Στον απόηχο του The Leftovers (2014-17) (spoiler free)

To The Leftovers είναι μια ιδιαίτερη σειρά. Δεν ανήκει στα τρανταχτά ονόματα των τελευταίων ετών, με την μαζική φρενίτιδα που τα συνοδεύει, όπως για παράδειγμα τα Game Of Thrones, Sherlock, Westworld, Vikings και τόσες άλλες σειρές. Όμως δεν έχει απολύτως τίποτα να ζηλέψει ή να υστερεί αυτών. Απευθύνεται και στοχεύει αλλού, με το κομμάτι φανταστικού/μεταφυσικού της υπόθεσης του να είναι απλά και μόνο μια αφορμή για ένα καλόγραμμένο πολύπλευρο δράμα.

Η κεντρική ιδέα είναι η εξής: Το 2% του παγκόσμιου πληθυσμού εξαφανίζεται μυστηριωδώς την ίδια στιγμή, απ’ όλον τον πλανήτη. Η σειρά ασχολείται με τον κόσμο μετά από την Αναχώρηση και τις συνέπειες της στις διαπροσωπικές σχέσεις των εναπομεινάντων. Φανταστείτε έναν κόσμο, όπου η ίδια η έννοια της προσωπικής σχέσης μεταξύ δυο ανθρώπων είτε αυτή είναι φιλικού, ερωτικού, συγγενικού ή άλλου είδους, κλονίζεται στον πυρήνα της και βυθίζεται στην αβεβαιότητα, καθώς δίχως λόγο, δίχως προειδοποίηση, ο άλλος μπορεί να εξαφανιστεί μπροστά από τα μάτια σου ανά πάσα στιγμή. Φανταστείτε έναν κόσμο απώλειας και πόνου άνευ αιτίας, με αρκετούς ανθρώπους να αναζητούν με διάφορους τρόπους (θρησκευτικούς-παραθρησκευτικούς, επιστημονικούς κτλ), το νόημα και τα αίτια των όσων συνέβησαν. Αυτός είναι ο κόσμος του The Leftovers.

Εντός αυτού του κλονισμένου κόσμου, με κεντρικό πρόσωπο τον Kevin Garvey (Justin Theroux) δίχως όμως να μονοπωλεί τη σειρά, οι χαρακτήρες τολμούν κι αγαπούν, οργίζονται, γελούν και προσπαθούν να συνεχίσουν την καθημερινότητα και τη ζωή τους. Βλέπουμε πανέμορφες ερμηνείες από όλο το κύριο cast και χαρακτήρες της σειράς και στους τρεις κύκλους της, ακόμα κι από τους κάπως αντιπαθείς ή και δευτερεύοντες ρόλους. Πέραν του Theroux, ο Christopher Eccleston ως Matt Jamison, θεωρώ πως μεταξύ άλλων μας δίνει μια εξαιρετική συνολικά ερμηνεία και αποτελεί ένα από τα καλύτερα στοιχεία της σειράς.

Το The Leftovers δεν είναι σειρά για θεατές, που θέλουν μια απλή δομή τύπου «αρχή – μέση – τέλος, την επόμενη βδομάδα ξανά μαζί σας», απαιτεί προσοχή και γεννά σκέψεις κι ερωτήματα. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Αν και ρεαλιστική στον μεγαλύτερο της βαθμό – έχει και σημεία που ξεφεύγει αλλά δεν κάνουμε spoilers – δεν ακολουθεί την περπατημένη και καταφέρνει κάτι δύσκολο και σπάνιο στις μέρες μας. Καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον και να κάνει τον θεατή πολλές φορές κατά τη διάρκεια της, να μείνει με ένα αμήχανο χαμόγελο και κάπως μουδιασμένος να απορεί «Τι έγινε τώρα ρε φίλε;», «Από πού κι ως που;», «Ποιος είμαι και πού πάω;»…

Εν έτει 2017, ύστερα από τόσες ιστορίες, που έχουμε διαβάσει και δει, το The Leftovers καταφέρνει, δίχως σουρεαλιστικές – ψυχεδελικές υπερβολές και επανάληψη των ίδιων μοτίβων, που κουράζουν μετά το τρίτο επεισόδιο (βλ. Legion), να είναι πρωτότυπο μεν, προσγειωμένο δε όσο κι όπου πρέπει, κρατώντας έτσι τον θεατή. Αυτό είναι ένα αξιέπαινο κατόρθωμα. Ένα κατόρθωμα το οποίο συνδυάζεται με δυνατούς διαλόγους και ερμηνείες και μια πανέμορφη μουσική συνοδεία του Max Ricther, όπου κάθε φορά το σύνολο τους. μας διαλύει τα εσώψυχα. Όλα αυτά θαρρώ, καθιστούν το The Leftovers, σίγουρα μια από τις καλύτερες σειρές που έχω δει – πιστέψτε με είναι αρκετές – κι έχουν γυριστεί στην ιστορία της τηλεόρασης. Είναι μια απίστευτη σειρά, σχετικά χαμηλών τόνων, αρκετά υποτιμημένη κι άγνωστη. Η «δύναμη» της δεν βρίσκεται μόνο στα όσα παρουσιάζει, αλλά και στον τρόπο της παρουσίασης αυτής. Ακόμα και τα απλά πράγματα, όταν πρέπει θα αποκτήσουν πολύ διαφορετική αίσθηση,

Ένα ακόμα από τα θετικά της σειράς , το οποίο συμβάλλει σημαντικά στην υψηλή ποιότητα της και την ξεχωρίζει από άλλες, είναι πως τελειώνει στην ώρα της. Ο Damon Lindelof, ο άνθρωπος πίσω κι από το Lost ως συν-δημιουργός, ό,τι έχει να πει, το λέει μες σε τρεις κύκλους και τα 28 τους επεισόδια στη νέα του σειρά. Δεν τράβηξε τα πράματα παραπάνω από όσο χρειαζόταν. Το φινάλε, κλείνει οριστικά και ικανοποιητικά τη σειρά με έναν όμορφο τρόπο, πάνω από όλα αληθινό, ειλικρινή και πιστό στο ύφος της σειράς και στους θεατές της.

Ήρθαν στιγμές, που το The Leftovers μου θύμισε αρκετά το Black Mirror, όχι από άποψη περιεχομένου βεβαίως. Δεν έχουν σχέση σε γενικές τουλάχιστον γραμμές. Μάλλον επειδή και οι δύο σειρές με έκαναν ταυτόχρονα να θέλω να δω το επόμενο επεισόδιο παρά την προχωρημένη ώρα αλλά να διστάζω διότι δεν ξέρω κατά πόσο βρίσκομαι σε θέση να αντέξω τη συγκίνηση, που απλόχερα θα μου προσφέρει. Ίσως γνωρίζετε για ποιο πράμα μιλάω. Αν όχι, θα το γνωρίσετε με αυτή τη σειρά.

Όποιος ψάχνει, μια σειρά διαφορετική, έντονη και πρωτότυπη, δίχως υπερβολές και όσο γίνεται αληθινή το The Leftovers είναι η ιδανική επιλογή. Μια σειρά γεμάτη συναισθήματα και θέματα που απασχολούν λίγο ή πολύ τον καθένα, με ακραία σημεία αλλά και καθαρτικές στιγμές δικαίως κερδισμένης ανακούφισης και ευτυχίας για τους χαρακτήρες και τους θεατές αμφότερους.

Υ.Γ. Αν και βγαίνει με άνεση χρονικά σε ένα τετραήμερο, για τους πιο σκληροπυρηνικούς τριήμερο, θα συμβούλευα όπως κάνει αστειευόμενος κι ο Lindelof, όποιον θελήσει να το δει μονοκόμματα, να το αποφύγει. Όσο όμορφη σειρά κι αν είναι, σαν εγχείρημα είναι αρκετά βαρύ και ψυχοφθόρο τόσο The Leftovers μαζεμένο…

Διαβάστε ακόμα: