American Gods 2ος κύκλος (spoiler fee review)

Το αγαπημένο American Gods του Starz επέστρεψε για τον δεύτερο κύκλο του φέτος έπειτα από καθυστερήσεις και ριζικές αλλαγές, με αυτό να επηρεάζει εμφανέστατα τη σειρά. Να ξεκαθαρίσω, ότι ακόμα δεν έχω αξιωθεί να διαβάσω το βιβλίο του Neil Gaiman , πάνω στο οποίο βασίζεται η σειρά, οπότε θα κρίνω βάσει των όσων έχω δει ως τώρα.

Αρχικά ας δούμε τι άλλαξε. Οι δημιουργοί της σειράς Michael Green και Bryan Fuller αποχώρησαν – κατά κάποιους εκδιώχθηκαν – έπειτα από συγκρούσεις τους με το κανάλι και την εταιρεία παραγωγής για την αύξηση του budget της σειράς. Να σημειωθεί, ότι είχαν ήδη υπερβεί τον προϋπολογισμό του πρώτου κύκλου κατά 30 εκατομμύρια ερχόμενοι έτσι σε μια πρώτη ρήξη με το κανάλι. Επίσης , όπως φαίνεται, συγκρούστηκαν και με τον ίδιο τον Gaiman, ο οποίος συμμετέχει από την αρχή στο σενάριο και ήθελε ο δεύτερος κύκλος της σειράς να μην ακολουθήσει την πορεία βιβλίου του κατά γράμμα, ενώ οι Green και Fuller ήθελαν να κάνουν μια πιο πιστή μεταφορά της αρχικής ιστορίας. Μαζί με τους Green και Fuller αποχώρησαν και δύο από τα βαριά ονόματα του cast η Gillian Anderson και η Kristin Chenoweth. Το τιμόνι της σειράς ανέλαβε ο Jesse Alexander, ο οποίος είχε συνεργαστεί με τον Fuller παλιότερα στο Hannibal (2013-15). Πριν την έναρξη του δεύτερου κύκλου ακούστηκε και επιβεβαιώθηκε εν τέλει, ότι και ο Alexander λόγω καθυστερήσεων και προβλημάτων στην παραγωγή παραγκωνίστηκε από το κανάλι και τον Gaiman αποκτώντας έναν διακοσμητικό ρόλο, δίχως να έχει απολυθεί αλλά και δίχως να έχει συμμετοχή στην εξέλιξη και παραγωγή της σειράς. Με λίγα λόγια ο δεύτερος κύκλος του American Gods δεν είχε showrunner. Το Starz ανακοίνωσε προσφάτως τον τρίτο κύκλο της σειράς με τον Charles Eglee παραγωγό του Walking Dead (2010-) να καλείται να καλύψει τη θέση.

Όλο αυτό το παραπάνω “δράμα”, όπως είπα ήδη, επηρέασε εμφανέστατα τη σειρά. Ο δεύτερος κύκλος του American Gods σου αφήνει μια γενική αίσθηση κενού. Απολαμβάνεις ακόμα τη σειρά ως έναν βαθμό αλλά ξέρεις πολύ καλά, ότι κάτι λείπει. Αυτό, που λείπει, είναι το γενικότερο στήσιμο και η ατμόσφαιρα, που έχτισαν περίτεχνα και με κόπο οι Green και Fuller στον πρώτο κύκλο. Τα χαρακτηριστικά οπτικά εφέ, η προσοχή στη λεπτομέρεια και το μυστήριο, που αποτελούσαν έναν από τα πιο γερά χαρτιά της σειράς, τα βρίσκουμε σε πολύ μικρότερο βαθμό στον δεύτερο κύκλο. Όλα αυτά τα στοιχεία, ήταν άκρως απαραίτητα καθώς μιλάμε για μια σειρά, που δεν είχε ιδιαίτερη δράση και γρήγορη εξέλιξη, αλλά έπαιρνε τον χρόνο της – και καλά έκανε – για να πει την άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία της με τον δικό της χαρακτηριστικό τρόπο. Οι ερμηνείες του cast είναι λίγο περίεργες κάποιες φορές, όχι κακές ή χειρότερες αλλά περίεργες, λίγο εκτός φάσης να το πω αλλιώς. Ο εμφανής εκνευρισμός μέσα από δηλώσεις του cast και δημοσιεύματα, για τα όσα έγιναν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, έχει περάσει και στις ερμηνείες ως έναν βαθμό. Η απουσία της Anderson ως Media και στον τομέα ερμηνειών-δυναμικών των σκηνών αλλά και στον τομέα του χαρακτήρα της στην ιστορία είναι άκρως αισθητή. Ο ερχομός της Kahyun Kim και του χαρακτήρα της ως New Media, παρόλο που κάνει μια αξιοπρεπή ερμηνεία, αποτελεί μια αποτυχημένη αντικατάσταση έως και ένα κακόγουστο αστείο.

Οι διάλογοι σε γενικές γραμμές υστερούν και πολλές φορές είναι τελείως άψυχοι και άτεχνοι. Για παράδειγμα μια από τις χειρότερες στιγμές των διαλόγων είναι το να ξεκινάς δυναμικά από τις απαρχές των αφρικανικών θεοτήτων και να καταλήγεις με μηδαμινή συνοχή λίγο πολύ στο “black lives matter”, δίχως να το πεις ευθέως φυσικά, κράζοντας παράλληλα από το πουθενά την alt right. Αυτό όχι μόνο είναι το άσχετο και τεμπέλικο γράψιμο, που περιμένεις από κάποια μέτρια σειρά κονσέρβα, είναι επίσης και κατά παρά μα πάρα πολύ κατώτερο του επικού μονόλογου στο ολλανδικό σκλαβοκάραβο στον πρώτο κύκλο. Είναι μια καλή ευκαιρία για να δούμε τη διαφορά επιπέδου μεταξύ των δύο κύκλων μιας, που και οι δύο λόγοι εκφωνήθηκαν από τον ίδιο χαρακτήρα τον Anansi με παρόμοιο σκοπό. Ο πρώτος ήταν ανατριχιαστικός, ο δεύτερος ήταν μια φθηνή απομίμηση, που προσπάθησε με πολύ ανεπιτυχή κόπο να μας ξεγελάσει, ότι είναι της ίδιας βαρύτητας και αξίζει τον χρόνο μας. Υπάρχουν διάφορες στιγμές, που γίνεται προσπάθεια να περάσει με το ζόρι κάποιο μήνυμα αλλά αρκετές φορές γίνεται το λιγότερο άτεχνα. Παρομοίως πολλά, που λέγονταν αποσπασματικά χτίζοντας το μυστήριο αλλά και τον μεταφυσικό κόσμο, που γνωρίζει ο θεατής σιγά σιγά μαζί με τον Shadow, τώρα απλά λέγονται σαν να μην έχουν ιδιαίτερη σημασία ή βαρύτητα. Ως έναν βαθμό είναι λογικό αυτό, καθώς βρισκόμαστε μετά τις αποκαλύψεις του πρώτου κύκλου και πρέπει να γίνουν πιο άμεσα τα πράγματα. Το ζήτημα είναι, ότι παραέγιναν άμεσα και καθημερινά σε κάποια σημεία.

Κάπως έτσι περνάμε και στα λίγα θετικά του δεύτερου κύκλου, γιατί υπάρχουν κι αυτά. Δεν είναι μόνο κατηφόρα. Υπάρχει πλέον ένας πιο γρήγορος ρυθμός των γεγονότων. Ήταν απαραίτητο άλλωστε, από τη στιγμή που πήρε μπρος η σειρά με το τέλος του πρώτου κύκλου και η σύγκρουση των παλιών και των νέων θεών ξεκινά. Υπάρχει περισσότερη δράση, ο κόσμος των παλιών θεών μεγαλώνει ακόμα περισσότερο, ενώ βλέπουμε νέες δυναμικές να δημιουργούνται ανάμεσα στους χαρακτήρες. Μας δίνεται επίσης backstory για κάποιους χαρακτήρες κι όχι μόνο, το οποίο είναι άκρως καλοδεχούμενο και απολαυστικό, κάνοντας μας να επαναξιολογήσουμε τον Mr.Wednesday και άλλα πρόσωπα. Έχουμε ανατροπές και αποκαλύψεις καθώς και κάποιες πολύ δυνατές στιγμές. Γενικότερα βλέπουμε περισσότερη κίνηση στα δρώμενα της ιστορίας, για χάρη της οποίας θυσιάστηκαν και τα παραπάνω δυνατά στοιχεία, που αναφέραμε, ότι ξέπεσαν. Βλέπουμε επίσης πως γεννήθηκαν κάποιοι εκ των νέων θεών με το “This is how men like my pray” ως αναφορά στον J.S. Bach σ’ ένα απ’ αυτά τα επεισόδια να είναι με διαφορά μια από τις πιο όμορφες και σίγουρα από τις αγαπημένες μου στιγμές της σειράς γενικότερα.

Συνοψίζοντας ο δεύτερος κύκλος δεν ήταν απαραίτητα κακός, απλά δεν ήταν τόσο καλός όσο ο πρώτος δεν ήταν τόσο American Gods… Υπάρχουν ακόμα αρκετά από τα αγαπημένα στοιχεία της σειράς σε αρκετά μικρότερο βαθμό και συχνότητα. Έχει χαθεί ο μύθος της, έχει χαθεί η ψυχή της αν είναι να χρησιμοποιήσω μια πιο θρησκευτική-ποιητική έκφραση. Ο δεύτερος κύκλος θύμισε πολύ περισσότερο τη συνέχεια μιας ακόμα generic σειράς παρά μιας σειράς των κυβικών και της ιδιαιτερότητας του American Gods του πρώτου κύκλου. Φυσικά κι αξίζει ακόμα τον χρόνο της και κινεί το ενδιαφέρον, αλλά ταυτόχρονα η ως έναν βαθμό έλλειψη – απουσία της ατμόσφαιρας και όλων των γνωρισμάτων, που την έκαναν να ξεχωρίζει, δεν γίνεται με τίποτα να παραβλεφθεί.

Διαβάστε ακόμα: