Happy!: 2ος κύκλος (spoiler free review)

Αν και άργησε λίγο το συγκεκριμένο review, είναι εδώ. Το Happy! (2017-) με τον υπέροχο σουρεάλ του κόσμο επέστρεψε για τον δεύτερο κύκλο του, ο οποίος αν και δεν έπιασε τα ύψη του πρώτου, παραμένει τίμιος. Το Happy! με μεγάλη άνεση αποτελεί μια από τις πιο πρωτότυπες σειρές των τελευταίων ετών, ερχόμενο σε μια περίοδο, που η βιομηχανία της τηλεόρασης δυσκολεύεται – όχι τόσο όσο του κινηματογράφου – να βρει φρέσκιες ιδέες.

Για όσους δε το γνωρίζουν το Happy! βασίζεται στο ομώνυμο κόμικς των Grant Morrison και Darick Robinson, γνωστοί από τις δουλειές τους στα κόμικς της DC και της Marvel. Παίζει να αποτελεί, μια από τις καλύτερες μεταφορές από τη σελίδα στην οθόνη. To Happy! είναι η ιστορία του Nick Sax ενός πρώην ντετέκτιβ, που πλέον έχει γίνει λίγο πολύ κακοποιός και εκτελεστής, ο οποίος μια μέρα ξυπνά στο νοσοκομείο έπειτα από ανακοπή καρδιάς και βλέπει μπροστά του τον Happy το μπλε άλογο (ένα μπλε γαιδουράκι με κέρατο μονόκερου…). Ο Happy είναι ο φανταστικός φίλος της κόρης του Sax, που δεν ήξερε, ότι έχει, η οποία βρίσκεται σε κίνδυνο. Κάπως έτσι ο Sax ξεκινά την προσπάθεια του να τη σώσει και μαζί με αυτή ξεκινά και αυτή η ιδιαίτερη μαύρη κωμωδία – action drama. Σε όποιον του έχει διαφύγει ως σειρά, αξίζει να την τσεκάρει ασυζητητί.

Ο δεύτερος κύκλος συνεχίζει χρονολογικά λίγο μετά το τέλος του πρώτου. Ο Nick (Christopher Meloni), προσπαθεί να γυρίσει σελίδα στη ζωή του για χάρη της κόρης του, αφήνοντας πίσω τη βία, την παρανομία και το αλκοόλ. Όπως είναι αναμενόμενο αυτό δε θα κρατήσει, καθώς οι ανοικτοί λογαριασμοί του παρελθόντος θα φέρουν τα πράγματα πάνω κάτω. Στο θέμα κύριας ιστορίας των κύκλων το Happy δεν πρωτοτυπεί. Έχουμε ξαναδεί την ιστορία του πατέρα, που προσπαθεί να σώσει την κόρη του, ή το παρελθόν ενός ανδρός να επιστρέφει για να τον στοειχειώσει. Πρωτοτυπεί όμως σε πολλά άλλα. Το όλο concept του κόσμου των φανταστικών φίλων κι όχι μόνο, είναι ένα καλό παράδειγμα. Στην περίπτωση του δεύτερου κύκλου εισάγονται νέα δεδομένα, διευρύνεται το σύμπαν, στο οποίο ξεδιπλώνεται η σειρά, μαθαίνουμε κάποια άκρως ενδιαφέροντα back stories, ενώ ταυτόχρονα το ιδιαίτερο ύφος της μένει σχετικά αμετάβλητό. Σε γενικές γραμμές, όπως ειπώθηκε και στην αρχή, ο δεύτερος κύκλος δεν φτάνει τον πρώτο. Θα ήταν πολύ δύσκολο να το κάνει, η αλήθεια είναι, μιας που ο πρώτος κύκλος ήταν πολύ δυνατός και ως «πρώτος κύκλος» και ως κύκλος γενικά. Ο δεύτερος κρατά την σημαία ψηλά πάντως και αποτελεί μια τίμια συνέχεια.

Στα πολύ θετικά του κύκλου ανήκει το, ότι κλείνουν στην ώρα του το κεφάλαιο, με το οποίο ξεκίνησε η σειρά. Κάποιοι χαρακτήρες κάνουν τον κύκλο τους με την ιστορία τους τελειώνει άκρως ικανοποιητικά. Θα μπορούσαν να το είχαν τραβήξει κι άλλο το όλο σκηνικό, αλλά ευτυχώς δεν το έκαναν και το τέλειωσαν ακριβώς στο όριο, πριν ξεκινήσει να κουράζει. Η διεύρυνση του σύμπαντος και η εκκίνηση ενός νέου κεφαλαίου για το μέλλον της σειράς, είναι ένα ακόμα θετικό στοιχείο, στο οποίο όμως ελλοχεύουν κίνδυνοι και θα εξηγήσω το γιατί παρακάτω. Αξιοσημείωτο είναι, ότι μπόρεσαν να κρατήσουν το όλο ύφος της σειράς σχετικά σταθερό. Η μούρλα της είναι εκεί, η δράση και η αιματηρή βία της είναι εκεί, το χιούμορ της είναι ξεκάθαρα εκεί. Δεν στερείται στιγμές, που σε κάνουν να λιώνεις στο γέλιο, με την σκηνή, όπου ο Happy εξερευνά και την σεξουαλική του πλευρά, να αποτελεί από τα highlights του κύκλο. Οι ερμηνείες, όπως συνέβη και στον πρώτο κύκλο, είναι πολύ καλές από όλο το cast ακόμα και από την πιτσιρίκα Bryce Lorenzo, η οποία στον πρώτο κύκλο δεν είχε τόσο την ευκαιρία να δείξει τι μπορεί να κάνει. Ο Meloni κουβαλά και πάλι με μεγάλη άνεση κι επιτυχία την σειρά στους ώμους του, αν και δεν ήταν πάντα στο επίκεντρο της σε αυτόν τον κύκλο. Γενικά έχουμε εξελίξεις σε όλα τα μέτωπα.

Αυτές οι εξελίξεις, όπως είναι φυσικό φέρουν ένα ρίσκο. Για παράδειγμα από την μια, όπως είπα, κράτησαν το ύφος σχετικά σταθερό, αλλά υπήρχαν αρκετές φορές, που δεν έκατσα να δω το επεισόδιο με τον ίδιο ενθουσιασμό ή προσπέρασα κάποιες σκηνές, γιατί είτε δεν είχα όρεξη, είτε ένιωθα μπουχτισμένος από την εκάστοτε παράνοια της σκηνής. Μια μικρή δόση ανακύκλωσης με τα σαδομαζοχιστικά ψυχεδελικά σκηνικά κ.α. υπήρχε. Οκ είναι χαρακτηριστικό της σειράς δεκτό, απλά δεν πετάω και τη σκούφια μου κάθε φορά, που συμβαίνει, αν είναι να το πω αλλιώς. Οι κίνδυνοι, που θεωρώ και προανέφερα, ότι ελλοχεύουν, είναι αυτοί του να χαθεί κάθε λογική. Κανονικά με το τέλος του δεύτερου κύκλου τελειώνει και η ιστορία, που διηγείται το κόμικ. Η σειρά όμως θα συνεχιστεί και για επόμενους κύκλους τουλάχιστον σύμφωνα με δηλώσεις του Morrison. Πιθανώς να μην συνεχιστεί στο SyFy, που την φιλοξένησε για τις δύο πρώτες χρονιές και να αγοραστεί από άλλο κανάλι. Το ζήτημα είναι τώρα, που θα συνεχιστεί, κατά πόσο θα μπορέσουν να κρατήσουν ένα μέτρο και δε θα ξεφύγουν μες στην παράνοια ενός δυνητικά άπειρου κόσμου γεμάτο από φανταστικές οντότητες και τέρμα καμένες καταστάσεις, οι οποίες μπορούν κάλλιστα να καταντήσουν κουραστικές. Δεν είναι λίγες οι σειρές, οι οποίες μόλις άφησαν πίσω το πρωταρχικό τους υλικό ξεκίνησαν να κατηφορίζουν, όπως συνέβη π.χ. για πολλούς με το Game Of Thrones (2011-19) κι ως έναν βαθμό με τον δεύτερο κύκλο American Gods (2017-) μεταξύ άλλων. Θα είναι κρίμα γιατί το Happy! είναι μια μικρή όαση και σίγουρα κάτι φρέσκο. Ο δεύτερος κύκλος είχε διάφορες πλοκές να τρέχουν παράλληλα, οι οποίες δεν ήταν όλες το ίδιο ενδιαφέρουσες και υπήρξαν στιγμές, που μου έδινε την αίσθηση, ότι κάτι είναι λίγο εκτός φάσης, αλλά δεν έγινε και κάτι το τραγικό, μην είμεθα τόσο παράξενοι κι αχάριστοι πια.

Συνεπώς ο δεύτερος κύκλος Happy ήταν μια τίμια συνέχεια και κλείσιμο της ιστορίας του πρώτου. Άξιζε δίχως αμφιβολία το χρόνο του και προσέφερε, όπως και ο πρώτος κάτι απολαυστικό και ολοκληρωμένο. Άντε να δούμε τι μέλλει γενέσθαι στη συνέχεια.

Διαβάστε ακόμα: