Το Swamp Thing έκανε ό,τι μπορούσε…

Μετά το Titans και το Doom Patrol ήταν η σειρά του Swamp Thing να έρθει στο DC Universe. Η σειρά πήγε πριν την ώρα της, αφού ακυρώθηκε μόλις μετά την προβολή του πρώτου της επεισοδίου.

Τα προβλήματα για το Swamp Thing ξεκίνησαν από νωρίς. Τα προγραμματισμένα 13 επεισόδια της σειράς έγιναν 10 σε μια προσπάθεια , απ΄ ό,τι φαίνεται, να μην ξεφύγει πολύ το κόστος παραγωγής. Φήμες λένε, ότι οι δημιουργοί Gary Dauberman και Mark Verheiden ήρθαν και σε σύγκρουση με τη WB, η οποία δεν ήθελε τόσο σκοτεινό τον τόνο και ύφος της σειράς. Η ανακοίνωση για την ακύρωση του Swamp Thing έφερε δικαίως έντονες αντιδράσεις από το κοινό και τους κριτικούς, αφού το πρώτο δείγμα έδειχνε μια σειρά πολλά υποσχόμενη, το οποίο και επιβεβαιώθηκε εν τέλει σε έναν σεβαστό βαθμό. Ο κύριος λόγος, ή τουλάχιστον αυτός που προβάλλεται ως κύριος λόγος, για την ακύρωση της σειράς είναι το μεγάλο κόστος της παραγωγής. Η πολιτεία της βορείου Καρολίνα, όπου γυριζόταν η σειρά, είχε υποσχεθεί στην WB μια φοροελάφρυνση πολλών εκατομμυρίων, η οποία λόγω νομοθετικών ζητημάτων δεν ήρθε ποτέ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το κόστος παραγωγής να ανέβει κατά πολύ και η σειρά να κοπεί με συνοπτικές διαδικασίες. Όσον αφορά το τι μέλλει γενέσθαι, ακούστηκαν σενάρια για ξεχωριστή ταινία ή και μεταφορά της σειράς στο CW και πιθανής ένταξης στο Arrowverse. Μακάρι το τελευταίο να μην γίνει. Ήταν μια αρκετά τίμια προσπάθεια και δεν της αξίζει να καταλήξει μια φθηνή σαπουνόπερα.

Πάμε τώρα στα του περιεχομένου. To Swamp Thing είναι ένα ακόμα origin για τον ομώνυμο χαρακτήρα της DC. Στη σειρά έχουν διαλέξει την εκδοχή του Alec Holland (Andy Bean) ενός βιολόγου/βοτανολόγου, ο οποίος μελετά κάποια ασυνήθιστα φαινόμενα στον βάλτο της Marais, της πόλης όπου εξελίσσεται η σειρά. Η ιστορία θέλει τον Holland να δολοφονείται στον εν λόγω βάλτο και να μεταμορφώνεται στο Swamp Thing (κάτω από την στολή έχουμε τον Derek Mears) . Τα λέω έτσι χονδροειδώς για να μην αποκαλύψω σημαντικά στοιχεία της πλοκής σε όποιον δεν έχει δει ακόμα τη σειρά. Στο επίκεντρο της σειράς έχουμε την Dr. Abby Arcane (Crystal Reed) μια ειδικό του CDC, που επιστρέφει στον τόπο, όπου μεγάλωσε, λόγω της εμφάνισης μιας μυστηριώδους ασθένειας. Μαζί με τον Holland θα προσπαθήσουν να ανακαλύψουν τι συνέβη πραγματικά κατά την εν λόγω μεταμόρφωση του. Παράλληλα έχουμε τον Avery Sunderland (Will Patton) τον τοπικό μεγαλοτσιφλικά/βιομήχανο, ευεργέτη της μικρής πόλης της Marais, να πραγματοποιεί πειράματα στον βάλτο και έπειτα να προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τις ιδιότητες του Swamp Thing. Αν το σκηνικό σας φαίνεται λίγο χαοτικό, δεν είναι ούτε ιδέα σας, ούτε η συνοπτική περιγραφή μου. Η πλοκή του κύκλου ήταν χαοτική από μόνη της σε κάποια σημεία, αλλά θα το αναλύσω παρακάτω αυτό. Για την ώρα ας δούμε τα θετικά.

Το Swamp Thing αποτελεί μια τίμια προσπάθεια, όπως είπα, που διεκόπη άδοξα και πολύ γρήγορα. Έχει ένα καλό πρωταρχικό υλικό πάνω στο οποίο προσπάθησε και κατάφερε με επιτυχία να χτίσει μέσα στον πετσοκομμένο πρώτο του κύκλο κάτι ενδιαφέρον. Δεν τρελάθηκα, αλλά είχε το ενδιαφέρον του. Το Swamp Thing ως επί το πλείστον είναι μια horror σειρά με μεταφυσική/παραφυσική βάση και αρκετά old school στοιχεία στην δομή του. Για παράδειγμα ο χαρακτήρας του Swamp Thing αποτελεί μια ακόμα εκδοχή του τέρατος του Frankenstein. Ένας άνδρας με συνείδηση του εαυτού του, που δεν είναι πια άνθρωπος, αλλά επιθυμεί πάνω από όλα να ξαναγίνει. Αντίστοιχα το ειδύλλιο, που εξελίσσεται από νωρίς μεταξύ Alec/Swamp Thing και της Abby είναι μια ακόμα εκδοχή του κλασικού «Η πεντάμορφη και το τέρας» σκηνικού. Γενικότερα το Swamp Thing ως σειρά δανείζεται αρκετά από την gothic παράδοση είτε την γενικότερη είτε την υποκατηγορία του southern gothic. Ειδικά αν λάβουμε υπ’ όψιν μας κάποιες voodoo πινελιές και την εκδοχή του κακού γαιοκτήμονα στο πρόσωπο του επιχειρηματία Avery. Έχει το ενδιαφέρον του αυτό το δάνειο και σίγουρα είναι σπάνιο για σειρά του είδους.

Τα στοιχεία αυτά λοιπόν τα συνδυάζει αρκετά καλά με το πρωταρχικό υλικό των κόμικς. Αν και να πω την αμαρτία μου δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες στο συγκεκριμένο ζήτημα γιατί δεν έχω τόσο καλή επαφή με τον χαρακτήρα του Swamp Thing γενικότερα. Το δυνατό στοιχείο της σειράς (κι αυτό που την έφαγε) είναι η καλή της παραγωγή. Σε κάθε επεισόδιο έχει πολλά εξωτερικά γυρίσματα σε φυσικά τοπία και καλή σκηνοθεσία. Τα πρακτικά εφέ και τα κοστούμια είναι εξαιρετικά. Πέτυχαν με το παραπάνω την απαραίτητη σκοτεινή και στοιχειώτική ατμόσφαιρα, ενώ δεν λείπει η βία και το αίμα, όταν πρέπει. Στον τομέα της πλοκής, ό,τι μπόρεσαν να δομήσουν, το δόμησαν καλά. Αυτό όμως δεν την απέτρεψε από το να παραμείνει χαοτική σε κάποια σημεία.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός, ότι τέλειωσε τόσο βιαστικά η σειρά, οπότε πολλές από τις υπό-πλοκές, που έτρεχαν παράλληλα και πιθανώς προβλέπονταν να συνεχιστούν στον δεύτερο κύκλο, κλήθηκαν να κλείσουν μέσα σε λίγα επεισόδια. Για παράδειγμα η πλοκή του Blue Devil ήταν τελείως ξέμπαρκη έτσι όπως εξελίχθηκε ο κύκλος. Υπάρχει πολύ καλή σύνδεση ανάμεσα στις περισσότερες πλοκές, αλλά δεν έχουν όλες οι πλοκές ιδιαίτερο νόημα, πόσο μάλλον το ίδιο ενδιαφέρον. Δεν καταφέρνουμε να δούμε αρκετά την οικολογική πλευρά του Swamp Thing. Είναι εμφανές, ότι ό,τι πήγαν να χτίσουν για το “Green” και τη σχέση του χαρακτήρα μ’ αυτό δεν πρόλαβε να ξεδιπλωθεί ούτε στο ελάχιστο. Υπάρχουν και κάποια επεισόδια, που προσπαθούν να συμβάλλουν στην εμβάθυνση της ιστορίας κυρίως με αναφορές στο παρελθόν αλλά περισσότερο σου δίνουν την αίσθηση filler δυστυχώς. Ε και τώρα filler σε κύκλο δέκα επεισοδίων είναι λίγο κάπως… Και πάλι αυτό, για το οποίο πιθανώς έχτιζαν δε πρόλαβε να ‘ρθεί. Δεν έλειψαν τα κλισέ φυσικά με χαρακτηριστικότερο αυτό του αδίστακτου επιστήμονα στα όρια της τρέλας. Ο χαρακτήρας του Jason Woodrue (Kevin Durand) είναι το κλασικό κλισέ του εκκεντρικού επιστήμονα, που δεν σταματά πουθενά για να πετύχει τον στόχο του και να ολοκληρώσει την έρευνα του. Όντας ιδιοφυΐα και κορυφή στον τομέα του, όλοι οι άλλοι είναι στα μάτια τους από ανάξιες μετριότητες έως και πιθηκάνθρωποι. Φυσικά υπάρχει το ελαφρυντικό της ασθένειας της γυναίκας του, την οποία προσπαθεί να καταπολεμήσει αλλά και πάλι…. Μια δημοσιογράφος με τσαγανό, που δίνει τοπικά «την καλή μάχη», μια διεφθαρμένη αστυνομικός και μια voodoo μάγισσα συμπληρώνουν τη λίστα με τα κλισέ Παρά την υγρασία του βάλτου, η σειρά είναι έρημος σε κάτι τέτοια από άποψη πρωτοτυπίας.

Γενικά δεν είμαι φαν του horror. Σπάνια θα βρω κάποιο να με τραβήξει, πόσο μάλλον να με εξιτάρει φοβίζοντας/τρομάζοντας με. Γι’ αυτόν κυρίως τον λόγο το κύριο γνώρισμα του Swamp Thing δεν με τράβηξε ιδιαίτερα. Υπάρχουν ακόμα κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία αλλά αν δεν σε τραβήξει το στοιχείο τρόμου, που πουλάει, μην περιμένεις να σε συνεπάρει ιδιαίτερα σαν σειρά. Το βιαστικό της τέλος την άφησε εμφανώς μισή, όπως πολλάκις ειπώθηκε. Έχει κάποιες πλεκτάνες, εξελίξεις και plot twist, που κρατούν το ενδιαφέρον αλλά δε έχει τη δυνατότητα να σε πάει και πολύ παραπέρα. Κάποια πράγματα τα έχουμε ξαναδεί γενικά. Συνεπώς το όλο βάρος πέφτει στον συνδυασμό του τρόμου με τα όσα έρχονται από τα κόμικς. Ο συνδυασμός είναι επιτυχημένος δεν τίθεται θέμα περί τούτου αλλά μην περιμένετε να σας αφήσει με το στόμα ανοικτό. Σίγουρα δεν έφτασε για κανένα λόγο τις προηγούμενες δύο σειρές του DCU. Στον τομέα ερμηνειών τώρα δεν είχαμε κάποια έκπληξη. Ο Patton κάνει ίσως την καλύτερη ερμηνεία με την Reed τον Durand, τον Mears και την Virginia Madsen ως Maria Sunderland να ακολουθούν. Μην περιμένετε τίποτα το ιδιαίτερο πέραν αυτών και από άποψη ερμηνειών και από άποψη cast.

Συνοψίζοντας το Swamp Thing απετέλεσε μια τίμια προσπάθεια με καλές δυνατότητες, που έμειναν αναξιοποίητες με τη σειρά να έχει εμφανή θέματα λόγω της πρόωρης διακοπής της. Είναι όσο σωστή μπορούσε να είναι κάτω από αυτές τις συνθήκες. Αν σου αρέσει το κύριο θέμα του, δηλαδή ο συνδυασμός του horror με το πρωταρχικό υλικό των κόμικς, τότε θα την απολαύσεις. Δεν ξέρω κατά πόσο, θα μπορέσει να πωρώσει κάποιον υπό άλλες συνθήκες πόσο μάλλον, όσο τα Titans και Doom Patrol. Δεν μπορώ να πω, ότι κλαίω το χρόνο που της αφιέρωσα, αλλά δεν την περίμενα κιόλας πως και πως.

Διαβάστε ακόμα: