The Boys: 1ος κύκλος – Spoiler Free Review

Μια ακόμα σειρά με υπερήρωες ήρθε φέτος στα τέλη Ιουλίου από το Amazon, το The Boys. Παρά τις μεγάλες ομοιότητες και αναφορές στα ήδη υπάρχοντα υπερηρωϊκά σύμπαντα δεν είναι μια ακόμα σειρά κονσέρβα του είδους. Βασισμένο στην ομώνυμη σειρά κόμικς των Garth Ennis και Darick Robertson ήρθε στο Amazon υπό την επιμέλεια των Eric Kripke, Seth Rogen και Evan Goldberg.

Το The Boys παρουσιάζει μια σχετικά γνώριμη αλλά αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία, εξετάζοντας μια κατά πολύ ρεαλιστικότερη εκδοχή ενός κόσμου με υπερήρωες σε σύγκριση με αυτές, που έχουμε συνηθίσει. Έχουμε μια κεντρική ομάδα υπερηρώων τους The Seven, η οποία μαζί με άλλους πιο άσημους υπερήρωες δουλεύουν ουσιαστικά για μια εταιρεία κολοσσό τη Vought. Κάθε υπερήρωας και υπερηρωίδα αποτελεί εν ολίγοις ένα ακόμα εμπορικό αγαθό, ένα brand της εταιρείας, πάνω στο οποίο θα χτιστεί μια ολόκληρη βιομηχανία από θεματικά πάρκα διασκέδασης, έως blockbuster ταινίες, είδη ρουχισμού, παιχνίδια κτλ. Δεν θα ήταν τραβηγμένο να πούμε, ότι το The Boys συνδυάζει με καυστικό τρόπο στοιχεία από τον πραγματικό και πλασματικό κόσμο της Marvel και της DC. Δηλαδή από τη μία οι The Seven είναι μια ξεκάθαρη αναφορά – ή καλύτερα παρωδία – της πιο μεγάλης υπερηρωϊκής ομάδας των κόμικς, αυτής του Justice League, ενώ από την άλλη η Vought είναι μια ξεκάθαρη αναφορά σε μια εταιρεία των – τρομακτικών – κυβικών της Disney. Ο τρόπος με τον οποίο το The Boys θίγει ζητήματα όπως η κατάχρηση εξουσίας από τους ανθρώπινους και προβληματικούς υπερήρωες, η τελείως ψεύτικη εικόνα, που προβάλλεται στο αγοραστικό κοινό, οι παράπλευρες απώλειες όλης αυτής της βιομηχανίας κτλ. θυμίζουν έντονα τον κόσμο των Watchmen του Alan Moore. Γι αυτό και χαρακτηρίστηκε ήδη από κάποιους – με μια γερή δόση υπερβολης κατ’ εμέ – ως το “Watchmen της γενιάς του” . Στον πυρήνα τους μοιράζονται και οι δύο ιστορίες την ιδέα, ότι το καλό και το κακό είναι σχετικές έως και πλασματικές έννοιες και ότι οι ήρωες δεν είναι και τόσο ήρωες πίσω από τις κάμερες.

Το The Boys στον πρώτο κύκλο του αφηγείται την ιστορία μιας μικρής ομάδας, η οποία προσπαθεί να ξεσκεπάσει τις πλεκτάνες της Vought και των υπερηρώων της και να εκδικηθεί για την απώλεια αγαπημένων προσώπων. Η πλοκή είναι αρκετά καλή και η εκτέλεση ακόμα καλύτερη. Προσωπικά χαιρετίζω θερμά μια σειρά τους είδους σαν αυτή, που δεν έδωσε για ακόμα μια φορά τους ίδιους generic ηθικολόγους χαρακτήρες. Αντίστοιχα χαιρετίζω θερμά, ότι αφήνοντας πίσω τον σίγουρο αυτόν δρόμο δεν βρήκε διέξοδο στον άκρατο κυνισμό και μηδενισμό. Δηλαδή δεν σπαταλά τον χρόνο μας με βαρετούς διαλόγους περί ξεπερασμένων ή χιλιοειπωμένων εκδοχών του καλού και του κακού από υπερήρωες προσκοπάκια ή μάρτυρες, ούτε μας διατυμπανίζει συνεχώς, ότι όλα είναι μαύρα και κενά. Δεν την ενδιαφέρει ιδιαίτερα κάτι τέτοιο. Αντίθετα καταπιάνεται να πει μια ενδιαφέρουσα ιστορία,

Η σειρά συνδυάζει στοιχεία από διάφορα είδη. Έχει το κλασικό θέμα της επανένωσης μιας παλιάς ομάδας. Έχει την δράση των κόμικς, καλό και ενίοτε μαύρο χιούμορ, με τον συνδυασμό τους να θυμίζει action comedy. Έχει αρκετό αίμα και σπλατεριές σε κάποια σημεία. Έχει πολιτικές και εταιρικές πλεκτάνες ενός αντίστοιχου δράματος. Έχει δυο κεντρικές ιστορίες χαρακτήρων αντίθετες κι όμως όμοιες να τρέχουν παράλληλα με τους χαρακτήρες του Hughie και της Starlight να χάνουν τον παλιό τους εαυτό μες στις καταστάσεις, που εμπλέκονται, και να γεννάται κάτι νέο στη θέση του. Έχει λίγες αλλά ουσιαστικές δραματικές σκηνές και φυσικά έχει ένα δυο αρκετά δυνατά plot twist ιδιαίτερα προς το τέλος. Είναι μια σφαιρική σειρά, κάτι που δεν περίμενα να πω την αλήθεια. Αποτελεί ξεκάθαρα μια μεγάλη και ευχάριστη έκπληξη. Οι χαρακτήρες της σειράς δεν είναι τόσο πρωτότυποι αλλά δεν είναι και βαρετοί. Είτε ήρωες είτε όχι, είναι όσο ανθρώπινοι και πραγματικοί δύναται, ενίοτε και προβληματικοί, κάτι που συμβάλλει στο να κρατά το ενδιαφέρον του θεατή. Σε κανένα από τα οκτώ επεισόδια δεν βαρέθηκα, ούτε βρήκα κάποια σκηνή περιττή, πράγμα που είναι πλέον σπάνιο καλώς ή κακώς.

Κάτι επίσης σπάνιο, που βρήκα στο The Boys, είναι, ότι παρουσιάζονται ισομερώς και ομοίως και τα δύο αντικρουόμενα στρατόπεδα δίχως κάποιο από αυτά να έχει το «ηθικό πλεονέκτημα». Είναι αρκετά πραγματιστική η προσέγγιση της σειράς. Από την μια έχεις μια εταιρεία, που κάνει όπως και στην πραγματικότητα τα πάντα, ώστε να αυξήσει τα κέρδη της και ισχύ της στην αγορά, από άλλη έχεις μια ομάδα ατόμων, που προσπαθούν να γκρεμίσουν αυτό το κατεστημένο πρωτίστως για προσωπικούς και ανθρώπινους λόγους. Δεν ενδιαφέρονται τόσο για ένα καλύτερο αύριο, όσο για εκδίκηση γαι το χθες. Αντίστοιχα έχεις υπερήρωες και κανονικούς ανθρώπους, που είναι ταυτόχρονα θύτες και θύματα της μοίρας τους – αν είναι να το πούμε πιο ντετερμινιστικά – και των επιλογών τους.

Για παράδειγμα η σειρά από την μια κάνει το σχόλιο της για το πώς η βιομηχανία θα δημιουργήσει ένα brand, που θα πουλάει στις αντίστοιχες μάζες είτε θρησκευτική πίστη και συντηρητισμό, είτε πολιτική ορθότητα και φεμινισμό, είτε ασφάλεια και πατριωτισμό, όπως συμβαίνει και στην πραγματικότητα δηλαδή. Από την άλλη όμως δε θα καταφύγει στην κλασική λαϊκιστική διήγηση της «μοχθηρής και αδίστακτης εταιρείας» , που εκμεταλλεύεται τον «τίμιο και αγνό λαουτζίκο». Ναι η Vought και οι υπερήρωες της είναι άκρως επικίνδυνοι και τα παιχνίδια που παίζονται πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας είναι άσχημα έως και χυδαία. Δεν το αρνείται αυτό η σειρά, αντιθέτως το λέει ξεκάθαρα, αλλά δεν μένει απλά εκεί αναφέροντας και την άλλη πλευρά του νομίσματος. Γενικά το The Boys σε αυτά τα ζητήματα κάνει με μετρημένο αλλά όχι μετριοπαθή τρόπο ένα καυστικότατο και ενίοτε έντονα σατιρικό σχόλιο προς όλες τις πλευρές. Δεν κάνει κήρυγμα, αλλά δεν σιωπά ούτε χαρίζεται κιόλας. Διέπεται αρκετά από την λογική “never meet your heroes”. Η απομυθοποίηση και αποδόμηση των συμβόλων είναι μια από αν όχι η κυριάρχη αρχή της σειράς, δίχως να γίνεται με χαιρέκακο μηδενισμό αυτό. Όπως είπα είναι αρκετά πραγματιστική η προσέγγιση της σειράς.

Όσον αφορά το cast και τις ερμηνείες τώρα, το μεγαλύτερο όνομα είναι με διαφορά αυτό του αγαπημένου Karl Urban στον ρόλο του Bill Butcher, δίνοντας ρέστα για ακόμα μια φορά. Ο Antony Starr ως Homelander, ο Jack Quaid ως Hughie, η Elisabeth Shue ως Madelyn Stillwell και η Erin Moriarty ως Starlight κάνουν τις αμέσως επόμενες και εξαιρετικές ερμηνείες, Από εκεί και πέρα τα πράγματα κυμαίνονται κατά κύριο λόγο σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο. Η παραγωγή είναι αρκετά καλή. Δεν προσφέρει κάτι το φαντασμαγορικό από άποψη μεγέθους ή το εκπληκτικό από άποψη κινηματογραφίας πάντως. Δε βλέπεις φθηνά εφέ ή φθηνά κοστούμια. Μπορείς να πεις, ότι τα λεφτά έχουν πέσει σωστά εκεί που πρέπει, με τα οκτώ επεισόδια του κύκλου να είναι όσο καλύτερα γίνεται. Δεν προσφέρει πάρα πολλά σε αυτόν τον τομέα, αλλά όσα προσφέρει είναι άριστα.

Σε γενικές γραμμές το The Boys δεν έχει ιδιαίτερα ελαττώματα, έχει κάποια μικρά ατοπήματα εδώ κι εκεί αλλά τίποτα το αξιοσημείωτο ή το προβληματικό, πράγμα που επίσης δεν περίμενα. Για κάποιους – και για τον γράφοντα – ξεπέρασε και το τιμιότατο Doom Patrol, αποτελώντας έτσι ίσως την καλύτερη σειρά της χρονιάς βασισμένη σε κόμικς. Σίγουρα είναι μες στις πέντε καλύτερες, που έχω δει, για το 2019. Εννοείται, ότι αξίζει και με το παραπάνω τον χρόνο της, πράγμα που επιβεβαιώθηκε και από την άμεση ανανέωση της και για δεύτερο κύκλο.

Διαβάστε ακόμα: