Αξίζει να δεις το Alita: Battle Angel;

Η ολοκαίνουργια ταινία δράσης και επιστημονικής φαντασίας που έκανε την εμφάνισή της αυτή την εβδομάδα στις κιν/γραφικές αίθουσες ακούει στο όνομα ‘Alita: Batlle Angel’, και είναι βασισμένη στο manga του Yukito Kishiro, ‘Gunnm’, και λαμβάνει τόπο σε έναν δυστοπικό 26ο αιώνα όπου μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων έχουν μηχανικά εμφυτεύματα σε όλο τους το σώμα και ονομάζονται cyborgs.
Σε αυτών των κόσμο βλέπουμε την Alita (Rosa Salazar), ένα cyborg με “αμνησία” (ή κάτι αντίστοιχο των cyborgs, whatever) που ανακαλύπτεται τυχαία στα σκουπίδια από τον Dyson Ido (Christoph Waltz) και αποφασίζει να την επιδιορθώσει και να της προσφέρει μια ήσυχη και ανέμελη ζωή. Το παρελθόν της Alita όμως αποδεικνύεται καταστροφικό και το μυαλό της αρχίζει σιγά – σιγά να ξυπνάει. Τα όσα ακολουθούν, βγάζουν εκτός τροχιάς ολόκληρη τη ζωή της.

Ναι, ξέρω, η υπόθεση φαντάζει κάπως κλισέ. Και είναι…
Αλλά ας περάσουμε πρώτα στα θετικά και μετά θα επιστρέψουμε πάλι εδώ.

Αρχικά να πούμε πως στη σκηνοθετική καρέκλα βλέπουμε τον Robert Rodriguez, που έχει σκηνοθετήσει, μεταξύ άλλων τα ‘Sin City’ (σε συνεργασία με τον Frank Miller), το ‘Machete’ και το ‘From Dusk Till Dawn’, ενώ τον ρόλο του παραγωγού και του συν-σεναριογράφου εκτελεί ο James Cameron, που μπορεί να τον γνωρίζεται από κάποιες μικρές ταινίες, όπως τα δύο πρώτα ‘Terminator’, τον ‘Τιτανικό’ και το ‘Avatar’!
H συνταγή λοιπόν ακούγεται άκρως ελπιδοφόρα· και κατά ένα μεγάλο βαθμό είναι. Ο κόσμος και τα περιβάλλοντα της ταινίας αντανακλούν την βαριά και μεταλλική αισθητική της cyberpunk κουλτούρας στο μεγαλείο τους. Αν και δεν θα δείτε εκείνη την σκοτεινή μπλε παλέτα και τα μεγάλα επιβλητικά κτίρια με επιγραφές νέον και γιγαντοοθόνες που έχουμε συνηθίσει από τα Blade Runner, ούτε την αποπνικτική και τιτάνια μεγαλούπολη του ‘Minority Report’. Εδώ ο Rodriguez χρησιμοποιεί περισσότερο τα περιβάλλοντα της Iron City ως έναν ζωντανό καμβά, που πάνω του μπορεί να τοποθετήσει όλους τους χαρακτήρες του. Η πόλη μοιάζει έτσι ζωντανή, αλλά όχι σημαντική. Αυτό δεν λειτουργεί όμως αρνητικά, καθώς ο σκηνοθέτης την χειρίζεται περισσότερο ως μια αιματηρή παιδική χαρά, η οποία δεν μας αφήνει και μεγάλο περιθώριο για παράπονα.

Παράπονα επίσης δεν συναντάμε και στα CGI, μιας και είναι καλοδουλεμένα και, σε αρκετά σημεία, σχεδόν αψεγάδιαστα. Σε αυτό το σημείο, να πούμε πως όλη η ταινία βασίζεται στα CGI, ακόμα και η κεντρική ηρωίδα είναι ένα CGI με motion capture· οπότε το ενδεχόμενο του να μη ήταν προσεγμένα, δεν μπορεί παρά να αποτελεί “προσβολή”. Έτσι λοιπόν η οπτική ποιότητα της ταινίας ανταποδίδει στο μέγιστο και όλη η οθόνη μας γεμίζει με όμορφα χρώματα και όμορφη (αν και όχι ιδιαίτερη) χρήση της κάμερας, όπως επίσης και με τρομερή λεπτομέρεια στον σχεδιασμό των cyborgs. Βέβαια, για να κάνω και λίγο τον συνήγορο του διαβόλου, η “λεπτομέρεια” στο σχεδιασμό των cyborgs, συναντιέται περισσότερο (για να μην πω μόνο) στους βασικούς και κεντρικούς χαρακτήρες. Όλοι οι υπόλοιποι έχουν έναν πιο… επιδερμικό, ας πούμε, σχεδιασμό. Σε γενικές, όμως, γραμμές, δεν θα μπορούσαμε να πούμε πως απογοητεύουν. Ο Rodriguez δείχνει να έχει περιποιηθεί την ταινία με πολύ προσοχή και αγάπη και να έχει δώσει ιδιαίτερη σημασία στις – ουκ ολίγες – σκηνές δράσεις, όπου δεν είναι ποτέ επαναλαμβανόμενες ούτε κουραστικές. Η συγκεκριμένη ταινία αποτελεί άλλωστε και την πρώτη του “βαθιά” προσφορά στον χώρο των blockbusters.

Όμως καιρός να επιστρέψουμε σε εκείνο το κομμάτι των κλισέ…
Το ‘Alita: Battle Angel’ είναι από εκείνες τις ταινίες, όπου ανά σημεία θα πιάνεις τον εαυτό σου να φτιάχνει την εξέλιξη της πλοκής προτού καν τα γεγονότα σε οδηγήσουν εκεί, και τις περισσότερες φορές θα πέφτεις μέσα. Αυτό οφείλεται – κατά ένα μεγάλο βαθμό – στην έντονη προσοχή των δημιουργών στον κόσμο και στις σκηνές μάχης και όχι στους χαρακτήρες, στην πλοκή ή (ακόμα περισσότερο) στους διαλόγους. Οι διάλογοι να ξέρετε αποτελούν και τα μελανότερο σημείο της ταινίας και είναι σχεδόν ακατόρθωτο να μην “κριντζάρεις” (με συγχωρείτε για την επιστημονική ορολογία μου) ή να μην κάνεις το κλασσικό eye-roll κάθε φορά που ακούς λόγια βγαλμένα από ήρωες παραμυθιού.

Ας μην κρυβόμαστε όμως πίσω από το δάκτυλό μας. Έχεις δει τα trailer, έχεις δει πως είναι ταινία βασισμένη σε manga και από τον τίτλο Battle Angel (Ο Άγγελος της Μάχης) δεν περιμένεις να δεις διαλόγους και πλοκή γεμάτους ορθολογισμό και βαρύγδουπα ανθρωπιστικά και κοινωνικά μηνύματα. Ο Cameron και ο Rodriguez θέλησαν να κάνουν μια δυομισάωρη pop-corn-movie που στόχο έχει να σε διασκεδάσει και να σε χορτάσει από μάχες, καταδιώξεις και φαντασμαγορικά εφέ, και ως αυτό καθαυτό το προώθησαν.
Οπότε η ταινία, για την κατηγορία της, αξίζει. Μην περιμένεις να βγεις από την αίθουσα γεμάτος εικόνες που θα σου αποτυπωθούν στο μυαλό με κασκαντερικά και τούμπες. Να περιμένεις όμως ότι θα βγεις με την σιγουριά πως παρακολούθησες μια καλοσχεδιασμενή και ψυχαγωγική ταινία!

https://www.youtube.com/watch?v=w7pYhpJaJW8

Διαβάστε επίσης: