Αποχαιρετώντας το Travelers (2016-18) (spoiler free series review)

Το Travelers τον Δεκέμβριο, που πέρασε, έριξε αυλαία ύστερα από τρεις κύκλους. Έστω και με μια μικρή καθυστέρηση, ας κάνουμε έναν αποχαιρετιστήριο απολογισμό σε αυτήν την άκρως αγαπημένη σειρά.

Το Travelers ήρθε to 2016 αρχικά από το Showcase σε συνεργασία με το Netflix και εν τέλει ανελήφθη εξ’ ολοκλήρου από το δεύτερο. Δημιουργός της σειράς δεν είναι άλλος από τον Brian Wright γνωστός στους φίλους του sci-fi από τις σειρές Stargate. Η κεντρική ιδέα της σειράς θέλει ταξιδιώτες από το μέλλον να επιστρέφουν στον 21^ο αιώνα για να αποτρέψουν το μετα-αποκαλυπτικό/δυστοπικό μέλλον της ανθρωπότητας. Είναι μια ιδέα, που εν μέρει την έχουμε ξαναδεί, αλλά αυτό δεν επηρεάζει αρνητικά τη σειρά, δεν την κάνει generic να το πω αλλιώς, γιατί δίνεται με έναν καλά δομημένο τρόπο.

Αναλυτικότερα όσον αφορά την κεντρική ιδέα, σε αρκετούς αιώνες στο μέλλον η προηγμένη τεχνολογία επιτρέπει να ξεκινήσει το “Travelers program”, κατά το οποίο η συνείδηση ειδικά εκπαιδευμένων εθελοντών (Travelers) στέλνεται στον 21^ο αιώνα καταλαμβάνοντας τα σώματα ανθρώπων (hosts) λίγες στιγμές πριν τον ιστορικά καταγεγραμμένο θάνατο τους, ώστε να ελαχιστοποιηθεί από αυτήν την άποψη η διαστρέβλωση της ιστορικής πορείας. Η αποστολή των Travelers είναι να αποτρέψουν μια σειρά κομβικών γεγονότων, τα οποία με ένα φαινόμενο domino οδηγούν στο προαναφερθέν δυστοπικό μέλλον. Οι Travelers είναι χωρισμένοι σε χιλιάδες πενταμελείς ομάδες, με κάθε μέλος τους να έχει μια συγκεκριμένη ειδικότητα, σκορπισμένες σε όλα τα μήκη του πλανήτη διεισδύοντας σε όλους τους τομείς και πτυχές της κοινωνίας. Όλο το πρόγραμμα το διαχειρίζεται από το μέλλον η μυστηριώδης – έως κάποιο σημείο της σειράς – φιγούρα, γνωστός ως The Director.

Το Travelers κατάφερε το εξής. Πήρε στα σοβαρά μια ιδέα , που όπως ειπώθηκε παραπάνω, έχουμε ξαναδεί αρκετές φορές, την ανανέωσε, την εμπλούτισε και κατάφερε να της φερθεί δικαιότατα. Αν το συγκρίνουμε δε με άλλες σειρές της ίδιας περιόδου και παρόμοιου θέματος με ταξίδι (πίσω) στον χρόνο, όπως είναι τα Timeless (2016-18), 12 Monkeys (2015-18) και το Doctor Who (από το 2015 και μετά) αποτελεί με μεγάλη διαφορά την καλύτερη. Σίγουρα αποτελεί μια εκ των αγαπημένων μου της τελευταίας πενταετίας γενικότερα. Δεν είναι αψεγάδιαστη σειρά. Στις αδυναμίες της ή μάλλον στις μικρό-υπερβολές της έχει ως ελαφρυντικό, ότι ανήκει στον sci-fi χώρο, ο οποίος με τη σειρά του πάντοτε μας ζητά και καλά κάνει, μια κάποια αφέλεια, κάποια άλματα όσον αφορά τις επιστημονικές αρχές κι όχι μόνο, ώστε να είναι βιώσιμη η εκάστοτε ιστορία. Για παράδειγμα στο Travelers το κλασικό μοτίβο της μελλοντικής τεχνολογίας ως πανάκια όλων των «στραβών», που θα τύχουν, σε κάποια σημεία αγγίζει τα όρια. Επίσης το δίπολο σώμα-πνεύμα, και αντίστοιχα πλέον σώμα-συνείδηση από την μία είναι βολικό για το σενάριο και «πιασάρικο» όντας ένα από τα κλασικότερα ίσως ζευγάρια εννοιών, από την άλλη είναι κάπως ξεπερασμένο. Αν και δε θα ξεμπερδέψουμε σύντομα με αυτό το ιδεαλιστικό κατάλοιπο, έτσι όπως δίνεται στις σειρές και ταινίες τουλάχιστον. Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία σειρά, που τα κάνει αυτά βέβαια αλλά τα κάνει. Είχε ανάγκη από μια λίγο πιο ακριβή παραγωγή, πράγμα που δεν την έβλαψε, απλώς θα τη βοηθούσε να πάει λίγο παραπάνω ιδίως σε κάποια εφέ.

Από τα αγαπημένα μου στοιχεία της, του οποίου την ύπαρξη συνειδητοποίησα εκ των υστέρων, ήταν το παιχνίδι με τις αντιθέσεις στην κεντρική ομάδα Travelers μέσα από την οποία βλέπουμε την ιστορία της σειράς να εκτυλίσσεται. Όπως φαίνεται από πρώτο κιόλας επεισόδιο δόμησαν έτσι τους χαρακτήρες, ώστε ο ξενιστής (host) να είναι συμβολικά ή και πραγματικά το αντίθετο του Traveler, που θα του πάρει το σώμα. Για παράδειγμα η γιατρός της ομάδας θα πάρει το σώμα μιας κοπέλας με νοητική στέρηση, ο υπερήλικας μηχανικός θα πάρει το σώμα ενός εφήβου-νεαρού, η tactician (ειδική σε πυροβόλα όπλα και πολεμικές τέχνες) θα πάρει το σώμα μιας γυναίκας θύματος ενδοοικογενειακής βίας. Το παιχνίδι αυτό συνδυάζεται άψογα με ένα από τα κεντρικά θέματα της σειράς, το πώς δηλαδή οι Travelers θα μπορέσουν να επιστρέψουν δίχως να έχει αλλάξει τίποτα φαινομενικά στις ζωές των ξενιστών τους. Σε αυτό το σημείο πρέπει να κάνω λόγο για τις πολύ καλές ερμηνείες από το cast της κεντρικής ομάδας και των άμεσων συγγενών προσώπων τους. Οι χαρακτήρες σε συνδυασμό με τις ερμηνείες πέτυχαν έναν μικρό αλλά σημαντικό στόχο της σειράς, του να σου δίνουν δηλαδή την αίσθηση, ότι τα άτομα της κεντρικής ομάδας δεν νιώθουν 100% άνετα στο σώμα τους, όντας ουσιαστικά ξένοι. Υπήρξαν κάποιοι χαρακτήρες (π.χ. ο David), που κούρασαν σε κάποια σημεία, καθώς δεν ήταν άκρως απαραίτητοι στην πλοκή ως έναν βαθμό. Το cast της κεντρικής ομάδας αποτελείται από τους Εric McCormack, MacKenzie Porter, Nesta Cooper, Jared Abrahamson και Reilly Dolman, ενώ έχουμε και τους Patrick Gilmore, Leah Cairns, J. Alex Brinson και Jennifer Spence σε δεύτερους μεν απαραίτητους δε ρόλους. Αξιοσημείωτο είναι, ότι με εξαίρεση τον McCormack, ο οποίος ήταν κι ένας εκ των παραγωγών της σειράς, τον Enrico Colantoni, που έχει κάποιες λίγες περιστασιακές συμμετοχές άντε και την Spence δεν έχουμε κάποιο άλλο γνωστό πρόσωπο από σειρές. Παρ’ όλα αυτά το αποτέλεσμα είναι άκρως ικανοποιητικό. Ο Abrahamson ίσως κάνει την καλύτερη ερμηνεία, σίγουρα είναι ο αγαπημένος μου, υποδυόμενος τον υπερήλικα στο σώμα ενός νεαρού και εκπέμποντας μια στωικότητα, που έρχεται με την μεγάλη ηλικία. Αυτό για έναν νεαρό ηθοποιό δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα, αλλά το πέτυχε.

Η σειρά γέννησε κάποια εύλογα ερωτήματα, ή έστω απετέλεσε την ηχώ για ερωτήματα και ζητήματα, που έχουν κατά καιρούς τεθεί και συζητηθεί αντιστοίχως από φιλοσόφους, επιστήμονες και λοιπούς διανοούμενους όπως είναι η σχέση ανθρώπου και μηχανής και ανθρώπου και φύσης, η σύγχρονη παγκόσμια πολιτική σκηνή, η κλιματική αλλαγή κτλ. Το Travelers είναι με το ένα πόδι στο παρόν και με το άλλο στο μέλλον πετυχαίνοντας ένα από τους βασικούς στόχους – γνωρίσματα του sci-fi. Δηλαδή πατώντας σε σύγχρονα θέματα ή σε μελλοντικά φανταστικά κάνει το ευπρόσδεκτο συγκριτικό σχόλιο όταν, εκεί και όπως πρέπει, και σε πωρώνει παράλληλα γιατί στο ντύνει με επιστήμη, δράση, έξυπνο χιούμορ, πλεκτάνες, plot twist κι όλα τα καλά!

Το Travelers λοιπόν μετά από τρεις κύκλους κλείνει τον κύκλο της ζωής του. Δεν υπάρχουν άμεσα σχέδια να συνεχιστεί, άσχετα αν η τελευταία σκηνή αφήνει τέτοιες υπόνοιες. Ίσως να μην χρειάζεται συνέχεια, τουλάχιστον όχι με τους ίδιους χαρακτήρες, καθώς κλείνει πολύ ωραία και ικανοποιητικά, λίγο βιαστικά ίσως αλλά ικανοποιητικά. Συμπερασματικά το Travelers παρά τα φαουλάκια του εδώ κι εκεί, ήταν μια πολύ καλή sci–fi σειρά. Ήταν από τις σειρές, που σου αφήνουν κενό όταν τελειώνει η ιστορία τους κι ας βλέπεις τον κύκλο μέσα σε δυο τρεις μέρες μια φορά τον χρόνο. Άξιζε και με το παραπάνω τον χρόνο της και την προτείνω ανεπιφύλακτα στους λάτρεις του sci-fi κι όχι μόνο.