Doom Patrol 1ος κύκλος – Spoiler Free Review

Παίρνοντας τη σκυτάλη από το πολύ τίμιο Titans, το Doom Patrol ήρθε να προσφέρει κάτι τελείως διαφορετικό με τον γεμάτο ευτράπελα κόσμο του, αποτελώντας το δεύτερο γερό βήμα για τη διαδικτυακή streaming πλατφόρμα της DC.

Αντίστοιχα με το Titans, το Doom Patrol είναι μια origin σειρά για την ομώνυμη ομάδα των απόκληρων «φρικιών», που θα γίνουν ήρωες. Επί της ουσίας η πορεία των χαρακτήρων μέσα από την απομόνωση και την αδράνεια προς την ενεργό δράση και την ομαδική συνεργασία είναι και το θέμα του πρώτου κύκλου.

Τα μέλη της ομάδας μέσα από τις διάφορες ευτράπελες έως και τραγελαφικές κάποιες φορές καταστάσεις, στις οποίες θα μπλεχθούν και θα κληθούν να αντιμετωπίσουν, θα βρουν εν μέρει τον εαυτό τους, τη δύναμη να ξεπεράσουν κάποια προβλήματα τους και εν τέλει μια νέα άκρως ασυνήθιστη οικογένεια στα πρόσωπα των συντρόφων τους.

Η αρχική τετράδα της ομάδας στη σειρά αποτελείται από: την Crazy Jane (Diane Guerrero) μια metahuman με 64 προσωπικότητες με διαφορετικές ικανότητες η κάθε μια τους, την Rita Farr/Elasti-Girl (April Bowlby) μια παλιά σταρ του Hollywood, η οποία έπειτα από πτώση της σε τοξικά χημικά απέκτησε ικανότητες να αυξομειώνει τη μάζα του σώματος της αλλά και να χάνει τον έλεγχο αυτής, τον Cliff Steele/Robotman (Brendan Fraser) έναν οδηγό αγώνων NASCAR, ο οποίος έχασε το σώμα του σε ένα τροχαίο και τώρα είναι ένας εγκέφαλος στο σώμα ενός ρομπότ, τον Larry Trainor/Negative Man (Matt Bomer) έναν πιλότος της πολεμικής αεροπορίας, ο οποίος συγκρούστηκε με ένα ον «αρνητικής ενέργειας» και τώρα έχουν μια συμβιωτική σχέση, ενώ ως πέμπτο μέλος έρχεται και ο γνωστότερος όλων τους Victor Stone/Cyborg (Joivan Wade) με ένα λίγο δαιφορετικό origin.

Κοινό σημείο όλων αυτών είναι ο Niles Caulder/The Chief (Timothy Dalton), ο οποίος τους προσέφερε καταφύγιο από την κοινωνία, της οποίας δεν ήταν πλέον δυνατό να αποτελούν μέλος, έχοντας ως σχέδιο να τους βοηθήσει να χρησιμοποιήσουν τις δυνάμεις για καλό. Αν ήταν να τον περιγράψω στα γρήγορα, θα έλεγα, ότι είναι κάτι μεταξύ Indiana Jones και Frankestein ο συγκεκριμένος χαρακτήρας.

To Doom Patrol ήρθε, όπως είπα, να προσφέρει κάτι διαφορετικό. Ήρθε να προσφέρει κάτι αγαπημένα καμένο από άποψη χιούμορ και προσέγγισης της όλης σειράς. Η παρουσία του Mr. Nobody (Alan Tudyk), ως ο κακός της σειράς, ο οποίος σπάει εξ’ αρχής και σταθερά τον τέταρτο τοίχο και αποτελεί ταυτόχρονα μέρος της σειράς αλλά και σατιρικό σχολιαστή της είναι ένα καλό παράδειγμα αυτής της προσέγγισης.

Να πω την αμαρτία μου είχα μεικτές προσδοκίες για τη σειρά, καθώς φοβόμουν, ότι θα ήταν γεμάτη από μέτριο comic relief όντας μια αρκετά action comedy σειρά, όμως δε συμβαίνει αυτό. Στο Doom Patrol κατ’ εμέ έχουμε μια ιδανική ισορροπία μεταξύ σοβαρού και αστείου. Από την μια κάποιες καταστάσεις είναι αρκετά γελοίες – καμένες μέχρι που και οι ίδιοι οι χαρακτήρες σκαλώνουν με το παράλογο τους (ειδικά ο Robotman), από την άλλη η σειρά παραμένει σοβαρή. Δεν υπάρχει διαφορά στον τόνο της εν ολίγοις, ούτε σπασμωδικές αλλαγές, το χιούμορ και το παράλογο είναι μέρος της κι όχι πρόσθετο στοιχείο.

Επίσης κάτι, που δεν περίμενα, είναι, ότι έχει αρκετά καλές δραματικές σκηνές. Κάθε χαρακτήρας comic, που σέβεται τον εαυτό του, έχει μια δραματική ιστορία πίσω του. Αν δεν είναι και λίγο μάρτυρας δε πουλάει δυστυχώς. Στο Doom Patrol αυτό το αναγκαστικό generic στοιχείο τους είδους αποδίδεται πολύ τίμια στις αντίστοιχες σκηνές.

Πέραν του χιούμορ ο πρώτος κύκλος έχει αρκετή δράση, με κάποια επεισόδια φυσικά να έχουν περισσότερη και καλύτερη άλλων. Ένα πράγμα, που μπορεί να ειπωθεί με άνεση για τη σειρά είναι, ότι δεν είναι μονότονη. Γίνονται τόσα άκυρα πράγματα, που αναγκάζουν τους χαρακτήρες να μπλεχτούν σε κάτι τελείως καινούριο, ενώ προσπαθούν να φέρουν εις πέρας τον κύριο στόχο – αποστολή τους. Κάθε επεισόδιο έχει και κάτι νέο να δείξει, είτε στο παρελθόν είτε στο παρόν/μέλλον.

Η σειρά δεν έχει ιδιαίτερες αδυναμίες, όπως δεν έχει και ιδιαίτερα δυνατά στοιχεία, που να ξεχωρίζουν κατά πολύ άλλων. Δεν σε αφήνει με το στόμα ανοικτό, η ώρα όμως περνάει με ενθουσιασμό κι άκρως ευχάριστα.

Ίσως οι συνεχώς νέες ευτράπελες καταστάσεις να κουράσουν κάποιους, που θέλουν περισσότερη δομή και συνοχή. Δεν είναι όλες οι καταστάσεις ενδιαφέρουσες πάντως. Κάποιες ιστορίες χαρακτήρων αντίστοιχα είναι λιγότερο ενδιαφέρουσες άλλων αν και απαραίτητες εννοείται για το χτίσιμο της σειράς.

Ο χαρακτήρας του Cyborg μπορώ να πω, ότι είναι μια αδυναμία ως έναν βαθμό καθώς μου φαίνεται κάπως ξέμπαρκος – αχρείαστος στο όλο σκηνικό, ειδικά έτσι όπως τον δίνουν στον πρώτο κύκλο. Δεν ξέρω κατά πόσο κολλάει. Πιο πολύ μου δίνεται η αίσθηση, ότι τον έβαλαν για να υπάρχει κι ένας πιο γνωστός χαρακτήρας μέσα παρά για το καλό της πλοκής κι ας έχει σημαντική συμμετοχή. Προσωπικά δε με πείθει καθόλου και ο ηθοποιός, οπότε μπορεί να είναι αυτό η αιτία ως έναν βαθμό.

Στον τομέα των ερμηνειών ξεχωρίζει με διαφορά η Guerrero, όπου δίνει ρέστα στις εναλλαγές των διαφόρων προσωπικοτήτων της Crazy Jane. Ο Timothy Dalton είναι ο Timothy Dalton… πλέον έχει στο τσεπάκι τον ρόλο του μυστηριώδους ανδρός με το σκοτεινό παρελθόν και την αμφιλεγόμενη ηθική. Ο αγαπημένος Brendan Fraser είναι επίσης ο αγαπημένος Brendan Fraser, που μας καλύπτει και μόνο με την προφορική/φωνητική του ερμηνεία ως Robotman.

Η Bowlby απετέλεσε για μένα μια ευχάριστη έκπληξη με την ερμηνεία της ιδιαίτερα στις δραματικές σκηνές. Ο Bomer και ο Wade δεν τρέλαναν η αλήθεια είναι. Να σημειωθεί, ότι οι Fraser και Bomer έχουν κατά κύριο λόγο προφορικές/φωνητικές ερμηνείες με την φυσική τους παρουσία στη σειρά να είναι μόνο σε flashbacks.

Συνοψίζοντας το Doom Patrol είναι μια τίμια super hero σειρά προσφέροντας κάτι διαφορετικό με το χιούμορ της και την ευρύτερη προσέγγιση της. Αξίζει τον χρόνο της ασυζητητί δίχως όμως να πωρώνει απαραίτητα. Είναι αναλογικά μιλώντας πιθανώς η καλύτερη σειρά της DC μετά το Titans. Επόμενος σταθμός τώρα το Swamp Thing!

Διαβάστε ακόμα: