Stranger Things: 3ος κύκλος (spoiler free review)

Το Stranger Things είναι από τις νεώτερες σειρές, που έχουν αγαπηθεί όσο λίγες από το μεγαλύτερο μέρος του κοινού. Μετά από σχεδόν δυο χρόνια η σειρά επέστρεψε με τον τρίτο κύκλο της, ο οποίος ήταν ολίγον τι κοινότυπος αλλά παρέμεινε απολαυστικός καταρρίπτοντας μέσα σε τέσσερεις μόνο μέρες το ρεκόρ προβολών για το Netflix. Και σκεφτείτε, ότι στα παρακάτω νούμερα δεν συγκαταλέγονται, όσοι χρήστες το είδαν μέσω του λογαριασμού κάποιου άλλου ή όσοι το κατέβασαν πειρατικά.

.@Stranger_Things 3 is breaking Netflix records!

40.7 million household accounts have been watching the show since its July 4 global launch — more than any other film or series in its first four days. And 18.2 million have already finished the entire season.

— Netflix US (@netflix) July 8, 2019

Όπως ανέφερα εν συντομία και στο review μου για τον δεύτερο κύκλο του Dark, το Stranger things έχει ως ένα από τα κύρια όπλα του την νοσταλγία για τα αμερικάνικα 80s και συγκεκριμένα για την pop κουλτούρα της δεκαετίας, που μας έδωσε τόσες κλασικές πλέον ταινιάρες και ενίοτε καλτίλες όλων των ειδών μαζί με αμέτρητες σαβούρες φυσικά.. Πράγμα, που προσωπικά δεν με πωρώνει τόσο όσο άλλους όντας κουτσούβελο των 90s και έφηβος των 00s και πλέον λίγο κυνικός ενήλιξ. Μια παρένθεση εδώ… Ευτυχώς αυτή η σειρά ασχολείται με το συγκεκριμένο κομμάτι των αμερικάνικων 80s. Σκεφτείτε να υπήρχε μια αντίστοιχη σειρά με τα ελληνικά 80s ως πηγή έμπνευσης με τίτλο τύπου «Πολύ περίεργα πράματα» ή «Περίεργη φάση δικέ μου» και με easter eggs – αναφορές από ταινίες όπως Ρόδα, τσάντα και κοπάνα (1982), Χούλιγκανς (Κάτω τα χέρια από τα νιάτα) (1983), Ο άνθρωπος από το Τσέρνομπιλ (1986), Κλεφτρόνι και τζέντλεμαν (1986)… Κάντε το εικόνα και ελάτε να φρικάρουμε παρέα… κλείνει η παρένθεση.

Ο τρίτος κύκλος Stranger Things διαδραματίζεται το 1985 περίπου έναν χρόνο μετά τα γεγονότα του δεύτερου συμβαδίζοντας έτσι και με την ανάπτυξη των παιδιών – ηθοποιών της σειράς, που πλέον είναι και στη σειρά και στην πραγματικότητα εφηβόπουλα. Αντίστοιχα κάπως έτσι θα γίνει και με τον τέταρτο κύκλο, όπως δείχνουν τα πράγματα, ο οποίος θα έρθει μάλλον σε δυο χρόνια πάλι. Ο τρίτος κύκλος δεν προσφέρει κάτι καινούριο, όσον αφορά τη βασική πλοκή. Το κακό ον, ο Mindflayer, επιστρέφει με κάποιον τρόπο, φτιάχνει έναν νέο στρατό και προσπαθεί να σκοτώσει την El/11 (Millie Bobby Brown), η οποία είναι το μόνο ουσιαστικό εμπόδιο ανάμεσα σε αυτόν και την κατάκτηση του κόσμου, αν εξαιρέσουμε φυσικά κι όλες τις στρατιωτικές δυνάμεις όλων των κρατών… Η παρέα των παιδιών επιστρέφει με μικρούς και μεγάλους να συνεργάζονται για να σώσουν τον κόσμο. Από αυτήν την άποψη η σειρά – ίσως και εσκεμμένα – είναι αρκετά generic. Αν σε προηγούμενους κύκλους η 80s νοσταλγία ήταν ένα από τα κύρια όπλα της σειράς, στον τρίτο είναι το βασικό ίσως και το μόνο, ώστε να «παγιδεύσει» τον θεατή στον κόσμο της με την ομολογουμένως γλυκιά και γνώριμη πλέον ατμόσφαιρα της. Αν αφήσουμε για λίγο όμως στην άκρη την συμπάθεια για αυτό το κομμάτι εκείνης της εποχής, θα δούμε, ότι το Stranger Things στον τρίτο κύκλο του γίνεται μια ακόμα κοινότυπη σειρά, που ξέρουμε πάνω κάτω πως θα εξελιχθεί, προσφέροντας τα πολύ βασικά και κάμποσα κλισέ. Δεν χρειάζεται για παράδειγμα να δούμε τη mid credits σκηνή για να μάθουμε, ότι αναιρείται το μεγάλο συμβάν στο τέλος του όγδοου επεισοδίου. Φαινόταν από μακριά, μαζί με πολλές άλλες καταλήξεις των ιστοριών. Παρεμπιπτόντως έχει mid credits σκηνή, την οποία ανακάλυψα εκ των υστέρων από αναφορές στο διαδίκτυο, γιατί έκλεισα σαν καλός μπουμπούνας βιαστικά το επεισόδιο μετά το τέλος του. Ιδίως αν συγκριθεί με τους προηγούμενους κύκλους στο θέμα πλοκής και εξέλιξης χαρακτήρων, ο τρίτος κύκλος είναι σαφέστατα ο πιο φτωχός.

Οι αναφορές σε ταινίες, πρόσωπα, παιχνίδια, σειρές ακόμα και σε αναψυκτικά των 80s, όχι μόνο σε συζητήσεις ή σε μεμονωμένες σκηνές και πλάνα αλλά και σε βασικά στοιχεία της πλοκής είναι πάρα πολλές και παντού. Επιγραμματικά να πούμε, ότι οι εμφανέστερες νέες αναφορές γίνονται σε ταινίες όπως Close Encounters Of The Third Kind (1977), Star Wars (1977-83), Alien (1979), The Shining (1980), The Thing (1982), Christine (1983), The Terminator (1984), Back to the Future (1985), The Blob (1988), Die Hard (1988) και φυσικά σε πληθώρα generic teen ταινιών με σημείο αναφοράς το mall και ψυχροπολεμικών ταινιών με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το Red Dawn (1984). Οι εν λόγω αναφορές γίνονται και μέσω της μουσικής συνοδείας φυσικά. Στις αναφορές προς το Terminator είναι χαρακτηριστική η χρήση μοτίβων στα synth, θυμίζοντας το θρυλικό soundtrack, ενώ ως ένα από τα κύρια μουσικά θέματα θα είναι μέρος της όπερας Satyagraha (1979) του Phillip Glass, που ανεβάζει κατακόρυφα την ένταση της εκάστοτε σκηνής. Η πιο ξεκάθαρη αναφορά φυσικά θα γίνει με το Never Ending Story (1984) του Limahl. Είναι ολοφάνερο, ότι σε αυτόν τον κύκλο έπεσε πολύ περισσότερο βάρος και δουλειά στην προαναφερθείσα fan service 80s νοσταλγία παρά στα υπόλοιπα. Σαν κύκλος έχει ανεβοκατεβάσματα στον ρυθμό των ιστοριών, που τρέχουν παράλληλα και εν τέλει θα συνδεθούν στο τελευταίο επεισόδιο. Δεν ήταν όλες οι ιστορίες το ίδιο ενδιαφέρουσες. Αυτή των Nancy (Natalia Dyer) και Jonathan (Charlie Heaton) για παράδειγμα ήταν ξεκάθαρα βαρετή και στο μεγαλύτερο μέρος της περιττή, έχοντας περισσότερο ως στόχο το (γραφικά ίδιο πλέον) κοινωνικό σχόλιο και το να δώσει λόγο ύπαρξης των δύο αυτών χαρακτήρων στο φινάλε του κύκλου. Υπήρξαν σκηνές, που έλιωσα στα γέλια κι ας μην είχε τίποτα το πρωτότυπο από άποψη χιούμορ. Όσο να ‘ναι πάντα έχουν γέλιο τα προβλήματα του εφηβικού έρωτα και της γονικής αντιμετώπισης, ιδίως όταν ο εν λόγω γονιός είναι ένας χαρακτήρας σαν τον Hopper (David Harbour) ή σαν την Joyce (Winona Ryder) και δίνονται έτσι, όπως δόθηκαν σε αυτόν τον κύκλο. Υπήρξαν γλυκές σκηνές. Υπήρξαν δραματικές σκηνές, Υπήρξαν σκηνές με σχετική δράση. Υπήρξαν και άλλες, που δεν κουνιόταν φύλλο γενικότερα και ήταν τέρμα generic και βαρετές. Τουλάχιστον σαν κύκλος δεν αργεί στις εξελίξεις και αποκαλύψεις του. Οι χαρακτήρες δεν είναι οι κλασικά χαζοί ή αφελείς αδυνατώντας να δουν το προφανές. Χτίζει καλά από αυτήν την άποψη. Τα δύο νέα πρόσωπα του cast αυτό της Maya Hawke ως Robin και του Alec Utgoff ως Alexei (Smirnoff) αποτελούν δυο άκρως τονωτικές «ενέσεις» και καλοδεχούμενες προσθέσεις. Μάλιστα ο χαρακτήρας του Alexei έγινε μια νέα αγάπη για το διαδίκτυο και τα social media, αποτελώντας κατά πολλούς το πιο αγαπημένο πρόσωπο του τρίτου κύκλου και όχι άδικα. Είναι αυτό, που λέμε, καρικατούρα.

Η πορεία των νεαρών ηθοποιών είναι σταθερά ανοδική με τους περισσότερους να δείχνουν, ότι έχουν δυνατότητες για μια αξιόλογη καριέρα στο μέλλον. Η γενικότερη χημεία μεταξύ της παρέας είναι αισθητή στην κάμερα. Η Brown ίσως κάνει την καλύτερη ερμηνεία από όλη την πιτσιρικαρία και σε αυτόν τον κύκλο και ο Noah Schnapp τη χειρότερη ή έστω την πιο αδιάφορη. Άντε όμως παιδιά να περάσει λίγος καιρός και να πέσει/σταθεροποιηθεί η φωνή των αγοριών της παρέας, γιατί οι εναλλαγές στον τόνο και οι τσιρίδες – ιδίως του Gaten Matarazzo – σπάνε τύμπανο.

Ο τρίτος κύκλος Stranger Things λοιπόν μας έδωσε μια ακόμα ολοκληρωμένη μεν περπατημένη δε ιστορία ντυμένη σε μια πολύ γνώριμη ατμόσφαιρα ακίνδυνης περιπέτειας. Μέσα από την εν λόγω ιστορία και τις πολλές και συνεχείς αναφορές στα 80s τόσο ως fan service, όσο και στη δομή του, προσφέρει στο κοινό του μια πολυπόθητη, όπως αποδεικνυέται, αίσθηση ασφάλειας και την ικανοποίηση ενός αίσιου τέλους, όπως μας έχουν συνηθίσει αγαπημένες ταινίες της δεκαετίας εκείνης. Αν ζητήσουμε μόνο αυτά από τον τρίτο κύκλο, τότε πρέπει να τον χαρακτηρίσουμε εξαιρετικό. Αν ζητήσουμε, όντας λίγο κακομαθημένοι πλέον από τους προηγούμενους δυο, περισσότερα, τότε πρέπει να τον χαρακτηρίσουμε το λιγότερο, όπως ήδη έχω πει πολλάκις, κοινότυπο. Και στις δύο περιπτώσεις αξίζει τον χρόνο του. Μπορεί να δίνει λιγότερα, από όσα θέλουν να παραδεχτούν οι φανατικοί του θεατές, αλλά παραμένει απολαυστικός στο μεγαλύτερο μέρος του.

Διαβάστε ακόμα: