Το Watchmen των ελάχιστων εξαιρέσεων… (spoiler free review)

Μετά από δυο χρόνια αναμονής το Watchmen ήρθε στο HBO από τον Damon Lindelof με τον πρώτο και ίσως μοναδικό του κύκλο των εννέα επεισοδίων. Η σειρά αποτελεί μια πιθανή συνέχεια του ομώνυμου θρυλικού κόμικ των Alan Moore και Dave Gibbons.

Η ιστορία διαδραματίζεται κατά κύριο λόγο 35 χρόνια μετά τα γεγονότα του κόμικ. Βρισκόμαστε (συνήθως) στην Tulsa της Oklahoma, όπου οι αστυνομικοί φορούν μάσκες για να προστατεύσουν την ταυτότητα και την οικογένεια τους έπειτα από μια μαζική και αιματηρή επίθεση, που δέχθηκαν στα σπίτια τους, γνωστή ως White Night. Η επίθεση έγινε από μια παραστρατιωτική-εγκληματική οργάνωση το Seven Kavarly, της οποίας τα μέλη φορούν αντίστοιχα μάσκες σαν του Rorschach. Πάνω κάτω αυτά τα είδαμε και στα γεμάτα μυστήριο trailers, τα οποία αποδείχθηκαν άκρως παραπλανητικά, μια που η σειρά έχει ελάχιστη σχέση με το πρωταρχικό Watchmen και αποτελεί δυστυχώς μια τεράστια τηλεοπτική απογοήτευση, κατ’ εμέ την μεγαλύτερη του έτους. Εσκεμμένα άργησα να δω τη σειρά και περίμενα να ολοκληρωθεί, ώστε να της δώσω την απαραίτητη προσοχή και να την απολαύσω, όσο περισσότερο δύναται. Εις μάτην! Ελάχιστες ήταν οι εξαιρέσεις – εξ’ ου και ο τίτλος του άρθρου – όπου είδαμε κάτι αξιόλογο σε διάφορους τομείς. Η σειρά δυστυχώς αγγίζει τα όρια της φόλας, αν αναλογιστεί κανείς το πού μπορούσε να είχε φτάσει. Το 53%, που έλαβε, ως βαθμολογία κοινού στο Rotten Tomatoes είναι αντιπροσωπευτικό νομίζω.

Πριν καν μπούμε στο περιεχόμενο του, το Watchmen απέτυχε παταγωδώς να αξιοποιήσει, όλα εκείνα τα στοιχεία, που με έκαναν να το περιμένω με ενθουσιασμό. Είχε ως πρωταρχικό υλικό για να αντλήσει, το κατά γενική ομολογία καλύτερο κόμικ, που έχει γραφθεί ως σήμερα. Το άφησε σε πολύ μεγάλο βαθμό ανεκμετάλλευτο. Είχε στο τιμόνι τον Lindleof, τον άνθρωπο πίσω από το Lost, το Star Trek: Into Darkness και το Leftovers, που λάτρεψα, ο οποίος ήταν λες και ξέχασε να γράφει στο Watchmen. Είχε μια αξιοπρεπή παραγωγή HBO, που δεν προσέθεσε όμως τίποτα το ιδιαίτερο. Ο πήχης ήταν εξ’ αρχής πολύ ψηλά. Όπως αποδείχθηκε, ήταν πολύ ψηλότερα του τελικού αποτελέσματος. Ας φύγω τώρα από το «βιογραφικό» της σειράς και τους συντελεστές της. Το μεγάλο πρόβλημα είναι η ιστορία της. Είναι σχεδόν ανύπαρκτη.

Τα περισσότερα στοιχεία και γεγονότα είναι φαινομενικά διάσπαρτα και άσχετα μεταξύ τους. Εντάξει είναι εξόφθαλμη η προσπάθεια για μη γραμμική διήγηση, αποδόμηση και ασάφεια ως εργαλεία πλοκής, τα οποία είναι στα γνωρίσματα και του πρώτου Watchmen και πολύ περισσότερο του Lindelof. Όμως αυτή τη φορά δεν πέτυχε το γλυκό. Στα τελευταία δύο επεισόδια γίνεται πιο συμπαγές το έδαφος της σειράς με την ένωση όλων των κομματιών του παζλ της ιστορίας. Δεν είδαμε κάτι το ενδιαφέρον δυστυχώς. Αντίθετα είχε αρκετές κοινοτυπίες και προβλέψιμα plot twist ειδικά προς το τέλος. Είχε γίνει ξεκάθαρο εξ΄ αρχής, ότι η σειρά θα είναι μια αρκετά ελεύθερη συνέχεια των όσων έγιναν στην πρωταρχική ιστορία. Κατ’ εμέ ούτε αυτό δεν ήταν καλά καλά…

Από εκεί, που σου είχε δοθεί η εντύπωση και από τα trailers και από τις δηλώσεις του Lindelof, ότι θα δεις μια εναλλακτική συνέχιση του κόσμου των Watchmen σε ένα δράμα με ανατροπές, ανθρώπινους και προβληματικούς χαρακτήρες εντός μιας «περίεργης» κοινωνίας και με μια ολόδικη του ιστορία να πει – κάτι δηλαδή μεταξύ του Watchmen και του Leftovers -, τρως μια ωραιότατη σφαλιάρα και στρώνεις. Η ιστορία σε πολύ μεγάλο βαθμό για να μην πω στον μεγαλύτερο της βαθμό είναι μια ακόμα καμουφλαρισμένη πολιτική πολεμική, δίνοντας μας σε σχετικά τακτά χρονικά διαστήματα ένα ξεροκόμματο αναφορών από τον αγαπημένο κόσμο των Watchmen για να δικαιολογήσει τον τίτλο της σειράς και κάποιους χαρακτήρες της. Και όταν λέω πολεμική, δεν εννοώ κάτι παρόμοιο με την άκρως καλοδεχούμενη καυστική κριτική και αποδόμηση, που άσκησε το κόμικ – και κατ’ επέκτασιν η ταινία του Zack Snyder – σε κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, σύμβολα και ιδεώδη καθώς και στα ίδια τα κόμικς ως μορφή τέχνης και βιομηχανία. Είναι μια ακόμα κλασική πολεμική ενάντια στη δεξιά και ακροδεξιά των Η.Π.Α.. Πάλι τα ίδια; Σοβαρά τώρα; Δηλαδή μέσα από την πληθώρα επιλογών και οδών, για να μας δώσουν κάτι καθηλωτικό, μια που υπήρχαν οι δυνατότητες, βασισμένο σε ένα αγαπημένο φανταστικό σύμπαν, προτίμησαν να κάνουν αυτό, που κάνουν τόσες σειρές κονσέρβες δίχως ουσία και ιστορία; Προτίμησαν δηλαδή να εκμεταλλευτούν το υποτίθεται πολιτικά τεταμένο κλίμα των εσωτερικών της Αμερικής και να πουλήσουν, όσο γίνεται, για ακόμα μια φορά φυλετική διχόνοια και white guilt. Κρίμα πραγματικά.

Όπως είναι αναμενόμενο μια τέτοια κατεύθυνση της ιστορίας γινόμενη με τον τρόπο, που έγινε, έπληξε τους χαρακτήρες και τους διαλόγους. Οι περισσότεροι των χαρακτήρων είναι αυτό, που λέμε generic. Κατάφεραν να κάνουν το Watchmen κοινότυπο με προκατασκευασμένους και πολυφορεμένους χαρακτήρες, οι οποίοι είναι περισσότερο «τύποι» κοινωνικών ομάδων παρά χαρακτήρες. Ήταν τέτοια η αποδόμηση, που ακόμα και γνώριμοι χαρακτήρες του κόμικ δεν τη γλίτωσαν. Ο Ozymandias για παράδειγμα έγινε καρικατούρα από την υπερβολική σάτιρα και εριωνεία προς τον χαρακτήρα του από το σενάριο. Ελάχιστες ήταν οι εξαιρέσεις στους χαρακτήρες, που είχαν ένα ενδιαφέρον, όπως ήταν αυτός του Wade/Looking Glass για παράδειγμα. Ελάχιστες ήταν αντίστοιχα οι εξαιρέσεις στους διαλόγους, που σου έμεινε και κάτι θετικό. Η σειρά δεν έχει κάποια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα να πεις, ότι θα σε σαγηνεύσει και θα μπεις στον κόσμο της κι ας μην σου αρέσουν τα θέματα της. Ξεκινά έτσι στις πρώτες σκηνές αλλά διαλύεται γρήγορα. Η μουσική υπόκρουση είναι λίγο χύμα. Έχει κάποια βασικά μουσικά θέματα και κάποια μοτίβα αλλά τώρα να ξεπετάγεται εδώ κι εκεί το Requiem του Mozart για να δώσει έναν πιο σκοτεινό τόνο σε μια σκηνή, που δεν μπορεί να τον υποστηρίξει, δεν έβγαζε κάπου.

Να πω την αμαρτία μου, το Watchmen μου θύμισε κάτι rock και κυρίως metal συγκροτήματα στα 80s, που προσπαθούσαν να προκαλέσουν, όσο περισσότερο γινόταν την τότε καθεστηκυία τάξη, ώστε να πουλήσουν περισσότερο στους ρέμπελους νεολαίους. Ξέρετε όλοι σατανιστές, άγριοι, party animals κτλ Αχ τι «ωραίες» εποχές…. Τέτοιας γραφικότητας μου φάνηκε να χαίρει η προκλητικότητα και η υποτιθέμενη ανατρεπτικότητα του Watchmen. Ένα καλό παράδειγμα είναι, ότι βλέπεις μόνο ανδρικό γυμνό σε όλον τον κύκλο, θέλοντας λίγο πολύ να αντιστρέψει το καθεστώς του HBO και όχι μόνο, όπου κυριαρχεί το γυναικείο γυμνό. Έχει διάφορα τέτοια κατασκευασμένα σκηνικά, που απλά είναι τελείως αφύσικα. Βέβαια για το αναφέρω στο εν λόγω άρθρο, πέτυχαν τον σκοπό τους ίσως.

Το μόνο δυνατό κομμάτι της σειράς είναι στις ερμηνείες. Εκεί τα πράγματα είναι αξιοπρεπέστατα στον μεγαλύτερο βαθμό. Η γηραιότερη τριάδα του κύριου cast κάνει τις καλύτερες με διαφορά, την οποία αποτελούν οι Jeremy Irons, Louis Gossett Jr. και Jean Smart. Η Regina King ιδιαίτερα και ο Yahya Abdul-Mateen II, παρότι δεν μου άρεσαν σαν χαρακτήρες και δεν με τρελαίνουν σαν ηθοποιοί, κάνουν πολύ καλές ερμηνείες. Σε αυτούς έρχεται να προστεθεί και ο Tim Blake Nelson, ο οποίος ήταν και ο αγαπημένος μου μετά τον Irons. Ο χαρακτήρας του ήταν ο πιο ενδιαφέρων. Ο James Wolk μαζί με την Hong Chau κάνουν μια καλή εμφάνιση αλλά οι χαρακτήρες τους είναι αρκετά κοινότυποι, οπότε δεν μπορούν να πάνε και πολύ παραπέρα.

Άφησα εσκεμμένα αρκετά ασχολίαστα μεταξύ των οποίων κάποιες από τις ελάχιστες θετικές εξαιρέσεις, αλλά κι άλλες αιτίες για δυσανασχέτηση. Μπορώ να γκρινιάξω κι άλλο για το νέο Watchmen αλλά θα ξεκινήσουν τα spoilers και στην τελική δεν αξίζει τον κόπο και την ενέργεια. Δεν αξίζει επίσης τον χρόνο του. Αν το δεις από βαρεμάρα και απλή περιέργεια καλώς. Αν το ξεκινήσεις ελπίζοντας να δεις τι απέγινε ο ιδιαίτερος κόσμος και οι χαρακτήρες των Watchmen σε περιμένει κατά κύριο λόγο απογοήτευση. Κρίμα πολύ κρίμα.

Διαβάστε ακόμα: