After Life 2ος κύκλος (spoiler free review)

Τα είπαμε για τον πρώτο κύκλο, ήρθε η ώρα να τα πούμε και για τον δεύτερο. Το After Life το mini κωμικο-δράμα του Ricky Gervais επέστρεψε πριν κάποιες μέρες με ένα μεικτό αποτέλεσμα.

Στον δεύτερο κύκλο ο Tony ακόμα προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του έπειτα από τον θάνατο το της γυναίκας του και κάθε μέρα είναι και λίγο καλύτερα δίχως να λείπουν τα προβλήματα αλλά και κάποιες λοιπές εξελίξεις. Πάνω κάτω κι ο δεύτερος κύκλος ακολουθεί πιστά τις γραμμές του πρώτου και της σειράς ευρύτερα. Δεν υπήρχε λόγος να περιμένουμε κάτι διαφορετικό άλλωστε. Στον δεύτερο κύκλο υπήρξαν βελτιώσεις σε κάποιους τομείς και αδυναμίες ή υπερβολές σε άλλους, ενώ κάποια από τα γνωρίσματα των δημιουργημάτων του Gervais έμειναν σταθερά. Για παράδειγμα το κήρυγμα ενάντια σε μαγγανείες όπως είναι τα ζώδια ή παρεμφερείς τρόπους σκέψεις ήταν εκεί.

Στις βελτιώσεις του δεύτερου κύκλου ανήκει σίγουρα η ερμηνεία του Gervais. Ο άνθρωπος πρώτα απ’ όλα είναι κωμικός και σεναριογράφος κατ’ εμέ και εν συνεχεία ηθοποιός, οπότε δεν περιμένεις τίποτα το αποστομωτικό απ’ αυτόν στον τομέα ερμηνείας. Με αυτό ως βάση θα πω, ότι στον δεύτερο κύκλο ο Gervais κάνει μια πολύ καλή ερμηνεία, αξιοπρεπέστατη και σαφώς καλύτερη αυτής του πρώτου κύκλου. Δεν έχει τόση ποικιλία ο ρόλος του βέβαια για να του επιτρέψει κάτι περισσότερο, όπως συνέβη σε προηγούμενες δουλειές του, δηλαδή η καλή του ερμηνεία αναδεικνύεται περισσότερο στις συγκινητικές στιγμές του κύκλου. Οι εν λόγω σκηνές, γενικότερα οι κατ’ εξοχήν σοβαροί διάλογοι στην πλειονότητα τους, ήταν καλύτερα γραμμένα. Έχει αρκετά συγκινητικές στιγμές ο κύκλος και κάποιες πολύ όμορφες λεπτομέρειες, που βλέπουμε για παράδειγμα στην σχέση του Tony με την Lisa, ο οποίες κάνουν την διαφορά. Ξέρετε αυτές οι μικρές καθημερινές στιγμές, που αποκτούν τεράστια σημασία κάποιες φορές. Έχουμε αν μη τι άλλο κι ένα κάποιο character development για τον χαρακτήρα του Tony κυρίως αλλά και για άλλους. Γενικά στα σοβαρά κομμάτια του κύκλου το επίπεδο ανέβηκε νομίζω. Καλά έχει και μπόλικα σημεία είτε με σάτιρα είτε με καμένο χιούμορ, που λύθηκα στα γέλια. Αλίμονο αν δεν συνέβαινε κι αυτό. Η σκυλίτσα για ακόμα μια φορά είναι από τα καλύτερα στοιχεία του κύκλου, ιδιαίτερα αν είσαι dog person σαν τον γράφοντα.

Στα αρνητικά του κύκλου τώρα δεν είχαμε κάτι αναπάντεχο. Δηλαδή δεν είναι, ότι έγινε καμμιά μεγάλη αλλαγή στη σειρά και δεν πέτυχε. Τα κύρια αρνητικά είναι οι στιγμές, που αστοχεί το χιούμορ του Gervais και κριντζάρεις, όσο δεν πάει. Είναι χαρακτήρες, όπως αυτός του ψυχιάτρου, του Brian, του James κτλ που απλά είναι εκεί είτε για κακή σάτιρα, είτε για να σε κριντζάρουν εσκεμμένα. Ε αναγκαστικά προσπερνάς κάποιες σκηνές, το οποίο σε μια τόσο μικρή σειρά είναι σίγουρα ένα θεματάκι. Λίγο οι διάλογοι είναι ξύλινοι, όταν προσπαθεί να περάσει μήνυμα ή να κουνήσει το δάκτυλο, ανάλογα πώς το δει κανείς, ο Gervais αλλά οκ δεν σου καταστρέφει την ατμόσφαιρα, όπως συμβαίνει σε άλλες σειρές. Κάποιοι χαρακτήρες παραμένουν βαρετοί. Αυτά είναι συνηθισμένα πράγματα.

Σε γενικές γραμμές και ο δεύτερος κύκλος του After Life άξιζε το κάτι λιγότερο από τρίωρο του. Καταπιάνεται με σοβαρότητα με το βαρύ γενικά θέμα του, δίχως να παίρνει στα πολύ σοβαρά τον εαυτό του, συνεπώς και δεν θα χάσει ευκαιρία να χαρίσει γέλιο μαζί με την συγκίνηση. Για ακόμα μια φορά ωραία σειρούλα παρά τις αστοχίες της εδώ κι εκεί.

Διαβάστε ακόμα: