Απόψε έχει Walking Dead, να το αφήσω;

Τι είναι τα κόμικς μου; Μην είν’  τα γεμάτα ράφια;
Μην είναι τα hardcovers σαν ψηλά βουνά;
Μην είναι οι σελίδες τους, που χρυσολάμπουν;
Μην είναι τα εξώφυλλά τους τα φωτεινά;

To Walking Dead ήταν ένα κόμικ, που εμφανίστηκε αθόρυβα. Τα πρώτα τεύχη τυπώθηκαν σε ελάχιστα αντίτυπα χωρίς μεγάλη διαφήμιση, και χωρίς να προκαλέσει αίσθηση. Μέσα σε μερικούς μήνες είδε τις πωλήσεις να πολλαπλασιάζονται και όλοι να μιλάνε για ένα κόμικ φαινόμενο. Και είχαν δίκιο.

Το περίεργο είναι, ότι ο συγγραφέας έδωσε αγώνα για να πείσει τους εκδότες της Image comics να το τυπώσουν. Το θέμα Ζόμπι θεωρούταν μια χαμένη υπόθεση. Ο συγγραφέας Robert Kirkman για να τους πείσει είπε ένα κάρο ψέματα, ώστε να χρυσώσει το χάπι. «Εξωγήινοι μολύνουν τον πλανήτη ζωντανεύοντας τους νεκρούς μας για να κάνουν μια εισβολή με διαστημόπλοια τη χειρότερη στιγμή». Και τους έπεισε! Εξωγήινοι δεν εμφανίστηκαν ποτέ, αλλά οι πωλήσεις ήταν εξωπραγματικές.

Μήνα με μήνα το αναγνωστικό κοινό μεγάλωνε, μέχρι που πέρασε σε πωλήσεις τη ναυαρχίδα της εταιρίας, το Spawn. Εκεί ήταν, όπου το πείσμα του ξεπλήρωσε το συγγραφέα. Και ήρθαν λεφτά. Πολλά λεφτά! «Δουλεύω άνετα στο σπίτι, βλέπω αρκετά την οικογένειά μου, βγάζω καλά λεφτά, και πηγαίνω στο μανάβικο με τη ρόμπα και τις παντόφλες», δήλωνε.

Και ακολούθησε το μεγάλο βήμα. Τηλεοπτική μεταφορά του κόμικ. Και αυτό δεν έγινε ιδιαίτερα επιθετικά στην αρχή. Με μόλις 6 επεισόδια την πρώτη χρονιά, διότι η παραγωγή δεν έδειξε εμπιστοσύνη σε αυτό. Εννοείται, ότι όλα πήγαν ρολόι και οι τηλεθεάσεις χτυπούσαν κόκκινο. Θυμάμαι, όταν ένας γνωστός Έλληνας σκιτσογράφος έδειξε τη δυσαρέσκειά του λέγοντας «Γιατί να θες να καταστραφεί το έργο του με το να γίνει και μια τηλεοπτική μεταφορά;». Η ερώτηση είναι ανόητη. Γιατί ως οικογενειάρχης έχει μια οικογένεια να θρέψει και παιδιά να σπουδάσει. Και θέλω να χορτάσει λεφτάκια για να μπορεί να γράφει τα κομικσάκια του άνετα.

Μην είναι κάθε της ιστορία ακρογιάλι
και κάθε τεύχος της με τα καρτούν;
κάθε περιοδικάκι  της που αχνά προβάλλει,
κάθε περίπτερο, κάθε σουπερηρωικιά;

Το σίριαλ ως γνωστόν επιβιώνει εδώ και 10 χρόνια, με μια δεύτερη παράλληλη σειρά, ενώ αναμένονται και άλλες παραγωγές. Πολλές ακόμη. Και εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Είναι πολλές.

Δέκα χρόνια! Πώς μπορεί ένα σίριαλ να επιβιώσει τόσο καιρό χωρίς να χάσει το κοινό του; Μια αμερικάνικη τηλεοπτική παραγωγή θεωρείται πετυχημένη, όταν φτάνει τις 5 σεζόν. 10 σεζόν είναι το σημείο αναφοράς, που την κάνει φαινόμενο. Και συνήθως τρία πράγματα συμβαίνουν, όσο κοντεύουμε σε αυτόν τον αριθμό, που καθορίζουν τη μοίρα του σίριαλ. Οι ηθοποιοί κουράζονται, οι καριέρες τους ταυτίζονται με τον ρόλο, και βέβαια ζητούν περισσότερα χρήματα. Οι τηλεθεάσεις από την άλλη δύσκολα να διατηρηθούν.

Και τί γίνεται στην περίπτωσή μας; Να συνεχίσουμε να βλέπουμε το σίριαλ; Αξίζει; Να αλλάξω κανάλι; Να δω κάτι άλλο; Μήπως να διαβάσω κάνα κόμικ που αγόρασα εδώ και μήνες και δεν το ξεφύλλισα καν;

Προσωπικά θεωρώ, ότι κοντεύουμε στο σημείο να πούμε όλοι μας «φτάνει». Η ιστορία δεν έχει τέλος, τα σενάρια επαναλαμβάνονται και το χειρότερο γίνονται περισσότερο βίαια. Οι αντοχές μου έχουν ξεπεραστεί. Σάρκες σκίζονται με δόντια, αίματα πετάγονται, σωθικά χύνονται. Από ένα σημείο και μετά ντρέπομαι, που βλέπω κάτι τέτοιο. Μπορεί στα νιάτα μου να ενθουσιαζόμουν με τον Φρέντι Κρούγκερ από τον Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες, όταν έσφαζε έναν έφηβο, αλλά τώρα πια όχι. Αυτή η λάγνα γραφική αντιμετώπιση των σιχαμερών σκηνών δε με ενθουσιάζει πια.

Τα επαναλαμβανόμενα σενάρια; Χτίζουμε μια κοινότητα. Φαίνεται, ότι τα καταφέραμε ζώντας σε έναν λιτό παράδεισο. Κάποιος θέλει να μας καταστρέψει, τα χάσαμε όλα. Θα χτίσουμε μια νέα κοινότητα, τώρα είναι πιο μεγάλη. Φαίνεται, ότι τα καταφέραμε ζώντας σε έναν λιτό παράδεισο… κ.ο.κ. Δεν έχει πια νόημα! Δεν μπορεί αυτό το πράγμα να ενθουσιάσει. Οι ίδιοι οι ηθοποιοί βαρέθηκαν και φεύγουν.

Και ερχόμαστε στο δεύτερο μεγαλύτερο πρόβλημα. Χάσαμε τον πρωταγωνιστή μας! Από τότε, που ο Andrew Lincoln  παράτησε το ρόλο του Rick Grimes, δεν έχουμε έναν κεντρικό χαρακτήρα να παρακολουθήσουμε και να ταυτιστούμε. Δεν υπάρχει αρχηγός να βγάλει τους ήρωες από αυτό το ατελείωτο αδιέξοδο. Και χρειαζόμαστε έναν υπερπρωταγωνιστή. Ποιος να τον αντικαταστήσει; Η Michonne; Ετοιμάζεται το σενάριο για την έξοδό της.

Θυμάμαι, όταν είδα για πρώτη φορά τη σκιά της στο τέλος της 2^ης σεζόν. Σηκώθηκα από τον καναπέ και χοροπηδούσα από τον ενθουσιασμό μου. Και είχα και 40 πυρετό. Το θέμα είναι, ότι η ίδια δεν ενθουσιάζεται πια.

Μην είναι τάχατε τα μικυμάου
αρχαία μνημεία της κολάν στολής
που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα
μια δόξα πωλήσεων  αντιλαλεί;

Υπάρχει κανείς άλλος από τους παλιούς, που να αξίζει την αρχηγία; Κανείς δεν μπορεί να γεμίσει αυτό το κενό. Ο μόνος, ο οποίος θα μπορούσε να γεμίσει την τηλεοπτική οθόνη, είναι ο Negan. Να εξιλεωθεί στα μάτια του κόσμου ως αυτός με την ισχυρή προσωπικότητα, που θα τους οργανώσει ξανά, ξεπλένοντας έτσι και τις φασιστικές του ιδέες των προηγούμενων ετών. Στη συγκεκριμένη βέβαια περίπτωση μιλάμε για έναν καταπληκτικό ηθοποιό, τον Jeffrey Dean Morgan, έναν άνθρωπο με πληθωρικό ταλέντο στην οθόνη.

Και τα σενάρια; Κρατάνε; Οι νέοι κίνδυνοι έχουν ενδιαφέρον; Και βέβαια! Οι νέοι αντίπαλοι, μια ομάδα ανθρώπων, που ντύνονται και φέρονται σαν ζόμπι, και χρησιμοποιούν τις ορδές των ζωντανών νεκρών ως όπλα εναντίων των εχθρών τους, είναι υπέροχη. Τα κίνητρά τους βέβαια κυμαίνονται από γελοία έως σκέτες προσβολές. Δεν πείθουν και φαίνονται τα κακογραμμένα σενάρια. Ας το ξεπεράσουμε όμως αυτό. Έχουμε δει Lost και μας άρεσε. Είμαστε κάποιες φορές άξιοι της μοίρας μας.

Ο Jeffrey Dean Morgan προέβλεψε, ότι παρακολουθώντας τα κομικσοσενάρια  υπολογίζει να κρατήσει το σίριαλ άλλα τρία χρόνια σύμφωνα με το υλικό των εκδόσεων. Δεν είναι άσχημο σημείο να κλείσει. Οι νέοι ηθοποιοί δεν πρόλαβαν να ανθήσουν και έχουν φύγει πολλοί παλιοί απότομα. Όλα αυτά κάνουν το σίριαλ να φαντάζει ξένο με αυτά, που ξέραμε. Οι σφυγμομετρήσεις δείχνουν, ότι το κοινό χάνεται επεισόδιο με επεισόδιο. Βέβαια η 11^η σεζόν έχει παραγγελθεί. Έχουμε σιγουριά για έναν ακόμη χρόνο. Και μετά;

Μετά νομίζω, ότι θα αποχωρήσουμε οι περισσότεροι πριν σφυρίξει λήξη. Ίσως φτάσαμε να παίζουμε στις καθυστερήσεις, χωρίς να μας νοιάζει πια το σκορ. Αδιάφορο σενάριο, άγνωστοι πρωταγωνιστές και σκηνές, που δε σε σοκάρουν πια, αλλά μόνο προκαλούν.

Τελικά αξίζει να συνεχίσουμε; Να αλλάξουμε κανάλι; Αυτά είναι γούστα, που θα λειτουργήσουν στον καθένα και στην καθεμιά διαφορετικά.

Το μόνο, που μπορούμε να πούμε οι περισσότεροι μας είναι αυτό:

Περάσαμε πολύ καλά.

Τελειώνοντας αυτό το κείμενο θα σας δώσω τον τελευταίο στίχο του γνωστού ποιήματος του Ιωάννη Πολέμη ελάχιστα παραφρασμένο:

Όλα κομικσάκια μας! Κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι που ‘χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!

 

Διαβάστε ακόμα:
Αλλόκοσμα – Ελληνικά Παραμύθια Αλλιώς
Χαρακτήρες που αδικήθηκαν στο MCU
Κριτική: Λευκός Ιππότης – Ο Τζόκερ γίνεται ο ήρωας της Γκόθαμ Σίτυ!
Ο Loki και η Scarlet Witch αποκτούν τις δικιές τους τηλεοπτικές σειρές
Η Justice League στο ταμπλό
Daredevil Season 3: Mια ακόμα season που ξεπερνάει τις προσδοκίες!
Κριτική – Batman Damned
Οι 5 καλύτερες animation ταινίες της DC
Οι βιαιότερες στιγμές των Batman Villains
Στοιχεία που -ίσως- δεν γνωρίζεις για τον Μπάτμαν!
Spiderman / Spiderverse Review: Ότι λατρεύουμε στους υπερήρωες βρίσκεται εδώ