Black Mirror: 5ος κύκλος (spoiler free review)

Ο πέμπτος κύκλος του Black Mirror της σειράς, που λατρεύουμε να μας ισοπεδώνει τα εσώψυχα, ήρθε φέτος νωρίτερα του συνηθισμένου ή με κάποια καθυστέρηση ανάλογα, πως το δει κανείς. Σε αντίθεση με τους προηγούμενους τρεις κύκλους, ο πέμπτος έχει μόνο τρία επεισόδια. Επίσης σε αντίθεση με τους προηγούμενους τέσσερις κύκλους, ο πέμπτος είναι ξεκάθαρα μέτριος συνεχίζοντας την κατηφορική πορεία των τελευταίων ετών για τη σειρά.

Επιγραμματικά οι πλοκές των επεισοδίων είναι οι εξής. Στο πρώτο επεισόδιο “Striking Vipers” βλέπουμε πως ένα παιχνίδι εικονικής πραγματικότητας και η σχέση, που αναπτύσσεται εντός του ανάμεσα σε δυο παλιούς κολλητούς, κοντεύει να καταστρέψει τις πραγματικές τους ζωές. Στο δεύτερο “Smithereens” βλέπουμε μέσα από την ιστορία ενός οδηγού ταξί/uber τις πιθανώς καταστροφικές επιπτώσεις του απαρατήρητου εθισμού, που μπορούν να προκαλέσουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ενώ υπάρχει και μια υπόνοια θρησκευτικής παραβολής. Στο τρίτο “Rachel, Jack and Ashley Too” βλέπουμε το πόσο εύκολα μπορεί να φτάσει στα άκρα μια βιομηχανία, όπως αυτή της μουσικής, καθιστώντας τον εκάστοτε καλλιτέχνη ως μια ακόμα “χρυσή αγελάδα”, που την αρμέγουν δίχως τελειωμό κι έλεος. Και τα τρία επεισόδια έχουν μια καλή πρώτη ύλη από άποψη ιστορίας, την οποία όμως δεν αξιοποιούν ιδιαίτερα, ενώ παράλληλα ο πέμπτος κύκλος του Black Mirror δε θυμίζει Black Mirror. Πάμε να δούμε το γιατί.

Ο κυριότερος λόγος είναι, ότι η πρωτότυπη ιστορία και η πλοκή, που συνήθως έπαιζαν με την ψυχική μας υγεία, έχουν μπει σε δεύτερη μοίρα. Περισσότερο μου έμεινε η χονδροειδής προσπάθεια για το κοινωνικό σχόλιο ή ό,τι άλλο προσπάθησαν να περάσουν, παρά οι ιστορίες των επεισοδίων καθαυτές. Στο Black Mirror βλέπαμε συνήθως, πως μια και όχι τόσο μακρινή τεχνολογία, μπορεί να βγει εκτός ελέγχου και να πλήξει συνήθως σε καταστροφικό βαθμό και με καταστροφικό τρόπο τη ζωή κάποιου ανθρώπου έως και ολόκληρη την εκάστοτε κοινωνία. Στον πέμπτο κύκλο αυτό δε συμβαίνει ή έστω δε συμβαίνει στον ίδιο βαθμό και με τον ξεχωριστό τρόπο, που γινόταν μέχρι πρότινος. Υπάρχει ως διέπουσα αρχή ας το πούμε, αλλά τις συγκεκριμένες ιστορίες μπορείς να τις δεις και τις έχεις δει και σε άλλες σειρές ή ταινίες ή ακόμα και στην πραγματικότητα . Δεν είναι κάτι το καινούριο ή πρωτότυπο, πόσο μάλλον το σκοτεινό sci-fi δράμα, που έχουμε συνηθίσει να είναι το Black Mirror. Μια μορφή εξωσυζυγικής σχέσης, ένας άνθρωπος γεμάτος ενοχές κι απόγνωση, που οδηγείται στα άκρα και η απληστία μιας μεγάλης βιομηχανίας αντίστοιχα κι ας έχουν ντυθεί με κάποια sci-fi πέπλα δεν τα λες Black Mirror απαραίτητα. Ο πέμπτος κύκλος απλά δεν ενθουσιάζει, συνεχίζοντας όπως είπα την κατηφορική πορεία των τελευταίων ετών, μιας που το διαδραστικό Bandersnatch (2018) ήταν να μην το πω φόλα, να το πω υπερεκτιμημένο…

Πρέπει να αναγνωρίσουμε, ότι το εγχείρημα, που ανέλαβε ο δημιουργός του Black Mirror, Charlie Brooker και προσπαθεί να φέρει εις πέρας με κάθε νέο κύκλο, μόνο εύκολο δεν είναι. Όπως έχει δηλώσει κι ο ίδιος, είναι πολύ δύσκολο να φανταστείς μια από τις ιστορίες του Black Mirror, καθώς μέχρι να την σκεφτείς έχει γίνει πραγματικότητα κάπου. Στον πέμπτο κύκλο δεν τα κατάφερε δυστυχώς, όπως συνέβη άλλες φορές, και συνεχίζει ως έναν βαθμό να ανακυκλώνει τις ιδέες του. Το δυϊιστικό σκεπτικό, που αρχικά χωρίζει και εν συνεχεία θέλει τελείως ανεξάρτητα μεταξύ τους τα μέρη του ζεύγους σώμα-πνεύμα ή σώμα-συνείδηση ως ορισμός του εαυτού, πέραν του ότι έχει μια πολύ μεγάλη και πολύπλοκη παράδοσή σκέψης και στην Δύση και στην Ανατολή, η οποία απλοποιείται ως ζήτημα σε γελοίο βαθμό στους τελευταίους κύκλους της σειράς, είναι και ξεπερασμένο σκεπτικό ή έστω πολυπαιγμένο πλέον εργάκι στην pop κουλτούρα. Με λίγα λόγια, το να μας ζητά κάθε δεύτερο επεισόδιο να πάρουμε ως δεδομένο δίχως ιδιαίτερη εξήγηση, ότι είμαστε μόνο μια συνείδηση, η οποία μπορεί να αντιγραφεί, να διαγραφεί, να χωριστεί ως απλά data από το σώμα κτλ καταντά βαρετό πλέον. Ιδίως αν συγκρίνουμε τις επεισοδιάρες, στις οποίες το πρωτοείδαμε (π.χ. White Christmas) ως ζήτημα με τα πιο πρόσφατα μέτρια επεισόδια. Ο ρεαλισμός και η αίσθηση του κοντινού τεχνολογικού κινδύνου, που είχε η σειρά, στον πέμπτο κύκλο αντικαταστήθηκαν κατ’ εμέ με κάτι το συνηθισμένο και με μια αφηρημένη τεχνοφοβία αντίστοιχα. Όπως είπαμε βέβαια το βάρος στο πέμπτο κύκλο του Black Mirror έπεσε περισσότερο αλλού.

Να ξεκαθαρίσω, ότι ο πέμπτος κύκλος βλέπεται με άνεση. Απλώς δεν συναρπάζει. Το πρώτο επεισόδιο πέραν του, ότι κουράζει με την προσπάθεια του να χτίσει ένα περίεργο σκηνικό, που ξεκάθαρα δεν είναι βιώσιμο ως κατασκεύασμα και ως μήνυμα, μόνο και μόνο για να προκαλέσει κάποιους και να ικανοποιήσει άλλους, είναι και άκρως βαρετό. Το δεύτερο στηρίζεται ουσιαστικά στην ερμηνεία του εξαιρετικού Andrew Scott, που μας έχει αποδείξει και, ότι είναι ηθοποιάρα αλλά και, ότι μπορεί με άνεση να υποδυθεί κάποιον, που δεν τα πάει καλά στα μυαλά του. Ευχάριστη και μεγάλη έκπληξη ήταν το τρίτο επεισόδιο, το οποίο ίσως ήταν και το πιο “Black Mirror” από τα τρία. Πολλοί το κατέκριναν επειδή ήταν πολύ πιο ανάλαφρο και επειδή παίζει και η Miley Cyrus. Ναι είναι ξεκάθαρα πιο pop και χαζοχαρούμενο κάποιες φορές, αλλά δεν είναι κακό επεισόδιο. Η Cyrus ας είναι, ό,τι είναι γενικά, στο συγκεκριμένο επεισόδιο είναι αξιοπρεπής στην ερμηνεία της και η γενικότερη ιστορία αν και κοινότυπη δεν με χάλασε. Έχει και καλούτσικο χιούμορ, παρότι η ατακάρα, του κύκλου (αυτή με την αρκούδα), με την οποία έλιωσα τα γέλια, ανήκει στο πρώτο επεισόδιο.

Εν κατακλείδι ο πέμπτος κύκλος Black Mirror βλέπεται, είναι ενδιαφέρων αλλά και σαφώς χειρότερος των προηγούμενων. Δίνει δυστυχώς την αίσθηση, ότι είναι ξένος προς τον χαρακτήρα της σειράς, που μας συγκλόνισε στο παρελθόν. Για την ξηρασία του τηλεοπτικού Ιουνίου είναι καλή επιλογή, αλλά κρατήστε μικρό καλάθι καλού κακού.

Διαβάστε ακόμα: