Στο Geek Cultura έχουμε παρουσιάσει (και αγαπήσει) τα δύο πρώτα βιβλία του Adrian McKinty με ήρωα τον αστυνόμο Σον Ντάφι και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει και η τρίτη συνέχεια της ιστορίας. Η γραφή του McKinty σε πιάνει από το χέρι και σε οδηγεί στη Β. Ιρλανδία της δεκαετίας του ’80 και νιώθεις πραγματικά ότι ζεις εκείνη την περίοδο.
Μετά το «Κρύο Χώμα» και το «Ακούω τις σειρήνες στο δρόμο», στο καινούριο «Το πρωί θα έχω φύγει», βρίσκουμε τον υποβιβασμένο Σον Ντάφι να φλερτάρει με τις ουσίες, το ποτό και την κατάθλιψη. Αίτιο: Η ικανότητα του να τσαντίζει πάντα όσους δεν πρέπει λόγω της δουλειάς του και της ξεροκεφαλιάς του να ερευνά πράγματα και ανθρώπους, παρακούοντας έμμεσες και άμεσες εντολές. Και ενώ ο πρωταγωνιστής είναι έτοιμος να πιάσει πάτο, έρχεται η ΜΙ5 να τον βγάλει από το τέλμα. Η παλιά γνωριμία του με έναν υψηλά ιστάμενο του IRA, ο οποίος απέδρασε από τις φυλακές και ετοιμάζει χτυπήματα, τον καθιστά ιδανικό για να ανακαλύψει που μπορεί να κρύβεται. Οι βρετανικές αρχές επαναφέρουν τον Σον Ντάφι στη δράση και ο αστυνόμος καλείται όχι μόνο να ανακαλύψει που μπορεί να κρύβεται ο πρώην συμμαθητής του, αλλά και να λύσει μια συσχετιζόμενη υπόθεση ώστε να λάβει πληροφορίες.
Η δεύτερη υπόθεση είναι αυτή που έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, καθώς αφορά έναν θάνατο (ή δολοφονία) που πραγματοποιείται σε κλειδωμένο δωμάτιο. Το «μυστήριο του κλειδωμένου δωματίου» αποτελεί αγαπημένο υποείδος στην αστυνομική λογοτεχνία, με τον συγγραφέα να αναφέρει αρκετά βιβλία του είδους μέσα από τον ήρωα του και τελικά να προσφέρει και τη δική του εκδοχή. Πέρα από τα αστυνομικά στοιχεία του βιβλίου, αυτά που λάτρεψα στα προηγούμενα βιβλία βροντοφωνάζουν «παρών» και στο «Το πρωί θα έχω φύγει». Η ένταξη πραγματικών γεγονότων της εποχής στο πλαίσιο της ιστορίας είτε στο προσκήνιο είτε στο παρασκήνιο. Ο αναγνώστης μεταφέρεται στο 1983, μαθαίνει για την μεγάλη απεργία των ανθρακωρύχων επί της Σιδηράς Κυρίας Θάτσερ, το Ηνωμένο Βασίλειο έχει κερδίσει στα Φώκλαντ, η εργατική τάξη συνεχίζει να υποφέρει και να ζει με πενιχρά εισοδήματα και άλλα. Υπάρχουν περιπτώσεις που τα γεγονότα αυτά επηρεάζουν άμεσα τους ήρωες του βιβλίου και άλλες όπου δημιουργούν απλώς το πολιτικό και κοινωνικό υπόβαθρο της εποχής. Σε κάθε περίπτωση είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της γραφής του Adrian McKinty και ένα από τα δικά μου αγαπημένα.
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό των βιβλίων με πρωταγωνιστή των Σον Ντάφι είναι το χιούμορ και ο κυνισμός του πρωταγωνιστή, ο οποίος είναι πραγματικά απολαυστικός. Οι μουσικές που ακούει, η βότκα γκίμλετ που πίνει, τα σχόλια που κάνει, οι απαντήσεις προς τους ανωτέρους του, όλα είναι χάρμα ιδέσθαι. Διαβάζοντας τις σκέψεις του, καταλαβαίνεις απόλυτα τους προβληματισμούς και τα διλήμματα του ως αστυνομικός σε μια πολύ ταραγμένη περίοδο και χώρα. Ατμόσφαιρα, γρήγοροι ρυθμοί, αγωνία, τα πάντα είναι εδώ.
Πραγματικά, τα βιβλία της σειράς έχουν ανεβάσει τον Adrian McKinty σε έναν από τους αγαπημένους μου συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας και αναμένω με μεγάλο ενδιαφέρον το επόμενο βιβλίο, που ελπίζω ότι δεν θα αργήσει να κυκλοφορήσει. Καταλαβαίνω ότι η παρουσίαση του βιβλίου μοιάζει να έχει γραφτεί από fanboy, αλλά προκαλώ οποιονδήποτε αναγνώστη αστυνομικών βιβλίων να διαβάσει έστω και μια περιπέτεια του Σον Ντάφι και πιστεύω ότι θα προσυπογράψει το παρόν κείμενο.
Ευχαριστούμε τις εκδόσεις ΟΞΥ για την ευγενική προσφορά του βιβλίου
Geek Cultura 