνόπερα και τα χαλάει όλα το ρεφρέν. Εάν είχαν δουλέψει πιο πολύ το ρεφρέν θα μιλάγαμε για πολύ δυνατό τραγούδι και όχι για ένα απο τα πιο αδύναμα του άλμπουμ. Ναι το ρεφρέν είναι μετριασμένη καταστροφή.

Μετά ακούς το blockades και νομίζω ότι αυτό είναι το ένα κομμάτι του άλμπουμ που αδικείται από την ενορχήστρωση. Με ήχο από τον προηγούμενο άλμπουμ νομίζω ότι το θα ήταν πολύ πιο ωραίο και ζωντανό το κομμάτι.  Ακόμη και το πολύ ωραίο σόλο- γέφυρα τονίζει αυτό ακριβώς το γεγονός.  Ίσως έπρεπε να δουλευτεί πιο πολύ; Ίσως έπρεπε να έχει άλλη παραγωγή; Όταν μπαίνουν ίσως σε ένα τραγούδι ξέρεις ότι απλά δεν είναι τόσο καλό.

Για το dig down μπορώ να γράψω πάρα πολλά. Ήταν το πρώτο κομμάτι που άκουσα πριν κάνα χρόνο. Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση η όλη αίσθηση προσευχής και εκκλησιαστικής ατμοσφαίρας που απορρέει από το κομμάτι. Παράλληλα έχει και την πιο λιτή μη 80ς ατμόσφαιρα από όλα τα κομμάτια. Διατηρεί την συνταγή όλων των μεγάλων κομματιών με ένα μελωδικό anticlimax ξέσπασμα στο τέλος. Το πιο ωραίο σημείο όμως που αγγίζει την μαγεία είναι το σόλο που ψάχνεις να βρεις  αν το παίζει ο Brian May. Το τραγούδι όπως και όλο το δεύτερο μέρος του άλμπουμ δεν είναι για όλους και είναι αρκετά ιδιαίτερο. Προσωπικά είναι από τα καλύτερα του άλμπουμ,

Επειδή λοιπόν όλα τα καλά πράγματα έχουν τέλος έτσι έχει και το άλμπουμ. Είναι η τραγική μοίρα της μπάντας να τοποθετεί το πιο εσωτερικό και ιδιαίτερο κομμάτι στο τέλος. Τις πιο πολλές φορές δεν πετυχαίνει το ξόρκι, τουλάχιστον στα τελευταία άλμπουμ αλλά από την άλλη αφήστε τους να συνεχίζουν να το κάνουν μήπως ξαναδούμε νέο ταξίδι προς  Cydonia πλευρά… ποιος ξέρει.

Το νέο άλμπουμ των Muse είναι γεγονός. Γενικά είναι πολύ καλό και φρέσκο. Έχει τις αδυναμίες του αλλά είναι πολύ πιο βατό ώστε να μην κουράζει. Παράλληλα όμως φροντίζει να έχει και τις πιο εσωστρεφείς στιγμές του.

https://www.youtube.com/channel/UCGGhM6XCSJFQ6DTRffnKRIw

Από ότι διάβασα στις συναυλίες θα προσπαθήσουν να κάνουν μαζικά virtual happenings για πρώτη φορά φέρνοντας τρομερούς νεοτερισμούς. Το μέλλον είναι εδώ και 80ς παρακαλώ.